"เจ้านวดพอหรือยัง?" เพ่ยเจินพูดพลางชักเท้าตนเองกลับและก้มหน้าลงใส่รองเท้าเองจนเสร็จเรียบร้อย
"ข้าหายออกมาซื้อยานานเช่นนี้ พี่สะใภ้คงจะรอคอยยาจากข้าอยู่กระมัง เห็นทีว่าข้าคงต้องรีบกลับไปเสียแล้ว"
หลังกล่าวจบเพ่ยเจินก็รีบร้อนลุกขึ้นยืนในทันที แต่ก้าวขาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็พลันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นกุมข้อเท้าข้างขวาของตนเอาไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด
"เจ้าไหวหรือไม่?" ซ่งเว่ยหยางถลาเข้าไปประคองเพ่ยเจินทันทีด้วยความห่วงใย
"ข้าไหว" เพ่ยเจินพูดพลางผลักซ่งเว่ยหยางออกไปไม่ให้มาแตะเนื้อต้องตัวตนได้อีก
"ไม่ไหวบอกไหวช่างเป็นผู้ที่เก่งกล้าสามารถเหลือเกิน"
ซ่งเว่ยหยางพูดพลางยิ้มมุมปากกระชากใจออกมาหนึ่งครั้งและอุ้มเอาเพ่ยเจินขึ้นมาแนบข้างลำตัวราวกับอุ้มเด็กตัวเล็กๆ
"ไปเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้าให้ถึงคฤหาสน์สกุลฮั่วด้วยตัวของข้าเอง"
หลังกล่าวจบซ่งเว่ยหยางก็ก้าวขาเดินออกไปนอกร้านในทันท
