ของเล่นที่เรียกว่าความรัก

ณ ลานประชุมประจำคณะที่เป็นแหล่งรวมตัวของนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจคราคร่ำไปด้วยนักศึกษาปีหนึ่งสำหรับกิจกรรมรับน้อง รุ่นพี่ปีสองที่เป็นผู้ดูแลรับน้อง และรุ่นพี่ปีสามปีสี่บางกลุ่มที่เข้าร่วมกิจกรรมนี้ กิจกรรมที่ดำเนินมาตั้งแต่เช้าด้วยการเข้าฐานต่างๆ ได้เสร็จสิ้นลงในช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันก่อนนักศึกษาปีหนึ่งจะถูกเรียกตัวมานั่งเรียงแถวกันอยู่ในลานประชุมพร้อมกับมีรุ่นพี่ปีสองที่เป็นผู้ดำเนินการต่อเพื่อพบปะพูดคุยกับเรื่องต่างๆ ที่จะต้องทำหลังจากนี้ “เดี๋ยวพี่จะคัดเลือกคนประกวดดาวเดือนคณะ น้องๆ คนไหนสนใจสามารถเสนอตัวเองได้เลยนะคะ และพี่ก็อยากให้พวกเราให้ความร่วมมือกับกิจกรรมของคณะหรือของมหาลัยอย่างเต็มที่...” “เพราะชีวิตในรั้วมหาลัยไม่ได้มีแค่การเรียน เรายังสามารถสนุกกับเพื่อน รุ่นพี่ แล้วก็กิจกรรมต่างๆ ได้ พี่อยากให้น้องๆ เต็มที่กับชีวิตในรั้วมหาลัยตลอดเวลาสี่ปีหลังจากนี้นะคะ” เสียงรุ่นพี่ปีสองรายหนึ่งพูดกับรุ่นน้องขึ้นถึงอีกหนึ่งกิจกรรมสำคัญที่ต้องทำกันทุกปีทุกคณะนั่นก็คือการคัดเลือกดาวเดือนหน้าใหม่เพื่อส่งเข้าประกวดนั่นเอง หลังจากสิ้นสุดเสียงของรุ่นพี่ก็เกิดเสียงพูดคุยจอแจของนักศึกษาปีหนึ่งที่เริ่มพูดคุยและหันมองเพื่อนหน้าใหม่ของตัวเองอย่างที่ยังไม่คุ้นหน้าคุ้นตากันเท่าไหร่ แต่ทั้งนี้ก็มีรุ่นพี่ปีสองที่ทำหน้าที่กระจายกันเดินเพื่อเลือกสรรรุ่นน้องด้วยตัวเองอีกแรงเช่นกัน “ฉันว่าพี่เขาต้องเลือกแกแน่เลยหนูพริม” เสียงกระซิบของนิสาดังขึ้นพูดกับเพื่อนตัวเองอย่างที่คิดไว้ เพื่อนที่มักจะถูกเลือกเป็นตัวแทนในกิจกรรมต่างๆ ประจำตั้งแต่มัธยมต้นจนมัธยมปลายเนื่องจากเพื่อนของเธอเป็นคนสวยมาก เรียนก็ดี ความสามารถก็เด่น “เพื่อนสวยๆ หุ่นดีๆ มีเยอะไม่น่าจะถึงฉันหรอก อีกอย่างฉันไม่อยากทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ” พริม หรือ พริมา ขยับหน้าตอบเพื่อนสนิทของตัวเองที่มาเรียนด้วยกันสองคนเบาๆ อย่างกังวลไม่น้อยเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าหลงตัวเองหรอกนะ แต่เพราะที่ผ่านมาเธอมักจะถูกเลือกจากครูหรือรุ่นพี่บ่อยๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนแรกๆ มันก็สนุกดีหรอกนะที่ได้ทำอะไรใหม่ๆ แต่พอได้ทำบ่อยๆ สำหรับเธอแล้วมันเริ่มไม่สนุก ยิ่งคำว่าประกวดดาวเดือนอะไรแบบนี้ด้วยแน่นอนว่าต้องถูกฝากความหวังไว้จากคณะเป็นแน่ เธอรับไม่ไหวหรอก “แกไม่เคยอยากเป็นตั้งแต่ม.สี่แล้ว แต่เคยหนีได้สักครั้งไหม” นิสาพูดกับเพื่อนถึงอดีตที่ไม่เคยอยากทำอะไรแบบนี้แต่ก็ไม่เคยกล้าปฏิเสธครูอาจารย์ ก็เห็นใจแหละ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อหน้าตาเพื่อนเธอมันโดดเด่นดึงดูดให้เป็นตัวเลือกแรกๆ ตลอด “ฉันคิดคำโกหกไว้แล้ว แกช่วยฉันด้วยนะ” “น้องคะ” และมันก็ไม่ผิดจากที่นิสาพูดไปเลยสักนิด หลังจากเธอพูดยังไม่ทันจะขาดคำเงารุ่นพี่ที่เดินมาทางนี้ก็หยุดลงตรงหน้าเพื่อนของเธอก่อนจะเรียกขึ้น “หนูสูงแค่ร้อยห้าสิบห้าเองค่ะ” แล้วคำโกหกของพริมาก็ดังขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามว่าเขาจะเชื่อไหม เพราะการประกวดแบบนี้ส่วนใหญ่จะมีมาตรฐานความสูงอย่างต่ำก็ร้อยหกสิบขึ้นไป แม้ว่าส่วนสูงของเธอจะหนึ่งร้อยหกสิบสามเซนติเมตรก็ตาม “ลองยืนขึ้นสิคะ” รุ่นพี่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเพราะเธอเล็งรุ่นน้องคนนี้ไว้ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว รุ่นน้องที่โดดเด่นตั้งแต่แรกที่รวมตัวกันตั้งแต่เช้า “.....” พริมาหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างขอความช่วยเหลือ แต่นิสากลับคิดอะไรไม่ออกในเวลากระชั้นชิดแบบนี้ “พี่เขาพูดว่ายังไงคะ อยากให้น้องๆ ให้ความร่วมมือกับคณะหรือมหาลัย” รุ่นพี่รายนั้นถามเองก่อนจะตอบเองถึงสิ่งที่รุ่นพี่คนข้างหน้าพูดขึ้นเมื่อกี้ “แต่หนูไม่มีความสามารถอะไรเลยนะคะ” เมื่อโกหกรอบแรกไม่สำเร็จคำโกหกรอบที่สองก็ตามมาทันที “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนั้นเดี๋ยวเราคุยกันอีกที ไปค่ะ” ครั้งนี้รุ่นพี่ไม่พูดเปล่าก้มลงมาดึงแขนขาวเนียนของพริมาให้ลุกขึ้นก่อนจะจูงมือเดินไปด้านหน้าแถวที่มีนักศึกษาปีหนึ่งบางคนที่ถูกเลือกยืนรออยู่แล้ว และพอเธอลุกขึ้นยืนจริงๆ ความจริงก็ปรากฏแล้วว่าเธอไม่ได้สูงร้อยห้าสิบห้าอย่างที่บอกไป พริมาทำได้เพียงมองไปยังเพื่อนสนิทตัวเองในแถวอย่างขอความช่วยเหลือเพื่อให้หลุดรอดจากการถูกคัดเลือกอีกครั้งให้ได้ แม้ว่าจะมีเพื่อนร่วมคณะที่สวยและโดดเด่นไม่น้อย แต่เธอก็ต้องหาทางรอดให้ตัวเองเผื่อไว้ “ตอนปล่อย” แล้วนิสาก็ทำปากขมุบขมิบชี้ไม้ชี้มือเบาๆ บอกเพื่อนให้รู้ว่าเดี๋ยวค่อยหลบไปตอนรุ่นพี่ปล่อยคนอื่นๆ “.....” พริมาที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้างึกๆ เบาๆ เป็นการตอบรับและรับรู้ทันที “มีใครอยากเสนอเพื่อนหรือเสนอตัวเองอีกไหมคะ” เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นหลังจากได้ตัวแทนมาในจำนวนที่มากพอแล้ว “.....” เสียงของนักศึกษาปีหนึ่งเงียบไม่ได้มีใครตอบอะไรเพราะไม่มีใครจะเสนอตัวเองหรือเพื่อนตัวเองอีกแล้ว “ถ้าอย่างนั้นวันนี้กิจกรรมก็สิ้นสุดแค่นี้ น้องๆ สามารถแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้วก็เจอกันอีกทีในวันเปิดภาคเรียนวันจันทร์นี้นะคะ แยกย้ายกันได้ค่ะ...” “ส่วนน้องๆ ด้านหน้ารอเขียนชื่อและเบอร์โทรให้พี่ๆ ก่อนนะคะ” รุ่นพี่ปีสองคนเดิมพูดกับรุ่นน้องปีหนึ่งที่นั่งแถวก่อนจะหันไปพูดกับรุ่นน้องที่ถูกคัดเลือกอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ” นักศึกษาปีหนึ่งเอ่ยขอบคุณหลังเสร็จกิจกรรมก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับเริ่มทยอยแยกย้ายออกจากลานคณะ และเพราะเป็นลานคณะทำให้ทางออกมีหลายทางรวมถึงด้านหลังด้วย พริมาที่เคยเป็นเด็กดีมาตลอด เป็นเด็กในกฏในระเบียบมาตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอกำลังจะลองเป็นเด็กใจกล้าหนีจากการถูกคัดเลือก เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อดูความปลอดภัยให้ตัวเอง พอเห็นจังหวะที่ไม่มีรุ่นพี่คนไหนสนใจเธอพร้อมกับเสียงของนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังทยอยกันออกจากลานทำให้เสียงค่อนข้างดังดึงดูดความสนใจออกจากเธอได้อย่างดี นั่นทำให้เธอค่อยๆ ขยับตัวถอยหลังทีละก้าวอย่างไม่ให้ผิดสังเกต ถอยก่อนจะหมุนตัวแล้วรีบก้าวฉับๆ ออกไปทางออกด้านข้างอย่างรวดเร็วทันที และ... ปึ่ก! “อ๊ะ!” จังหวะที่เธอกำลังหักเลี้ยวออกจากทางโค้งที่เป็นทางออกเพื่อไปสมทบกับเพื่อนอย่างรีบร้อนจนไม่ได้มองทางดีๆ ใบหน้าของเธอก็ชนเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างแรงจนจมูกกระแทกลงไปให้ความรู้สึกเจ็บไม่น้อย “รีบไปไหนครับ” เสียงของชายหนุ่มรายหนึ่งดังขึ้นราบเรียบ เสียงที่ทำให้พริมาอดเงยหน้าขึ้นไปมองไม่ได้ “!” ใบหน้าสวยตกใจอย่างปกปิดไม่อยู่ แต่ที่เธอตกใจจนลมหายใจติดขัดนั่นก็เพราะหน้าตาของเขา ร่างสูงที่เธอสูงไม่เกินไหล่ของเขา ผู้ชายที่คิ้วเข้มได้รูป ดวงตาคมเฉี่ยว จมูกโด่งเป็นสันแบบชายเอเชีย ปากบางเฉียบสีคล้ำเบาๆ รับกับกรอบหน้าคมคายสันกรามชัดเจน ยิ่งมีต่างหูซ้ายขวานั่นยิ่งทำให้เขาดูหล่อร้ายอย่างมาก เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรงกับการเผิชญหน้าผู้ชายเท่านี้มาก่อน เธอไม่เคยประหม่าและทำตัวไม่ถูกมากขนาดนี้เลย “หนีการคัดเลือกหรอครับ หืม?” คำถามที่ดูไม่ได้ตำหนิดังขึ้นจากเขาอีกครั้ง ดังขึ้นถามเธอราวกับรู้ว่าเธอทำผิดอะไร แต่นั่นกลับไม่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงเท่ากับการยืนอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้เลย “พริม!” แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกสติของเธอทำให้พริมาดึงสายตาไปด้านหลังร่างสูงและเห็นเพื่อนสนิทของเธอกำลังกวักมือเรียกเธออย่างรีบร้อน “ขะ...ขอโทษค่ะ” พริมาเห็นแบบนั้นก็จำได้ว่าตัวเองต้องรีบทำอะไร เธอดึงสายตากลับมามองร่างสูงตรงหน้าอีกครั้งอย่างลนลานเอ่ยขอโทษเขาออกไปพร้อมกับรีบก้าววิ่งหนีออกไปหาเพื่อนตัวเองในทันที และโชคดีที่เขาปล่อยเธอมาไม่จับไว้ แต่ทำไมหัวใจของเธอมันยังเต้นไม่หยุดแบบนี้ล่ะ ทำไมหัวใจของเธอเหมือนจะทะลุออกมาเลย