บทนำ
คำนำ
ฉันยังจำคำพูดอันชาญฉลาดของคุณยายได้ ท่านเตือนฉันถึงอันตรายของความรัก "อย่ามอบหัวใจของเธอให้ใคร" เป็นคำแนะนำอันชาญฉลาดบนเตียงมรณะของท่าน ตอนนั้นฉันเป็นเพียงเด็กหญิงอายุหกขวบ ดังนั้นคำพูดเหล่านั้นจึงทำให้ฉันสับสนและฉันก็ละเลยมันไปอย่างรวดเร็ว ความรักเป็นความรู้สึกที่เป็นอันตรายถึงตาย หากมากเกินไปก็เป็นอันตราย และมีพลังมหาศาลที่สามารถทำลายเจตจำนงของมนุษย์ได้ แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยังอาจพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกนี้ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลยว่าท่านพูดถึงอะไร การรักใครสักคนมันจะแย่ได้ยังไง? ฉันรักท่าน และนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี รู้สึกถูกต้องและทำให้ฉันมีความสุข
เมื่อท่านจากไปฉันร้องไห้ ฉันร้องไห้เหมือนไม่เคยร้องมาก่อนในชีวิต มันเป็นช่วงชีวิตที่ฉันเริ่มเข้าใจว่าความรู้สึกนั้นเจ็บปวดและเป็นอันตรายเพียงใด ความทุกข์ทรมานอันใหญ่หลวงที่เกาะกุมหน้าอกของฉัน บีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อท่านจากไป ไม่มีอะไรในโลกนี้จะเจ็บปวดไปกว่าการถูกคนที่คุณรักทอดทิ้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นการจากไปที่ไม่มีวันกลับ เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็เข้าใจว่าไม่ใช่ความผิดของท่าน หากเป็นไปได้ท่านก็คงจะยังอยู่เคียงข้างฉัน แต่น่าเสียดายที่เวลาไม่เคยให้อภัย และความตายยิ่งไม่เคย
หลายปีผ่านไป ฉันลืมคำแนะนำนั้นไปหมดสิ้น มอบหัวใจของฉันให้ไปโดยไม่กลัวอะไรเลย ฉันเป็นเพียงเด็กสาวที่ขาดความสนใจและความรัก ดังนั้นฉันจึงไว้วางใจผิดคน และด้วยเหตุนี้ฉันจึงเจ็บปวด ฉันลงเอยด้วยการจมดิ่งลงไปในโลกที่ไม่ใช่ของฉัน ฉันปรับตัวให้เข้ากับคนที่ฉันรัก ทิ้งหลักการของตัวเองไป ฉันละทิ้งความฝันของตัวเองแล้วรับเอาความฝันของเขามาเป็นของฉันเอง ฉันแค่เลิกเป็นตัวของตัวเองเพื่อที่จะกลายเป็นสิ่งที่เขาต้องการ... สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือแม้จะทำทั้งหมดนั้นฉันก็ยังไม่สามารถชนะใจเขาได้ น่าเศร้าที่หัวใจของเขามีเจ้าของแล้ว และฉันก็ไม่มีอะไรจะทำมากนัก น่าเสียดายที่ฉันเข้าใจช้าไป
พวกเขาบอกว่าความสัมพันธ์ต้องมีสองคน แต่ของเรานั้นไม่สมบูรณ์ เป็นหนึ่งในความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาด พูดง่ายๆ ก็คือเป็นความสัมพันธ์แบบหนึ่งคน ฉันทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้มันได้ผล ฉันเกินขีดความสามารถของตัวเองโดยไม่ต้องการเห็นว่าฉันเหนื่อยล้าในกระบวนการนี้ ดูเหมือนว่าความพยายามของฉันจะไม่มีค่าอะไรเลย ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เขาก็ไม่เคยเห็นคุณค่าอะไรเลย ไม่เคยรักฉันเลย ฉันไม่สามารถเติมเต็มแม้แต่นิดเดียวในหัวใจที่ว่างเปล่าของเขา ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว ไม่มีเขา ไม่มีฉัน ไม่สามารถหาตัวตนที่แท้จริงของฉันได้ ฉันเหมือนสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บที่ยังคงอยู่รอดห่างจากเจ้าของของมัน ตอนนี้ฉันเป็นเพียงร่างกายที่ว่างเปล่า ไม่มีวิญญาณ ฉันต้องยอมรับว่าฉันเป็นเพียงวิญญาณที่แตกสลาย
