คู่หมั้นที่รัก ( SUN X LOOKPEACH )

  ภาพของเด็กหญิงใส่ชุดมอต้นถือสมุดเล่มหนึ่งนั่งอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังโตที่ฉันคุ้นเคย บรื้นนนนน " ป๊า " เด็กคนนั้นลุกขึ้นทันทีที่เห็นรถยนต์สัญชาติยุโรปคันใหญ่คันหนึ่งขับเคลื่อนตัวเข้ามาขี่ผ่านหน้าเธอไป " ป๊าขา ป๊ากลับมาแล้ว " เด็กคนนั้นวิ่งไปยังรถคันนั้น เธอพูดขึ้นทันทีคนขับรถกำลังเปิดประตูให้ผู้ชายวัยกลางคนออกมาจากรถ " อ้าว มารอป๊าหรอ หึ " ชายคนนั้นออกมาจากรถแล้วก้มหน้ามาคุยกับเธอ " ค่ะ หนูเอาใบเกรดมาให้ป๊าดู นี่ พีชจบด้วยเกรด 3.80 ตามที่ป๊าขอได้แล้วนะ " เธอพูดขึ้นแล้วยื่นสมุดในมือให้คนที่เธอเรียกว่าป๊าดู " คุณคะ " แต่ไม่ทันที่ป๊าของเธอจะหยิบสมุดจากมือเธอขึ้นมาดูก็มีเสียงเรียกของคนที่พึ่งลงมาจากรถดังขึ้น " คุณ มานี่สิ " เมื่อหันไปดูบุคคลที่มาใหม่ก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งจับมือเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายยืนอยู่ตรงรถ " ใครหรอคะป๊า " เมื่อบุคคลที่ไม่เคยเห็นหน้าเดินมาข้างป๊าของเธอแล้ว เธอจึงเอ่ยถามออกไปงงๆ " นี่น้าทับทิม แพม แล้วก็พอร์ช น้องของหนูไง " ป๊าของเธอพูดขึ้นยิ้มๆ " มะ หมายความว่าไงคะ นะ น้องหนูงั้นหรอ " เด็กสาวตกใจสุดขีดทันทีที่ได้ยินอย่างงั้น เธอถามออกไปตะกุกตะกัก " หนูไม่เข้าใจอะไรล่ะลูก นี่น้องสาวกับน้องชายของหนูไงคะ " ผู้หญิงที่ยืนข้างๆ ป๊าก็พูดขึ้นยิ้มๆ " ป๊า " เด็กคนนั้นมองหน้าพ่อของเธออย่างต้องการคำตอบ " เอาล่ะๆ เข้าบ้านเถอะ ไปคุยกันในบ้านดีกว่า สิน เอากระเป๋าคุณทับทิมกับลูกเข้าไปในบ้านด้วย ไปคุณ ไปลูกเข้าบ้าน " พ่อของเธอตัดบทอย่างรำคาญที่เธอพูดไม่รู้เรื่อง และทันทีที่พ่อของเธอจูงมือผู้หญิงคนนั้นและเด็กอีกสองคนผ่านหน้าเธอเข้าไปในบ้าน น้ำตาของเด็กคนนั่นก็ร่วงแผละทันที " คุณหนู " คนขับรถที่กำลังขนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบลงจากรถก็มองหน้าเด็กคนนั้นอย่างเวทนา     " ม๊า นี่ทับทิม น้องแพม แล้วก็ตาพอร์ช ลูกชายแล้วก็ลูกสาวของผมเอง " เกือบสิบนาทีที่เด็กคนนั้นยืนอยู่ที่โรงรถ แต่พอเธอได้สติก็เดินเข้าไปในบ้านทันที แต่พอเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของบ้านแล้วก็เห็นอาม่าและแม่ของเธอนั่งอยู่ โดยที่มีป๊าของเธอและบุคคลแปลกหน้ายืนอยู่ " อะไรนะ นี่มันอะไรกัน ลื้อไปมีลูกตั้งแต่ตอนไหน นี่ลื้อพูดอะไรของลื้ออากรด " อาม่าดูตกใจอย่างมาก แต่แม่ของเธอแค่นั่งมองเงียบๆ เท่านั้น " ม๊า ก็นี่ลูกกับเมียผมเอง แล้วผมกับคุณนินเราคุยกันแล้วว่าจะให้ทับทิมกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย " " กรี๊ดดดดด " " ลูกพีช / อาพีช / พีช ลูกแม่ " ใช่ เด็กที่กำลังนั่งรอกลับบ้าน รอพ่อมาดูเกรดอยู่หน้าบ้าน เด็กที่อยากให้พ่อภูมิใจ เด็กที่โดนพ่อเมิน เด็กคนนั้นคือฉันเอง " ป๊าทำแบบนี้ได้ยังไง ป๊านอกใจแม่ได้ยังไง " แม่รีบเดินมาพยุงฉันทันทีที่ฉันกรีดร้องแล้วนั่งลงกับพื้น " พีช ไม่เอาลูก " แม่พยายามพยุงฉันขึ้นแล้วจับหน้าฉันหันไปหาท่าน แต่ยิ่งฉันเห็นหน้าแม่แล้วฉันยิ่งเจ็บปวด " พีช มาหาม่าเร็ว " ฉันส่ายหน้าให้อาม่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เพราะแค่แรงจะพูดยังไม่มีเลย " ป๊า ทำอย่างงี้ได้ยังไง ป๊าทำกับม๊ากับพีชอย่างงี้ได้ยังไง " ฉันหันไปมองเป็นพ่อของตัวเองอย่างตัดพ้อ " แล้วลื้อจะอะไรกันนักกันหนาลูกพีช บอกให้สวัสดีน้าทับทิมเขา สวัสดีรึยัง " ป๊าของฉันพูดขึ้นเหมือนกับรำคาญฉันเต็มที่ " หึ ให้สวัสดีอีเมียน้อยนี่น่ะหรอ อย่าหวังเลย " ฉันเค้นหัวเราะแล้วหันไปมองผู้หญิงคนนั้นเหยียดๆ " ลูกพีช " ป๊าตะโกนชื่อฉันอย่างหัวเสีย " อย่ามาตะโกนใส่ลูกอย่างงี้นะคะ " แม่ของฉันพูดขึ้นบ้าง แต่เสียงของแม่มันสั่นๆ ทำให้ฉันหันไปมอง ฉันกอดแม่ไว้เมื่อเห็นว่าแม่ก็น้ำตาคลอเล็กน้อย " ก็เพราะให้ท้ายกันอย่างงี้ไง ลูกถึงนิสัยเสียอย่างงี้ " ป๊าพูดให้แม่ของฉันทันทีที่แม่ปกป้องฉัน " ก็จะไม่ให้ท้ายยังไงล่ะ ลูกพีชคือหลานสาวคนเดียวของฉัน " อาม่าพูดขึ้นบ้างที่เห็นป๊าด่าฉันกับแม่ " ม๊า แต่แพมกับพอร์ชก็เป็นลูกผม เป็นหลานม๊าเหมือนกันนะ " " อั๊วมีหลานเดียวคือลูกพีช " อาม่าพูดแล้วก็เดินออกไปกับคนสนิทของท่าน ม๊าจึงพยุงฉันเดินตามท่านไปทันที " สาย เอากระเป๋าของคุณทับทิมกับเด็กๆ ขึ้นไปไว้ข้างบน " แต่ขาที่กำลังจะก้าวออกไปต้องหยุดชะงักทันที " พีชไม่ยอมให้พวกมันมาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับพีชแน่ " ฉันหันหลังกลับไปพูดกับป๊าเสียงแข็ง " พีช ไม่เอาลูก " " แล้วแกจะเอายังไงลูกพีช แล้วอย่ามาเรียกน้าทับทิมกับน้องของแกว่าพวกมันนะ " " เหอะ ก็แค่ลูกเมียน้อย พีชไม่นับญาติด้วยหรอก " " ลูกพีชชชช " " ป๊าอย่ามาขึ้นเสียงใส่พีชนะ " ฉันพูดออกไปอย่างเอาแต่ใจ " จะเอายังไงลูกพีช " " ไม่รู้ล่ะ ป้าสาย เอากระเป๋าพวกมันไว้ที่ห้องแม่บ้านนู้นหรือไม่ก็โยนออกนอกบ้านไปเลย" ฉันหันไปสั่งป้าสายกับแม่บ้านที่ยืนถือกระเป๋าของสามแม่ลูกนั่นอยู่ " ไม่ต้อง เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บข้างบนได้แล้วสาย " ป๊าร้องห้ามเสียงแข็งแล้วหันมามองฉันอย่างโกรธๆ " เกินไปแล้วนะลูกพีช คุณก็ปรามๆ ลูกบ้างนะ อย่าให้ลูกนิสัยเสียมากๆ " " อย่ามาว่าแม่นะ ป๊านั่นแหละ ไม่มีเวลามาสอนพีชเอง พีชถึงนิสัยเสียใส่ป๊านี่ไง " ฉันตะคอกป๊าไปทันทีที่ป๊าพูดว่าแม่ " ใจเย็นๆ นะคะคุณ " นังเมียน้อยดึงแขนป๊าไว้ทันที เพราะป๊าทำท่าเหมือนจะเดินมาหาฉัน " น้าทับทิมคือเมียป๊า แล้วแพมกับพอร์ชก็คือน้องของแกนะลูกพีช " " ไม่ พีชไม่ยอมรับ แล้วพีชก็ไม่ยอมให้พวกมันมาอยู่ในบ้านหลังนี้เด็ดขาด " ฉันพูดเสียงแข็งแล้วมองหน้าป๊าอย่างจริงจัง " พวกเมียน้อย สันดานชั้นต่ำ " จากนั้นฉันก็หันไปมองสามแม่ลูกนั่นอย่างแค้นๆ " มันชักจะเกินไปแล้วนะลูกพีช " เพลี๊ยะ " ว๊าย คุณคะ / ลูกพีช " ป๊าเดินปรี่เข้ามาตบหน้าฉันอย่างแรงจนฉันล้มพับไป อีเมียน้อยรีบเข้ามาดึงป๊าไว้ ส่วนแม่ของฉันก็มาพยุงฉันทันที ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองป๊าอย่างตัดพ้อ นี่คือครั้งแรกที่ป๊าตบฉัน แล้วที่เจ็บที่สุดคือการที่ป๊าตบฉันเพื่อปกป้องพวกมัน " พีชไม่ยอม กรี๊ดดดดด ยังไงพวกมันก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ พีชไม่ยอม แม่พีชไม่ยอม พีชไม่ย๊อม " กรี๊ดดดดดดดดดดดดด . . . . . . By อินชา