“โอลด์แฟชั่นเหมือนเดิม” เสียงทุ้มต่ำของติณณภพดังขึ้น ขณะที่เขาสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่ ทั้งที่แก้วเก่ายังคงเหลือครึ่งหนึ่ง ราวกับว่าการจิบวิสกี้นั้นเป็นเพียงแค่น้ำเปล่าสำหรับเขา
เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วขึ้นมาจิบอีกครั้ง แต่ความขมของเหล้ากลับไม่สามารถลบความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากความคิดที่วิ่งพล่านในหัวของเขาได้เลย ทุกคำพูดของฐานิตายังคงก้องอยู่ในใจ ทุกภาพของเธอยังคอยหลอกหลอนเขาไม่หยุดหย่อน
‘ทำไม…’ เขากลับยิ่งคิดถึงเธอ ยิ่งเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ ทำไมถึงได้รู้สึกมากขนาดนี้ ทั้งที่เขาพยายามเปิดใจให้เธอแล้ว ทั้งที่เขายอมก้าวขาออกจากพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง แต่เธอกลับทำตัวอวดดีและดื้อรั้น…ทำให้เขาต้องการและสับสนไปพร้อม ๆ กันได้
ความโกรธ ความคับแค้นในใจและความเจ็บในใจ ทำให้เขากระดกเหล้าอีกแก้วอย่างรวดเร็ว ความร้อนของเหล้าบาดคอ แต่เขากลับไม่ใส่ใจ และไม่รู้ตัวเลยว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามาหาเขา
“คิ
