36
ไม่ต้องยื้อให้เสียเวลา
อัทธ์เดินออกมาระบายความหงุดหงิดที่ระเบียงด้านนอก ทั้งที่เขาเองตั้งใจมาเฝ้าเธอ ตั้งใจที่จะขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวแท้ๆ แต่กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือสั่นสะเทือนหลายครั้งติดกัน น่าแปลกที่ครั้งนี้เขาไม่ได้อยากรับสายณิชา ไม่พร้อมที่จะคุยตอนนี้จริงๆ และการที่เธอโผล่มาที่โรงพยาบาลเขาไม่ได้เป็นคนนัดเธอมาด้วย และถ้ารู้ว่าเธอจะมาเขาจะห้ามตั้งแต่แรก ต่อให้เธอจะรู้สึกแบบไหน แต่เขาว่ามันไม่เหมาะอยู่ดี
อัทธ์ต้องมายืนสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมเดิมกลับเข้าไปในห้องตามเดิม เป็นจังหวะที่ปลื้มกำลังพยายามจะหยิบแก้วน้ำดื่มที่วางอยู่ข้างเตียง ร่างสูงก้าวเข้าไปหาก่อนที่เขาจะหยิบแก้วให้แล้วส่งมันให้เธอด้วยตัวเอง
“จะเอาอะไรทำไมไม่เรียก” ถามด้วยน้ำเสียงใจเย็น ทว่าคิ้วยังขมวดยุ่งอยู่แบบนั้น
“ปลื้มหยิบได้ค่ะ”
“เลิกอวดเก่งได้ไหมปลื้ม หาเร
