Chapter 3 กลับบ้าน
886 คำ
ครืด ครืด ครืด
สายเรียกเข้า
แม่
" ค่ะแม่ " ฉันรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงไปยังปลายสายทันที
" พีช พรุ่งนี้ว่างมั้ยลูก "
" พรุ่งนี้ อื้ม ว่างค่ะ แม่มีอะไรคะ " ฉันทำท่าคิดนิดหน่อยว่าพรุ่งนี้มีนัดกับพายอาร์ไปไหนรึป่าว
" เอ่อ คือพรุ่งนี้ป๊าเขาบอกให้หนูกลับบ้าน เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย " แม่ตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกัก คงลำบากใจที่จะบอกฉันมั้ง
" เขามีอะไรหรอคะ ปกติไม่เห็นอยากจะเจอหน้าหนู " ฉันพูดกับแม่อย่างน้อยใจ เพราะทุกครั้งที่เขามีความสุขเขาเคยคิดถึงฉันมั้ย ก็ไม่ แล้วตอนนี้ทำไมถึงอยากเจอฉันล่ะ
" หนูอย่าพูดอย่างงั้นสิลูก พ่อเขารักหนูนะ "
" เหอะ ถ้ารักเขาไม่ทำกับหนูกับแม่อย่างงี้หรอกค่ะ " ฉันพูดตอบกลับแม่ทันควัน รักงั้นหรอ แม่เอาอะไรมาพูดว่าเขารักฉัน ฉันไม่เคยรับรู้ถึงความรักของเขาเลยด้วยซ้ำ
" เอาเป็นว่าพรุ่งนี้หนูจะไปก็แล้วกันค่ะ " เมื่อแม่ไม่ตอบอะไรฉันจึงตัดบทไป เพราะเวลาที่ฉันกับแม่คุยกันเรื่องของป๊าทีไร แม่ก็ปกป้องเขาตลอด ฉันไม่อยากมาทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องแบบนี้เท่าไหร่
" ค้างมั้ยลูก " แม่พูดถามมาอย่างดีใจ
" ไม่ค่ะ พีชจะเอาพายไปด้วย แม่เข้าใจพีชด้วยนะ บ้านหลังนั้นมันไม่ใช่บ้านพีช " ฉันพูดออกไปเสียงสั่นๆ เมื่อคิดถึงบ้านหลังนั้น บ้านที่ไม่มีความทรงจำดีๆ อะไรเลย มีแต่ความทรงจำแย่ๆ
" โถ่พีช หนูอย่าคิดอย่างงั้นสิ " แม่พูดออกมาอย่างแผ่วเบา ฉันคิดว่าแม่ก็คงไม่อยากบังคับฉันมากหรอก เพราะท่านรู้ว่าฉันกลับบ้านมันจะเป็นยังไง
" ฝากแม่บอกเขาด้วยนะคะว่าพรุ่งนี้หนูจะไป รักแม่นะคะ "
ติ๊ด
ฉันวางสายจากแม่แล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมอ วันนี้มีเรียนช่วงเช้า ส่วนบ่ายว่าง ฉันว่าจะไปช้อปปิ้งให้ป๊าด่าซักหน่อย ไหนๆ พรุ่งนี้ก็จะเจอกันแล้ว
บ้านกมลไพศาล
ฉันขับรถเข้าในเขตบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคย บ้านที่ดูยังไงก็ไม่ใช่บ้าน ฉันเลือกที่จะเอารถไปจอดแล้วเดินผ่านบ้านใหญ่ไปที่บ้านเรือนไทยแทน เพราะคิดว่าอาม่ากับแม่คงอยู่ที่นั่น
" อาม่าขา คิดถึงจังเลย อาม่าคิดถึงลูกพีชมั้ยคะ " เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นอาม่ากับป้าใจ คนสนิทของท่านนั่งร้อยพวงมาลัยอยู่ ฉันจึงเดินไปนั่งตรงพื้นข้างแล้วโผกอดท่านอย่างคิดถึง
" ไม่ต้องมาทำปากหวานเลยนะ นี่ถ้าไม่เรียกให้เข้ามาก็ไม่คิดจะมาหาอาม่าเลยหรอ " อาม่าหันหน้ามากอดตอบฉันแล้วพูดขึ้นอย่างเคืองๆ และเมื่อฉันเงยหน้ามองก็เห็นสายตาขี้งอนของคนเป็นย่า
" โอ๋ๆ ไม่น้อยใจสิคนสวย เดี๋ยวหน้าแก่ไม่รู้ด้วยน๊า " ฉันเอ่ยแซวอาม่ายิ้มๆ
" มาแล้วหรอตัวแสบ " ฉันหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นก็เห็นคุณแม่คนสวยของฉันกำลังถือถาดดอกไม้เดินเข้ามาฉันจึงวิ่งไปกอดท่านทันที
" โอ๊ะ เบาๆ สิลูกพีช ถาดดอกไม้แม่เกือบคว่ำแหนะ " แม่เอ็ดฉันเบาๆ ที่ฉันวิ่งไปกอดท่านอย่างแรงจนท่านเกือบทรงตัวไม่อยู่
" ก็คนมันคิดถึงนี่คะ ฟอด " ฉันว่าแล้วผละกอดไปหอมแก้มแม่ทันที
" โตป่านนี้ยังทำตัวอ้อนๆ เป็นเด็ก " เสียงอาม่าดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันหันไปยิ้มให้ท่านตาหยี
" เรียนเป็นยังไงบ้างหนูพาย หนักมั้ยลูก " จากนั้นอาม่าก็หันไปถามพายอาร์ที่นั่งดูอยู่ข้างๆ ท่าน แล้วพวกท่านก็ชวนคุยเรื่องจิปาถะทั่วไป
" คุณผู้หญิงคะ อาหารพร้อมแล้วค่ะ " แม่บ้านจากบ้านใหญ่มาตามพวกเราเพื่อให้ไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ ฉันหันไปมองหน้าพายอาร์อย่างเซ็งๆ นี่ฉันกำลังอารมณ์ดี พอเข้าไปในบ้านหลังนั้น เชื่อเถอะ อารมณ์ฉันมันจะมืดมนทันทีที่เห็นหน้าพ่อ
" อย่าทะเลาะ ฉันขอ " พายอาร์พูดขึ้นขณะที่เรากำลังเดินไปที่บ้านใหญ่ ส่วนอาม่ากับแม่จะตามมาทีหลัง เพราะอาม่าท่านต้องกินยาก่อน แม่เลยให้ฉันกับพายอาร์มาก่อน เพราะกลัวว่าป๊าจะรอนาน เหอะ ไม่เห็นต้องแคร์เลย แต่ก่อนแม่พาฉันรอพ่อกลับบ้านมากินข้าวจนฉันเป็นโรคกระเพาะฉันยังไม่เห็นว่าเขาจะรู้สึกผิดเลยที่ไม่กลับมาทานข้าวที่บ้าน
" จะพยายามนะ " ฉันตอบกลับเพื่อนไปสั้นๆ เพราะยังเดาอารมณ์ป๊าไม่ออกว่าเรียกฉันเข้ามาทานข้าวด้วยทำไม
" มาซักทีนะ นึกว่าฉันต้องเดินไปตามเองซะอีก " เมื่อเดินเข้าในเขตของห้องอาหาร ป๊าก็เอ่ยแซะฉันทันที ไงล่ะ ฉันเดาผิดซะที่ไหน เขาไม่เคยพูดดีด้วยหรอกเวลาเห็นหน้าฉันอ่ะ
" ใครให้พวกมันมากินข้าวที่บ้านหลังนี้ "
.
.
.
.
.
.
By อินชา
- ผู้เขียน
