เพื่อนหลงรัก

intro บรรยากาศฝนตกโปรยปราย เสียงฝีเท้าเล็กย่างก้าวอย่างเฉื่อยชาท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ ‘เจ้าขา’ เดินทอดน่องอย่างโดดเดี่ยวบนท้องถนนที่ไร้ซึ่งผู้คนสัญจรไปมา เด็กสาวเหม่อลอยมองท้องถนนด้วยความว่างเปล่าในขณะที่หน้าแก้มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ผสมผสานกับน้ำฝนจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้เลย ‘ถ้าแกไม่เชื่อฟังฉันก็ออกจากบ้านฉันไปซะ! อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!’ ประโยคสุดท้ายที่เธอคุยกับแม่ตอกย้ำให้เด็กผู้หญิงที่เคยสดใสทรุดเข่าลงไปนั่งร้องไห้อยู่ตรงเก้าอี้ไม้ริมทาง เสียงร้องไห้สะอื้นดังคลอพอ ๆ กับสายฝนที่พร่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เจ้าขาไม่รู้จะไปที่ไหน เธอไม่มีใครเลยแม้แต่เพื่อนตัวจริง หากจะมีคงจะมีแต่เพื่อนที่รู้จักกันผ่านโซเชียลอยู่หนึ่งคน เป็นเพื่อนที่คุยกันในแชทตั้งแต่มอสี่จนตอนนี้เธอกำลังจะขึ้นชั้นปีที่สอง เป็นการพูดคุยเพื่อแลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตประจำวันตลอดหลายปีที่ผ่านมาโดยที่เจ้าขาไม่เคยกล้าที่จะออกไปเจอกับคนปลายทางทั้งที่อีกคนอยากเจอเธอมานานแล้ว ตะดึ้ง! ข้อความจากเฟสบุ๊กส์แจ้งเตือนขึ้น เจ้าขาปาดน้ำตาจากพวงแก้มออกไปแล้วหยิบมือถือตัวเองออกมาเปิดอ่านแชทจาก ‘สโนว์’ เพื่อนในโลกออนไลน์ของเธอ สโนว์ :: เกิดอะไรขึ้น ทำไมแกเงียบหายไปอย่าบอกนะว่าทะเลาะกับแม่อีกแล้ว เธออ่านข้อความจบน้ำตาก็ไหลรินออกมาเป็นทางยาว เธออัดอั้นตันใจจนแทบร้องไห้โฮออกมาดัง ๆ นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความตอบเพื่อนเพียงคนเดียวของตัวเองกลับไป Me :: โดนแม่ไล่ออกจากบ้าน TT อีกฝ่ายอ่านข้อความทันทีราวกับเปิดรออยู่แล้ว Me :: เรืี่องเดิมเลย แม่บังคับให้เราหมั้นกับลูกชายเพื่อนสนิทตัวเอง สโนว์ก็รู้ว่าเราไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา “ฮือออ” เจ้าขาพิมพ์ตอบกลับเพื่อนไปเธอก็ร้องไห้โฮออกมา เป็นเสียงร้องที่น่าสงสารจับใจแต่กลับไม่มีใครได้ยินเลยสักคน แต่ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมาสโนว์ก็กดโทรวิดีโอมาหาเธอด้วยความร้อนรน เจ้าขาสับสน เธอกำมือถือตัวเองเอาไว้แน่นเพราะสภาพเธอตอนนี้อาจจะทำให้สโนว์เป็นห่วงได้ สายแรกจบไปสโนว์ก็โทรซ้ำมาอีกเป็นครั้งที่สอง และสาม จวบจนสายที่สี่เจ้าขาจึงยอมรับสายเพื่อนตัวเองไป “ (เจ้าขา! นี่แกอยู่ไหน!) ” เสียงสโนว์ดังแผดออกมาจากจอมืิอถือทันทีที่เห็นสภาพเพื่อนปลายสายเปียกปอนและดวงตาก็แดงก่ำ “ฮึก..” เจ้าขาแทบจะเก็บอาการเสียใจไว้ไม่ไหว แค่เห็นหน้าคนคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอดน้ำตาเธอก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก “ (นี่รอบนี้แกออกจากบ้านมาจริง ๆ ใช่มั้ย?) ” สโนว์เริ่มไม่สบายใจเพราะดูจากสภาพแวดล้อมแล้วเจ้าขาน่าจะอยู่คนเดียว “ชะ ใช่.. รอบนี้แม่บังคับให้แต่งงานแต่เราไม่ยอมเลยถูกไล่ออกมา” เธอไม่อยากถูกแม่บังคับเรื่องนี้ แม่กับเพื่อนตัวเองทำสัญญากันเอาไว้โดยไม่ได้ถามเธอสักคำ อีกอย่าง เธอไม่ชอบ ‘โซ่’ เอามาก ๆ เลย เขาไม่ใช่ผู้ชายดีเลิศเหมือนที่แม่เธออวยแต่กลับสร้างภาพลักษณ์ต่อหน้าผู้ใหญ่ได้ไม่เป็นสองรองใคร “ (ไม่เอาแล้วนะ คราวนี้ไม่ให้อยู่คนเดียวแล้วแกรีบบอกฉันมาว่าแกอยู่ไหนฉันจะไปรับ) ” สโนว์ถามปลายสายด้วยความจริงจัง เธอจะไม่ยอมให้เจ้าขาเผชิญความโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เจ้าขาลังเล เธอไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน เธอไม่อยากพึ่งคนอื่น เธออยากพึ่งตัวเองจนสุดความสามารถแต่วันนี้เธอกับแม่ทะเลาะกันจริงจังมากจริง ๆ “ระ เรา..” ความเกรงใจค้ำคอ เธอพูดไม่ออกด้วยซ้ำ แต่ทว่าสายตาสโนว์ที่มองผ่านหน้าจอก็กดดันให้เธอรีบพูดมันออกมา “ (คราวนี้ถ้าแกไม่บอกฉันจะโกรธแกจริง ๆ แล้วนะ) ” สโนว์ยื่นคำขาด เธอมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสายตาตัดพ้อจนเจ้าขาเริ่มลังเล “ (เจ้าขา) ” พอถูกเค้นเจ้าขาก็หมดสิ้นหนทาง เธอยอมแพ้เพราะตอนนี้แค่ต้องการใครสักคนที่อยู่เคียงข้างกัน “เราอยู่ที่สวนสาธารณะ xx" ในที่สุดเธอก็ยอมบอก และนี้ก็ถือเป็นการเจอกันครั้งแรกของเธอกับสโนว์โดยมีรถยนต์คันหรูสีขาวขับมาจอดเทียบอยู่บนถนนชิดฟุตบาทกับที่เธอนั่งอยู่ บานกระจกถูกเลื่อนลงไปจนเจ้าขาสบตาเข้ากับดวงตาสีเข้มที่ดุดัน เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่าจ้องมองเธอด้วยแววตานิ่งสงบจนเจ้าขาเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าคนที่มองอยู่คือใคร “เจ้าขา! เราสโนว์เอง” ไม่ปล่อยให้เจ้าขาได้วิตกกังวลกับคนแปลกหน้าสโนว์ก็เปิดประตูรถลงมาพร้อมวิ่งมาหาเจ้าขาที่ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ “เปียกหมดแล้ว ให้ตายสิตัวจริงสวยใจจะหลุด” สโนว์กางร่มที่อยู่ในมือให้เจ้าขา เธอมองเพื่อนสนิทที่พึ่งเจอกันเป็นครั้งแรกด้วยสายตาชื่นชม “เรารบกวนสโนว์มั้ย” นิสัยขี้เกรงใจทำให้เจ้าขารู้สึกไม่ค่อยดี ทั้งที่เป็นเรื่องเดือดร้อนของเธอแต่สโนว์กลับต้องมาลำบากด้วย “ไม่แก บอกแล้วไงคนเป็นเพื่อนต้องช่วยเหลือกันและฉันก็ดีใจมากทีีได้เจอแก ขอกอดหน่อยน้า~” สโนว์โผล่เข้ากอดเจ้าขาจนคนโดนกอดแข็งทื่อ เธอตะลึงและไม่คุ้นชิน แต่แล้วความอบอุ่นที่ได้รับก็ทำให้เจ้าขาเผยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ปี๊นนน แต่ทว่าเสียงบีบแตรจากรถดังกล่าวก็ทำให้คนสองคนที่กอดกันอยู่สะดุ้งตกใจจนต้องผละออกจากกัน เจ้าขาเคลื่อนสายตาไปมองคนที่อยู่ในรถและเป็นคนคนเดียวกับที่บีบแตรใส่เธอกับสโนว์ด้วย เขาปรายสายตามองมาแล้วพ่นควันบุหรี่ที่สูบอยู่ลอยคลุ้งขึ้นไปกลางอากาศ “ฉันไม่ได้มีเวลาให้เธอทั้งคืน รีบขึ้นรถฉันมีธุระต่อ” เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงคนตรงหน้า น้ำเสียงทุ้มต่ำกับการจ้องมองที่ดุร้ายทำให้ภาพจำแรกที่เจ้าขาจดจำคือความ ‘ร้ายกาจ’ ที่ไม่อาจต่อกรได้ “รู้แล้ว นายนี้ใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะดัสติน” สโนว์หันไปแว้ดเพื่อนในรถแล้วกุมมือเจ้าขาเอาไว้ “ไปกันเถอะ เพื่อนเรามันขี้หงุดหงิดถ้ามันวีนมันจะกลายเป็นหมาบ้าไปเลย” “จะไปไหนเหรอ?” เจ้าขายังไม่ยอมเดินตาม เธอยื้อสโนว์จนอีกฝ่ายหันมา “บ้านฉันไง บ้านที่มีแค่ฉันและเพื่อนไม่ต้องกลัวว่าจะรบกวนครอบครัวฉันเพราะฉันแยกมาอยู่ระหว่างที่เรียนมหาลัย” “งั้นเหรอ..” "ไปเถอะ ไอ้ดัสตินมันเปิดไฟสูงเร่งแล้ว" สโนว์กุมมือเล็กเอาไว้ เธอออกแรงจูงให้เจ้าขาเดินตามมาขึ้นรถด้วยกัน ทันทีที่ประตูรถปิดลงเจ้าขาก็ตัวแข็งทื่อ เธอไม่ค่อยคุ้นชินกับสังคมใหม่ โดยเฉพาะสายตาจากดัสตินที่จ้องเธอผ่านบานกระจกฝั่งคนขับนั้น เขาจ้องเหมือนไม่ไว้ใจที่เธอขึ้นรถมาด้วย ผู้ชายคนนี้ดูอันตรายจนเจ้าขาต้องหลบหลีกสายตาแล้วนั่งเงียบสงบไปตลอดทาง Talk เจอกันครั้งแรกมันก็กร่างใส่น้องแล้ว ดัสตินมันแสบมากพูดเลย ครบ 5 เม้นมาอัปน้า