คนงาน
1475 คำ
บ้านของนิค
"ปล่อยน่ะ พวกคุณจับฉันมาทำไม" เสียงลลิสาดังออกมาจากในบ้าน
"หยุดเถอะครับคุณ ร้องไปก็เหนื่อยเปล่าครับ" เสียงเดย์พูดขึ้น
"จับฉันมาทำไมละ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ น่ะๆๆ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ อยากได้อะไรบอกมาฉันจะหามาให้น่ะ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ" ลลิสายังพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เดย์ปล่อยตัวเองไป
"ถ้าอยากไปไม่ห้าม แต่เอาเงินมาใช้หนี้ก่อน ทั้งหนี้ไอ้อาชาเป็นร้อยล้าน กับของฉันเป็นพันล้าน ใช้หนี้จบครบอยากไปไหนก็เชิญ" นิคที่เดินเข้ามาพูดขึ้น
"อะไรน่ะ คุณว่ะ ว่ะ ว่าอะไรน่ะ" ลลิสาถามออกมา
"เงินที่เธอได้ไปเรียน เงินที่เธอมีใช้ทุกวัน เงินที่เธอมีเปิดร้านคาเฟ่บ้าบออะไรนั้น มาจากฉันทั้งหมด แม่เธอยืมจากฉันไปให้เธอฉะนั้นตอนนี้ แม่ของเธอตายแล้วเธอต้องเป็นคนที่จะต้องมาใช้หนี้แทนแม่ของเธอ" นิคพูดออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น จนคนฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"มะ มะ หมายความว่าไง แม่ฉันเป็นอะไรน่ะ" ลลิสาที่อึ้งจนพูดติดๆขัดๆถามออกมา
"แม่เธอตายแล้ว แล้วตอนนี้เธอคือคนที่ต้องมารับผิดชอบหนี้ทั้งหมดของแม่เธอ" นิคจ้องไปที่หน้าของลลิสาพูดขึ้น
"คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอแค่พาฉันไปหาแม่หน่อย แม่ฉันอยู่ที่ไหน" ลลิสาถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเธอคิดหนีฉันจะให้ลูกน้องของฉันฆ่าเพื่อนสนิทเธอทิ้งซ่ะ" นิคจ้องเขม่งมาที่ตาของลลิสาแล้วพูดขึ้น
"ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ขอแค่ พาฉันไปเจอแม่หน่อยน่ะ จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่างน่ะ ขอร้องล่ะ" ลลิสานั่งคุกเข่าต่อหน้านิคพร้อมกับสะอื้นเล็กน้อย
"จำคำของเธอไวถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันบอก ระวังตัวไว้ดีๆอะไรที่มันทำให้ฉันวุ่นวายฉันตัดขาดได้โดยไม่มีข้อแม้ อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าสั่งฆ่าเธอนะลลิสา ที่ผ่านมาถือว่าฉันเมตตาเธอมากพอแล้ว" นิคพูดจบก็เดินออกไปจากห้องไปทันที
"เดี๋ยวนิ นาย นาย ไหนบอกฉันว่าจะพาไปหาแม่ไง นาย นาย" ลลิสาพยายามเรียกตามนิค แต่นิคไม่ได้สนใจจะหันหลังกลับมามองเลย
ณ ห้องนั่งเล่น
"นายจะเอายังไงต่อครับ" เดย์เดินตามมาถามขึ้น
"เรื่องอะไร" นิค
"เรื่องคุณลลิสา" เดย์ยังถามต่อ
"พาเธอไปงานศพแม่เธอและพาเพื่อนคนสนิทเธอไปด้วย ส่วนเรื่องงานที่เธอต้องทำ เดี๋ยวรอฉันบอกอีกที" นิค
"ครับนาย นายจะไปด้วยไหมครับ" เดย์
"ไม่ พาเขาไปเลย พอกลับโทรบอกฉัน ฉันจะไปทีหลังดูแลให้ดีอย่าให้คลาดสายตา" นิค
"ครับนาย" เดย์รับคำและเดินออกไปทันที
"ส่วนมึง ไอ้เหนือ" นิคเรียกเหนือ
"ครับนาย"
"มึงไปจัดการเรื่องหนี้ทั้งหมอของคุณน้าที่ติดไอ้อาชาอยู่ จัดการให้ครบทุกบาทและฝากบอกมันด้วยลลิสาเป็นคนของกู อย่าเสร่อมายุ่งกับคนของกู" นิค
"ครับนายผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ" เหนือรับคำและเดินออกไป
ฝั่งลลิสา
ณ ศาลาวัดที่จัดงานศพ
"แม่ ฮึกๆๆ แม่ค่ะ ทำไมแม่ทิ้งหนูไปแบบนี้ค่ะ ฮึกๆๆๆ" เสียงสะอื้นร่ำให้ปานจะขาดใจของลลิสาดังออกมาหลังจากเห็นรูปภาพแม่ของตนเองตั้งอยู่หน้าโลงศพ
"แก" เสียงภารดา เพื่อนสนิทของลลิสาเรียกเพื่อนรักออกมาเบาๆ
"แก ฉันไม่เหลือใครแล้ว ฮึกๆๆ ฮื้อๆๆ" ลลิสาพูดพร้อมกับสะอื้นออกมาเบาๆ
"แกยังมีฉัน ฉันจะไม่ทิ้งแกไปไหน ไปไหนเราจะไปด้วยกัน" ภารดาพูดและกอดเพื่อนรักเอาไว้
"แม่คะ ขอให้แม่ไปสบายไม่ต้องห่วงหนูน่ะคะ หนูอยู่ได้ ฮึกๆๆๆ" ลลิสาเคาะโลงศพบอกผู้เป็นแม่ ไม่นานเดย์ก็พาทั้งสองคนกลับไปที่บ้านของนิคทันที
ณ บ้านของนิค
"พวกเธอสองคนอยู่ห้องหลังตึกนี้แระ อยู่กันไปคนละห้อง ส่วนมีอะไรจะให้ทำยังไงฉันจะมาบอกอีกที ตอนนี้ก็พักผ่อนกันไปก่อน" เดย์พูดจบก็เดินไปหา นิคที่ห้องทำงาน
"แก แกคิดว่าเขาจะให้เราทำอะไรบ้างอะ" ภารดาถามลลิสาขึ้น
"ไม่รู้สิ ให้ทำอะไรก็ต้องทำแระ เราไม่มีที่ไปกันแล้วน่ะ ภารดา ฉันขอโทษที่พาแกมาลำบากแบบนี้" ลลิสา
"เอาน่าา มากันถึงขนาดนี้แล้วฉันเต็มใจที่จะอยู่ข้างๆแก อย่าคิดมากฉันยังเป็นเพื่อนรักของแกเสมอ เราจะสู้ไปด้วยกัน" ภารดาจับมือเพื่อนสาวและยิ้มให้กับเพื่อนที่ค่อนข้างเศร้า คงมีหลายเรื่องที่ต้องคิดและจัดการเพราะไหนจะเรื่องที่เสียแม่ไปและไหนจะยอดหนี้ที่พึ่งรู้ว่าจำนวนมากมายมหาศาลแค่ไหน
"ขอบใจน่ะ"
"มาขอบใจอะไร ถ้าไม่มีแกกับแม่ของแก ฉันคงไม่ได้มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้และคงไม่มีโอกาสได้เรียนสูงแบบนี้หรอก" ภารดา
"ขอบใจแกมากๆที่ไม่คิดจะทิ้งฉัน"
"จะใม่ทิ้งไปที่ไหนละ ตอนนี้เราก็มีกันแค่ 2 คนแล้วนะ เราจะสู้ไปด้วยกัน ป่ะ แยกย้ายอาบน้ำ พักผ่อนมีไรก็มาเรียกฉันได้ตลอดน่ะ" ภารดา
"ไป เดี๋ยวฉันจัดการอะไรเสร็จจะเดินมาหาน่ะ" ลลิสายิ้มให้เพื่อนสาว ทั้งสองคนแยกย้ายกันเขาห้องไปทันที
ฝั่งนิค
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประดูห้องนิคดังขึ้น
"เข้ามา" นิค
"นายจะให้ผมหางานอะไรให้คุณลลิสากับเพื่อนของเธอทำดีครับ" เดย์ถามขึ้น
"ให้ลลิสามาช่วยงานฉันที่ห้องนี้ เอาโต๊ะ เก้าอี้มาวางเพิ่ม" นิค
"นายว่าอะไรนะครับ" เดย์ถามขึ้นอีกครั้งเพราะไม่เชื่อหูตัวเองเพราะไม่เคยมีสักครั้งที่นายของตัวเองอยากได้คนช่วยงานที่เป็นผู้หญิง
"มีอะไรที่กูพูดไม่ชัด หรือมีอะไรที่มึงสงสัย" นิคถามขึ้นแต่หน้ายังก้มมองไปที่เอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า
"ผมแค่สงสัย ว่าทำไมนายถึงอยากได้คนช่วยงานที่เป็นผู้หญิง" เดย์ตั้งคำถามออกไป
"นั่งลงดิ" นิคบอกเดย์
"ทำงานอยู่ครับ อยู่ในหน้าที่" เดย์
"กูบอกให้มานั่งลง" นิคพูดขึ้นเสียงดังมากกว่าเดิมนิดหน่อย
"คิกๆๆๆ" เหนือหลุดขำออกมา
"ขำอะไร เดี๋ยวเถอะมึง" เดย์หันไปหาเหนือและพูดขึ้น
"มึงด้วยไอ้เหนือ" นิคอออกคำสั่งทันที
"แต่นาย" เหนือ
"กูบอกให้มานั่งลง" นิคขึ้นเสียงอีกรอบและมองไปที่หน้าของเหนือทันที
ทั้งสองคนได้เดินมานั่งตรงข้ามนิคทันที ทั้งสามคนได้คุยเรื่องงานการส่งของ การสั่งของมาลงที่โกดัง จนเวลาล่วงเลยไปนานหลาย ชั่วโมง
ลลิสา:
ลลิสา ลูกสาวคนเดียวของอัจฉรา อัจฉราเป็นเพื่อนคนเดียวของแม่นิคที่หลงเหลืออยู่จากการตามล่าของมาเฟียท้องถิ่นเพราะ พ่อของนิคได้ดูแลและจัดการปัญหาทุกอย่างจบลงได้ทันท่วงที ลลิสา สาวน้อยที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของอัจฉรา นิสัยนิ่งๆเงียบๆ อ่อนนอกแข็งใน ใจเด็ดเดียว ร่าเริงแจ่มใส อารมณิดีแม้ในใจจะมีเรื่องให้คิดมากแค่ไหน ลลิสาเธอก็ยิ้มได้ทุกครั้งและแก้ไขปัญหาได้ทุกที อัจฉราจึงไปรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาหนึ่งคนเพื่อให้มาเป็นเพื่อนลุกสาวตัวเอง และตั้งชื่อว่า ภารดา ลลิสาและภารดา สองสาวที่จบการบริหารธุรกิจมาแต่ชอบการทำขนมหวานเป็นชีวิตจิตใจ จึงได้มาเปิดร้านและบริหารงานกันเองกับเพื่อนรักเพียงสองคน โดยไม่รู้เลยว่าธุรกิจที่แม่ของตัวเองทำกำลังเจอปัญหาอย่างหนักและมีหนี้สินก้อนโตมายมายอยู่ จนวันนี้ที่นิคได้มาเปิดเผยเรื่องทั้หมอให้ลลิสาได้รู้ ลลิสาจึงต้องจำยอมทำในสิ่งที่ตนเองจะต้องรับผิดชอบแทนแม่ของตัวเองโดยการทำงานใช้หนี้ให้นิคจนครบทุกบททุกสตางค์
- ผู้เขียน
