SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก NC25+++

บทนำ “พี่ชาย..ปล่อยน้องนะ” น้ำขิง พยายามดีดดิ้นออกจากอ้อมกอดรัดแน่นของ ไฟ ผู้เป็นพี่ชายต่างสายเลือดที่แอบทำกุญแจผีไขเข้ามาในห้องนอนของเธอหวังจะข่มขืนเธอ วันนี้ทั้งคฤหาสน์หรูมีเพียงแค่เธอและพี่ชายและบรรดาเหล่าบอดี้การ์ดนับร้อยคนที่ยืนเฝ้าอารักขาความปลอดภัยบริเวณรอบคฤหาสน์หรูอันกว้างใหญ่แห่งนี้ วันนี้บิดาและมารดาของไฟออกไปงานเลี้ยงตั้งแต่สองทุ่ม จนตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้วพวกเขาก็ยังไม่กลับ เวลานี้เป็นเวลาทองอันดีที่ไฟจะได้สานสัมพันธ์สวาทกับน้องสาวต่างสายเลือดสักที ไฟทำแบบนี้อยู่หลายครั้งตั้งแต่น้ำขิงย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ แต่ก็ทำไม่สำเร็จสักครั้งเพราะทั้งคฤหาสน์ไม่ได้มีเพียงแค่เขาและเธออาศัยอยู่ มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้เธอมาเป็นเมีย เพราะเธอกับมารดาของเขาตัวติดกันตลอดเวลา ไฟ หรือ โลกันตร์ เกิดในตระกูลมาเฟียของญี่ปุ่น คิมหันต์ผู้บิดาของเขา เป็นชาวญี่ปุ่น คิมหันต์ หรือ ยามาโตะ โฮมูระ เป็นอดีตเจ้าชายแห่งจักรวรรดิญี่ปุ่น เคยเป็นรัชทายาทลำดับที่สอง ส่วนมารดาของไฟ คือ อุรัสยา ยามาโตะ ชื่อเล่นว่า พริบพราว เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกา พริบพราวแต่งงานกับคิมหันต์จึงเปลี่ยนนามสกุล จากเดิมใช้นามสกุล 'เบิร์กแซนด์เลอร์' มาเป็น 'ยามาโตะ' ในตอนนี้บิดาของเขาเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเอเชีย ทำให้เขาเองที่เป็นเพียงลูกชายคนเดียวของตระกูลต้องสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ของเหล่ามาเฟียในโซนแถบเอเชียทั้งหมด ด้วยวัยเพียงสิบเก้าปี ถึงจะเป็นมาเฟียตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เขาก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่ต่างจากบิดาของเขาเลย การที่ได้เป็นมาเฟียตั้งแต่อายุยังน้อยมันทำให้เขาถูกหล่อหลอมให้มีบุคลิกภาพที่โหดเหี้ยม เย็นชา ดุดัน ไร้ความรู้สึก เพื่อไม่ให้เป็นจุดอ่อนให้ศัตรูอ่านความคิดรู้สึกของเขา เพืี่อที่จะได้ไม่มีใครมาเล่นงานเขาได้ ไฟมีความสามารถพิเศษที่ติดตัวมาตั้งแต่สิบขวบ คือการที่สามารถอ่านความคิดความรู้สึกของคนได้เพียงสบตา เพราะบิดาของเขาได้พาเขาไปร่ำเรียนฝึกฝนการอ่านความคิดของมนุษย์กับอาจารย์ประจำตระกูลที่คาบุกิโจประเทศญี่ปุ่น อีกทั้งเขายังได้ร่ำเรียนวิชาดาบซามูไรมาตั้งแต่จำความได้ทำให้เขามีศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวที่เก่งกาจชำนาญหาตัวจับยาก นอกจากนี้ ไฟก็เป็นนักฆ่าอีกด้วย “พี่ชาย...ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอและก็ไม่เคยคิดอยากจะเป็น..อย่าคิดว่าวันนี้เธอจะดวงดีรอดไปเหมือนวันก่อน” “อึกฮือๆ อึก คุณแม่ช่วยหนูด้วย!” เด็กน้อยตะโกนเรียกพริบพราวมารดาบุญธรรมสุดเสียงเพื่อหวังจะให้มีใครสักคนได้ยินและมาช่วยเธอจากพี่ชายต่างสายเลือด “ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยิน” ชายหนุ่มถ่มน้ำลายใสรดกลีบดอกไม้งามเกลี้ยงเกลาสีชมพูระเรื่อจนเปียกแฉะพร้อมส่งลิ้นร้อนตวัดเลียร่องเล็กอวบอูม ที่ไร้ซึ่งน้ำหล่อลื่น ริมฝีปากหนาเลียร่องเล็กตวัดลิ้นดูดดุนอย่างไร้ความรังเกียจ มือหนาจับสะโพกเล็กของน้องสาวต่างสายเลือดไว้มั่นพร้อมยกแอ่นสะโพกเล็กขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเกร็งลิ้นร้อนดูดดึงกลีบดอกไม้งามของเด็กสาวบริสุทธิ์อย่างเอาแต่ใจ “ฮือๆ ..จะ..เจ็บ..อ๊ะ!” เด็กน้อยดีดดิ้นพล่านด้วยความเจ็บเมื่อโดนฟันคมขบกัดผิวเนื้ออ่อนอย่างแรงจนมีเลือดซิบออกมาตามรอยเขี้ยว ก๊อก! ก๊อก! “น้ำขิงหลับหรือยังลูก..มาเปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อยแม่ซื้อเอแคลร์มาฝาก” ราวกับเสียงสวรรค์เมื่อเสียงของพริบพราวผู้เป็นมารดาของไฟกลับมาจากงานเลี้ยงแล้วดังขึ้น “อึก..ปล่อยน้องนะ” เด็กน้อยดันใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายต่างสายเลือดให้ออกห่างจากกลางระหว่างขาพลางเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้าของตัวเองลวกๆ “ดวงดีให้ได้ตลอดนะ” ชายหนุ่มดันลิ้นหนาใส่กระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดพลางจับใบหน้าจิ้มลิ้มของน้องสาวบุญธรรมมาหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะเปิดประตูหน้าต่างห้องนอนของน้องสาวออก แล้วปีนระเบียงหน้าต่างไปที่ห้องของตัวเองทันที เมื่อเห็นว่าพี่ชายต่างสายเลือดออกไปแล้วเด็กน้อยจึงรีบลุกขึ้นมาปิดล็อกประตูหน้าต่างไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูให้ผู้เป็นมารดาบุญธรรมต่อ “ค่ะคุณแม่” เด็กน้อยเปิดประตูห้องนอนออกให้ผู้เป็นมารดาบุญธรรมเข้ามา “แม่รบกวนเวลานอนของหนูรึเปล่า” พริบพราวหอมแก้มลูกสาวบุญธรรมฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดู “ไม่รบกวนเลยค่ะ..นี่ขนมของหนูหรือคะ” “ใช่จ้ะ..เดี๋ยววันนี้หนูไปนอนกับแม่ที่ห้องได้ไหมพอดีพ่อเขางานมีปัญหานิดหน่อยเลยแยกกับแม่กลางทางวันนี้พ่อเขาเลยไม่ได้กลับบ้านแล้ว” @เช้าวันต่อมา ไฟเดินลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาไร้ความรู้สึกเหมือนเคยเขาหย่อนสะโพกนั่งลงตรงข้ามกับน้องสาวต่างสายเลือด “วันนี้มีข้าวต้มหมู..วันนี้ลูกรีบเข้ามหาวิทยาลัยรึเปล่า” พริบพราวเอ่ยถามลูกชายพลางติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ลูกสาวบุญธรรมไปด้วย “แม่มีอะไร” ไฟถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาสายตาคมกริบเหลือบมองน้องสาวต่างสายเลือดเป็นระยะพลางตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเงียบๆ “ถ้าไม่ได้รีบไปเรียนก็แวะไปส่งน้องที่โรงเรียนแทนแม่หน่อยวันนี้แม่มีประชุมกับทางสมาคมแต่เช้าเดี๋ยวไปไม่ทันประชุมจะดูน่าเกียจ” “อืม” มาเฟียหนุ่มตอบรับในลำคอ ทำเอาผู้เป็นมารดาส่ายหน้าให้น้อยๆ กับความเย็นชาของลูกชายที่นับวันยิ่งพูดน้อยลง “จะพูดให้มากกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้หรือไง..พูดมากกว่าเดิมสักหน่อยคงไม่ทำให้ตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียของลูกสั่นคลอนหรอก” พริบพราวเอ่ยกระแหนะกระแหนลูกชายด้วยความเหนื่อยหน่ายเธอไม่ชอบเลยที่เห็นลูกชายของเธอเลือกเดินตามรอยผู้เป็นบิดา เธอไม่อยากให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเป็นมาเฟียเพราะเธอไม่เคยชอบมาเฟียเลยสักนิดแต่ในเมื่อรักกับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคิมหันต์ไปแล้วเธอก็ต้องทำใจยอมรับในสิ่งที่หัวใจตัวเองได้เลือกแล้ว “คุณแม่..หนูขอไปโรงเรียนเองได้ไหมคะหนูไม่อยากรบกวนพี่ชาย” น้ำขิงที่ไม่อยากอยู่ใกล้กับพี่ชายต่างสายเลือดจึงเอ่ยปากขอผู้เป็นมารดาบุญธรรมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนผู้เป็นมารดาจับสังเกตได้ “ไฟ” พริบพราวจ้องหน้าลูกชายเขม็งทำให้ไฟที่นั่งทานข้าวต้มอยู่เงียบๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นมารดา “แกล้งอะไรน้องทำไมน้องถึงไม่อยากให้ไปส่ง” “หึ..” มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบกลับผู้เป็นมารดา “ผมจะไปกล้าแกล้งอะไรลูกสาวคนโปรดของแม่ล่ะ” ไฟ หันหน้าไปจ้องมองน้องสาวบุญธรรมด้วยแววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึก “มองน้องแบบนั้นทำไมแกล้งน้องจริงๆใช่ไหม” พริบพราวที่เห็นลูกชายเอาแต่จ้องมองลูกสาวบุญธรรมของตนไม่วางตาจึงหันไปต่อว่าลูกชาย