ตอนที่ 5 หนี!!!
1887 คำ
ครืดดด~~~ ครืดดดดด~~~~
ปลายนิ้วเล็กสั่นเครือรีบลนลานกดตัดสายของเพื่อนสนิทที่โทรเข้ามาอย่างรีบเร่ง ใจนึกกลัวกลุ่มคนร้ายกลุ่มนั้น จะรู้ว่าที่ใครแอบมองอยู่ตรงนี้ รับรู้เหตุการณ์เลวร้ายนั้น มีอารีบกดปิดเครื่องเก็บโทรศัพท์ลงถุงผ้าตามเดิม หัวใจดวงเล็กเต้นเร็วขึ้น มือไม้ของเธอสั่นเทาอย่างคนเสียสติ มีอาพยายามเรียกสติของตัวเองกลับ ก่อนจะหันไปมองทางกลุ่มคนร้ายที่ยังคงอยู่ที่เดิม และเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะช่วยคุ้มครองเธอ ให้คนพวกนั้นยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และนี่คือโอกาสที่จะทำให้เธอหนีออกไปจากตรงนี้ ไวเท่าความคิดมีอาตัดสินใจหันหลังเพื่อวิ่งหนีออกไป เพราะตอนนี้ ชีวิตของเธอสำคัญกว่าทุกสิ่ง
แกร๊กกก!!!
ตึกตักๆ ตึกตักๆ~~
หัวใจของมีอาหล่นตุบลงไปอยู่ตาตุ่มทันทีที่เท้าเล็กเผลอไปเหยียบลงบนขวดน้ำเปล่าที่ดันมาตกอยู่ตรงนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจรู้ได้ ลมหายใจของมีอาคล้ายกับถูกกระชากออกไปจากร่างกาย ต้นคอเสียววูบ ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปยังกลุ่มคนร้ายที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอแอบซ่อนตัวอยู่
พระเจ้าคงไม่ใจร้ายกับเธอจนเกินไป มีอาหลับตาปี๋ภาวนาให้กลุ่มคนพวกนั้นไม่ได้ยินเสียงเหยียบขวดเปล่า แต่คราวนี้ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเธอเสียแล้ว เมื่อเสียงเย็นยะเยือกไม่ต่างจากฆาตกรโรคจิตนั้นเอ่ยขึ้น
‘ไปลากคอหนูสอดรู้สอดเห็นนั้นมาให้กู’
พรึบบบบ!!!
“0..0!!” ศีรษะทุยเย็นวาบคล้ายกับอาการขาดเลือดขึ้นไปล่อเลี้ยงสมองกะทันหัน นี่คืออาการของคนที่กำลังช็อคกับสถานการณ์อันเลวร้าย มีอารู้ดี เพราะเธอพึ่งเรียนเรื่องนี้มา ร่างกายของเธอชาวาบพานทำให้ขยับตัวไม่ได้ไปชั่วขณะ เสียงรองเท้าหนากระทบพื้นตามทางเดิน มุ่งตรงมายังทิศทางที่เธออยู่ เรียกสติของมีอาให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว
เธอต้อง หนี!! นั้นคือสิ่งที่เธอคิดได้ในช่วงเวลาอันคับขันนี้ ไม่อยู่รอให้กลุ่มคนพวกนั้น ตามมาจับตัวเธอไปให้เจ้าของน้ำเสียงอำมหิตนั้น มีอาก็รีบลุกพรวดออกจากที่ซ่อน ก่อนจะขยับตัววิ่งหนีออกจากตรอกซอยไร้แสงแห่งนี้
กึกก!!! และเหมือนพระเจ้าช่างไม่เห็นถึงความดีของเธอ เพราะเมื่อมีอาเดินย้อนกลับไปทางเดิม เธอกลับหาหนทางออกไปจากที่แห่งนี้ไม่ได้ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าได้ตามเจ้าแมวเหมียวเข้ามาลึกและไกลถึงขนาดนี้! ทางแยกของตรอกซอยเล็กมีสามทางปรากฏอยู่ตรงหน้าให้มีอาได้เลือก บวกกับเสียงฝีเท้ามากมายที่กำลังมุ่งหน้ามายังทิศทางที่เธออยู่ หัวใจดวงเล็กภายใต้หน้าอกเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาด้านนอก เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามขมับ และตามรูขุมขน ไม่เคยคิดฝันมาก่อน ว่าจะต้องมาเจอกับฆาตกรโหดร้ายและเลือดเย็นแบบนี้!!! และตอนนี้เธอ ยังจะกลายเป็นหนึ่งในเหยื่อของ..เจ้าของน้ำเสียงปีศาจตนนั้นอีกด้วย!!! มีอาเข่าแทบทรุด! แต่เธอก็ไม่ทีทางที่จะอยู่รอความตาย ปลายเท้าเล็กเหยียบแอ่งน้ำขังวิ่งหนีสุดชีวิตทันที
อีกด้านหนึ่ง
แปะ~~~ แปะ~~ แปะ~~~
“โอ้ยยยย!! อิจันทร์เจ้า! แกจะจะตบให้แขนขาช้ำเลยใช่ไหมยะ!!”
“ก็ยุงบ้านี่นะสิ!!!มันกัดจนขาสวยๆของฉันลายเป็นตุ๊กแกไปหมดแล้ว!!!นังกาย!!” เสียงแหลมเล็กของจันทร์เจ้าโวยวายขึ้นอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ขาของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากตุ๊กแกกลับชาติมาเกิด ยุงเป็นร้อยๆตัวต่างรุมทึ้งกินเลือดขาเธออย่างไม่ปรานี แล้วแบบนี้จะให้เธอนั่งปลื้มปริ่มบริจาคเลือดให้ยุงรึยังไง!
“งั้นขึ้นห้องเถอะมึง เดี๋ยวยัยมีอาก็คงกลับมาแหละ”
“แต่ฉันติดต่อมันไม่ได้อะแก ไม่รู้ไปเดินตกท่อที่ไหน ถึงได้กลับมาช้า นี่มันก็ตั้งครึ่งชั่วโมงหลังจากที่เราคุยกับมันล่าสุดแล้วนะแก!! “ จันทร์เจ้ายังคงเป็นห่วงเพื่อนสาว เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีอาขาดการติดต่อและล่าสุดที่เธอโทรไป ก็ถูกตัดสายไปดื้อๆ และไม่สามารถติดต่อมีอาได้อีก
“เราไปแจ้งความคนหายกัน!”
หมับบบ!!!
“หยุดดด!!! แกจะบ้าหรอยัยจันทร์!! ตำรวจที่ไหนเขาจะรับแจ้งยะ!! คนหายเขาต้องให้รอจนกว่าจะถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ!! แต่นี่เราพึ่งคุยกับยัยมีอาครึ่งชั่วโมงที่แล้ว บางทีนะ..ตอนนี้ยัยมีอาแม่พระคงจะแวะช่วยเหลือหมาแมวจรจัดอีกตามเคย” หญิงกายรีบคว้าแขนของเพื่อนสาวใจร้อนเอาไว้ เธอก็ห่วงเพื่อนไม่ต่างกัน แต่ถ้าหากตื่นตูมไปอีกคน อาจได้หน้าแตกหมอไม่รับเย็บกับมา เผลอๆอาจจะโดนข้อหาทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นของแถม
“ก็จริงของแก! ยัยมีอาแม่พระจะตาย ทุกวันนี้ฉันนึกว่ามีสวนสัตว์อยู่หลังหอ..” จันทร์เจ้าคิดตามคำพูดเพื่อนสาวของตัวเอง ก่อนจะยอมใจเย็นลง แล้วทิ้งตัวลงนั่งตบตียุงตามเดิม
แปะ!! แปะ!!! แปะ!!
“ฉันว่าแกขึ้นไปทายาเถอะยัยจันทร์ ขาของแกมันไม่ไหวแล้ว!” หญิงกายเสนอเพราะกลัวฝูงยุงจะมาห่ามเพื่อนสาวไปจริงๆ
“งื้อออ~~ อิหญิงกาย~ แกไม่โดนยุงกัดบ้างหรอ? ถึงได้นิ่งเฉยไม่เป็นอะไรอะ?”
“เหอะ!!! น้อยไปนะสิ! เพราะตอนนี้ยุงกับกัดขาฉันจนชาไปหมดแล้ว!!”
พรึบบบ!!!
“0.0!! โอ้พระเจ้าช่วย!!!!งั้นเรารีบแยกย้ายกันขึ้นห้องเถอะ ยัยมีอามาถึงเมื่อไหร่ค่อยส่งข้อความหาแล้วกัน”
“เออๆ..ฉันไปละ.!!”
“อืมๆๆ~ ยุ่งจะหามแกก่อนฉันแล้ววว~~~”
ตรอกซอยเล็ก
กึกกก!! ปลายเท้าหนาหยุดเดินเมื่อฝ่ารองเท้าหนังของตนเหยียบบนอะไรบางอย่าง ก่อนสายตาคมกริบจะเลื่อนสายตามอง
“เหมือนจะเป็นผู้หญิงนะครับนาย” ลูก้าที่เดินตามหลังผู้เป็นนายแสดงความคิดเห็นหลังพิจารณาสิ่งที่คลินท์ตันพึ่งเหยียบมันลงไป ยางรัดผมสีขาวถักด้วยไหมพรมสีอ่อน บ่งบอกถึงความพิถีพิถันของคนทำเป็นอย่างมาก ดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองมันนิ่งๆ และไม่รู้อะไรดลใจให้เขาก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา และนั้นเอง ที่ทำให้ปลายจมูกโด่งเป็นสัน ที่ไวต่อกลิ่นเพราะคลุกคลีอยู่กับ ยาและสารเคมีมากมาย รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆที่ติดอยู่กับยางรัดผมเปื้อนฝุ่นในมือ
ตึกๆๆ~~
“ไม่เจอครับนาย”
“แค่ผู้หญิงคนเดียวพวกมึงยังหาไม่เจอ..ก็พิจารณาตัวเองซะ!!”
อึกก!!
“….” ทุกคนถึงกับหน้าถอดสี หลังร่างสูงสง่าเอ่ยออกมา และน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย กับสิ่งที่ไม่เป็นไปตามกรอบที่ร่างสูงวางไว้กำลังทำให้เขาอารมณ์เสีย
“เธอ..หนีไม่พ้นเงื้อมมือกูคืนนี้หรอก…ไปตามจับตัวมาได้ให้ได้!!”
“ครับนาย!!” มือหนากำยางรัดผมสีหวานในมือแน่น กลิ่นหอมที่ติดอยู่ยังคงลอยฟุ้งกระจายรอบๆตัวของคลินท์ตัน..เขาอยากเห็นหน้าหนอนสอดรู้คนนี้เหลือเกิน..
“หึ…” มุมปากหนาแสยะยิ้มเย็นยะเยือก ดวงตาสีเทาเข้มเป็นประกายไฟแห่งความสนุก เขาจะตั้งตารอ..ว่าหนอนสอดรู้ตัวนี้..จะวิ่งกลับมาติดกับดักของเขาเมื่อไหร่ ใบหน้าหล่อเหลาแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในคืนนี้ พายุที่สงบไปก่อนหน้า..เริ่มกลับมาตั้งเค้าอีกครั้ง มันยิ่งทำให้คนที่กระหายเลือดแบบคลินท์ตัน อยากลงสนามเพื่อ..’ล่า’ หนอนสอดรู้ตัวนี้!..คล้ายความหงุดหงิด
ตึกๆๆ~~~ ตึกกๆๆๆ~~
ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอวิ่งหนีมาไกลจากกลุ่มคนร้ายพวกนั้นแค่ไหนแล้ว มีอาทิ้งตัวนั่งลงข้างกล่องไม้ที่ว่างทับซ้อนก็อยู่ ซึ่งตรงนี้มันมีพื้นที่ให้เธอสามารถมุดตัวเข้าไปซ่อนได้ เธอรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที
ตึกกๆๆ!
“หายไปไหนวะ! กูเหมือนได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางนี้นะมึง!” มีอารีบยกมือปิดริมฝีปากตัวเองแน่น เหงื่อผุดขึ้นเต็มขมับ เธอไม่กล้าแล้วแต่จะหายใจ เมื่อเสียงชายปริศนาที่ชี้ชัดว่ากำลังตามมาจับเธอตามคำสั่งของคนผู้นั้น เพียงแค่มองจะทางด้านหลังก็รับรู้ได้ถึงความอำมหิต เลือดเย็น กล้าที่จะลงมือฆ่าคนโดยที่ไม่เกรงกลัวต่อกฎหมายบ้านเมืองนี้แม้แต่น้อย แล้วเธอ..ดันโชคร้ายที่เข้าไปเห็นการกระทำนั้นของเขาเข้า พวกนั้นจึงหันมาตามล่าหาเธอกัน
“หาให้เจอนะมึง!! ไม่งั้นได้เป็นหนูทดลองของนายแน่!!” ชายชุดดำอีกคนตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจ โดยที่เหยื่อที่ว่าก็คือเธอ..ที่นั่งแอบอยู่ตรงนี้
“ทำอะไรอยู่…รีบไปหาทางนั้นได้แล้ว..” หัวใจของมีอาแทบหยุดเต้น เมื่อเสียงทุ้มต่ำของอีกคนดังขึ้น คราวนี้ดันอยู่ใกล้จุดที่เธอซ่อนอยู่ มากกว่าสองคนนั้นเสียอีก เธอหลับตาปี๋ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่นับถือ..ให้เขาไม่เห็น ขอเพียงแค่รอดไปคืนนี้..เธอจะกลับไปทำความดีให้มากกว่าเดิม
“ได้ครับคุณดันเค!”
ตึกๆๆ~~ เสียงฝีเท้าหนาวิ่งออกไปจากจุดที่เธอซ่อนอยู่ มีอาถอนหายใจอย่างโล่งอก เดาว่าคนผู้นี้คงจะมีตำแหน่งที่สูงกว่า สองคนนั้นถึงได้ยอมเชื่อฟังคำสั่ง เธอขดตัวนั่งอยู่ที่เดิมชุดนักศึกษาที่สวมอยู่เปรอะเปื้อนโคลนตามพื้น แต่ในเวลานี้เธอไม่ได้สนใจความสะอาดใดๆ…นอกจาก..ชีวิตน้อยๆของเธอ!ที่ต้องเอากลับไปตอบแทนคุณยายเพียงคนเดียวของเธอ
ตึกๆๆ~~ ปลายเท้าหนาของดันเคเคลื่อนตัวออกไป ร่างสูงเลือกที่จะไม่สนใจชายกระโปรงสีดำที่โผล่พ้นออกมาจากหลังลังไม้เก่าข้างมุมตึก เขาเลือกที่จะเดินย้อนกลับไปทางเดิม เพื่อไปสมทบกับทุกคนแทน ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น และหวังว่าสิ่งที่เขาเลือกที่จะมองไม่เห็น….จะรอดพ้นเงื้อมมือของปีศาจร้ายอย่างคลินท์ตันไปได้
‘โชคดี..’
………………………………………………
🫣🫣 น้อนนนน~~~ หนีให้ได้นร้าาา {อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลไรต์หน่อยนะคะ}
(เรื่องพี่อเล็ก จ้างรักมาเฟียร้อยเล่ห์[อเล็กซิส+เมเปิ้ล]NC25+++[ตระกูล คราวน์] อัพจบแล้วค่ะ
เรื่องพี่แอสตัน มาเฟียร้ายอุปถัมภ์รัก[แอสตัน+กอหญ้า]NC25+++[ตระกูล มอซิลล่า] อัพจบแล้วค่ะ
(ระหว่างว่าเรื่องนี้สามารถอ่าน2เรื่องนี้รอไปพลางๆก่อนนะคะ)
- ผู้เขียน
