EPISODE 01.1 'วันเกิด วันตาย'
1517 คำ
ฟู่..
แล้วเธอก็เป่าเทียนที่ปักอยู่บนเค้กขนาดกลางจนมันดับไป
"ดีมาก.."เป็นเสียงพ่อใหญ่ที่เดินมาประกบกับเเม่ใหญ่
"ฉันรอเวลานี้มาเป็นสิบปี ในที่สุดเธอก็อายุครบยี่สิบเอ็ดปีตามที่พ่อแม่เธอต้องการ" :) สิ่งที่พ่อใหญ่พูดสร้างความงงงวยให้กับไอรีนมาก
เธอมองตอบกลับไปอย่างไม่เข้าใจ ที่พ่อใหญ่พูดมันหมายความว่าไงกัน..
"พ่อใหญ่หมายความว่ายังไงคะ? หนูไม่เข้าใจ"เธอมองเเม่ใหญ่สลับกับพ่อใหญ่เพื่อรอคำตอบ แต่ทว่าเเก้มเนียนสวยกลับถูกพ่อใหญ่ยื่นมือออกไปลูบไล้อย่างบางเบาก่อนที่จะ
พรึ่บ..
"อ๊ะ! "เปลี่ยนมาบีบเเก้มเธอจนหน้าเธอย่นเข้าหากันอย่างเจ็บปวด ความรู้สึกเหมือนกระดูกแก้มจะแตกออกจากกันเป็นเสี่ยง ๆ
"คิดว่าพวกฉันเลี้ยงเธอไว้เพราะสงสารเหรอไอรีน? ไม่.. เธอเข้าใจผิด"คนที่ไอรีนเคยนับถือเป็นพ่อบีบแก้มเธอแรงขึ้นกว่าเดิม สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
"แล้วคุณเลี้ยงหนูไว้ทำไม"เสียงเล็กถามอู้อี้กลับไป
"เพราะกระดาษแผ่นนี้ไงฉันถึงต้องเก็บเธอไว้จนถึงตอนนี้"คราวนี้เป็นเเม่ใหญ่ที่ชูกระดาษในมือที่มีตัวอักษรยาวเยียดแต่เธอมองไม่ค่อยเห็นเพราะตอนนี้ในบ้านเปิดไฟแค่ริบหรี่
"มันคืออะไร โอ๊ย! หนูเจ็บนะ! "ไอรีนจะคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาดูแต่ก็ถูกแม่ใหญ่กระชากผมมาดึงไว้เต็มมือจนหน้าเธอแหงนขึ้นบน
ความรู้สึกเหมือนเส้นประสาทจะแตกเธอปวดจี๊ดไปทั้งหัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้แล้วไอ้กระดาษนั้นมันคืออะไรเธอไม่เข้าใจเลยสักนิด
"แกไม่ต้องสงสัยมาก เดินมาเซ็นเอกสารตรงนี้ก็พอ! "ผมของเธอถูกแม่ใหญ่กระชากให้เดินตาม แรงที่ฉุดกระชากสร้างความเจ็บปวดจนเธอเบ้หน้า ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"มันคืออะไรคะ! แม่ใหญ่อธิบายให้หนูเข้าใจหน่อยได้มั้ย? "
ผลัก!
หัวเธอถูกผลักลงไปบนโต๊ะจนหน้าผากกระเเทกเข้าอย่างจัง
ความเจ็บทำให้ไอรีนกำมือเข้าหากันแน่น นึกโกรธคนใจร้ายพวกนี้อยู่ในใจ ทำไมต้องโหดร้ายกับเธอขนาดนี้ เธอไปทำอะไรให้!
"เซ็น! ถ้ายังอยากมีมือไว้กินข้าว"
ปั่ก!!
มีดปลายเเหลมถูกปักไว้กึ่งกลางระหว่างนิ้วมือที่ถูกกดไว้บนโต๊ะ
แม่ใหญ่ยัดปากกาสีน้ำเงินใส่มือขวาให้เธอ ส่วนพ่อใหญ่ก็กดมีดปลายเเหลมขู่เธออยู่ สายตาที่สองคนนี้มองเธอมันน่ากลัวมาก เต็มไปด้วยความอำมหิตที่เธอไม่เคยพบไม่เคยเห็น
"เร็ว! "เป็นอีกครั้งที่เธอถูกแม่ใหญ่กระชากผมจนรู้สึกเหมือนหนังหัวจะหลุดออกมา สายตาพร่ามัวที่เกิดจากความเจ็บปวดไล่อ่านข้อความในกระดาษเอสี่อย่างรวดเร็ว
'พินัยกรรมฉบับนี้สร้างขึ้นมาเพื่อเเสดงให้เห็นว่านางสาว ไอรีน นิติยารัช ยกทรัพย์สินทั้งหมดให้ นาย กวิน นิติยารัช ด้วยความเต็มใจ ทรัพย์สินทั้งหมดเป็นมูลค่า ..'เธอกำลังจะอ่านประโยคต่อไปแต่กลับถูกแม่ใหญ่กระชากหนังหัวและกดเสียงคำรามใส่อีกครั้ง
"เซ็น! "นี้มันอะไรกัน.. เธอเคยมีสมบัติกับคนอื่นด้วยเหรอ? พ่อแม่เธอทิ้งไว้ให้เธอด้วยงั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่เคยรับรู้เลย คนพวกนี้จงใจปกปิดเธอใช่มั้ย? ที่เก็บเธอมาเลี้ยงก็เพราะเเบบนี้ใช่มั้ย!
"ถ้ายังไม่เซ็นฉันจะตัดนิ้วเเกแล้วนะ! "เสียงพ่อใหญ่ตะคอกเสียงดังลั่นพร้อมกับยกปลายมีดเเหลมขึ้นสูงเตรียมจะทำการตัดนิ้วเธอออกไป
ไอรีนหวาดกลัว มือที่จับปากกากำเข้าหากันเเน่น ก่อนจะค่อย ๆ ขยับไปหากระดาษตรงตำแหน่งที่เธอต้องเซ็น ปลายปากกาจรดลงกระดาษ เธอเขียนขึ้นต้นด้วยตัวอักษรเเรก เธอกำลังร้องไห้ไปพร้อมกับเขียนชื่อตัวเองลงไปอย่างจำใจแต่เขียนไม่ถึงสามตัวอักษรเสียงดังโครมครามจากข้างหลังก็เรียกความสนใจจากทุกคนไปก่อน
โครมมมมม!!!!!
"อั่กกกกก!!! อั่กกก!!! "ปรากฏชายเสื้อดำที่เธอเคยเห็น ในมือถือมีดไว้พร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เธอรู้จักดี ตอนนี้กำลังดิ้นให้หลุดจากการถูกรัดคอจากชายชุดดำคนนั้น
ผลั่ก!
สองคนใจบาปปล่อยไอรีนออกอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่หันไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างร้อนรน
"แกทำอะไรลูกฉันปล่อยลูกชายฉันนะ!! "เสียงเเม่ใหญ่ตะโกนเสียงดังลั่น ตกใจกับสภาพลูกชายที่โดนรัดคอจนหายใจไม่ออก ตาเหลือกตาลอยเหมือนคนจะขาดใจตาย
"มึงเป็นใคร!! จับลูกกูทำไม!!! "พ่อใหญ่หยิบมีดปลายเเหลมชี้หน้าด่าผู้ชายปริศนาตรงหน้าอย่างเดือดพล่าน
"ทำไมถึงเครียดกันจังเลย อย่าทำหน้าเครียดกันสิครับ ไม่เห็นเหรอ? ผมกำลังสนุกอยู่ จริงมั้ยมายทอยด์~"ครั้งเเรกที่ไอรีนได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้น หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นมา ท่าท่างของเขาเหมือนคนใจเย็นเเต่แรงที่รัดคอผู้ชายคนนั้นกลับรุนแรงและป่าเถื่อนมาก
"ชะ ช่วย อั่กกก"
"กรี๊ดดดด... ปล่อยลูกฉันนะ ปล่อย!!!! "
"เจ็บเหรอ? คุณว่าภาพที่คุณเห็นตอนนี้มันเจ็บปวดมั้ย? "เสียงที่ฟังดูขี้เล่นนั้นฟังดูสบาย ๆ มากถ้าไม่ดูไม่เห็นว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ เธอคงคิดว่าเขาคงกำลังล้อเล่นอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ตรงหน้าเธอตอนนี้มันตรงข้ามกันหมด น้ำเสียงขี้เล่นนั้นตรงข้ามกับการกระทำที่โหดร้ายนั้นเลย เขาล็อกคอผู้ชายคนนั้นไว้เเน่นเเล้วบีบรัดจนผู้ชายคนนั้นดิ้นเหมือนจะหมดลมหายใจ
"มึงเลิกพูดมากแล้วปล่อยลูกกู!!! "พ่อใหญ่ตะโกนด่าเเล้วเดินตรงไปหมายจะสู้กับผู้ชายเสื้อดำคนนั้น
"อย่ารีบสิ.. ความเจ็บปวดจริง ๆ มันต้องเเบบนี้.."
เฉียบบบบ
"อ๊ากกกกกกกกกก..... อั่กกกกกกกกกก"
"กรี๊ดดดดดดดดดดด แกทำลูกฉันทำไม! ไม่.. ไม่.."
"ลูกพ่อ!! "
"เฮือกก!! "ไอรีนยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง เธอช็อกกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าจนเข่าทรุดไปกับพื้น ผู้ชายเสื้อดำคนนั้นปาดมีดลงคอผู้ชายที่เป็นเหยื่ออย่างเลือดเย็น เลือดกระจายออกจากลำคอพุ่งออกมาเต็มหน้าพ่อใหญ่
ผู้ชายคนนั้นดิ้นพล่านอย่างเจ็บปวด เป็นภาพที่สยดสยองที่สุดในชีวิตเธอ
ผลั่กก!
ร่างผู้ชายคนนั้นถูกผู้ชายชุดดำโยนลงพื้นไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่รองเท้าผ้าใบสีดำจะยกขึ้นมาขยี้อกผู้ชายที่สิ้นลมหายใจไปแล้วอย่างรังเกียจ
"ขนาดตายไปแล้วความชั่วยังคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน"เขาขยี้จนเเม่ใหญ่หวีดร้องเข้าไปกอดลูกชายตัวเองไว้
ผู้ชายชุดดำละความสนใจจากครอบครัวผู้ตายเเล้วเดินเข้าไปหาไอรีนเเทน หญิงสาวตัวน้อยหวาดกลัวถอยหลังหนีด้วยท่าทีสั่นระริกไปทั้งตัว ใบหน้าแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาเเห่งความหวาดกลัว เขาตามเธอมาเพราะต้องการจะฆ่าเธอเป็นรายต่อไปใช่มั้ย เขาจะฆ่าเธอต่อใช่มั้ย..
เธอกลัว .. ในหัวเธอตอนนี้มีเเต่เพื่อน อยากให้เพื่อนมาช่วย ชีวิตเธอตอนนี้ไม่มีใครรักเธอเท่าเพื่อนอีกแล้ว
"ยะ อย่า เข้ามานะ..ฮึก.."เเผ่นหลังเธอสัมผัสกับผนังห้องที่เย็นเฉียบบ่งบอกว่าเธอไร้ทางหนี มือบางยกมือขึ้นมากอดตัวเองไว้เเน่นแล้วหลับตาทั้งสองข้างไว้
"เธอก็มีความผิด.. ไม่สิ.. คนของเธอก็มีความผิด.. ฉันจะตามมาเอาคืนทั้งหมด"ชายชุดดำลงไปนั่งให้ใบหน้าเสมอกับไอรีนเธอมองไม่เห็นใบหน้าเขาเพราะเขาใส่เเมสสีดำปกปิดเอาไว้
"ฉันไม่เข้าใจว่านายพูดถึงอะไร? "
"หึ.. เธอว่ามีดนี้ดูสวยมั้ย? "ผู้ชายคนนั้นชูมีดขึ้นมาตรงหน้าเธอก่อนจะควงไปมาอย่างเชื่องช้า ไอรีนรู้สึกหายใจไม่ออกหวาดกลัวไปกับท่าทางแปลกประหลาดของเขา
"มะ ไม่.."เเต่เธอก็ตอบตามความรู้สึกของเธอไป
"really? "
จู่ ๆ ในหัวไอรีนก็รู้สึกเหมือนมีกระเเสไฟฟ้าช็อตเข้ามา เธอเห็นอะไรไม่รู้มั่วซั่วไปหมด ในหูก็ได้ยินเสียงกรี๊ดลั่นจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดหูคุกเข่าเเล้วก้มหน้าลงไปอย่างหวาดกลัว
'กรี๊ดดดดดดด'
"ไม่! หยุดสักทีสิ เงียบสักที!! ฮือออ"แล้วสติของเธอก็เลือนหายไป ไม่ทันได้ยินในสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูด
"รอฉันนะ ฉันจะกลับมารับตัวเธอทีหลัง"
- ผู้เขียน
