แค่ตัวเลือก(ที่ไม่ถูกเลือก)

“อะไรคือมาเรียนแต่ยกคลาส” เสียงบ่นของมารีนเพื่อนสาวฉันดังขึ้นอย่างหงุดหงิด “พูดเหมือนอยากเรียน” โอลีฟหันไปแหย่มารีนทันที “ฉันก็ไม่ได้อยากเรียนหรอกเว้ย แต่ที่เซ็งคือจะยกคลาสทำไมไม่ไลน์บอกล่วงหน้า ให้ฉันแหกขี้ตามาทำไมก็ไม่รู้” มารีนบ่นออกมาหนักกว่าเดิม “เออ อันนี้ฉันเห็นด้วย” เออออห่อหมกกันเฉย “เลิกบ่นได้แล้วหน่า” ฉันบอกเพื่อนออกไปบ้าง “จ้า ใครจะปลงได้ทุกเรื่องเหมือนคุณหญิงละคะ” แล้วมารีนก็หันมาแขวะฉันแทน สวัสดีค่ะ ฉันอิงฟ้า ตอนนี้เรียนบริหารปี2 มหา’ลัยเอกชนแห่งหนึ่ง นิสัยฉันเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยชอบมีปากเสียงอะไรกับใคร คือถ้าไม่สุดจะทนจริงๆ นั่นแหละฉันถึงจะต่อปากต่อคำ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไทยคนเดียว เพราะพ่อกับแม่ท่านต้องไปช่วยดูแลธุรกิจที่หุ้นกับคุณลุงที่ต่างประเทศ นานๆ ท่านจะกลับมาที ที่จำได้ตอนนี้ก็สามปีได้แล้วมั้งที่พวกท่านไม่ได้กลับมา แต่พวกท่านก็คอยส่งเงินให้ฉันตลอดไม่เคยขาด ส่วนสองคนเมื่อกี้ก็เพื่อนสนิทฉันเองค่ะ เราสนิทกันมาตั้งแต่ปี1 ทั้งสองคนเป็นคนตรงๆ และก็แรงพอตัว แต่ถึงจะนิสัยต่างกันเราก็รักและจริงใจต่อกันนะ “งั้นไปหาอะไรกินก่อนกลับดีกว่าไหม” โอลีฟเสนอออกมา “เออเอาดิ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาด้วย” “งั้นไปกันเลยดีกว่า” ฉันบอกเพื่อนๆ ทั้งสองก่อนจะพากันเก็บของเพื่อออกไปหาอะไรกินก่อนแยกกันกลับ ระหว่างที่เราเดินไปที่ลานจอดรถ เราก็เจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน “หมายความว่าไงพิ้งค์” เสียงเข้มเอ่ยออกมา “แกนั่นมันพี่เซฟขวัญใจยัยฟ้านี่” แล้วมารีนก็เอ่ยทักออกมาให้ได้ยินกันสามคน “เออ เหมือนนางจะทะเลาะกับพี่เซฟนะ” โอลีฟเสริม ส่วนฉันได้แต่ฟังเงียบๆ เซฟ “ก็หมายความว่าพิ้งค์เลิกกับเซฟไง” แล้วพิ้งค์ก็ยืนยันสิ่งที่พูดไปก่อนหน้านั้นออกมาอีกครั้ง “แต่เซฟไม่ยอม” ผมกับพิ้งเราคบกันมาปีกว่า ที่ผ่านมาก็รักกันดี แต่อยู่ๆ เธอก็มาบอกเลิกผมแบบนี้เหรอวะ “เซฟไม่ยอมก็เรื่องของเซฟ แต่พิ้งค์จะเลิก” “พิ้งค์” แล้วเสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมา ทำให้ผมหันไปมองตามเสียง “พี่ไกด์ มาแล้วเหรอคะ” แล้วพิ้งก็พูดกับมันด้วยรอยยิ้มเหมือนรู้จักกัน “อืม ไปกันหรือยัง” แล้วไอ้ไกด์นั่นก็ถามพิ้งค์ออกมา “ค่ะ” พิ้งค์ตอบก่อนจะเดินเข้าไปหามัน หมับ! “ใคร?” ผมคว้าแขนพิ้งค์ไว้ก่อนจะถาม “พี่ไกด์ แฟนพิ้งค์” พิ้งตอบกลับมาได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “นี่ที่เลิกกับเซฟเพราะมัน?” “เปล่า พิ้งค์แค่ไม่ได้รักเซฟแล้ว” พิ้งค์ตอบก่อนจะแกะมือผมแล้วเดินไปกับไอ้ไกด์นั่นทันที “พิ้งค์ พิ้งค์!” ผมเรียกพิ้งค์พร้อมจะเดินตามไป แต่เพื่อนผมที่มันตามมาทีหลังจับผมไว้ก่อน “พอแล้วไอ้เซฟ” ไอ้องศาพูดออกมา “พวกมึงปล่อยกู!” ผมพยายามสะบัดตัวออก แต่มันล็อกผมไว้ทั้งสองคนไง “มึงตามไปพิ้งค์ก็เลิกกับมึงอยู่ดี” ไอ้กีตาร์พูดออกมาบ้าง “แล้วมึงจะให้กูปล่อยพิ้งค์ไปแบบนี้เหรอวะ” “เออ แล้วมึงจะทำยังไงในเมื่อเค้าจะไป” ไอ้กีต้าร์ว่าให้ “กลับ!” แล้วพวกมันก็ลากผมไปขึ้นรถทันที คุยมาตั้งนานยังไม่รู้จักผมสินะ ผมเซฟ เรียนสถาปัตย์ฯ ปี3 นิสัยผมโดยปกติผมค่อนข้างเลว แต่มีผู้หญิงสองคนที่ผมยอมอ่อนให้นั่นคือแม่ และก็พิ้งค์แฟนผม(ที่บอกเลิกไปเมื่อกี้) ผมเป็นลูกชายคนเล็ก ที่บ้านทำธุรกิจส่วนตัวแต่มีพี่ชายผมเป็นคนดูแลแทนแล้ว ทำให้พ่อกับแม่ปล่อยผมให้ทำทุกอย่างตามที่ต้องการ ผมมีเพื่อนสนิทสองคนคือไอ้องศากับไอ้กีตาร์เรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยมแล้วครับ แล้วยังจะลากกันมาเรียนมหา’ลัยเดียวกัน คณะเดียวกันอีก คือสามคนคงอยู่กันอีกนานอ่ะ แต่รู้จักแค่นี้พอ ตอนนี้ผมกำลังไม่เข้าใจกับสิ่งที่พิ้งค์ทำกับผม ไหนบอกว่ารักผมมากไงวะ แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับกลายเป็นเธอเดินเข้ามาบอกเลิกผม ทั้งที่ผ่านมาผมเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างเพื่อเธอ ทั้งเลิกเจ้าชู้กินไม่เลือก แต่ทำไมสิ่งที่ผมได้ตอบแทนกลับเป็นการถูกบอกเลิกง่ายๆ แบบนี้วะ