ปีศาจน้อยของราชา ( RACHA & INGFAH )

“ อิงฟ้า รับออเดอร์ให้พี่หน่อย “ เสียงพี่หน่อยที่ดังมาจากอีกมุมของร้าน ทำให้ฉันรีบคีย์ออเดอร์แล้วไปรับออเดอร์จากคนที่เข้ามาใหม่ทันที กึก แต่พอเดินไปใกล้ๆโต๊ะนั้นทำเอาฉันรู้สึกประหม่าซะงั้น “ อ้าว น้องอิงฟ้า “ บุคคลในโต๊ะคนหนึ่งทันมาเห็นฉันก็รีบทักทันที “ สวัสดีค่ะ “ ฉันยกมือไหว้พี่ๆแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็วางเมนูไว้ตรงหน้าพวกเขา “ ทำงานที่นี่หรอ “ พี่เตถามฉัน “ ค่ะ “ ฉันตอบแล้วก้มหน้าลง เพราะตอนนี้รู้สึกไม่ชินกับสายตาของคนร่วมโต๊ะของพี่ๆในคณะมองมา ซึ่งฉันไม่รู้จักเขา “ อ้าว ไอ้ชา มองขนาดนี้น้องเกร็งมั้ย “ เป็นพี่พาสต้าที่พูดขึ้นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเหลือบตาไปมองเขาคนนั้นที่พี่พาสต้าเรียกว่าชา พรึบ แต่พอเงยหน้าไปมองแล้วก็เห็นสายตาเขาที่มองมาอยู่แล้ว ทำให้ฉันรีบก้มหน้าเหมือนเดิม “ ไอ้ชา “ แล้วพี่พาสต้าก็พูดเสียงต่ำอีกครั้ง “ กูก็แค่มอง “ “ เหอะ มึงอย่างกับจะกินเขาลงท้อง “ พี่ๆในโต๊ะนั่นแหละที่พูดขึ้น นั่นทำให้ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลย “ พูดมาก จะสั่งอะไรก็รีบสั่ง “ “ น้องอิงฟ้า พี่เอา .......... “ จากนั้นพี่ๆก็สั่งออเดอร์มา ฉันรีบเงยหน้าขึ้นจดอย่างขมักเขม้น แล้วพอทุกคนสั่งเสร็จแล้วก็มีคนหนึ่งที่ยังไม่สั่ง ฉันจึงหันไปมองหน้าเขาอย่างประหม่า “ เอ่อออ “ จู่ๆก็ติดอ่างขึ้นมาซะงั้นนะอิงฟ้า “ ไอ้ชา สั่งดิว่ะ “ พี่พาสต้าบอกเขา “ เอาอะไรก็ได้ “ แล้วสิ่งที่เขาสั่งมานั่นทำให้ฉันขมวดคิ้วงุ่น “ เออ ดี ปัญหาโลกแตก “ พี่วินบ่นขึ้นบ้าง “ ตามนั้นครับน้องอิงฟ้า เอาอะไรมาให้มันก็ได้ “ พี่พาสต้าหันมาบอกฉัน ฉันจึงพยักหน้าให้พี่เขาไปแล้วหมุนตัวเดินไปเค้าเตอร์ เพื่อทำเมนูที่พี่ๆสั่ง โดยมีพี่หน่อย เจ้าของร้านมาช่วย ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวก่อนล่ะกัน สวัสดี ฉันอิงฟ้า อิงรดา ธรรมคุณ เป็นนักศึกษาปีหนึ่งมหาลัย M และทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยน่ะ ไม่ต้องรู้ประวัติฉันมากหรอก ฉันก็แค่คนธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษหรอก ฉันเรียนคณะสถาปัตย์กรรมศาสตร์ เพราะชอบวาดรูปมาก ตอนนี้ก็เปิดเรียนมาได้ประมาณ 2 สัปดาห์แล้ว ซึ่งแรกๆมันไม่มีอะไรหรอก เรียนปรับพื้นฐานก็แค่นั้น แล้วตอนเย็นก็รับน้อง ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่ 2 คนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก คนแรกคือกอหญ้า เป็นเพื่อนที่อยู่ข้างบ้านเลยล่ะ สนิทกันมากๆ คนที่สองคือเฟส เพื่อนตั้งแต่ประถม และขอบอกว่าสองคนนี้ไปไหนไปกัน เคยได้ยินคำว่า เพื่อนกันก็ต้องนิสัยเหมือนกันป่ะ และสำหรับเพื่อนฉันนี่ใช่เลย ส่วนโต๊ะที่ฉันพึ่งไปรับออเดอร์มานั่นคือโต๊ะของรุ่นพี่ในคณะ ที่ฮอตมากๆ ไปไหนก็มีแต่คนสนใจ คนแรกคือพี่พาสต้า เท่าที่ฉันดูคนนี้เจ้าชู้ไม่เบา เพราะเห็นเพื่อนปีฉันนี่โดนพี่แกขอเบอร์ไปเยอะ เพื่อนฉันยังโดนเลย คนที่สองคือพี่วิน ดูเป็นคนง่ายๆ แต่แกไม่ค่อยพูด คนที่สามคือพี่เต คนนี้ก็ดูเงียบๆ แต่ดูแล้วแกก็ดูเฟรนลี่ดี และคนสุดท้ายที่ตอนนี้ยังมองฉันไม่เลิกเลย น่าจะชื่อว่าพี่ราชา เพราะเห็นพี่ๆเรียกเขาว่าชา รุ่นพี่ที่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเพราะพี่แกไม่เข้ากิจกรรมรับน้องเลย และคนนี้แหละที่เขาว่ากันว่าอันตราย เงียบๆ ซึ่งฉันก็เห็นด้วย เขาดูเป็นคนเงียบๆ เขาถึงได้ยาก และดูอันตราย ได้ยินมาว่ากลุ่มนี้ไม่ได้มีแค่พี่ๆ เพราะเพื่อนเขาเยอะ มีทั้งแพทย์ วิศวะ ซึ่งดีกรีแต่ล่ะคนนั้นไม่ธรรมดาเลยซักนิด “ อ้าว มากันสี่คนไม่ใช่หรอ ทำไมมีแค่สามล่ะอิงฟ้า “ พี่หน่อยหันมาถามฉัน หลังจากแกทำแก้วแรกเสร็จ ส่วนฉันก็ทำแก้วที่สองเสร็จแล้ว “ อีกคนเขาสั่งอะไรก็ได้ค่ะ “ ฉันตอบแล้วยิ้มแหย่ๆให้เขา “ พี่เห็นเราคุยด้วย รู้จักหรอ “ “ ค่ะ พี่ๆที่คณะน่ะค่ะ “ ฉันตอบไปแล้วหยิบแก้วมาทำออเดอร์แก้วที่ 3 “ งั้นอิงฟ้าทำก็แล้วกัน รู้จักกันน่าจะรู้ว่าเขาสไตล์ยังไง “ พี่แกบอกแล้วหยิบแก้วไปทำต่อ ทิ้งให้ฉันยืนนิ่งเพราะคิดหนักว่าจะทำอะไรดี พอหันไปมองเขาแล้วก็เห็นสายตาที่มองมาที่ฉันตลอดจนฉันเกร็งและเลิกเกร็งล่ะ ฉันเลือกที่จะทำอเมริกาโน่ให้เขาแล้วเอาเค้กดาร์กช็อกโกแลต เพราะดูแล้วเขาคงเป็นผู้ชายดาร์กๆ เหมาะกับอะไรแบบนี้ดี พอทำเสร็จแล้วฉันและพี่หน่อยก็นำเมนูไปเสิร์ฟ ถามว่าทั้งร้านมีกันแค่นี้หรอ ที่จริงวันนี้มันวันเสาร์ คนเข้าร้านไม่ได้เยอะเหมือนวันปกติ จึงมีแค่ฉันกับพี่หน่อย และพี่แพท ที่ทำเค้กอยู่ด้านในร้าน ส่วนวันปกติน่ะจะมีน้องๆมาช่วยอีกสองคน ชื่อน้องพรีมและน้องนัท ซึ่งสองคนนั้นเรียนเสาร์-อาทิตย์ จึงสลับกับฉันที่วันธรรมดาจะเข้างานหกโมงถึงสี่ทุ่ม ส่วนเสาร์-อาทิตย์ ฉันจะทำเก้าโมงถึงห้าโมงเย็น เพราะเสาร์อาทิตย์ร้านปิดห้าโมงเย็น ฉันทำงานที่นี่มาได้เกือบเดือนแล้วล่ะ ซึ่งเจ้าของร้านอย่างพี่หน่อย และพนักงานในร้านก็น่ารักกันมากๆ ช่วงแรกๆที่ฉันทำอะไรไม่เป็นก็สอนฉันจนฉันเซียนตั้งแต่อาทิตย์แรก “ เฮ้ย เพื่อนพี่ไม่กินเค้กน้องอิงฟ้า “ แล้วพอฉันวางเมนูลงตรงหน้าพี่ราชา พี่พาสก็ทักขึ้น ทำให้ฉันเลิ่กลักเลยทีเดียว แต่พอหันไปมองหน้าพี่ราชาแล้วฉันก็รีบหยิบจานเค้กขึ้นมาหวังจะเอาไปเก็บ พรึบ แต่พี่ราชากลับแย่งจานที่มือฉันไปวางไว้ที่เดิม “ เอ่อ คือ... “ “ เอามาแล้วจะเอาไปเก็บทำไม “ เขามองฉันดุๆทันทีที่ฉันจะหยิบจานขึ้นมาอีกครั้ง “ แต่พี่ไม่กินเค้ก “ “ วางไว้ “ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังอะไร ฉันจึงวางจานงที่เดิม “ งั้นทานให้อร่อยนะคะ “ ฉันเลิกมองเขาแล้วหันไปพูดกับพี่ๆแล้วเดินกลับไปยังเค้าเตอร์ ตึก ตึก ตึก ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยเนี่ยอิงฟ้า ปกติฉันไม่ใช่คนขี้กลัวอะไรหรอกนะ ออกจะแมนๆ ลุยๆด้วยซ้ำ แต่พออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้แล้วฉันรู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง บางทีฉันก็ต้องอยู่ห่างๆเขาไว้ เพราะผู้ชายคนนี้อันตรายสำหรับฉันจริงๆ