PSYCHO REDLOVE รักฝังลึก

EPISODE 01 หญิงสาวร่างบางพึ่งกลับมาจากมหาลัยเนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันเเรกของชั้นปีที่ 3 เธอเดินเลยผ่านบ้านหลังใหญ่โตที่คนภายนอกมักจะเข้าใจผิดว่าเธออาศัยอยู่แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ ที่ที่เธออยู่คือบ้านอีกหลังหนึ่งที่ถัดจากบ้านหลังใหญ่นั่นราว ๆ สองร้อยเมตร บ้านสภาพเก่า ๆ ชั้นเดียว พื้นที่ไม่กว้างมากเเต่เพียงพอสำหรับเธอเพียงคนเดียว ถึงมันจะคับแคบและไม่น่าอยู่แต่ทว่าเธอกลับรู้สึกอุ่นใจมากกว่าต้องอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยคนใจแคบพวกนั้น เธอไม่ชอบเลย ครืดดดด... เธอลากประตูบานเลื่อนออกช้า ๆ อย่างระมัดระวังเพราะมันใกล้จะพังอยู่รอมร่อ 'ไม่อยากกลับบ้านเลย' เธอคิดอยู่ในใจเเต่กลับปฏิเสธ 'แม่ใหญ่' ไม่ได้ แม่ใหญ่ก็คือเจ้าของบ้านหลังใหญ่และหลังเล็กนี้ร่วมกับเป็นคนที่เก็บเธอมาเลี้ยงไว้หลังจากที่พ่อเเม่ของเธอได้ตายจากไป แต่สิ่งที่ยังคงเป็นคำถามอยู่ในหัวเธอตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาคือ ถ้าเเม่ใหญ่และครอบครัวรังเกียจเธอขนาดนี้จะเก็บเธอมาเลี้ยงไว้ทำไม ทำไมไม่พาไปบ้านเด็กกำพร้าให้สิ้นเรื่องจะเก็บเธอมาเลี้ยงไว้ให้รกหูรกตาหรือเป็นภาระทำไมกันทั้งที่ทุกวันนี้คนในบ้านหลังนั้นแทบจะเนรเทศเธอออกไปจากบ้านอยู่แล้ว ทุกคนแสดงออกว่ารังเกียจเธอแต่ก็ยังเก็บเธอไว้ เธอน่ะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด.. ไม่อยากกลับบ้านอยากอยู่บ้านพักกับเพื่อนเเต่เพราะวันนี้แม่ใหญ่โทรกลับมาให้กลับมาฉลองวันเกิดเธอที่บ้านใหญ่ทั้งที่ 11 ปีที่ผ่านมาตั้งเเต่เธอมาอยู่กับเขาวันเกิดเธอแทบจะไม่สำคัญกับครอบครัวนั้นด้วยซ้ำ เธอแปลกใจแต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้มากกว่าจะถามออกไป "แม่คะ พ่อคะ วันนี้หนูโตขึ้นมาอีกปีเเล้วนะ ถ้าพ่อกับเเม่ยังอยู่คงจะเห็นว่าหนูโตขึ้นมากแล้ว สวยมากด้วย หนูสวยเหมือนเเม่ตอนสาว ๆ เลยค่ะ รับรองได้เลยถ้าพ่อยังอยู่พ่อต้องหวงหนูมากแน่ ๆ "คนตัวเล็กยืนพูดกับรูปถ่ายของบิดามารดาที่ล่วงลับไปแล้วอย่างอารมณ์ดี ในบ้านหลังนี้สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นก็คงมีเเต่รูปของท่านทั้งสองคน เเกร็ก.... เสียงนี้อีกแล้ว.. เธอยืนนิ่งไม่กล้าแม้เเต่จะขยับไปไหน.. เสียงเหมือนมีคนเอาวัตถุมีคมขูดกับผนังบ้านเเล้วเดินไปด้วย เธอได้ยินมาสักพักแล้ว ตั้งเเต่ปิดเทอมใหญ่ที่ผ่านมา ครืดดดดดด..... เสียงยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ แต่คราวนี้กลับรู้สึกถึงเเรงขูดที่หนักขึ้น ใจเธอเริ่มเต้นระส่ำมากขึ้น ฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้เเต่จะขยับ ร่างกายยังไม่ทำตาม เอี๊ยดด... เป็นเสียงประตูหน้าต่างบานไม้เก่า ๆ ถูกเปิดออกช้า ๆ เธอมองดูภาพนั้นด้วยจิตใจที่เริ่มจะเต้นโครมครามมากขึ้นกว่าเดิม ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก.. เร็วเเค่กะพริบตาตำแหน่งของเสียงเปลี่ยนไปอยู่หน้าประตูพร้อมเสียงเคาะเบา ๆ สามที ตึก.. ตึก.. ตึก.. นี้ไม่ใช่เสียงเดิน แต่มันคือเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเธอ ไอรีนหายใจเข้าออกถี่เร็วเพราะความตื่นเต้นที่อัดอั้นอยู่ในใจ เป็นเวลาเกือบสองเดือนที่เธอต้องมาเจออะไรเเบบนี้ เขาคนนั้นไม่เคยเข้ามา อย่างมากก็เดินผ่านให้เธอเห็นทางหน้าต่างพร้อมกับมีมีดที่ถืออยู่ในมือ หรือบางครั้งเธอจะรู้สึกถึงการถูกจับตามองจากบุคคลนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะรวบรวมความกล้า ค่อย ๆ เดินไปหยุดอยู่หน้าประตู แล้วมือสั่น ๆ นั้นค่อย ๆ จับบานประตูไว้และออกแรงเลื่อนมันออกอย่างช้า ๆ ครืดดดดดด.... ประตูไม้ส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัว บรรยากาศภายนอกเริ่มมืดสนิทไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงเเมลงที่บินว่อนอยู่บริเวณนั้น และนั่น.. ผู้ชายชุดดำคนนั้นเขายืนมองเธออยู่ใต้ต้นไม้.. เสื้อฮู้ดสีดำปกปิดใบหน้าเขาอย่างมิดชิด ในมือกำมีดปลายเเหลมไว้เเน่น จากทิศทางของใบหน้าทำให้ดูออกว่าตอนนี้เขากำลังมองมาและจดจ่อสายตาอยู่ที่เธอ "นะ นายเป็นใคร? "เธอพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเเต่มันกลับห้ามเอาไว้ไม่อยู่ "......"ผู้ชายชุดดำคนนั้นไม่ตอบเธอ ไม่ได้ยินแม้เเต่เสียงหายใจ ผู้ชายคนนั้นยังคงยืนมองเธออยู่ที่เดิมเเต่ครั้งนี้เขากลับยกมีดในมือขึ้นมาลูบไล้เล่นอย่างน่าสยดสยอง ครืด! ไอรีนถอยหลังเข้าบ้านเเล้วปิดประตูบานไม้อย่างหวาดกลัว เธอมีท่าทีตื่นตระหนก ร่างกายเธอสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมาด้วยความหวาดกลัวที่วาดผ่านอยู่ในใจ Rrrtt "เฮือกกก!! "เสียงโทรศัพท์มือถือเมื่อครู่ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจจนร่างกายเเทบทรุดลงกับพื้น เเต่เธอรวบรวมสติทันหยิบมันมารับสาย แล้วกรอกเสียงคุยกับปลายสายให้ฟังดูปกติที่สุด "สวัสดีค่ะ เเม่ใหญ่" " (เธออยู่ไหน? มาบ้านใหญ่ได้แล้ว ทุกคนรออยู่) "เสียงโทนต่ำที่ฟังดูน่าเกรงขามเอ็ดเธอผ่านน้ำเสียง "หนูอยู่บ้านหลังเล็กค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้" " (อย่าให้ฉันต้องรอ ให้เวลาสามนาที) " ติ๊ด พูดจบปลายสายก็กดวางสายไปทันที ไอรีนทำได้เพียงเเค่ถอนหายใจเบา ๆ เธออยากไปจากที่นี่มากแต่คนพวกนั้นไม่ยอมปล่อยเธอไปสักที เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้งยื่นมือที่ยังสั่นเล็กน้อยเปิดประตูออกช้า ๆ ดวงตาทั้งสองปิดเเน่น ลมหายใจกระโชกแรงขึ้นตามความกลัวที่ก่อเกิดในใจ เธอกลัวว่าจะเจอผู้ชายคนนั้นอีก "อย่าเข้ามานะ! "ไอรีนตะโกนเสียงดัง เเต่กลับมีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบให้เธอ ไม่มีแม้เเต่เสียงคนเดิน เธอจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ สายตาปรับกับความสว่างตรงหน้าอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพบว่าตรงหน้าเธอไม่มีผู้ชายคนนั้นอยู่เเล้ว "ไปแล้วเหรอ"เธอพึมพำเบา ๆ เเล้วหันหลังไปปิดประตูบ้านลงกลอนล็อกก่อนจะวิ่งสับขาไปบ้านใหญ่อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ "ทำอะไรอยู่ ทำไมพึ่งโผล่มา! "เสียงสุขุมที่ฟังดูมีอำนาจดุเธอ คนนี้คือ 'พ่อใหญ่' ใบหน้าดุดันที่ไม่เคยมีรอยยิ้มให้เธอจ้องมองเธอด้วยสายตาดุร้ายเหมือนตั้งใจจะฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ "ใจเย็น ๆ ค่ะคุณกวิน ส่วนเธอไอรีนมานี้สิ.. มาเป่าเค้กวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปีของเธอ"ไม่รู้เธอคิดไปเองหรือเปล่าเเต่น้ำเสียงและท่าทางของแม่ใหญ่เหมือนมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ "ค่ะ"เเต่เธอก็เลือกที่จะขานรับเเล้วเดินไปหาเเม่ใหญ่ที่ถือเค้กอยู่ตรงหน้าแทน "แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู เป่าเค้กสิ.. เป่าเลยเราจะได้ทำอย่างอื่นกันต่อ :) "รอยยิ้มนั้นเยือกเย็นจนเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว "ทำไมเเม่ใหญ่ถึงเตรียมเค้กให้หนูคะ? ทั้งที่ทุกปีไม่เคยจะมี"โดยพื้นฐานไอรีนเป็นคนใจร้อน คิดอะไรก็พูดออกมาทำให้เธอเผลอถามสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาโทง ๆ แม่ใหญ่ที่ยืนยิ้มเย็นเยือกหุบยิ้มลงทันตาเห็น เธอรู้ว่าไม่ควรเเต่เธอสงสัยเกินจะเก็บไว้ในใจเเล้ว "เธอมีหน้าที่เป่าก็เป่าซะ อย่าสงสัยมาก.."คิ้วสวยขมวดเข้ากันอย่างไม่เข้าใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วพยักหน้าเข้าใจ