เสียงสะท้อนจากความทรงจำ (The Eraser's Echo)

เศษแก้วที่มองไม่เห็นทิ่มแทงอยู่ทุกอณูในอกของ ภีม มันคือความทรงจำเกี่ยวกับ ลิน เสียงหัวเราะของเธอยังก้องอยู่ในห้องที่ตอนนี้เงียบงัน กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ของเธอยังติดอยู่ที่หมอนข้างใบเก่า แก้วกาแฟลายแมวที่เธอชอบยังวางอยู่ที่เดิม ทุกอย่างกลายเป็นเครื่องตอกย้ำถึงการสูญเสียที่เขาทนรับไม่ไหวอีกต่อไป สองเดือนแล้วที่ลินจากไป และสองเดือนที่ภีมใช้ชีวิตเหมือนคนจมน้ำ เขาเห็นโฆษณาของ “Nyx Neuro” ครั้งแรกบนจอโฮโลแกรมกลางเมือง มันฉายภาพชายหญิงที่ยิ้มอย่างว่างเปล่า ก่อนที่ใบหน้าจะสดใสขึ้นพร้อมคำโปรย "รัตติกาล... คือการเริ่มต้นใหม่ ที่ Nyx Neuro" มันคือบริษัทที่ให้บริการ "ลบความทรงจำ" ด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย พวกเขาสัญญาว่าจะกำจัดความเจ็บปวดออกไปจากสมองได้อย่างหมดจด เหลือไว้เพียงบทเรียน แต่ไร้ซึ่งความรู้สึกบาดลึก ภีมตัดสินใจในคืนที่ฝนตกหนัก เขาเปิดรูปสุดท้ายที่ถ่ายกับลิน น้ำตาไหลอาบหน้าจอจนภาพพร่าเลือน เขากดเบอร์โทรศัพท์ของ Nyx Neuro "ผมต้องการนัดหมายครับ" คลินิกของ Nyx Neuro ขาวสะอาดปลอดเชื้อจนน่าใจหาย พนักงานต้อนรับในชุดยูนิฟอร์มสีเทาเข้มยิ้มอย่างเป็นมิตรแต่ไร้ความรู้สึก "เชิญคุณภีมทางนี้ค่ะ ผู้เชี่ยวชาญรออยู่แล้ว" ห้องทำหัตถการมีเพียงเก้าอี้นุ่มสบายตัวหนึ่งกับเครื่องจักรทรงโดมที่ดูเหมือนหมวกกันน็อกขนาดยักษ์ "ไม่ต้องกังวลนะคะ" ผู้เชี่ยวชาญบอก "กระบวนการของเราจะคัดแยกเฉพาะโครงข่ายประสาทที่เชื่อมโยงกับความทรงจำเป้าหมาย จะไม่มีผลข้างเคียงใดๆ คุณจะตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกปลอดโปร่งเหมือนไม่เคยมีเรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้น" ภีมหลับตาลงเมื่อโดมแก้วค่อยๆ เลื่อนลงมาครอบศีรษะ เขานึกถึงใบหน้าของลินเป็นครั้งสุดท้าย แสงสีขาวสว่างวาบ... แล้วทุกอย่างก็ดับไป เขาตื่นขึ้นมาบนเก้าอี้ตัวเดิม ความรู้สึกแรกคือ... ความว่างเปล่า ไม่ใช่ความเศร้า แต่เป็นความโล่งอกอย่างประหลาด เขามองไปที่เคสโทรศัพท์ที่เคยมีรูปคู่... ตอนนี้มันว่างเปล่า เขารู้ว่าเคยมีรูปอยู่ตรงนั้น แต่ความรู้สึกเจ็บปวดได้หายไปแล้ว มันได้ผล ชีวิตใหม่ของภีมเริ่มต้นขึ้น เขาเริ่มออกไปพบปะเพื่อนฝูง เริ่มทำงานอดิเรกใหม่ๆ เขาค้นพบร้านหนังสือเล็กๆ ในซอยที่ไม่เคยเดินเข้าไปมาก่อน เขากำลังเลือกหนังสืออย่างเพลินๆ ทันใดนั้น หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ผมยาวประบ่า ดวงตากลมโต รอยยิ้มที่มุมปาก... ลิน? หัวใจของภีมกระตุกวูบ แต่แล้วเขาก็ส่ายหัวให้กับตัวเอง คงเป็นแค่คนที่หน้าคล้าย เธอคนนั้นหันมาสบตาเขาวินาทีหนึ่ง แววตาของเธอว่างเปล่าและไม่รู้จักเขาเลยสักนิด ภีมถอนใจอย่างโล่งอก มันเป็นแค่ภาพหลอน... แค่เงาจางๆ ที่หลงเหลืออยู่ แต่ "เงา" นั้นเริ่มปรากฏตัวบ่อยขึ้น เขากำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟเปิดใหม่ มองออกไปนอกหน้าต่าง และเห็น "ลิน" เดินผ่านไปพร้อมร่มสีใสในวันที่ฝนไม่ตก เธอยิ้มให้กับอะไรบางอย่างในอากาศแล้วก็เดินหายไปในฝูงชน ความสบายใจของภีมแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดระแวง เขาพยายามติดต่อ Nyx Neuro แต่ได้รับเพียงคำตอบสำเร็จรูป "อาการข้างเคียงที่เรียกว่า 'ภาวะเสียงสะท้อนทางความจำ' อาจเกิดขึ้นได้ และจะหายไปเอง" แต่ภีมไม่เชื่อ สัญชาตญาณของนักวิเคราะห์ข้อมูลในตัวเขาบอกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น เขาเริ่มใช้ทักษะทั้งหมดที่มีขุดคุ้ยข้อมูลของ Nyx Neuro ในโลกออนไลน์ ไม่ใช่แค่การค้นหาธรรมดา แต่คือการดำดิ่งลงไปในเครือข่ายใต้ดิน (Dark Web) ที่เต็มไปด้วยข้อมูลลับ เขาใช้เวลาหลายวันตามรอยผู้ใช้งานนิรนามที่ใช้นามแฝงว่า "อิคารัส" (Icarus) ในฟอรั่มสำหรับนักจริยธรรมชีวภาพและผู้เชี่ยวชาญด้านความปลอดภัยทางไซเบอร์ "อิคารัส" โพสต์ข้อความที่ดูเหมือนคนคลุ้มคลั่ง เป็นบทกวีและสมการที่ไม่มีใครเข้าใจ แต่ภีมสังเกตเห็นรูปแบบบางอย่าง... มันคือโค้ด อดีตพนักงานคนนี้ไม่ได้ทิ้ง "รหัสผ่าน" ไว้ให้ใครง่ายๆ แต่เขาสร้าง "ประตูลับ" ทิ้งไว้ในระบบเก่าของบริษัทก่อนที่เขาจะถูกไล่ออก และทิ้งคำใบ้ที่ซับซ้อนไว้ให้สำหรับคนที่มีความสามารถพอจะค้นเจอและถอดรหัสมันได้ มันคือการแก้แค้นที่เลือดเย็นและชาญฉลาด คืนนั้น หลังจากถอดรหัสชิ้นสุดท้ายได้สำเร็จ ภีมก็ได้ "กุญแจ" มาอยู่ในมือ มันไม่ใช่รหัสผ่าน แต่เป็นชุดคำสั่งสำหรับเจาะเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ผ่านช่องโหว่ที่ถูกซ่อนไว้ เขานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ หัวใจเต้นรัวขณะพิมพ์ชุดคำสั่งลงในเทอร์มินัล หน้าจอสว่างวาบและปรากฏหน้าต่างสำหรับเข้าถึงไฟล์ของ Nyx Neuro ขึ้นมา... เขาเข้ามาได้สำเร็จ เขาค้นหาไฟล์ของตัวเอง 'ภีม กมลเวช' เขาพบมัน... แต่ข้างในไม่ใช่ไฟล์ที่ถูกลบ กลับเป็นโฟลเดอร์ขนาดใหญ่ที่ถูกตั้งชื่อว่า "Memory Asset: P-388-L" ข้อมูลความทรงจำทั้งหมดของเขากับลินถูกแพ็กเอาไว้เป็นข้อมูลดิจิทัลอย่างเป็นระเบียบ ตั้งแต่เดทแรกจนถึงวันสุดท้ายที่ทะเลาะกัน แล้วเขาก็เห็นสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น... ไฟล์ที่เชื่อมโยงกับทรัพย์สินความทรงจำของเขา "Vessel Assignment: Client K-712" ภีมดับเบิลคลิกไฟล์นั้นด้วยมือที่สั่นเทา หน้าจอฉายภาพสดจากกล้องวงจรปิดขนาดเล็ก... ภาพที่เห็นคือชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังดินเนอร์อยู่กับผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนลินทุกกระเบียดนิ้ว บนโต๊ะมีเทียนไขให้แสงสว่างรำไร เธอยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มเดียวกับที่เคยยิ้มให้ภีม "ผมรู้สึกเหมือนรู้จักคุณมาทั้งชีวิตเลย" ลูกค้า K-712 พูดกับเธอ "ลิน" จำลองคนนั้นเอื้อมมือไปกุมมือเขา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ภีมคุ้นเคย "ฉันก็เหมือนกันค่ะ... มันสมบูรณ์แบบที่สุดเลย ใช่ไหมคะ" วินาทีนั้น โลกของภีมก็พังทลายลงมาเป็นครั้งที่สอง ความรักของเขาไม่ได้ถูกลบ แต่ถูกขโมย ถูกคัดลอก และถูกขายไปเป็นสินค้าสำเร็จรูป ทันใดนั้น ภาพจากความฝันเมื่อหลายคืนก่อนก็ซ้อนทับขึ้นมา... เขาฝันว่ากำลังนั่งดูหนังเรื่อง 'อาทิตย์ลับขอบฟ้า' อยู่กับลินในโรงหนัง ทั้งสองหัวเราะกับฉากตลกในเรื่อง แต่หนังเรื่องนั้นเพิ่งจะเข้าฉายเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว... สองเดือนหลังจากที่เขา "ลืม" ลินไปแล้ว บัดนี้เขากระจ่างแล้ว นั่นไม่ใช่ความฝัน และไม่ใช่ความทรงจำของเขา มันคือความทรงจำ "ใหม่" ที่เกิดขึ้นกับร่างโคลนของลินและลูกค้าคนนั้น สมองของเขายังคงเชื่อมต่อกับ "ภาชนะ" นั้นอย่างไม่สมบูรณ์ ทำให้เขาได้รับรู้ประสบการณ์ของเธอไปด้วย มันน่าขนลุกยิ่งกว่าการถูกขโมยความทรงจำ... มันคือการถูกบังคับให้เป็นพยานในการสร้างความทรงจำใหม่ทับของเก่า มันเลวร้ายกว่าการเลิกรา มันคือการลบตัวตนของเขาออกจากความทรงจำเหล่านั้น แล้วใส่คนอื่นเข้ามาแทนที่ ภีมกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น เขาเลือกไฟล์หลักฐานทั้งหมดแล้วกดดาวน์โหลด ทันใดนั้น! สัญญาณเตือนภัยสีแดงก็ปรากฏขึ้นเต็มหน้าจอ พร้อมข้อความตัวใหญ่ "ตรวจพบการเข้าถึงที่ไม่ได้รับอนุญาต! เริ่มโปรโตคอลเคร์เบรอส!" แถบสถานะการติดตามตำแหน่งพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาเหลือเวลาไม่ถึงสิบวินาทีก่อนที่ตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผย ภีมสบถออกมา เขายกเลิกการดาวน์โหลดทันทีและรันสคริปต์ทำลายร่องรอยที่เตรียมไว้ จากนั้นก็กระชากสายเคเบิลออกจากพอร์ตด้วยความรุนแรง หน้าจอคอมพิวเตอร์ดับวูบลง เหลือเพียงความมืดและความเงียบ เขาปลอดภัย... แต่ก็มือเปล่า ในวันต่อๆ มา ภีมพยายามนำเรื่องนี้ไปบอกกับนักข่าวและกลุ่มเคลื่อนไหวต่างๆ แต่ไม่มีใครเชื่อเรื่องของเขา Nyx Neuro ไม่ใช่แค่บริษัท แต่เป็นสถาบันที่มีอำนาจล้นฟ้า พวกเขามีนักการเมืองระดับสูงหนุนหลังและสร้างภาพลักษณ์องค์กรการกุศลที่งดงามจนไร้ที่ติ คำพูดของภีมเป็นเพียงเสียงกระซิบที่ถูกพายุแห่งอิทธิพลพัดกลืนหายไป ค่ำคืนหนึ่ง เขายืนอยู่บนตึกร้างฝั่งตรงข้าม มองลงไปยังอาคารสำนักงานใหญ่ของ Nyx Neuro ที่ยังคงส่องสว่างราวกับเป็นอนุสาวรีย์แห่งชัยชนะ เขาไม่มีหลักฐาน ไม่มีอำนาจ ไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างเขา มีเพียงความจริงที่กัดกินใจ และภาพของ "ลิน" ที่กำลังใช้ชีวิตจอมปลอมอยู่ในนั้น เขาไม่ได้พ่ายแพ้... ยังไม่ใช่ ภีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เริ่มเขียนโค้ดบางอย่างลงในแอปพลิเคชันที่สร้างขึ้นเอง ดวงตาของเขาสะท้อนแสงไฟจากตึกเบื้องล่างอย่างมุ่งมั่น การต่อสู้ครั้งนี้ไม่อาจจบลงด้วยการเปิดโปงเพียงครั้งเดียว มันต้องใช้มากกว่านั้น เขาเดินหันหลังให้กับภาพนั้น หายเข้าไปในเงามืดของเมืองใหญ่อีกครั้ง ไม่ใช่ในฐานะเหยื่อที่หลบหนี แต่ในฐานะนักล่าที่กำลังเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ครั้งใหม่... ที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น