หอมปรารถนา

“คาปูชิโน่เติมนมพร่องมันเนย หวานน้อยเข้มข้น เพิ่มฟองนมหอม ๆ เหยาะน้ำผึ้งนิด ๆ บีบมะนาวหน่อย ๆ อืมมมม ที่บอกไปไม่เอานะ ขอเป็นอเมริกาโน่ที่หนึ่งครับ” “ขอบคุณ” กวนโทสะระดับเทพต้องยกให้ผู้ชายคนนี้ คนที่กลายมาเป็นลูกค้าประจำที่ร้านกาแฟของเธอราวสามเดือนแล้ว เป้าหมายของหมอนี่ไม่ได้อยู่ที่กาแฟ แต่เป็นเพราะเขาเล็งคุณหมอสาวแสนสวยหน้าหมวยอย่างกับนางเอกเกาหลีเอาไว้ต่างหาก ใช่! เขาไม่ได้มาจีบเธอหรอก แต่เขามาจีบเพื่อนสนิทของเธอต่างหากเล่า...เฮ้อ! “ร้อนนะคะ” “ครับ ร้อนมาก เหงื่อนี่เปียกซ่กตั้งแต่หัวยันง้ามตูด กางเกงในผมชื้นหมดแล้วเนี่ย” กวนตีนอีกแล้ว และก็ชอบพูดสองแง่สองง่ามตลอด โรคจิตรึไง? เธอล่ะอยากจะชกเบ้าหน้าเกาหลีของเขาให้แตกยับคามือจนหน้าหล่อ ๆ กวน ๆ กลายเป็นกระป๋องนมบู้บี้ที่เธอเพิ่งโยนลงถังขยะนี่ “หมายถึงอเมริกาโน่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะรับเป็นร้อนหรือเย็นดีคะ” “อืม...เย็นแล้วกัน อยากอมน้ำแข็งเล่น” “รับเค้กด้วยมั้ยคะ” “ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวจะอ้วนเหมือนเจ้าของร้าน” “นี่!!!” เธอเกือบจะตะโกนด่าคุณลูกค้าปากหมาไปแล้วเชียว หากลูกน้องไม่ดึงชายเสื้อไว้ทัน “ถ้าคุณว่าฉันอ้วนอีกนะ ฉันจะติดป้ายหน้าร้านห้ามคุณเข้าร้านฉัน ด้วยข้อหาโรคจิต เป็นบุคคลอันตรายต่อสุภาพสตรี” “โอ้โห...นี่ผมแค่หลุดปากพูดเรื่องจริงไปว่าคุณอ้วน!” “นายทัดเทพ!” “ฮ่า ๆ ๆ โอเค ๆ ผมไม่แซวคุณแล้ว เดี๋ยวคุณเครียดแล้วเกิดกินอะไรไม่ลงขึ้นมา...คุณหมอเดียร์คนสวยจะเคืองผมเปล่า ๆ โอ๋เอ๋ ไม่งอนน่าคนดี” ใช่...เธอน่ะคนดี ส่วนนาเดียร์นั่นคนสวย สวยปานนางฟ้า จึงได้รับการทะนุถนอมจากผู้ชายทุกคน รวมทั้งหมอนี่ด้วย...แต่เธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนักหนา ไม่รู้ทำไมชอบทำให้เธอเสียเซลฟ์จัง “ปากแบบนี้คิดว่าผู้หญิงจะชอบเหรอ” พิมพ์ใจรู้ดีว่าทำไมเขาถึงชอบแกล้ง ชอบกัด ชอบงัดกับเธอบ่อย ๆ ก็จะให้เขาปลื้มเธอได้ยังไงล่า เพราะทุกครั้งที่เขากับนาเดียร์ได้มีโอกาสไปไหนด้วยกัน นาเดียร์ก็มักจะหิ้วเธอไปด้วยในฐานะไม้กันหมาเสมอ!!! ซึ่งเธอเองก็ทั้งเบื่อและหน่ายกับการทำหน้าที่นี้เต็มที แต่ก็ขัดใจเพื่อนรักไม่ได้ เธอให้เหตุผลว่ายังไม่ได้คบกัน จึงไม่อยากไปไหนมาไหนสองต่อสอง “ชอบรึเปล่าไม่รู้นะ แต่เวลาจูบใคร...” เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่เธอ ยิ้มมุมปากอย่างเย้ายั่ว...ยั่วฝ่ามือเธอนี่แหละ “ก็เห็นชอบกันทุกคน...ปากแบบนี้แหละ” เขาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก...ปากเขาเป็นรูปกระจับด้วยอ่ะ สีแดงเรื่อเลย ดูสุขภาพดีดี๊...อ่า...เธอเผลอจ้องแล้วเกือบเคลิ้มไปเลย ถ้าวินาทีนี้เขาถามเธอว่า...อยากลองดูมั้ย...แล้วเธอจะซัดกลับเขาไปว่ายังไง...ในเมื่อลึก ๆ แล้ว... “พอเหอะ! ไปนั่งที่โต๊ะไป เดี๋ยวฉันเอาไปเสิร์ฟ” แล้วแกล้งทำกาแฟรดใส่หัวเลยดีมั้ย...ฮ่า ๆ ๆ “เหอะ อย่าใส่อะไรเพิ่มลงในกาแฟนะเตี้ย ไม่อย่างนั้นถูกฟ้องหมดตูดแน่” เขาทิ้งประโยคนั้นไว้ ก่อนเดินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอารมณ์ดีมีความสุขไปนั่งที่โต๊ะสาม ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของเขาทุกเที่ยง ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอเพื่อดูข่าวสารฆ่าเวลาไป ก่อนคนที่เขารอคอยจะมาถึง “ฮึ่ย!” พิมพ์ใจอยากจะกรี๊ดเหมือนนางอิจฉาในละคร แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อให้ใจเย็นลง “คำก็อ้วน! สองคำก็เตี้ย! ฮึ่ย! ใช่สิ ก็ฉันไม่ได้สวยเหมือนคนที่นายตามจีบอยู่นี่...หึ! ไอ้...ขี๊เก๊ก” เธอสบถพลางยื่นออเดอร์ไปให้นุกนิก ลูกน้องคนสนิทมือชงอันดับสองของร้านรองจากเธอ “ของลูกค้าโต๊ะสาม ชงให้ขมสุด ๆ ไปเลยนะ ขมแบบติดลิ้นติดปากไปสามวันเจ็ดวันเลย” “จะดีหรือคะพี่พิมพ์” “ดีสิ ผู้จัดการสั่งก็ทำเหอะ พี่รับผิดชอบเอง” ใช่แล้ว นอกจากจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้แล้ว เธอยังควบตำแหน่งผู้จัดการและแอดมินเพจร้านอีกด้วย ร้านกาแฟของเธอมีชื่อว่า “ห๊อมหอม” ตั้งอยู่หน้าโรงพยาบาลใหญ่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของเมืองเชียงใหม่ “หมอเดียร์ครับ” ทัดเทพตะโกนเรียกสาวสวยหน้าเกาหลีในชุดกาวสุดเท่ที่เพิ่งจะเดินผ่านประตูร้านเข้ามา นาเดียร์สวยหมดจด ทั้งใบหน้าและผิวพรรณ ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องตะลึงกันทั้งนั้น “คุณทัด” เธอยิ้มให้ทัดเทพ หนึ่งในผู้ชายที่เข้ามาขายขนมจีบให้เธอ เขาไม่ได้มาวินที่สุดสำหรับเธอ เพราะเขาเป็นแค่เจ้าของอู่ซ่อมรถยนต์เท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้เขามาแรงที่สุด ก็เห็นจะเป็นที่รูปร่างและหน้าตาซึ่งหล่อเหลาเร้าใจกว่าใครทุกคน เขาเริ่มต้นจีบเธอตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อนนี่เอง หลังจากที่เธอเอารถเก๋งเข้าไปเช็คและซ่อมที่อู่ของเขาตามคำแนะนำของพิมพ์ใจ “ตั้งแต่รู้จักกับคุณทัด รถเดียร์ไม่รู้เป็นอะไร เกเรบ่อยจัง ไม่รู้ว่าถูกวางยารึเปล่า” และเมื่อต้นสัปดาห์นี่เอง เธอพารถแสนรักกลับไปหาเขาที่อู่อีกครั้ง ซึ่งนับเป็นครั้งที่สามตั้งแต่ครั้งแรก “ยาเสน่ห์หรือครับ” “แหมคุณทัดก็...” คนที่เงี่ยหูฟังอยู่ถึงกับพะอึดพะอมคลื่นไส้ในภาษาลิเก๊ลิเก๋ของพ่อช่างซ่อมรถสุดห้าวจนอดแสยะปากมองบนไม่ได้… “สัปดาห์หน้าก็น่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ คราวนี้ผมเช็คให้แบบละเอียดยิบเลย เพราะกลัวคุณหมอจะมีปัญหาเวลาขับอีกครับ” เขาสุภาพมากกับหมอเดียร์...มากจนเธออดอิจฉาเพื่อนรักไม่ได้ “ขอบคุณนะคะที่ดูแลให้อย่างดี” “ผมทำด้วยใจรักครับ” แววตาของเขาสื่อความหมายนั้นชัดเจนเปิดเผย ‘แหวะ!’ ในใจของพิมพ์ใจพูดคำนี้อยู่ เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอก ก็แค่หมั่นไส้คารมลิเกของเขาเฉย ๆ