บ่วงร้ายลายคราม

บทที่3 เจอเด็กใหม่

#เย็นวันเดียวกัน

"อะไรนะคะ หนูได้งานที่บริษัทอย่างนั้นเหรอ" น้ำเสียงของแก้วรุ้งดูตื่นเต้นมาก เธอพูดไปด้วยยิ้มด้วยความปรีติยินดี อันที่จริงก็คิดจะถอดใจแล้วแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเลือกเข้าไปอยู่ที่บริษัทใหญ่

"เริ่มงานพรุ่งนี้เลยใช่ไหมคะ ...ได้ค่ะขอบคุณมากนะคะ" หลังจากที่คุยกับปลายสายแล้ว เธอก็ลดมือถือลงมาจากระดับใบหู จากนั้นก็ฉีกยิ้มหวานออกมาจนกว้าง ไม่เพียงเท่านั้นยังส่งข้อความไปหาเพื่อนของเธออีก

ไลน์

ผู้รับ(ธีรภพ)

แก้วรุ้ง : ธีฉันได้งานแล้วนะ โคตรดีใจเลย

สติกเกอร์มีความสุข

ธี : ดีใจด้วย

ก็คงบรรยายไม่ถูกว่าจะดีใจขนาดไหน ยิ่งมานึกถึงเงินเดือนและสวัสดิการต่าง ๆ มันยิ่งทำให้ใบหน้าสวยยิ้มไม่หุบ จากนี้ก็คงต้องตั้งใจทำงานเก็บเงินสักก้อนไว้ทำธุรกิจที่ตัวเองใฝ่ฝัน

#บริษัท หิรัญกรุป จำกัด

ใบหน้าสวยนั่งรออยู่ที่เก้าอี้แผนกฝ่ายบุคคล ก่อนที่จะเข้าไปทำงานก็ต้องให้ฝ่ายบุคคลพาตัวไปมอบที่แผนกนั้น ๆเสียก่อน อีกทั้งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอได้อยู่กับฝ่ายขายหรือเปล่า เพราะแผนกนั้นเขามีคอมมิชชั่นเม็ดงานล่อตาอยู่

มือของเธอสั่นเทาเบา ๆ รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ก็อย่างที่บอกว่าการทำงานในบริษัท ที่นี่เป็นที่แรกที่เธอจะได้ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาสานต่อมัน ทว่ามันก็คาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะส่งเธอไปที่ไหนเพราะตามที่เห็นเมื่อวานฝ่ายขายก็รับไม่กี่คนที่เหลือก็เป็นแผนกอื่นที่ไม่ได้ตรงสาขามากนัก

"แก้วรุ้ง"

"ค่ะ"

เธอตอบรับเบา ๆ ด้วยเสียงที่นุ่มนวล จากนั้นพี่ฝ่ายบุคคลก็ยื่นเอกสารให้เธอและยังบอกเธอด้วยว่าเธอต้องไปที่แผนกไหน

"ถือเอกสารนี้ขึ้นไปที่ชั้นสอง ฝ่ายประสานงานนะไปหาพี่เลขาที่ชื่อ แพรพิไล เขารอเธออยู่"

"คือหนูไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายขายเหรอคะ"

"ไม่จ้ะ มีอะไรไหม? หรือว่าติดตรงไหน"

"ไม่มีหรอกค่ะ ให้หนูขึ้นไปเองใช่ไหมหรือว่าจะมีคนไปส่งค่ะ" เธอถามด้วยความสงสัย เพราะเธอก็พึ่งมาทำงานไม่รู้ว่าแผนกไหนไปทางไหนด้วยสิ

"งั้นเอาอย่างนี้เดี๋ยวพี่ให้พี่ที่ทำงานไปส่งเธอ" พอพี่เขาพูดกับแก้วรุ้งแบบนั้นก็หันไปมองหาพนักงานคนอื่น ไม่นานก็ได้ยินชื่อที่พี่เขาเรียกขึ้น

"ต้อม ๆ มานี้หน่อยขึ้นไปส่งน้องเขาที่แผนกพี่แพรสิ" ผู้ชายคนนั้นตัวสูงราว ๆ สักร้อยแปดสิบ ผิวขาว หุ่นพอดีหน้าตาก็หล่อใช้ได้เลยทีเดียว

เขาเดินมาแล้วก็ส่งยิ้มให้แก้วรุ้ง ส่วนแก้วรุ้งก็ยกมือไหว้เขาตามมารยาทเพราะเขาท่าจะอายุมากกว่าเธอ แถมยังทำงานที่นี่ก่อนเธออีก

"ตามมาเลยครับ" เขาพูดจาอ่อนหวานมาก ใบหน้าก็ดูเป็นมิตร แก้วรุ้งเดินตามเขาไปช้า ๆ ระหว่างทางที่เดินก็เหมือนว่าเขาเองก็พยายามชวนแก้วรุ้งคุยอยู่บ่อย ๆ

"พึ่งจบมาเหรอ"

"ใช่ค่ะ จบมาจะสองเดือนแล้วแต่ยังหางานทำเป็นหลักไม่ได้เลย โชคดีที่พี่เขาเรียกตัว"

"อ้อ..." ก็ดูเหมือนว่าเขาจะตอบสั้น ๆ จนแก้วรุ้งรู้สึกว่าตัวเองต่างหากที่พูดมากไป จนต้องเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อขึ้นมาที่ชั้นสองแล้ว พี่เขาก็พาแก้วรุ้งเดินผ่านแผนกหนึ่งซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ป้ายไม่ได้บอกจากนั้นพี่ผู้ชายคนนั้นก็ถามเธออีก

"ชื่ออะไรละเรา..."

"หนูชื่อแก้วรุ้งค่ะ เรียกรุ้งเฉย ๆ ก็ได้"

"พี่ชื่อต้อมนะ เรียกพี่ต้อมแหละน่าจะแก่กว่าเธอสองปีพี่พึ่งยี่สิบห้า"

"อ้อ...ค่ะ"

ระหว่างที่คุยกัน ก็เดินมาถึงจุดหมายพอดี พี่ผู้ชายคนนั้นหยุดเท้าตรงโต๊ะทำงานด้านหน้าห้องใหญ่ โดยมีผู้หญิงสาวแว่นนั่งรออยู่

"พี่แพรครับ พาเด็กมาส่ง"

"ขอบใจมากต้อม" เธอเงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วก็ขยับกรอบแว่นเล็กน้อยฉีกยิ้มหวานออกมา เมื่อแก้วรุ้งเห็นดังนั้นก็พลอยใจชื้นขึ้นมาบ้าง ดูท่าทางพี่เขาน่าจะใจดี จนเธอต้องยกมือขึ้นไหว้แล้วยิ้มตอบกลับไป

"พี่กลับละนะ"

"ขอบคุณค่ะ" แก้วรุ้งเอ่ยคำขอบคุณรุ่นพี่ที่อุตส่าห์เดินขึ้นมาส่ง เมื่อเขาเดินจากไปแล้วก็เป็นหน้าที่ของพี่เลขา

"หนู มานั่งตรงนี้พี่จัดเก้าอี้ไว้แล้วจะได้สอนงานไปด้วย"

แก้วรุ้งเดินอ้อมโต๊ะไปอย่างช้า ๆ จากนั้นก็หย่อนก้นลงนั่ง เมื่อเข้ามาใกล้ ๆแพรพิไลแล้ว คำแรกที่พี่เขาเอ่ยขึ้นทำเอารอยยิ้มของแก้วรุ้งประกายขึ้น

"ตัวจริงสวยกว่าในรูปนะเนี่ย เมื่อวานพี่ลงไปคัดมารูปแปะใบสมัครทำไมดูเก่า ๆ ไม่ผ่องใส"

"ขอบคุณค่ะ หนูก็ว่าไม่ต่างกันนะ"

"ตัวจริงหนูสวยนะเนี่ย ผิวพรรณดีรูปร่างดีเลย"

ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมาให้ช่วยงาน หรือว่าเรียกมาแคชนางงาม ก็พี่แพรเขามองแก้วรุ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าน่ะสิ

"พี่ก็พูดมากไป เดี๋ยวพี่จะสอนงานเธอ"

"ได้ค่ะ"

เอกสารกองโตถูกรื้อออกมาทีละน้อย แฟ้มเอกสารงานถูกเปิดกางออก และแน่นอนว่างานที่เธอต้องเริ่มทำวันนี้ก็คือช่วยพี่แพรตรวจให้ละเอียดอีกรอบ หากเรียบร้อยก็ต้องส่งให้ท่านประธานเซ็น

"พี่แพรคะ ห้องนี้เป็นห้องท่านประธานหรือคะ"

"ใช่จ้ะ แต่เขามาสายนะไม่ค่อยเข้าแต่เช้าหรอก บางวันก็บ่ายนู่นแหละ"

"อ้อ..." เมื่อถามแล้วได้คำตอบก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำต่อ โดยไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะเดินมาเดินไป กระทั่งเวลาผ่านไปช่วงสายของวันนี้ แก้วรุ้งก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำอยู่

"แพรเอกสารเรียบร้อยหรือเปล่า เอาเข้าไปให้เซ็นด้วย"

"คุณครามทำไมวันนี้มาเช้าได้ละคะ"

ลายครามไม่ได้ตอบแต่กับตวัดสายตาไปมองคนที่สะดุดตาตัวเอง คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แพรพิไล

"อ้อ...นี่เด็กใหม่ที่แพรบอกว่าจะเอามาช่วยงานค่ะ ...นี่แก้วรุ้งท่านประธานมา"

แก้วรุ้งรีบลุกขึ้น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมทั้งยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม แต่สิ่งที่มันผิดคาดก็คือ ท่านประธานไม่ได้แก่หรอกเหรอ ทำไมเขายังดูหนุ่ม ๆ แถมยังหล่อมากด้วย

"สวัสดีค่ะ"

เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำหน้าเฉย ๆ แล้วเหวี่ยงสายตาไปทางแพรพิไลอีกครั้ง

"เอาเอกสารไปให้ผมเซ็นด้วย"

"ได้ค่ะ"