บทที่ 3 ผู้ร่วมชะตากรรม
988 คำ
หลังจากจัดการป้อนนมเด็กน้อยจนหลับไปอีกรอบ หลิ่งฟางเซียงก็เดินออกมาสำรวจรอบๆ เรือนอีกครั้ง พลันสายตาก็มองเห็นไป๋เหลียนฮวาที่นั่งงอตัวฟุบหลับอยู่ในซอกมุมหนึ่งของเรือน ท่าทางชวนน่าสงสารนี้ทำให้เธออดที่จะถอนหายใจยาวด้วยความเวทนาไม่ได้
เพราะเจ้านายตกต่ำ สาวใช้ข้างกายจึงยากลำบากไปด้วย นี่เป็นสัจจะธรรมในยุคอดีต ที่แม้แต่ในระบบเกมส์นี้ก็ไม่ยกเว้น เอาเถิดไม่ว่าระบบจะวางตัวละครหลิ่งฟางเซียงนี้ไว้อย่างไร ฉัน... จะแก้ไขมันเอง!!!
หลิ่งฟางเซียงไม่ได้ปลุกไป๋เหลียนฮวา เพียงดึงโต๊ะลมและเก้าอี้สี่ตัวออกมาจากคลังเก็บของในมิติ แล้วยกอาหารที่ทำเสร็จเมื่อครู่ออกมา
“พระชายา!”
ไป๋เหลียนฮวาปรือตาตื่นมาเจ้านายก็ร้องอย่างตกใจ เป็นสาวใช้กลับตื่นทีหลังเจ้านายเรื่องนี้นับเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ยิ่งมองเห็นอาหารบนโต๊ะกลางห้องในใจของนางก็ยิ่งรู้สึกผิด ไม่เพียงนอนหลับตื่นสาย ยังกลายเป็นภาระให้พระชายา ช่างน่าละอายใจนัก
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว ขอพระชายาทรงลงอาญาเพคะ”
หลิ่งฟางเซียงเห็นสาวใช้คนสนิทเดินมาทิ้งตัวลงคุกเข่าเบื้องหน้าด้วยน้ำตาอาบแก้มก็รีบเข้าไปประคองคนในทันที
“ลงอาญง อาญาอะไรกัน ที่ผ่านมาข้างกายข้ามีเพียงเจ้าที่คอยดูแล พวกเราน่ะนับว่าเป็นผู้ร่วมชะตา ดั่งสามีภรรยาคู่ทุกข์ยาก ดังนั้นธรรมเนียมวุ่นวายเหล่านี้ต่อไปก็อย่าได้ถือปฏิบัติให้ยุ่งยากอีกเลย”
"แต่ว่า..."
"เป็นคำสั่งของข้าผู้เป็นพระชายา ไป๋เหลียนฮวาเจ้ากล้าขัดแย้งหรือ"
เมื่อถูกยกฐานะของผู้เป็นนายมาข่มขู่บังคับ ไป๋เหลียนฮวาก็ไม่อาจโต้แย้งทำได้เพียงทรุกตัวโขลกศีรษะ
“ขอบพระทัยพระชายาที่เมตตาเพคะ”
หลิ่งฟางเซียงถอนหายใจยาว ดูแล้วสาวใช้ไป๋เหลียนฮวาผู้นี้คงถูกสร้างขึ้นโดยตั้งระบบให้มีความจงรักภักดีต่อผู้เป็นนายสุดชีวิตอย่างแน่นอน
“เอาเถิดอาหารเย็นแล้วจะไม่อร่อย เร่งลุกขึ้นมานั่งกินด้วยกันเร็วๆ เข้า”
“นั่งกินด้วยกัน??”
ความหมายของพระชายาคงไม่ใช่ให้นางนั่งร่วมโต๊ะกระมัง แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน พระชายาเป็นคุณหนูอันดับหนึ่ง ส่วนนางเป็นเพียงสาวใช้ที่ถูกซื้อมาจากตลาดทาสเท่านั้น
"ก็ใช่น่ะสิ หรือเจ้าจะยืนกินค้ำหัวข้าอยู่เช่นนี้"
แม้ว่าหลิ่งฟางเซียงจะเป็นหญิงสาวจากยุค 21 แต่ก็ดูซีรี่ย์และอ่านนิยายแนวย้อนยุคมาไม่น้อย ดังนั้นเรื่องการพูดจาให้เข้ากับยถคอดีตจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ
"หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ แต่ว่า..."
"นี่เป็นคำสั่ง! หรือเจ้าจะขัดข้า"
"หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ"
ไป๋เหลียนฮวาขานรับเสียงสั่นก่อนจะเร่งนั่งลงด้วยอาการประหม่า ตะเกียบในมือสั่นน้อยๆ มองอาหารบนโต๊ะด้วยดวงตาแดงก่ำ หนึ่งปีกว่าแล้วที่นางไม่ได้เห็นข้าวสวยพูนจาน และอาหารหลากหลายน่ากินเช่นนี้ หลิ่งฟางเซียงมองดูสาวใช้ตรงหน้าแล้วเข้าใจอีกฝ่ายได้ในทันทีโดยไม่ต้องถามไถ่ ก่อนจะคีบหมูผัดผักกาดดองใส่ชามข้าวของนาง
"ช่วงนี้กินอาหารจืดๆ ไปก่อน รอร่างกายปรับตัวได้ ข้าจะทำอาหารที่รสชาติจัดจ้านกว่านี้ให้เจ้ากิน"
"แต่เราไม่มีวัตถุดิบนะเพคะ จะทำอาหารได้อย่างไร"
"เจ้ากำลังสงสัยข้า"
"หม่อมฉันไม่กล้า"
เพราะไม่อาจบอกเล่าความจริงว่าเธอเป็นหญิงสาวต่างยุคที่เข้ามาในระบบเกมส์ หลิ่งฟางเซียงจึงจำใจต้องใช้วิธีข่มขู่ เพื่อตัดปัญหาข้อสงสัยของไป๋เหลียนฮวา
"รีบกิน พวกเรายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก"
"เพคะ"
เมื่อได้ยินผู้เป็นนายเอ่ยบอกเช่นนั้นไป๋เหลียนฮวาก็เร่งกินข้าวในถ้วย ทว่าตะเกียบในมือกลับไม่กล้าแตะกับข้าวบนโต๊ะเลยสักชิ้น หลิ่งฟางเซียงถอนหายใจเบา ดูเหมือนครั้งหน้าเธอต้องแบ่งอาหารออกเป็นสองชุดเสียแล้ว สาวใช้ผู้เคร่งครัดคนนี้จะได้ไม่เกร็งจนเกินไป
"กินเสร็จแล้วเจ้าก็ไปอุ้มเสี่ยวอันมา"
"เสี่ยวอัน?"
"ก็องค์ชายน้อยของเจ้าอย่างไร"
หลิ่งฟางเซียงไม่มีความสามารถในการตั้งชื่อมากนัก เพียงแค่อยากให้เด็กชายน้อยผู้นั้นมีชีวิตอย่างสงบสุขก็เท่านั้น ทว่าชื่อที่เธอตั้งอย่างเรียบง่ายนี้กลับทำให้สาวใช้ตรงหน้าน้ำตาไหลพราก ทรุดตัวลงจากเก้าอี้ประสานมือก้มตัวโขลกศีรษะ
"หม่อมฉันขอบพระทัยพระชายาแทนองค์ชายน้อยเพคะ"
นับจากให้กำเนิดองค์ชายน้อย พระชายาไม่เคยสนพระทัยดูแลเขา แม้แต่ชื่อก็ไม่เคยคิดจะตั้งให้ ครั้งนี้ไม่เพียงรับเขาไปเลี้ยงดูตลอดคืน ยังมอบชื่อที่มงคลให้เขาอีกด้วย สวรรค์ท่านเมตตาองค์ชายน้อยแล้วจริงๆ ดังนั้นหลังจากกินมื้อเช้าเสร็จแล้วไป๋เหลียนฮวาจึงรีบไปอุ้มองค์ชายน้อยออกมา ทว่าเมื่อเห็นว่าองค์ชายน้อยอยู่ในผ้าห่อเนื้อดีความสงสัยในใจของไป๋เหลียนฮวาก็ยิ่งเพิ่มทวี
นางไม่เอ่ย ก็ไม่ได้หมายความว่านางไม่คิด สิ่งของต่างๆ ที่พระชายานำออกมาในช่วงนี้ พระนางได้มาจากที่ไหนกัน
"เหลียนฮวา เจ้าออกมาส่งของให้ข้าหน่อย!"
เสียงเรียกที่ดังอยู่นอกตำหนักทำให้ไป๋เหลียนฮวารีบอุ้มองค์ชายน้อยตรงหน้าออกมา ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้าง ทั้งตัวแข็งค้างด้วยความตื่นตระหนก
"พระชายา!! ทรงขึ้นไปทำอะไรบนหลังคาเพคะ"
.............................................
- ผู้เขียน
