รักลับๆของนายมาเฟีย

ผู้ช่วยคนใหม่

ผ่านไปหลายชั่วโมง

"สรุปเรื่องคุณลลิสา เอาตามที่นายบอกผมก่อนหน้านี้เลยนะครับ" เดย์ถามขึ้นหลังคุยงานจบ

"ก็เอาตามที่กูบอกมึงไปครั้งแรก"

"แล้วคุณภารดา"

"ก็ให้ช่วยงานมึงไป หรือไม่ก็ให้ช่วยงานไอ้เหนือก็ได้ แต่อย่าให้รู้อะไรมากมาย" นิค

"ผมไม่เอานาย ผมลำคาญอย่าได้ให้ผู้หญิงมาอยู่ใกล้เชียว" เหนือรีบปฏิเสธออกไป

"งั้นก็เหลือมึง ดูแลให้ดีอย่าให้มาวุ่นวายอะไรมาก อย่าให้คลาดสายตา" นิคหันมาสั่งเดย์ทันที

"สรุป งานก็มาลงที่กู" เดย์พึมพำออกมา

"หรือจะให้ไปทำสวนกับคนสวนดีละ" นิคถามขึ้นพรางนั่งหลังพิงโซฟาและเป่าควันบุหรี่ออกมา

"โอเค ให้เริ่มงานวันไหนดี ส่วนคุณภารดาให้มาช่วยงานผมก็ได้ครับ" เดย์

"พรุ่งนี้ ส่วนเรื่องอาหารให้มากินพร้อมกันทุกคนเหมือนที่พวกมึงมานั่งกินกับกูนี้แระ" นิค

"ครับนาย" เดย์รับคำและยืนขึ้นพร้อมเดินออกไปทันที

"ส่วนมึงไปอาบน้ำ พักผ่อนแล้วค่อยลงมากินข้าวด้วยกัน" นิคหันไปบอกเหนือทันที

"ครับนาย" เหนือเดินตามเดย์ออกไปทันที ส่วนนิค ก็อยู่เครียดงานนิดหน่อยก่อนเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวลงมากินข้าวเหมือนเช่นทุกวัน

นิค: ผมชื่อนิค มีน้องชายฝาแฝดที่หน้าตาไม่ค่อยละม้ายคล้ายกันเท่าไหร่นักน่าจะเป็นแฝดไข่คนละใบก็ว่าได้ เมื่อ 2 ปีก่อนผมพบเจอเพื่อนคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตผมไว้ จนกลายมาเป็นเพื่อนรักและเพื่อนสนิทเพิ่มอีก 1คน ชื่อเดย์ เป็นคนที่ผมไว้ใจมากอีกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ส่วนอีกคนเป็นลูกชายของลูกน้องคนสนิทพ่อผม สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ชื่อเหนือ ทั้งสองคนเป็นคนที่ผมไว้ใจรองต่อมาจากตัวเอง นอกนั้นผมแทบไม่ไว้ใจใครอีกเลย ชีวิตที่ผ่านมาผมผิดหวังกับเรื่องความรักครั้งแรกมาอย่างหนักหน่วงจนตอนนี้ ไม่คิดที่จะมีความรัก ไม่คิดที่จะดึงใครเข้ามาในชีวิตผมอีก ย้อนกลับไปกว่าจะผ่านจุดที่ผมทำใจได้เรื่องใบบัวก็หนักหน่วงพอสมควร แต่วันนี้เธอก็มีความสุขดีอยู่กับสามี กับครอบครัวของเธอ ผมก็ยินดีและดีใจด้วย ถึงตัวผมจะเกือบตายเพราะเหตุการ์ณนั้นก็เถอะ

เย็นต่อมา

"อ้าว สองสาวนั้นยังไม่มาเหรอ ไม่ได้บอกเวลาหรือไง" นิคที่เดินมานั่งที่โต๊ะอาหารถามขึ้น

"ผมบอกไปแล้ว น่าจะช่วยป้าแม่บ้านอยู่ในครัวมากกว่าครับ" เดย์พูดขึ้น

"เข้าไปทำอะไรในครัว" นิคถามออกไป

"เห็นบอกจะทำคัฟเค้กให้กับทุกคนทาน ผมบอกไปแล้วว่านายไม่ชอบของหวาน แต่ผมเห็นว่าคุณลลิสาตั้งใจเลยไม่ได้ห้ามอะไรมาก" เดย์

"อือ ก็ลองกินดู คงไม่มีอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกมั่ง" นิค

"ห๊ะ นายว่าอะไรนะครับ" เหนือถามขึ้น

"กูบอกว่า ก็แค่ลองชิม ไม่ได้กิน คงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง" นิคพูดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

"ลองชิม???" เหนือทำหน้าตาท่าทางแปลกใจเล็กน้อย

"อะไร สงสัยเหี้ยไร ก็แค่อยากรู้เป็นถึงเจ้าของคาเฟ่ จะทำอร่อยมากขนาดไหนกัน" นิคยังพูดต่อ

"อ๋อ อันนี้พอเข้าใจได้ครับ" เหนือพึมพำออกมา

"แล้วอะไรที่ทำให้มึงไม่เข้าใจ" นิคหันมาถามเหนือ

"ไม่มีไรครับ นั้นไงสองสาวมาแล้ว" ทั้งสองคนใส่ผ้ากันเปื้อนเดินเข้ามาพร้อมกับแม่บ้านที่ถืออาหารมาวางที่โต๊ะ

"นั่งลง" นิคมองไปที่ลลิสาและพูดขึ้น

"ค่ะ??" ลลิสาทำเสียงสงสัย

"หูหนวกเหรอ บอกให้นั่งลง" นิคพูดเสียงแข็งขึ้นอีกครั้ง

"ละ" ลลิสาหันไปมองหน้าภารดากบหน้านิคสลับกัน

"นั่งลงทั้งสองคนนั้นละ" นิคยังพูดต่อ ทั้งสองคนจึงถอนผ้ากันเปื้อนและนั่งลงที่เก้าอี้ทันที

"ก่อนกินมีอะไรจะบอกก่อน" เดย์พูดขึ้น

"คะ" สองสาวพูดออกมาพร้อมกัน

"พรุ่งนี้คุณลลิสาให้ขึ้นไปดูงานกับนายนิคที่ห้องทำงานด้านบน ส่วนคุณมาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผม" เดย์พูดออกไป

"กี่โมงคะ"

"เวลาทำงานปรกติ 7 โมงเช้า" นิคพูดออกมา

"ได้คะ" ทั้งสองสาวรับคำ

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องทำงานของนิคดังขึ้น

"เช้าขนาดนี้ นายยังไม่ลงมาหรอกครับ เชิญด้านนี้ก่อนครับ" บอดี้การ์ดอีกคนพูดขึ้น

"แต่นายนัดตอน 7 โมงเช้าค่ะ"

"รอก่อนนะครับ นายยังไม่ลงมา"

"งั้นเดี๋ยวลิสาไปรอที่ห้องนั่งเล่นน่ะคะ" ลลิสา

"เดี๋ยว มาทำไรแต่เช้า" นิคที่เห็นลลิสายืนคุยกับบอดี้การ์ดก็ถามขึ้น

"ก็คุณบอกให้ฉันมาทำงาน 7 โมง"

"แล้วนี้มัน 7โมงแล้วเหรอ เหลือเวลาอีกตั้ง ครึ่ง ชม."

"แล้วคนปรกติเขาไม่มาก่อนเวลาเหรอค่ะ"

"นี้เธอ"

"ก็แค่ถามนิค่ะ แค่สงสัยเลยถามเปล่าเถียงนะคะ" ลลิสาพูดขึ้นแล้วก้มหน้าลงมองมือตัวเอง

"ไปกินข้าว ค่อยขึ้นมาทำงาน" นิคพูดจบก็เดินออกไปทันที ลลิสาก็ได้เดินตามนิคไปเงียบๆ

ัหลังจากทานอาหารเสร็จ

ณ ห้องทไงานของนิค

"คือ ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ" ลลิสาตัดสินใจถามขึ้น

"ทุกอย่าง" นิคที่ก้มลงดูเอกสารและอ่านเอกสารอยู่พูดขึ้น

"ทุกอย่างที่ว่าคืออะไรค่ะ ยกตัวอย่างสักเรื่องสองเรื่องได้ไหมค่ะ" ลลิสาที่ไม่เคยมีประสบการ์ณงานพวกนี้เลยถามขึ้น

"เอ่อ มานี้เดี๋ยวผมจะบอก อย่าไปกวนนาย" เหนือที่เดินเข้ามาใกล้ลลิสาพูดขึ้น นิคที่เงยหน้ามามองลลิสา แต่โชคดีที่เหนือเดินเข้ามาพูดก่อน

"อย่างแรก คุณต้องรู้ว่านาย จะจิบกาแฟเกือบตลอดทั้งวัน ช่วงที่ต้องเปลี่ยนแก้วกาแฟคือ 8 โมง เที่ยง และบ่าย 2 อันนี้ในกรณีที่นายทำงานที่นี้ ถ้าไปข้างนอกอย่างเช่นโกดัง จะมีแม่บ้านคอยดูแลเรื่องนี้ ฉะนั้นคุณจะมีหน้าทีต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ตอนอยู่ที่บ้านเท่านั้น เข้าใจไหมครับ???" เหนือ

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"มีอะไรสงสัยอีกไหม"

"แล้วฉันต้องทำอะไรอีก"

"เอกสาร สรุปรายงาน สรุปค่าใช้จ่าย สรุปทุกอย่างที่กองอยู่บนโต๊ะคุณให้ละเอียดที่สุด เข้าใจง่ายที่สุด และสั้นที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้" เหนือ

"แล้วมีอะไรที่ฉันควรรู้อีกไหมค่ะ"

"เวลาทำงาน นายไม่ชอบเสียงดัง ฉะนั้นห้ามเสียงดัง คำสั่งของนายคือคำขาด ห้ามมีแคำว่า แต่ ไม่ ห้าม และคำที่เป็นคำต้องห้ามที่สุด คือทำไม่ได้ถ้ายังไม่ลองทำ และไม่รู้ จำไว้ให้ดีอะไรที่ไม่รู้ควรไปหาคำตอบมา" เหนือพูดจบก็เดินไปยืนที่เดิม นิคก็ได้ทำงานต่อ

ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูไม่นานแม่บ้านก็เดินถือแก้วกาแฟมาให้นิคและลลิสาทันที

"ยกไปให้นาย" เหนือหันมาบอกลลิสา

"คะ" ลลิสา หยิบแก้วกาแฟและเดินไปหานิค

"เอาวางไว้ตรงนั้น" นิคที่มองแก้วกาแฟใบเก่าและพูดขึ้น

"คะ" ลลิสาที่มื่อค่อนข้างสั่นค่อยๆบรรจงหยิบแก้วใบเก่าออกมาและวางแก้วใบใหม่ลงไปแทนที่

"ต้องการอะไรเรียกได้ตลอดน่ะคะ" แม่บ้านยิ้มให้ลลิสาและพูดขึ้น

"ขอบคุณมากนะคะ" สิ้นเสียงลลิสาแม่บ้านก็เดินออกไป

"นายครับแย่แล้ว"เดย์ที่วิ่งหน้าตาตื่นมาพูดขึ้น

"มีอะไร" นิคถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเงียบนิ่ง

"สายเรารายงานมาว่า ไอ้อาชาพยายามเจาะกลุ่มลูกค้า VIP เราเพื่อนเสนอราคาที่ต่ำกว่าเราเยอะมาก" เดย์รายงาน

"แล้ว"

"นายผมว่ามันแย่มากๆเลยนะครับแบบนี้ ถ้าเกิดว่ามี"

"ถ้าเกิดว่ามีใครพร้อมจะแปรพักตร์ก็จัดการได้เลย กูไม่จำเป็นต้องเก็บใครไว้เพราะถ้ามองข้ามกูไปและทำให้กูมีปัญหากูก็ไม่ควรเก็บไว้" นิคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น