ทะลุมิติครั้งนี้ไม่เป็นแล้วพระชายาท้ายวัง

บทที่ 4 เริ่มต้นชีวิตที่ดี

"พระชายา!! ทรงขึ้นไปทำอะไรบนหลังคาเพคะ"

"ย่อมต้องขึ้นมาซ่อมหลังคาน่ะสิ"

"ซ่อมหลังคา!"

ไป๋เหลียนฮวาร้องรับอย่างตกใจจนเกือบจะทำองค์ชายน้อยในมือหลุดหล่นลงพื้น

"ใช่น่ะสิหากไม่ซ่อมจะให้ในจวนเป็นอ่างรองน้ำฝนอีกหรือไง"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่ พาเสี่ยวอันไปนอนในเปลใต้ต้นสน แล้วมาช่วยส่งของให้ข้า"

ไป๋เหลียนฮวาที่ตื่นตกใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่อาจจะนับได้ รีบหมุนตัวไปทางต้นสน ก่อนจะเบิกตากว้างอีกครั้ง มองดูเจ้าโครงไม้ลักษณะประหลาดตรงหน้าด้วยความสงสัยงุนงง หากแต่เมื่อได้ยินเสียงเร่งรัดของคนบนหลังคาก็รีบวางเด็กชายในอ้อมแขนลงบนฟูกเล็ก ตามคำสั่งของพระชายา แล้วหมุนตัวไปที่บันไดสูงเตรียมปีนขึ้นไปช่วยพระนางอีกแรง

"เอ๋! เจ้าไม่ต้องขึ้นมา ยืนอยู่ตรงนั้นคอยหยิบของใส่ถังส่งให้ข้าก็พอ"

หลิ่งฟางเซียงที่ตอนนี้ยืนอยู่บนหลังคาร้องบอก ก่อนจะค่อยๆ หย่อนถังไม้ที่ผูกเชือกลงมาจากหลังคา พลางชี้ให้สาวใช้หยิบของใส่กลับลงในถังก่อนจะสาวเชือกดึงกลับขึ้นไป แล้วเริ่มใส่ยาแนวอุดรอยรั่วตามหลังคา

"พระชายา ระวังเพคะ!"

ร่างเพรียวบางเดินปัดป่ายอุดรูมากมายด้วยความชำนาญ ในขณะที่ไป๋เหลียนฮวายืนประสานมือลุ้นจนตาแดงก่ำที่อยู่ด้านล่าง ท่าทางคล้ายคนที่จวนเจียนจะร้องไห้อยู่ในที

"พระชายา! ค่อยๆ เดินเพคะ ตรงนั้นไม่ต้องทำก็ได้เพคะ พระชายา!"

เสียงร้องอย่างห่วงใยดังมาเป็นระยะ หลิ่งฟางเซียงหันมาโบกมือให้คนด้านล่างเพื่อแสดงว่าตนเองไร้ปัญหา ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยถังลงมาเติมเติมของขึ้นๆ ลงๆ อยู่ร่วมสิบหน จนกระทั่งดวงตะวันเลื่อนผ่านศีรษะเข้าสู่ยามบ่ายในที่สุดงานอุดรอยรั่วบนหลังคาก็เสร็จสิ้น

หากอยากมีชีวิตที่ดี นอกจากปากท้องต้องอิ่มแล้ว บ้านที่พักพิงก็ควรมั่นคงปลอดภัยด้วย

"อ่า... ในที่สุดก็เสร็จสักที"

คนที่เพิ่งลงมาจากหลังคา ปัดไม่ ปัดมือ ด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเล็กน้อย หากแต่กลับทำให้หญิงสาวอีกคนน้ำตารื้อ เสียงสั่น

"เป็นความผิดของหม่อมฉัน ขอพระชายาทรงลงโทษ"

หลิ่งฟางเซียงหันมามองไป๋เหลียนฮวาที่ตอนนี้คุกเข่าโขลกศีรษะทั้งน้ำตาอีกแล้วก็ถอนหายใจ จับไหล่เล็กของนางให้ลุกขึ้น เด็กสาวคนนี้เอะอะก็ทรุดตัวโขลกศีรษะ สักวันนางคงต้องตายเพราะเลือดออกในหัวแน่ๆ

"เหลียนฮวา ต่อไปอย่าได้ทำเช่นนี้อีก เอาหัวโขลกพื้นมันอันตรายนะรู้ไหม"

"หม่อมฉันมีความผิด เป็นบ่าวแต่กลับไม่อาจรับใช้เจ้านายให้ดี"

"บ้านหลังนี้ เอ่อ... ตำหนักนี้ข้าเองก็อยู่เช่นกัน ช่วยกันดูแลก็เหมาะสมแล้ว"

"แต่หม่อมฉันเป็นบ่าวไม่ควร..."

"ได้ๆ ต่อไปข้าไม่ทำแล้ว จะให้เจ้าทำทั้งหมดดีหรือไม่"

"จริงนะเพคะ ต่อไปพระชายาห้ามทำเรื่องเช่นนี้อีกนะเพคะ"

เมื่อเห็นว่าเปลี่ยนความคิดของอีกฝ่ายไม่ได้ หลิ่งฟางเซียงก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับคำคล้อยตาม ในขณะนั้นเองเสียงร้องของเด็กน้อยในเปลก็ดังขึ้น แต่เมื่อหลิ่งฟางเซียงเดินกอดอกไปหา ใบหน้าตอบแห้งก็เปลี่ยนจากแผดร้องเป็นแสยะยิ้มเอาใจ

"ยิ้มกว้างขนาดนี้จะเอาใจใครกันหืม!"

"แอ๊ะๆ "

เด็กน้อยส่งเสียงตอบพร้อมกับปัดป่ายมือไปมาราวกับจะร้องขอให้หลิ่งฟางเซียงโอบอุ้มตนเอง หญิงสาวจากต่างภพมองดูท่าทางของเขาแล้วอดที่จะขบขันเอ็นดูไม่ได้ ยกมือขึ้นชี้นิ้วออกคำสั่งเสียงเข้ม

"ตอนนี้ข้าตัวสกปรกอุ้มเจ้ายังไม่ได้ต้องไปอาบน้ำก่อน เจ้านอนรอเงียบๆ ห้ามโวยวายเข้าใจไหม"

"แอ๊ะๆ "

"พระชายาเพคะ องค์ชายน้อยอายุเพียงสามเดือนไม่เข้าพระทัยสิ่งที่พระองค์ตรัสหรอกเพคะ"

ไป๋เหลียนฮวาเกรงว่าพระชายาจะโกรธองค์ชายน้อยที่ไม่รู้ความจึงรีบแก้ตัวแทนเขา หากแต่เด็กน้อยในเปลเมื่อได้ยินคำของมารดาก็เม้มริมฝีปากเล็กแน่น แม้แต่เสียงเบาๆ ก็ไม่เปล่งออกมาให้คนได้ยิน ไป๋เหลียนฮวามองภาพนี้ด้วยความตื่นตกใจ

หรือว่าองค์ชายจะเข้าใจคำสั่งของพระชายาจริงๆ จะเป็นไปได้อย่างไร พระองค์อายุแค่สามเดือนเท่านั้นเองนะ

"ดีมาก เดี๋ยวข้ากลับมาจะให้เจ้ากินจนเต็มพุงเลย"

หลิ่งฟางเซียงพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเดินไปในห้องล้างตัว เพียงแต่เมื่อเห็นถังตักน้ำที่แตกไปแล้วครึ่งใบ ก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ในตอนนี้คะแนนของนางหมดแล้วไม่สามารถนำออกมาแลกซื้ออ่างน้ำหรือแม้แต่ถังไม้ได้อีก

เอาเถิดค่อยๆ เปลี่ยน ค่อยๆ ปรับไปก็แล้วกัน

ใช้เวลาไม่นานหลิ่งฟางเซียงก็เปลี่ยนชุดใหม่เดินออกมารับเด็กน้อยมาจากไป๋เหลียนฮวา คนตัวเล็กได้กลิ่นหอมของมารดาริมฝีปากที่เม้มแน่นก็ฉีกยิ้มกว้าง ใช้มือเล็กผอมจับสาบเสื้อนุ่ม ไป๋เหลียนฮวาเห็นท่าทางนี้ขององค์ชายน้อยก็เข้าใจว่าพระองค์คงจะหิวนมจึงปลีกตัวออกมาจากห้องของพระชายา

"รู้จักใช้ท่าทางสื่อสารขนาดนี้ เจ้ารู้ความเกินวัยไปหรือไม่"

พลันหลิ่งฟางเซียงก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้น หรือว่าเด็กน้อยผู้นี้ก็จะเป็นผู้เล่นที่เข้ามาในเกมส์เช่นเดียวกับเธอ

"เจ้าตัวเล็กบอกฉันมา นายก็ทะลุมิติมาเหมือนกันใช่หรือไม่ หากใช่ให้ส่งเสียงออกมาหนึ่งคำ"

หัวใจของหลิ่งฟางเซียงเต้นถี่ระรัว สายตาจดจ้องเฝ้ารอคอย ทว่าสุดท้ายนอกจากท่าทางกระตือรือร้นหิวนมก็ไม่มีกิริยาอื่นใดจากเด็กน้อยในอ้อมแขนอีก หลิ่งฟางเซียงถอนหายใจยาว ที่แท้ก็เป็นเธอที่คิดมากไปเอง มือเรียวปัดเปิดระบบอัตโนมัติก่อนจะหยิบขวดนมออกมาจากคลังมิติ ชงนมให้เด็กชายตัวน้อยกิน

.............................................