'เจ้าหมียักษ์นี่ตอบกลับข้ามาเพียงแค่รอยยิ้มบางเบาเท่านั้น
หรือว่า...?'
เพ่ยเจินขบคิดเงียบๆขึ้นมาในใจพร้อมทั้งหวนนึกไปถึงตอนที่พี่ชายของตนออกไปเที่ยวหอคณิกากับผองเพื่อนแล้วก็พลอยรู้สึกจิตใจ
ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที
"ข้าเป็นลูกผู้ชายก็ย่อมต้องมีการไปเที่ยวหาประสบการณ์ตามประสาผู้ชายเขา"
พี่ชายของนางเคยกล่าววาจาออกมาเช่นนั้นเมื่อก่อนตอนที่เขาจะแต่งงานกันกับพี่สะใภ้
ซ่งเว่ยหยางแอบลอบสังเกตอาการของเพ่ยเจินอยู่สักระยะ เมื่อเห็นคนที่ชอบวางท่าและพูดเก่งเช่นเพ่ยเจินดูมีท่าทีนิ่งสงบลงไปทันตาเห็น จึงอดถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า
"ทำหน้ายุ่งเชียว เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ?"
"ปะ เปล่า ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น" เพ่ยเจินรีบร้อนปฏิเสธขึ้นมาในทันใด
ซ่งเว่ยหยางยังคงอมยิ้มน้อยๆและพูดต่อไปว่า
"พรหมจรรย์ของข้าเก็บเอาไว้ให้กับเจ้าเพ่ยเจินคนเดียวเท่านั้น เมื่อวันเข้าหอของเรามาถึง ข้ายินดีเ
