บทที่ 6
884 คำ
เมีย(ลับ)วิศวะร้าย บทที่ 6
"โอ๊ยปล่อยนะ" น้ำเสียงเอาเรื่องดังผ่านริมฝีปากบางออกมาเพียงเบาๆ แทบจะเป็นเสียงกระซิบ
"ไม่อยากกวนคุณย่าไม่ใช่เหรอ แล้วจะส่งเสียงทำไม"
"คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย อย่ามาทำระรานนิสัยเสียแบบนี้นะ"
"คุณไม่รู้จักผม..แต่คุณอาจจะรู้จักคุณอานพดล"
"คุณกำลังจะพูดอะไร?" หญิงสาวมีท่าทีตื่นตกใจจนเห็นได้ชัด จะว่าเขาเป็นหลานชายของไอ้แก่นั่นก็ไม่ใช่ เพราะนพดลมีหลานชายเพียงแค่คนเดียวและเธอก็รู้ว่าเป็นใคร
"ถ้าอยากรู้อะไรเกี่ยวกับผมอีก เดี๋ยวตื่นมาจะเล่าให้ฟังตอนนี้ง่วงมากเลย"
"ง่วงคุณก็กลับไปนอนบ้านของคุณสิ ปล่อยฉันได้แล้ว"
จังหวะนั้นก็ได้ยินเสียงพลิกกายของคุณย่า เธอไม่แน่ใจว่าท่านหลับไปหรือยัง แต่ถ้าพูดอะไรต่อไปอีกถึงแม้จะเป็นเสียงกระซิบก็คงพอจับใจความได้ นับดาวเลยต้องเงียบปากไว้ก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะปล่อยให้เขากอดหรอกนะ หญิงสาวหยิกเข้าที่ต้นแขนเพื่อให้เขาปล่อย
"โอ๊ย" แต่นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วเขายิ่งกระชับวงแขนเข้าไปอีก ยิ่งเธอหยิกเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นจนนับดาวต้องยอมแพ้
ไม่นานก็ได้ยินเสียงหายใจแบบสม่ำเสมอของชายที่กอดเธออยู่ และมือของเขาก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย
เมื่อคืนนี้ขับรถเกือบทั้งคืน มาถึงก็ยุ่งเรื่องย้ายที่ฝึกงานแถมยังต้องมาตามดูเธออีกเลยทำให้ร่างกายเขาอ่อนเพลีย
นับดาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหลับจริง เธอเลยค่อยๆ แกะมือของเขาออก แต่พอตอนที่กำลังแงะเจ้าของร่างกำยำก็กระชับวงแขนเข้าอีกครั้ง ..ไอ้บ้าเอ้ยตกลงหลับจริงหรือแกล้งกันแน่เนี่ย
เธอเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนข้างๆ ขยับตัว
"ซี๊ดด" ที่เขาขยับเพราะอยู่ในท่าเดิมเกินค่อนคืนแล้ว แถมยังให้เธอหนุนแขนจนตอนนี้เหน็บกินเรียบร้อยแล้ว
เห็นอีกฝ่ายอยากเปลี่ยนท่านอนก็ถึงทีเอาคืนบ้าง อยากเล่นกับเธอใช่ไหม พอถังเบียร์กำลังจะขยับศีรษะของคนที่หนุนแขนเขาอยู่ออกนับดาวก็แกล้งงัวเงียแถมยังโอบแขนพาดทับร่างของเขาเหมือนว่าอยากจะอยู่ท่านี้ต่อ
ชายหนุ่มยกศีรษะมองต่ำลงไปเล็กน้อยอยากจะดูว่าเธอตื่นหรือยังไม่ตื่นกันแน่ แต่พอมองเห็นขนตาขยับเขาก็รู้แล้ว
"อือ" นับดาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็เปลี่ยนท่าโดยการกอดเธอไว้แน่นแล้วจับหมุนขึ้นบนจนร่างของเธอพลิกกลับมาอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง "?" จากที่แกล้งหลับตาอยู่ก็ถึงกับเบิกตากว้างเพราะริมฝีปากของอีกฝ่ายแนบลงมาประสานกับริมฝีปากของเธอในท่าจูบ ด้วยความตกใจหญิงสาวก็รีบดันร่างของเขาออก
เธอไม่ได้ใช้แค่มือดันเท้าเธอยังไปด้วยจนคนที่นอนอยู่ริมฝั่งด้านนอกตกลงพื้นดังตุ๊บ
"ออกไป!" หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งและตวาดเขาด้วยถ้าทีจริงจังมาก ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใช้น้ำเสียงดังแต่ก็ทำให้รู้ว่าเธอเอาจริงแล้วนะ
ถังเบียร์ที่กำลังจะกลับขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้งเลยต้องถอยก่อน กลัวว่าจะทำให้คนแก่ตื่น เพราะท่านต้องรับการผ่าตัดอีก
แต่ก่อนที่จะออกจากห้องเขาก็ได้..
จุ๊บ
"?"
"แล้วเจอกันนะครับ"
"ไอ้เลว! ไอ้คนฉวยโอกาส!"
กว่าจะขับรถมาถึงบ้านก็เกือบเช้าแล้วแต่ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่
"แม่?"
"ไปไหนมาถึงได้กลับเอาป่านนี้"
"อย่าบอกนะว่าแม่รอผมทั้งคืน"
"โทรไปทำไมไม่รับสาย"
เขาไม่ได้เอาโทรศัพท์ลงจากรถด้วย พอกลับมาที่รถก็ไม่ได้เช็คว่ามีคนโทรมาหาไหม ถังเบียร์เลยเอาโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดู ..โอ้โห เกือบร้อยสายเลยไหมเนี่ย เลื่อนดูก็เห็นว่าไม่ได้มีแค่แม่ที่โทรเข้ามาแต่โทรกันเกือบทั้งบ้าน..
"เพิ่งมาวันแรกก็ทำตัวเหลวไหลเลยนะ" ลูกชายไม่เคยใช้ชีวิตในเมืองหลวง แถมเขาก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับถนนหนทาง สิ่งที่คนเป็นแม่กลัวมากที่สุดคือกลัวไปมีเรื่องกับใคร
"เบียร์กลับมาแล้วเหรอ" มิลานที่งีบหลับไปก็ตื่นมาตอนที่ได้ยินเสียงจั๊กจั่นดุลูกชาย "จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกคนที่บ้านไว้บ้าง"
"ผมขอโทษครับนึกว่าจะไม่มีใครรอแบบนี้"
"คิดได้ยังไงว่าไม่มีใครรอ"
"แม่ครับผมขอโทษ ทีหลังผมจะโทรหรือส่งข้อความมาบอก"
"ยังจะมีทีหลังอีกเหรอ!"
"มีแน่นอนครับ" ประโยคหลังถังเบียร์พูดแค่เบาๆ ก่อนจะรีบชิ่งไปจากตรงนี้ดูแล้วคงไม่จบง่ายๆ แน่
- ผู้เขียน
