ตอนที่ 5 พร้อมให้ทุกสิ่ง
1147 คำ
มาเฟียหนุ่มและลูกน้องคนสนิทเปิดประตูเข้ามานั่งในรถราวกับไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ปล่อยให้ลูกน้องของเสี่ยสมบูรณ์ทั้งสามคนนอนกองอยู่ข้างถนน จากนั้นรถหรูก็ขับออกมาจากจุดเกิดเหตุ
เจ้าของใบหน้าหล่อในชุดสูตหันมาเอ่ยกับเธอ “บาดเจ็บตรงไหนไหม”
พระพายส่ายหน้าเล็กน้อยคล้ายกับปฏิเสธ ทว่าสายตาของมาคัสก็เหลือบไปเห็นมือของเธอเป็นรอยถลอก ในใจรู้สึกโชคดีมากที่เขาผ่านมาทางนี้ และช่วยเธอได้ทันเวลา ไม่คิดว่าเสี่ยสมบูรณ์จะจ้องเธอตาเป็นมัน จนทำเรื่องไม่น่าให้อภัย
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนูไว้”
“ช่วงนี้อย่าอยู่คนเดียวเลยดีกว่า มันไม่ปลอดภัย”
“เดี๋ยวหนูจะขอไปนอนกับเพื่อนสักคืนสองคืน”
“ผู้หญิงอยู่ด้วยกัน ถ้าพวกมันบุกมาจะเอาตัวรอดได้ยังไง ไปอยู่ที่เพนต์เฮาส์ของฉันก่อนดีกว่า รับรองว่าพวกมันไม่กล้าเข้าใกล้”
“มะ ไม่ดีกว่าค่ะ ช่วยจอดรถให้หนูลงแถวนี้ด้วยนะคะ หนูจะหารถกลับเอง”
หญิงสาวปฏิเสธทันควันราวกับหวาดกลัว หากอยู่คนเดียวอาจตกเป็นเป้าหมายให้เสี่ยสมบูรณ์ส่งลูกน้องมาจับตัวเธอไปก็จริง แต่การอยู่กับเขามันจะปลอดภัยแน่หรือ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยังทำให้ใจเธอหวาดผวาอยู่เลย
และก็ยังไม่ลืมว่าเขาก็เป็นอีกคนที่อยากได้ตัวเธอเช่นกัน
“ฉันกับไอ้เสี่ยนั่น ใครน่ากลัวกว่ากัน”
ใจดวงน้อยเต้นโครมครามขึ้นมากับการใกล้ชิดกัน เพราะเขาไม่เพียงแค่เอ่ยออกมา แต่ยังช้อนเอาตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก
หญิงสาวในชุดนักศึกษาก้มหน้าหลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบสายตา ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “มันก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่”
ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาด้านข้าง เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “ทำไมจะไม่ต่าง อย่าลืมว่าเธอตกเป็นของฉันแล้ว”
ใบหน้าของมาคัสก็เลื่อนมาอยู่ด้านหน้า สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน ริมฝีปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอทันที
“อื้อ…”
มือเล็กออกแรงผลักอีกฝ่ายแต่ขัดขืนได้ไม่นาน ดูเหมือนว่าเธอจะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ได้รับ ครั้งนี้มีสติเต็มร้อย แน่ชัดแล้วว่าหวั่นไหวไปกับความวาบหวามที่มาคัสปรนเปรอ ไม่ใช่แค่เพียงเสียอาการกับใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างที่คิดก่อนหน้า
เธอเผลอจูบตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ประสีประสา เพราะยังอ่อนประสบการณ์เรื่องความรัก โตจนป่านนี้แฟนสักคนก็ยังไม่เคยมี เพราะทุกวินาทีนอกจากเรื่องเรียนแล้ว ก็ทุ่มเทให้กับการหาเงินใช้หนี้ที่แม่เลี้ยงเป็นคนก่อ
มาเฟียหนุ่มผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง รู้สึกพึงพอใจที่อีกฝ่ายปากไม่ตรงกับใจ เพราะร่างกายคนเรามันปฏิเสธไม่เก่งเหมือนลมปาก
“ลองคิดดูให้ดี อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยเอาเปรียบ มีแต่จะให้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ”
ใจดวงน้อยเต้นตึกตัก พลันนึกถึงเรื่องเงินปริศนาที่ถูกโอนเข้าบัญชี
“เงินห้าแสนเมื่อวานเป็นของคุณใช่ไหมคะ”
“นั่นเป็นค่าตอบแทนที่เธอมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กับฉัน แต่ถ้ายอมรับข้อเสนอ ฉันก็จะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี”
“ถ้าหนูยอมไปอยู่กับคุณ นอกจากโฉนดที่ดินแล้ว คุณจะให้อะไรหนูได้บ้าง”
“เงินใช้จ่ายไม่อั้น บ้าน รถ หรือถ้าอยากได้อะไรฉันก็จะซื้อให้ทุกอย่างที่สามารถให้ได้ แล้วก็ยังมีตำแหน่งงานในบริษัทหลังจากที่เรียนจบ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของเราจะจบลง แต่ฉันรับรองได้ว่าจะไม่มีใครกล้าไล่เธอออกจากที่นั่นแน่นอน”
ข้อเสนอของเขานั้นช่างเย้ายวนใจเธอมาก อย่างน้อยก็เสียตัวให้มาคัสไปแล้วหนหนึ่ง ถ้าหากร่างกายของเธอที่มอบให้เขาเพียงคนเดียว แลกกับสิ่งที่มีค่าที่สุดที่พ่อแม่เหลือเอาไว้ให้ อีกทั้งชีวิตต่อจากนี้อาจจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เก็บเงินที่เขาให้เอาไว้เพื่อตั้งตัวในอนาคต สำหรับเธอคิดว่ามันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
“หนูต้องเป็นเด็กเลี้ยงของคุณนานเท่าไหร่ แล้วถ้าวันไหนคุณเบื่อ คุณก็จะเขี่ยหนูทิ้งใช่ไหมคะ”
“ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่มีสิ่งเดียวที่เธอควรรู้เอาไว้ว่ามาแต่ตัวได้ แต่อย่าเอาใจลงมาผูกติดกับความสัมพันธ์นี้”
เมื่อเห็นว่าเธอเงียบ มาคัสจึงเชยปลายคางให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองสบตากัน
“เรื่องอนาคตมันไม่แน่ไม่นอน คนเราน่ะมันเปลี่ยนกันได้ทุกเมื่อ เธอจะยึดติดกับเรื่องพวกนั้นไปทำไม”
ก็จริงอย่างที่เขาว่า สามีภรรยาอยู่กินกันเป็นสิบปียี่สิบปียังแยกทางกันได้ นับประสาอะไรกับคนที่มีอะไรกันเพราะพลาด
“ถ้าคุณเอาโฉนดมาให้หนูได้ หนูจะคิดเรื่องนี้ดูอีกที”
“หึ ต่อรองเก่งเหมือนกันนะสาวน้อย ได้สิ สิ่งที่เธอต้องการฉันเอามันมาได้แน่”
“คุณจะไม่ถามหน่อยเหรอคะ ว่าหนูติดหนี้เสี่ยสมบูรณ์เท่าไหร่”
“เท่าไหร่ฉันก็ยินดีจ่าย” เขาเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะพูดเสริม “แต่คืนนี้เธอต้องไปนอนที่เพนต์เฮาส์ของฉัน”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ ฉันจะไปส่งเอาเสื้อผ้า” เขาว่าพลางเลื่อนมือหนาขึ้นไปประคองแก้มนุ่มที่มีรอยนิ้วมือแดงอย่างขุ่นเคือง ถ้าไม่ติดว่าจะทำให้เธอกลัวขึ้นมา พวกมันคงไม่ได้ตายดีแน่
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร คืนนี้เธอไปพักที่นั่นให้สบายใจ ส่วนฉันจะกลับไปนอนที่บ้าน”
“แน่นะคะ”
“อืม”
ริมฝีปากของมาคัสคลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย ทำให้เธอสบายใจขึ้นมาเปลาะหนึ่ง
แม้จะไม่ค่อยเชื่อใจเขาเต็มร้อย แต่ทว่าพอลองเทียบระหว่างอยู่ตามลำพัง หรือขอไปนอนห้องของมะนาว มันก็ไม่ปลอดภัยอย่างที่เขาว่าจริง ๆ ยิ่งหอพักราคาถูก ก็ยิ่งเดินเข้าออกง่าย ไม่ได้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หรือกล้องวงจรปิดบันทึกเหตุการณ์
แต่ถ้าเขายอมกลับไปนอนที่บ้าน แล้วให้เธออยู่ที่เพนต์เฮาส์ คาดว่าเสี่ยสมบูรณ์คงไม่รู้ภายในวันสองวันนี้แน่นอนว่าเธอหลบไปอยู่ที่ไหน
“ก็ได้ค่ะ หนูจะไปนอนที่เพนต์เฮาส์ของคุณ”
- ผู้เขียน
