เมียหมอ

"สินค้าตัวใหม่ มีอานุภาพร้ายแรงกว่าสินค้าตัวเดิม ที่ทางเราขายให้คุณซามูเอลไปเมื่อเดือนที่แล้ว รับรองว่าถ้าคุณซามูเอลได้ไปจะไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน" "คุณสมบัติของมันมีมากถึงขนาดไหน" "แค่กดยิง มันก็สามารถทำลายล้างตึกได้ถึงหนึ่งตึกและบริเวณใกล้เคียง ให้ราบเป็นหน้ากอง" บทสนทนาระหว่างคนสองคน ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ โดยมีสินค้าตัวใหม่ล่าสุด วางตั้งไว้ในตู้กระจกนิรภัยที่หนาแน่น ซามูเอลมองสินค้าตัวใหม่เบื้องหน้าอย่างให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพียงเสี้ยววินาทีรอยยิ้มบนมุมปากหยักปรากฏขึ้นมา เป็นเครื่องหมายบอกว่า เขานั้นสนใจสินค้าตัวนี้ "ผมเอาตัวนี้ ราคาเท่าไรเรียกมาเลย ผมจ่ายไม่อั้น" อลันส่งสัญญาณมือให้คนสนิท ไม่นานคนสนิทของเขาก็ถือเอกสารติดมือมา แล้วยื่นให้ซามูเอลดูราคาและรายละเอียดเกี่ยวกับการซื้อขาย รวมไปถึงรายละเอียดของตัวสินค้านี้ ซามูเอลหยิบปากกาเซ็นชื่อกำกับ พร้อมกับส่งสัญญาณมือให้คนสนิทตัวเองนำเงินสดมาให้อลัน คนสนิทซามูเอลเปิดกล่องสีดำเก็บเงินออก "แปดสิบห้าล้าน นับดูได้" "ผมไว้ใจคุณซามูเอลครับ" อลันตอบ ซามูเอลคือลูกค้าคนสำคัญ ซามูเอลไว้ใจในสินค้าเขา เขาก็ไว้ใจในเรื่องพวกนี้เหมือนกัน "หึ ไว้มีสินค้าตัวใหม่มาอีก คุณอลันต้องมาเสนอผมก่อนคนแรกนะ" "ครับ" อลันตอบปากรับสั้นๆ ก่อนจะบอกให้คนเตรียมสินค้าให้ซามูเอล ส่วนตัวเองเดินออกมาส่งอีกฝ่ายตามปกติ พูดคุยกันเล็กน้อย จากนั้นซามูเอลก็ก้าวขาขึ้นรถตู้สีดำขรึบของตัวเองไป "เตรียมรถ กูจะเข้าโรงพยาบาล" "ครับนาย" อลัน หมอหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ดีที่สุดในประเทศ เขาไม่เพียงเป็นหมออย่างเดียว แต่ยังทำธุรกิจเถื่อนหลายอย่าง ภายใต้เสื้อกาวน์ขาวสะอาดไม่ได้ขาวสะอาดอย่างที่ใครเห็น รถหรูราคาแพงขับเคลื่อนบนท้องถนน ขนาดใหญ่เป้าหมายคือโรงพยาบาล เท้าใหญ่เหยียบคันเร่ง แซงรถทุกคันที่ขับขวางหน้า ใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีเขาก็มาถึงจุดหมาย เสื้อเชิ้ตสีดำถูกทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาว เขาเดินเข้ามาในโรงพยาบาล ยิ้มให้ทุกคนตามปกติ ซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก มือเรียวยาวคล้ายของผู้หญิงกดลิฟต์ตรงหน้า ไม่นานมันก็เปิดออก "รอด้วยค่ะ! รอด้วย!" เสียงใสแจ๋วดังขึ้น ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังปิดตัวลง ร่างเล็กในชุดนักศึกษา ใบหน้าจิ้มลิ้มราวตุ๊กตาเดินได้ระบายิ้มให้คนในลิฟต์ที่เปิดรับตัวเอง "ขอบคุณค่ะ" อีกฝ่ายไม่ยิ้มรับ ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆจางลงและเลือนหายไปในที่สุด เธอแอบลอบมองคนข้างกายเป็นระยะ แค่เสี้ยวหน้ายังหล่อและดูดีขนาดนี้ โครงหน้าที่เด่นชัด จมูกโด่งสันได้รูป ผิวขาวเนียนดูมีออร่า เธอรีบดึงสายตาตัวเองกลับคืนมา เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามอง "หนูไปชั้นสี่ค่ะ ช่วยกดให้หน่อยได้ไหมคะ" เธอพูดกับคนข้างๆ ความจริงเธอสามารถกดเองได้ แต่ว่าอยากให้เขาลืมเรื่องที่เธอมองเขาไป เลยหาอะไรมาพูดแทน "...." อลันไม่พูดอะไร เขาเอื้อมมือกดชั้นเป้าหมายให้เจ้าของเสียงเมื่อครู่ จังหวะที่ลิฟต์เปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของอลันก็ดังขึ้น เขาล้วงสิ่งนั้นมากดรับแล้วเอาแนบใบหู ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปก่อนเซญ่า เด็กสาวมองตามแผ่นหลังแกร่งของอลัน แล้วสะดุดตากับบางอย่างที่ตกในลิฟต์ ซึ่งเป็นของอลันทำตกไว้ "นายแพทย์ คณาธิป อนันต์สุริคชา" เธอถือวิสาสะอ่านชื่อจริงและนามสกุลของเขา ไม่ได้ตั้งใจเปิดอ่านโดยตรง แต่ตอนเขาทำหล่นมันกระเป๋าสตางค์ดันเปิดออกพอดี