ฮัดชิ้ว!
เจจามจนหัวโยก รู้ได้เลยว่าร่างกายเขาไม่ปกติแน่ๆ หลังจากกลับวัด ใบหน้าเขาก็แดงระเรื่อ ตัวร้อนไปหมดจนฉันอดสงสารไม่ได้ จากที่เขาจะไปส่งฉันที่หอ กลายเป็นฉันต้องไปส่งเขาแทน
“นั่นไง แกล้งคนอื่นเขาไว้เยอะ เป็นหวัดเลยไงล่ะ” ฉันแขวะก่อนที่คนร่างสูงจะปีนเตียงนอนสีขาวสะอาดของตัวเอง ห้องของเขาดูเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นห้องของชายชาตรีสองคน เจนอนทอดกายก่อนจะงอแงขึ้นมาเสียงอ่อยๆ
“เธอ เราปวดหัวอ่ะ” เขามุดตัวลงไปในผ้าห่ม สั่งให้ฉันเปิดพัดลมและหน้าต่าง ไม่เปิดแอร์เพราะกลัวว่าเชื้อจะแพร่ทำให้คนอื่นเป็นหวัดไปด้วย ไม่รู้เป็นความดีที่มีน้อยนิดของเขาหรือเป็นข้ออ้างในการประหยัดไฟของเขากันแน่
“ตัดทิ้งเลยดีมั้ย จะได้ไม่ปวด”
“คนป่วยนะเนี่ย พูดดีๆ หน่อย เพราะเรากางร่มให้เธอนั่นแหละเลยป่วย”
“เกี่ยวปะเนี่ย?”
“อาบน้ำไม่ได้แน่เลย เช็ดตัวให้หน่อยดิ” เขาพูดเสียงออดอ้อนกว่าครั้งไหนก่อนจะชะโงก
