IT'S REAL เจ้าชายเป็นพระเอก

บทนำ ผู้หญิงอย่างเธอไม่คิดคบค้ากับคนที่ฐานะด้อยกว่า เย่อหยิ่ง ปากร้าย เอาแต่ใจ เรียกได้ว่าเป็นคุณหนูนิสัยไม่ดี แต่เขาเป็นคนทำให้ความคิดนั้นเปลี่ยนไป แบดบอย ลายสัก บุหรี่ และธุรกิจผิดกฎหมาย มันเร้าใจผู้หญิงหัวสูงอย่างลูกโป่งอย่างบอกไม่ถูก แต่หารู้ไม่... ว่าเขาน่ะคือ ‘เจ้าชาย’ แห่งเกาะโคลว์แลนด์ ประเทศที่ร่ำรวยเฟื่องฟู กว่าจะรู้ก็ตอนนอนกับเขาไปเกือบร้อยครั้ง แต่แล้วไง... ❝ สูงส่งแค่ไหนสุดท้ายก็นั่งกลางหว่างขาเธออยู่ดี ❞ รวมถึงหน้าก็ซุกเข้าหว่างขาเธอมาแล้ว ถ้าเจ้าชายเอาเก่งขนาดนี้ หัวหลุดจากบ่าเธอก็ยอม »——————•♛•——————« Ex เรียวนิ้วสวยลากไล้ที่ปากแก้วไวน์ช้าๆ และมองไวน์ในแก้วด้วยสายตาว่างเปล่า เสียงเพลงในคลับหรูไม่ได้เข้าหูหญิงสาว เพราะสมองกำลังคิดบางอย่างที่สำคัญจนส่งผลถึงอารมณ์ของเธอในตอนนี้ วันนี้เธอเหม่อลอยกว่าทุกวัน... ไม่วีน ไม่เหวี่ยง ไม่เรื่องมาก มัวแต่ดื่มและนั่งจ้องแก้วเท่านั้น มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาชวนคุยก็ได้แต่ตอบไปสั้นๆว่า ‘ไสหัวไปให้พ้น’ ความสวยราวกับต้องมนต์ ท่านั่งไขว่ห้างหลังตรงด้วยชุดเดรสเข้ารูปสีแดงเบอร์กันดี ทำให้ตอนนี้มีสายตาหลายคู่มองเธออยู่ รวมถึงสายตาของคนในห้องกระจกด้านบนด้วย ปกติเขาต้องส่ายหัวกับเธอแต่วันนี้เขาเกิดความสงสัย ผีตัวไหนทำให้ยัยแม่มดเปลี่ยนไป? “พระองค์ทอดพระเนตร...” “อย่าใช้คำราชาศัพท์” ครามเอ่ยขณะที่ตาจ้องไปที่หญิงสาวลูกค้าวีไอพีคนนั้น ปลายนิ้วยาวที่มีรอยสักรูปหนามพันรอบจับขอบแก้ววิสกี้ทรงเตี้ยแกว่งช้าๆ จนเสียงน้ำแข็งก้อนกลมกลิ้งชนตามแรงไหว “ขออภัยครับ” “วันนี้เธอด่าใครรึยัง” “โดนหมดแล้วครับ แต่วันนี้เบาลง” หึ ครามหัวเราะออกมาในลำคอแล้วยกวิสกี้ดื่ม ที่เขาถามแบบนั้นเพราะวีรกรรมคุณหนูลูกโป่งโด่งดังเหลือเกิน เรื่องมากที่หนึ่ง ปากแซ่บที่หนึ่ง วีนเก่งระดับโลก เป็นคุณหนูนิสัยไม่ดีที่ผู้ชายอยากขยี้ให้แหลกคามือ บางทีเขาก็คิดอยากจะขยี้เธอเหมือนกัน วีนเก่งขนาดนี้เวลาอยู่บนเตียงจะครางเก่งขนาดไหน... “ดูไว้ อย่าให้ลูกค้าคนอื่นเข้าใกล้เธอ” “ครับ” คนตัวสูงหันหลังให้แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานสีดำของตัวเองตามเดิม ก่อนจะหันไปมองหน้าจอขนาดใหญ่ที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดทุกมุมในคลับและกาสิโนลับๆที่เปิดอยู่แถบชายแดน งานของเขาล้วนเป็นสีเทา เขาไม่ใช่ผู้ชายสายขาว เบื้องหลังคำว่าเจ้าชายเขาถูกขนานนามมากมายจากปากของคนอื่นว่าเป็นผู้ชายอันตราย และไม่ควรเข้าใกล้อย่างที่สุด ครามมองภาพกล้องในมุมอับเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเริงรักแล้วส่ายหัว ภาพนี้เป็นภาพที่เขาเคยชิน เห็นมาหมดว่าใครเอาใคร ใครอมใครในพื้นที่ของเขา แต่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับมัน ต่อให้คลุกคลีอยู่กับความโสมมแค่ไหนแต่ก็เลือก จนถึงเวลาที่เขาต้องกลับ... เจ้าชายรูปงามในคราบซาตานเดินออกมาจากห้องทำงานและลงบันไดไปที่รถเฟอร์รารี่ของตัวเองที่ถูกนำมาจอดรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าวีไอพี ก่อนที่องครักษ์ที่ติดตามจะนั่งคุกเข่าลงที่พื้น มอบกุญแจรถให้ด้วยสองมือ ครามแอบหงุดหงิดกับความเป็นพิธีรีตองเล็กน้อย จึงรีบคว้ากุญแจรถและเดินไปที่ประตูรถที่มีองครักษ์อีกคนเปิดรออยู่ ทว่า... “เดี๋ยว ไปส่งฉันด้วย” เสียงแสบแก้วหูของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากฝั่งประตูทำให้เขาต้องหยุด ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกัน ก่อนที่องครักษ์ข้างๆครามจะรีบก้มหัวคำนับอย่างรวดเร็ว “เชิญพระองค์เสด็จ กระผมจะกันเธอไว้ให้ขอรับ” เมื่อไหร่จะเลิกใช้คำราชาศัพท์กับเขาสักที ที่นี่มันประเทศไทยไม่ใช่โคลว์แลนด์ จะหันไปบอกองครักษ์แต่ก็ไม่ทันแล้ว สาวสวยชุดเดรสสีแดงเบอร์กันดีกำลังหิ้วกระเป๋าแอร์เมสโซซัดโซเซมาหา องครักษ์ที่ยืนอยู่ที่ประตูจะวิ่งไปกัน แต่เมื่อครามส่งสายตาไปเท่านั้นทุกคนก็ถอยออกไปทันที เขายังไม่สั่งอะไร แต่แค่สบตาองครักษ์ก็กลัวนำไปก่อนจนถอยเองแล้ว ลูกโป่งจึงเข้าหาอย่างง่ายดาย คนเมามายเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง “ผมไปส่งให้เองครับ” องครักษ์ข้างๆบอกเขาและมองเข้าไปในรถซุปเปอร์คาร์คันหรูด้วยสายตาหวั่นใจ แต่ลูกโป่งที่อยู่ในรถได้ยิน เธอโน้มตัวไปทางเบาะคนขับและชี้นิ้วไปที่คราม “คุณ ต้องไปส่งฉัน ต้องคุณเท่านั้น” ก่อนที่องครักษ์จะใช้ความรุนแรงลากเธอลงมาจากรถ ครามจึงพยักหน้าบอกส่งๆว่าเขาจะไปส่งเธอเอง เพราะตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งรำคาญเขาอยากพักแล้ว จากนั้นเขาก็ขึ้นรถและดึงเข็มขัดนิรภัยรัด ออกรถจากคลับ Ezus ออกถนนใหญ่ โดยมีองครักษ์ขับรถตามห่างๆ ภายในรถไม่ได้เงียบเหงาอะไร คนเมาข้างๆเหมือนอัดอั้นตันใจเธอพูดตลอดทาง “รู้ไหมว่าฉันตั้งใจกับคอลเลกชันนี้แค่ไหน แต่ผลมันไม่เป็นไปตามคาด ลูกค้าฉันรสนิยมต่ำจริงๆ” เธอบ่น และก็บ่นอีก “ใครก็ว่าฉันรวยสร้างแบรนด์ตัวเองได้ง่ายๆ ไม่เห็นหรอกว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันอยากประสบความสำเร็จด้านแฟชั่นมากกว่าเติบโตด้านการแพทย์” “คุณเป็นหมอ?” เขาถาม “พ่อกับพี่ชายฉันต่างหาก บ้านฉันทำบริษัทเครื่องมือแพทย์ และเป็นเจ้าของห้าง ZER MALL” ก็คิดไม่ผิด สภาพแบบนี้รักษาใครไม่ได้อยู่แล้ว รถเฟอร์รารี่ขับตามถนนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย เพราะคนข้างๆไม่บอกว่าจะไปที่ใด เธอเอาแต่บ่นไม่หยุด ระบายปัญหาชีวิตกับเขาราวกับเขาคือพี่อ้อยพี่ฉอด จนกระทั่ง... “ฉันรู้สึกเครียดมาก” “...” “อยากมีเซ็กซ์” ‘เอี๊ยด’ ครามเบรกรถทันที พอตั้งสติได้ก็รีบขับรถไปจอดเทียบไหล่ทาง รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา? ทว่าหันไปมองอีกครั้งมือเธอก็เปิดกระเป๋าดึงแบงค์พันปึกหนาออกมา และโยนใส่เขา พรึ่บ! สองสายตาประสานสบตากัน ขณะที่เงินแบงค์พันปลิวว่อนภายในรถสปอร์ตหรู ลูกโป่งมองเขาด้วยสายตาแสดงอำนาจ ส่วนเขามองเธอด้วยสายตาหยั่งเชิง จนในที่สุดสาวสวยที่ติดรถมาด้วยเอียงตัวเอนหลังพิงประตูรถ และยกเท้าที่สวมรองเท้าส้นสูงเหยียบเบาะ ครามมองอากัปกิริยานั้นแล้วจ้องตาเธอ สองขาที่ชันขึ้นประชิดกันจะกางออกเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่อยากรู้ว่าเจ้าของมันคิดอะไรอยู่กันแน่ จนลูกโป่งยกนิ้วชี้ขึ้นกระดิกเรียก พร้อมกับสองขาเรียวที่ค่อยๆกางออกจากกันจนเห็นแพนตี้สีดำลายลูกไม้ กระแสบางอย่างก็พล่านอยู่ในกาย เขาเห็นความร้อนแรงในตาของเธอ “ฉันจะจ่ายให้หนึ่งแสน... ถ้าปากของคุณทำให้ฉันเสร็จ” “เสร็จ?” เขาแกล้งทวนถาม “ใช่ ออรัลเซ็กซ์” “...” “เลียให้ฉันจนเสร็จ ฉันจะจ่ายหนึ่งแสน ตกลงไหม?” ว่าจบเธอก็ยกเรียวขาหนึ่งข้างพาดไปที่บ่าเขา แล้วใช้เท้ารั้งท้ายทอยเขามาใกล้ๆ “แต่ถ้าคุณทำได้ดี... ฉันจะลดตัวลงไปนอนกับคุณ” เธอเมามาก นอกจากควบคุมตัวเองไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าคนที่คุยอยู่ด้วยคือเจ้าชาย คิดว่าเขาคือผู้ชายหล่อรวยคนหนึ่งเท่านั้น แต่ถ้าคนอย่างครามกินใครง่ายๆป่านนี้เขาคงนอนกับผู้หญิงครึ่งประเทศแล้ว ครามยกยิ้มที่มุมปาก และยกมือขึ้นโอบแก้มเธอ จากนั้นโน้มใบหน้าไปใกล้ๆเอียงกระซิบข้างหูด้วยเสียงลอดไรฟัน “โทษที ผมเลือก” และนี่ก็คือจุดเริ่มต้น... ที่เธออยากเอาชนะเขา ‘ฉันจะทำให้ผู้ชายคนนี้คลานเข่ามาหาฉันให้ได้!’