บทนำ
สวัสดีครับผมไดม่อน ชวัลกร วัฒนศิลา อายุ 21 ปี เรียนคณะวิศวกรรมเครื่องกล นักศึกษาปี 2 สถานะโสด เป็นเพื่อนกับเคเบิ้ล (รักนะเด็กดื้อ เคเบิ้ล&จินนี่)และเจฟ (นายวิศวะหวานใจยัยตัวแสบ)ที่บ้านผมผมธุรกิจห้างสรรพสินค้าและร้านอาหาร นิสัยของผมเป็นคนนิ่งๆ สุขุม พูดน้อย รักความสงบ แต่ผมเป็นคนชอบฟังนะครับ ไม่เจ้าชู้ แต่ขึ้หึง ขี้หวง เอวดุ หื่น(เฉพาะกับเมีย)
สวัสดีค่ะฉันออย สุปรียาวดี หงษ์ศิริ อายุ 19 ปี เรียนคณะบริหารธุรกิจ เป็นเพื่อนกับจินนี่ (รักนะเด็กดื้อ เคเบิ้ล&จินนี่)และเจส (นายวิศวะหวานใจยัยตัวแสบ) ที่บ้านทำธุรกิจร้านทอง นิสัยเป็นคนร่าเริง น่ารัก ยิ้มเก่ง ซนนิดๆ แซ่บ ดื้อนิดหน่อย
ผมไดม่อน ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของแฟนเพื่อนผม ชื่อออย น้องเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ เป็นคนที่ยิ้มสวย ยิ้มน่ารัก ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วที่จะจีบน้อง หลังจากที่ผมนิ่งอยู่นาน เพราะขนาดไอ้เจฟมันยังคิดที่จะจีบน้องเจสเพื่อนของน้องอีกคนเลย แล้วผมจะรอช้าอยู่ทำไม ผมจะจีบน้องในรูปแบบผมนี่แหละ และในใจลึกๆผมว่าน้องก็มีความรู้สึกชอบผมเหมือนกัน หลังจากที่ผมตัดสินใจบอกเพื่อนทั้งสองคนของผมในไลน์กลุ่มไปแล้วว่า ผมชอบน้อง ผมก็เลยคิดที่จะไลน์ไปหาน้อง เพราะอยากอยู่ใกล้ๆน้อง อยากเจอหน้าน้อง ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ผมจะนัดน้องออกมากินข้าว เพราะปกติแล้วเราจะไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนๆเวลาที่ไอ้เคเบิ้ลไปหาแฟนมัน พวกผมก็จะตามไปด้วย ที่ตามไปไม่ใช่อะไรก็อยากเจอนั่นแหละ
Line : น้องออย
ไดม่อน : น้องออยครับ วันนี้ว่างไหมครับ
น้องออย : ว่างค่ะ พี่ไดม่อนมีอะไรหรอค่ะ
ไดม่อน : ไปกินข้าวกับพี่นะครับ
น้องออย : ก็ได้ค่ะ.
ไดม่อน : เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ
น้องออย : ค่ะ
แล้วตอนนี้ผมก็รับน้องมาที่ห้างของผมแล้วเป็นที่เรียบร้อย ผมจึงหาน้องเดินเข้าไปในห้าง กำลังจะเดินไปร้านอาหารแต่เดินไปยังไม่ถึงไหนก็เห็นน้องเจสเดินเข้ามาทักน้องออย สงสัยไอ้เจฟมันคงเริ่มจีบน้องแล้วสินะ หึหึ
ตอนนี้ผมกับน้องๆและไอ้เจฟได้เดินมาถึงร้านอาหารแล้ว เราตกลงที่จะมากินอาหารด้วยกัน หลังจากที่ยืนคุยกันอยู่นาน น้องๆคุยกันนะครับ ส่วนพวกผมยืนฟัง ตอนนี้ผมมาอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นแล้ว เราก็ปล่อยให้สาวๆสั่งอาหารไป ส่วนพวกผมเป็นคนเลี้ยงสาวๆเอง จนอาหารมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะจึงได้พากันกิน หลังจากที่พวกเราทานอาหารเสร็จ ผมกับน้องออยก็แยกตัวกับไอ้เจฟและน้องเจสมาเดินเที่ยวห้างต่อ พร้อมกับซื้อของกินของใช้กับคอนโดด้วย น้องออยขอซื้อของกลับคอนโดพร้อม ส่วนผมก็เดินตามถือของช่วยน้อง
"พี่ไดม่อนค่ะ หนูขอถามอะไรหน่อยสิค่ะ" ออย
"ครับ" ไดม่อน
"ทำไมวันนี้ถึงชวนหนูมากินข้าวล่ะค่ะ" ออย
"ก็แค่อยากพามานะครับ เราไม่ได้เจอกันนานล่ะนะตั้งแต่ปิดเทอม" ไดม่อน
"หรอค่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะอยากเจอหนูเลย" ออยพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
"ใครบอกครับ เราออกจะเจอกันบ่อย" ไดม่อนกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ไม่บ่อยค่ะ" ออยเถียงไดม่อนขึ้นมา
"หึหึ ถ้าบ่อยของหนูต้องขนาดไหนล่ะครับ ทุกวันเลยไหม ถ้าออยอยากเจอ" ไดม่อนยิ้มกริ่ม
"ถ้าได้ก็ดีนะค่ะ" ออยยิ้มกว้างให้ไดม่อน
"ระวังจะเบื่อหน้าพี่นะ" ไดม่อน
"ไม่หรอกค่ะ ดูวันนี้พี่พูดเยอะขึ้นนะค่ะ" ออยยิ้มๆให้ไดม่อน
"ครับ พี่ก็ว่างั้น คงต้องหัดพูดให้เยอะๆขึ้น เดี๋ยวออยเบื่อพี่ซะก่อน" ไดม่อน
"บ้า ใครจะเบื่อพี่กันค่ะ" ออยยิ้มให้ไดม่อน
"ก็ดีครับ อย่าพึ่งรีบเบื่อพี่ล่ะ เรายังต้องเจอกันอีกนานครับ" ไดม่อนตอบออย แต่ที่นานของไดม่อน คือ ตลอดชีวิตต่างหาก
"ค่ะ งั้นเรากลับกันเถอะค่ะ หนูเมื่อยแล้ว" ออย
"ครับ เดี๋ยวพี่จะพากลับไปส่งที่คอนโด" ไดม่อน
"ค่ะ" แล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับคอนโดด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง ไดม่อนกลับไปนั่งทำงานอยู่ที่คอนโด ส่วนออยก็มานั่งดูบัญชีของร้านทองที่คอนโด
