ลูเซีย :
ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเห่าดังลั่นจากลานหลังบ้าน แม้ว่าจะง่วงเต็มที แต่ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ปล่อยให้คิเมร่าอยู่ลำพังในค่ำคืนแรกของเธอในบ้านใหม่
“ปล่อยเธอไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก สงสารแย่” ฉันพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกจากเตียง ใส่รองเท้าแตะ แล้วเดินออกไปทั้งที่ยังงัวเงีย
พอเดินถึงลาน ฉันเห็นคิเมร่าเดินวนไปมา ดูไม่สบายใจอย่างชัดเจน
“เป็นอะไรไปจ๊ะลูก? นอนไม่หลับเหรอ? ไม่เป็นไรนะ แม่อยู่นี่แล้ว แค่มันเป็นกลางคืนเอง”
ทันใดนั้น คิเมร่าก็พุ่งตรงไปที่ประตูรั้ว ฉันตามไปดูและต้องตกใจเมื่อเห็นว่าประตูเปิดอยู่ “รูธลืมล็อกประตูงั้นเหรอ?” ฉันรีบปิดประตูล็อกให้เรียบร้อย แต่คิเมร่าก็ยังคงกระวนกระวายเหมือนเดิม
“คุณผู้หญิงคะ ทำไมยังไม่นอนอีก?” เสียงรูธดังขึ้นจากด้านหลัง เธอเดินมาหาฉันด้วยสีหน้างุนงง
“เสียงคิเมร่าเห่าเลยออกมาดู... แล้วนี่คุณไม่ได้ล็อกประตูรั้วก่อนเข้านอนเหรอ?” ฉันถาม
รูธยกมือขึ้นป
