ตอนที่ ๓ ความต้องการ
1446 คำ
ตอนที่ ๓ ความต้องการ
ลูกปลาถอนหายใจเมื่อวางโทรศัพท์ในมือลงที่เตียงนอน วันนี้เธอถูกผู้ชายที่อายุห่างถึงสิบกว่าปีนัดออกไปข้างนอก เพราะเขาบอกว่ามีเรื่องต้องคุยกันให้เข้าใจ
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องคุยกันอีก มันก็เป็นเพียงวันไนท์สแตนด์เท่านั้น ทำเหมือนว่าเขาไม่เคยทำมันมาก่อน แต่สำหรับเธอแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ทำอะไรแบบนี้
เมื่อเธอมาถึงจุดนัดหมายก่อนเวลาถึงสิบนาที ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังตั้งอยู่ใกล้กับห้างสรรพสินค้าดัง กว่าจะมาถึงได้นั้นก็รถติดใช้เวลาไปนานนับชั่วโมงทั้งที่เดินทางไม่ถึงยี่สิบนาทีหากรถไม่ติด
“ลูกค้ามีจองเอาไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานสาวสวยเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ” เสียงชายหนุ่มด้านหลังเอ่ยขึ้น ก่อนที่ลูกปลาจะหันไปมองเขา มาร์ชแจ้งชื่อที่จองเอาไว้ ก่อนที่จะถูกพนักงานเดินนำมายังห้องที่จัดแยกเป็นส่วนตัว
โต๊ะไม้และเบาะรองนั่งช่างน่ารัก แต่ลูกปลากลับมีสีหน้าอมทุกข์เหมือนว่าถูกผู้ชายตรงหน้าบังคับให้มาในวันนี้ มาร์ชยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อย้อนภาพไปเมื่อคืนนั้นช่างแตกต่างกันนัก น้ำเสียงออดอ้อนฟังหวานหู ใบหน้ามีเลือดฟาดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้สองแก้มแดงเหมือนลูกมะเขือเทศสุก ภาพในความทรงจำที่ผ่านไปแค่สองวันมันยังหอมหวานอยู่ในความคิด
“เป็นบ้าหรือไง อยู่ๆ ก็ยิ้ม” ลูกปลาบ่นออกมากับตัวเองเมื่อมองเห็นอีกคนเอาแต่จ้องมองมาแล้วยิ้ม “มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่มีเวลาว่าง”
“พี่ดุจัง แต่ผมชอบนะ” เขาเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้เสมอ ถ้าชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ “สั่งอาหารก่อนสิครับ”
“ไม่หิว รีบๆ พูดธุระของนายมา ฉันยังมีงานต้องทำไม่ว่างมาเล่นขายของกับเด็กหรอก” เธอจ้องเขาตาดุ แต่กลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะในลำคอของมาร์ชเพียงเท่านั้น
“แน่ใจเหรอครับว่าผมเด็ก….แต่เด็กแบบผมก็ทำให้พี่ครางเสียงหวานได้นะครับ” เขายังคงยิ้มกวนประสาทของเธอ ลูกปลากำมือแน่นอยากตะบันใบหน้าหล่อๆ ของไอ้เด็กแสบนี้จริงๆ
“ต้องการอะไร”
“เมียครับ” เขาตอบอย่างไม่ต้องคิด เพราะคิดมาแล้วหลายวัน ไม่รู้ว่ามันคือความหลงใหลหรืออะไรแต่เขาไม่สามารถปัดภาพของลูกปลาออกไปจากหัวได้เลยจริงๆ
ทำงานก็แล้ว เล่นกีฬาก็แล้ว มันไม่ได้ช่วยให้เขาคิดถึงเธอน้อยลงไปเลยจริงๆ เขาอยากพิสูจน์ให้แน่ใจว่าตนเองนั้นตกหลุมรักผู้หญิงอายุมากกว่าจริงๆ นะหรือ
“นายว่าไงนะ!! เมีย!! จะหาเมียก็ไปหาที่อื่นสิ เรียกฉันมาทำไมเสียเวลาจริงๆ” ลูกปลาลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่วางเอาไว้ข้างตัว หากแต่ถูกสายตาของมาร์ชเพ่งเล็งเอาไว้เสียก่อน
“พี่นี่ใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะครับ วันนั้นก็จับผมจูบไม่ทันตั้งตัว” เขายกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่ม ยิ่งได้มองเห็นสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของเธอแล้วเขายิ่งนึกสนุก
“ช่วยลบรูปและคลิปด้วยแล้วกัน ฉันมาแล้วถือว่าขอร้อง” เธอพูดเสียงอ่อนลงแต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะเดินออกจากห้องไป
“มันง่ายไปหน่อยหรือเปล่าครับ มาปู้ยี่ปู้ยำผมแล้วก็ไป” เขาจ้องมองเธอ “พี่คิดว่าถูกกระทำอยู่คนเดียวเหรอครับ” เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว เผยให้มองเห็นผิวขาวที่มีรอยคล้ำสีแดง
“มันเกี่ยวอะไรกับฉัน” ลูกปลาเอ่ยพร้อมกับสีหน้าตื่นตกใจ นี่คือฝีมือของเธอจริงๆ นะเหรอ แต่งงานมาก็หลายปีเธอไม่เคยทำรอยแบบนี้บนตัวของสามีสักครั้ง
“เกี่ยวสิครับ ก็พี่เป็นคนทำ” เขาจัดการกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีกครั้งก่อนเท้าคางลงไปบนโต๊ะ “ที่ผมพิมพ์ในข้อความ ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ”
“เลิกขู่กันสักทีเถอะ ต้องการอะไรว่ามา” ลูกปลาทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้ง มองใบหน้าหล่อที่กำลังทำให้อารมณ์เสียแล้วอยากใช้น้ำเย็นๆ ในแก้วสาดเข้าไปที่ใบหน้าของเขาสักครั้ง
“อย่าพูดว่าผมขู่สิครับ ผมก็แค่เรียกร้องสิทธิ์ของผมก็เท่านั้นครับ” เขายิ้ม “ผมหิวแล้วครับ สั่งอาหารกันเถอะ” น้ำเสียงของเขายังนุ่มทุ้มต่ำน่าฟัง
เมื่อลูกปลาขัดไม่ได้จึงตั้งหน้าตั้งตาสั่งอาหารมากมายเพื่อหวังที่จะแกล้งเขาให้เสียเงินจ่ายอาหารมื้อนี้ หากแต่มาร์ชกลับไม่เอ่ยคำใดเขาทำเพียงส่งยิ้มมุมปากมาให้เธอเพียงเท่านั้น
“บอกสิ่งที่นายต้องการมา ฉันไม่มีเวลามาเล่นขายของด้วยหรอกนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่ออีกคนยังคงใจเย็น
“ผมบอกความต้องการไปแล้ว” เขาจ้องตากลับแล้วยิ้มเช่นเดิม “มันคือสิ่งเดียวที่ผมต้องการ”
“นายเรียกร้องมากเกินไปฉันให้ไม่ได้หรอก” เธอปฏิเสธใครจะบ้าไปเป็นเมียเด็กอายุน้อย ถึงหน้าจะหล่อแต่อายุก็ห่างกันเกินไป เธอไม่อยากเคี้ยวหญ้าอ่อนหรอกถึงมันจะรสชาติดี แต่ก็มีผู้หญิงคนอื่นที่อยากกินหญ้าอ่อนเหมือนเธออีกหลายคน
“ผมเรียกร้องมากตรงไหนครับ ยังไม่ได้รู้จักกันเลย ปฏิเสธเสียงแข็งแล้ว ถ้าอยากได้รถแล้วไม่ยอมซื้อจะได้ขับเหรอ ผมก็อยากมีเมียผมถึงได้มาหาพี่ไงครับ”
“รู้ไหมว่าฉันอายุห่างกับนายเท่าไหร่”
“รู้ครับ” เขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ก็แค่สิบกว่าปี ทุกวันนี้มีคลินิกเสริมความงามดีๆ หลายที่ ผมไม่คิดมากเรื่องอายุ ถึงหน้าจะเหี่ยวก็ดึงให้ตึงได้ ขนาดหน้าอกหย่อนยานก็ยังทำให้ตึงได้เลย”
“ปากเสีย” เธอบ่นออกมาไม่ดังมากนักทำให้เขาหัวเราะ “ถึงฉันจะแก่ก็จะแก่แบบสวยนะยะ” เธอตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“ผมรู้ว่าพี่ไม่ยอมแก่แบบไม่สวยหรอก ผมถึงมั่นใจว่าพี่ต้องเป็นเมียผมไงครับ”
“นอนด้วยกันครั้งเดียวไม่นับว่าเป็นเมียหรอก มันคืออุบัติเหตุต่างหาก” เธอเอ่ยแย้ง โลกสมัยนี้ก็หมุนไปไกลมากแล้วแค่เรื่องผิดพลาดของคนสองคนแค่คืนเดียวก็ปล่อยๆ ให้มันผ่านๆ ไปก็จบแล้ว
“ครั้งเดียวที่ไหนครับ ถุงยางหมดไปสองกล่อง ไม่เชื่อเหรอครับ ผมมีหลักฐาน” เขาโชว์หลักฐานหน้าตาย ก่อนเอารูปในโทรศัพท์ของตนเองให้กับลูกปลาดู แต่เธอกลับไม่ยอมมอง
“นายบ้าไปแล้วเหรอ เรื่องแบบนี้ก็ต้องถ่ายเก็บไว้ด้วย” เธอไม่พอใจที่เขาเก็บทุกอย่างเอาไว้เสียหมด
“ไม่ได้หรอกครับ เรื่องแบบนี้ผมต้องเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน เพื่อพี่ชิงหนีผมไป ไม่รับผิดชอบ ผมก็เสียหายสิครับ ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็ไม่เคยใจง่ายกับใครนะครับ” มาร์ชยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง
“เชื่อตายละ” เธอบ่นคนเดียวอีกหน “ฉันไม่ชอบเด็ก ไม่อยากเลี้ยงเด็ก” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ผมเลี้ยงพี่เองไม่ต้องห่วง ผมให้พี่นอนอยู่ที่บ้านเลี้ยงลูกของเราไปตลอดชีวิตเลยครับ” เขายังตอบหน้ายิ้ม
“ฉันใช้เงินเก่งนะ แค่ค่าเสื้อผ้าก็ล้านหนึ่งแล้วนะ ไม่รวมเครื่องสำอาง ค่าเสริมสวยอีก” เธอยิ้มกว้างเหมือนผู้ที่กุมชัยชนะเอาไว้ในมือ
“ผมถามจริง พี่กล้าใช้เงินมากมายขนาดนี้ในแต่ละเดือนจริงเหรอ ถ้าพี่ใช้จริงผมก็จะเอาให้ใช้ แต่ผมขอแนะนำเก็บเงินเอาไว้เลี้ยงลูกของเราเถอะครับมันดูมีสาระมากกว่า”
“เห็นไหมแค่นี้ความคิดของเราก็ไม่ตรงกันแล้ว…เพราะฉะนั้น…เราสองคนเป็นผัวเมียกันไม่ได้หรอกว่าไหม” ลูกปลายิ้มกว้างอีกครั้ง
“ไม่ลองก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบผมนะครับ”
- ผู้เขียน
