กักขังครั้งที่ 8
4390 คำ
"ทั้งตัวและหัวใจของเธอเป็นของผมแบบนี้ อย่าโกหกดีกว่าว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว"
"..."
"หรือพี่จะพูดล่ะว่ามันไม่จริง?"
ฉันสบสายตาคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งแม้ว่าเขาจะส่งรอยยิ้มตัวเองมายี่ยวนฉันขนาดไหน มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงวูฟโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามามากขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ของเขาที่เอื้อมมือมากุมมือฉันไว้เบาๆ
"ผมรู้ว่าพี่โกรธ...แต่เรื่องนั้นมันก็หลายวันผ่านมาแล้วพี่ยกโทษให้ผมและเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ"
"..."
"นะครับคนดีของผม...ผมไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้แล้ว"
วูฟเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับมืออีกข้างของเขาที่ค่อยๆเอื้อมมือตัวเองขึ้นมาจับแก้มฉันไว้ ฉันสบสายตากับสายตาตรงหน้าด้วยแววตาที่ยังคงนิ่งเฉยเช่นเคยขณะที่ใบหน้าของเขาก็กำลังขยับเข้ามาหาใบหน้าฉันมากขึ้นมากขึ้นจนฉันเริ่มรู้สึกถึงความร้อนของริมฝีปากนั้น
"ฉันชอบอะไร?"
"...ว่าไงนะ?"
ฉันเงยหน้ามองหน้าวูฟที่ขยับออกห่างพร้อมกับสายตาเขาที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจ วูฟขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจในคำถามที่ฉันถาม ฉันเอียงหน้าเล็กน้อยพร้อมกับมองเขานิ่ง
"ฉันถามว่าฉันชอบอะไร?"
"หมายความว่าไง?"
"งั้นนายลองบอกสิ่งที่ฉันชอบหรือไม่ชอบมาสักอย่างสิ สักอัน?"
"..."
วูฟยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจอคำถามง่ายๆที่ฉันถามออกไป ฉันสบสายตากัยสายตาแข็งกร้าวตรงหน้านานเกือบนาทีก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยันฉันไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่เบี่ยงตัวออกมาจากเขาพร้อมกับเดินไปที่ประตูทันที
พรึ่บ!
"ผมไม่เข้าใจ คือถามแบบนี้ต้องการอะ..."
"มันเป็นแค่คำถามง่ายๆที่มันทำให้ฉันรู้ไงว่าตลอดมานายไม่เคยใส่ใจฉันสักนิด...แม้แต่สิ่งที่ฉันชอบหรือไม่ชอบนายยังไม่รู้เลยวูฟ ^^"
"สิ่งที่พี่ชอบคือกุหลาบ ทำไมเรื่องแค่นี้ผมจะไม่รู้!"
ฉันเบิกตาขึ้นก่อนที่ตัวเองจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ฉันใช้อีกมือตัวเองแกะมือที่เขาจับข้อมือฉันไว้ออกพร้อมกับมองไปที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตลก...ตลกตัวเองสิ้นดี
"ฉันไม่เคยชอบกุหลาบและฉันแพ้มัน!!"
"บ้ารึไงผมก็ซื้อให้ประจำเพราะพี่ชอบ อย่ามาโกหกกันมิว!!"
"ฉันไม่ชอบกุหลาบแต่สิ่งที่ฉันชอบมันคือทุกอย่างที่นายให้ ไม่ว่านายจะเคยให้อะไรฉันฉันรักมันทุกอย่าง!!"
"..."
ฉันยกมือตัวเองเสยผมพร้อมกับตวัดสายตามองวูฟอย่างผิดหวัง เขายืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูกต่างจากฉันที่ตอนนี้มันหมดสิ้นแล้วทุกความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กับเขา!
"ถ้ายังอยากมีดีในสายตาฉันบ้างก็ช่วยออกไปจากชีวิตฉันเถอะ คนที่เขาดีกว่านายมันมีอีกเยอะ"
ปึ่ก!
ฉันเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อร่างของตัวเองถูกดันให้ติดผนังอีกครั้งด้วยฝีมือของคนที่ฉันรักมากที่สุดที่เขาทำให้ฉันเจ็บปวดมาแล้วหลายต่อหลายครั้งร่วมไปถึงครั้งนี้ด้วย วูฟที่ดันไหล่ฉันอยู่ถอนหายใจออกมาเสียงดังเพื่อพยายามสงบสติตัวเองแต่สายตาเขามันกลับไม่ได้ลดความแข็งกร้าวนั้นลงเลย
"ถ้าผมมันเลวขนาดนั้นพี่จะมารักผมตั้งแต่แรกทำไมล่ะ!?"
"..."
"พี่จะดึงให้ผมเข้าไปในชีวิตพี่ทำไมในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าผมมันเลว!!"
"เพราะฉันคิดว่าฉันจะเปลี่ยนนายได้ไง!!!"
ทุกอย่างรอบตัวเราเงียบไปอีกครั้งเมื่อฉันตะโกนกลับไปเสียงดัง ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาแม้ว่ามือตัวเองจะสั่นขนาดไหน ฉันสบสายตากับวูฟนิ่งพร้อมกับออกแรงพลักเขาออกสุดแรง
พรึ่บ!
"แต่มึงก็ไม่คย...ไม่เคยดีขึ้นมีแต่เลวขึ้นเลวจนกูที่ทนมาตลอดไม่สามารถทนได้อีก กูเหนื่อยเต็มทนแล้ววูฟกูเหนื่อยที่ต้องดิ้นตามมึงไปทุกทีกูเหนื่อยที่ต้องเห็นมึงไปเอากับใคร กูที่ให้มึงหมดทุกอย่างจนกูทำให้ตัวเองเป็นขนาดนี้มันยังไม่พอใจมึงอีกหรอว่ะ มึงยังต้องการให้กูทำอะไรอีก!!?"
"..."
"มึงต้องการให้กูเป็นอะไรสำหรับมึงอีกหรอ?"
"แม่งเอ้ย!!!"
พลั่ก!!
ตัวของฉันสะดุ้งทันทีที่วูฟหันไปยันเก้าอี้ที่วางอยู่จนมันล้มก่อนที่สายตาเขาจะตวัดมาสบสายตากับฉันอีกครั้ง ฉันยกมือตังเองขึ้นปาดน้ำตาออกทันทีพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะกลัวว่าเขาจะเห็น เห็นว่าตอนนี้ฉันมันกำลังอ่อนแอขนาดไหน
"ทนไม่ได้แล้วใช่ไหม?"
"...ใช่"
"ก็ดีเพราะผมก็ไม่อยากให้ใครมาทนกับผม"
ฟึ้บ!
"แต่..."
ฉันเงยหน้าสบสายตาดุดันตรงหน้าซึ่งตอนนี้มันกำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่ด้วยท่าทีน่ากลัว วูฟบีบต้นแขนฉันแน่นพร้อมกับกดสายตาลงต่ำ
"แต่พี่ก็คงรู้ว่าผมมันเลว ผมมันพวกไม่ยอมปล่อยของที่เป็นของผมไปถ้าผมยังไม่พอใจกับมัน!"
"ฉันไม่ใช่ของของนาย!"
"พี่เลือกที่จะเป็นตั้งนานแล้ว"
"นาย...ไม่เคยเลยใช่ไหมไม่เคยรู้สึกรักฉันเลยสักวิเลยใช่รึป่าว?"
"..."
ฉันที่ถามออกไปแบบนั้นเงยหน้าสบสายตากับเขานิ่งซึ่งวูฟก็ไม่ได้หลบอะไรแต่กลับเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยไม่เคยรู้สึกรักฉันสักวินาทีเดียว!
"ก็รู้คำตอบของผมอยู่แล้วนิ...ผมให้พี่ไม่ได้กว่าคำว่าคู่นอนจริงๆ"
ฟึ้บ!
วูฟมองมาที่ฉันที่สบัดตัวหนีจากเขาอย่างไม่พอใจแต่สิ่งที่ฉันตอบกลับมีเพียงรอยยิ้ม ฉันยิ้มออกมาขณะที่สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของตัวเองมันกำลังจ้องมองไปที่เขาอยู่
"งั้นที่นายยังไม่ปล่อยฉันไปเพราะยังติดใจร่างกายฉันอยู่สินะ"
"..."
"แล้วไงล่ะ นายยังติดใจมันอยู่แต่ตอนนี้มันตอบสนองนายอย่างเคยไม่ได้แล้วล่ะ"
"พูดเรื่องตลกอยู่รึไง?"
"ก็เปล่า...ตอนนี้ฉันตอบสนองได้ทุกคนแหละยกเว้นนายน่ะนะ ^^"
"มิวสิค!!"
แกร็ง!!
"มิวสิค!"
"พี่ชินน์!"
พรึ่บ!!
"เป็นอะไร มันทำอะไรเธอ!!?"
"อึ่ก...มิวกลัวพี่ชินน์ต้องช่วยมิวนะ!"
"มิว...ออกมาจากมันเดียวนี้!"
ฉันเหลือบหางตาไปมองวูฟที่เอ่ยขึ้นมาแบบนั้นด้วยเสียงอันต่ำแต่ฉันกลับกอดพี่ชินน์แน่นกว่าเดิมพร้อมกับซุกใบหน้าตัวเองเข้าไปที่อกแกร่งตรงหน้ามากขึ้น พี่ชินน์กอดฉันตอบพร้อมกับมองไปที่วูฟด้วยสายตาดุดันทันที
"กูบอกให้ออกมาไงมิว!"
ฟึ้บ!
"มึงเป็นเหี้ยอะไรห๊ะ มึงทำกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แบบนี้ได้ไง!!"
"มึงไม่รู้เรื่องอย่ามาเสือกกูจะคุยกับมิว!!"
"มิวไม่อยากคุยกับอึ่ก...กับมัน"
ฉันทำเป็นร้องไห้หนักกว่าเดิมพร้อมกับกอดพี่ชินน์แน่นเข้าไปใหญ่และเสียงของพวกเราที่เริ่มดังมันทำให้คนที่กำลังเดินไปเดินมาหยุดมอง วูฟมองมาที่ฉันที่อยู่ในอ้อมกอดพี่ชินน์นิ่งก่อนที่มันจะยกมือตัวเองขึ้นขยี้ผมอย่างแรงจนมันเสียทรง
"ผมไม่ยอมแน่มิว เธอไม่ได้สิ่งที่เธอต้องการหรอก!"
พรึ่บ!
"แล้วมายืนดูทำเหี้ยอะไรไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันไงว่ะ!!"
ฉันซุกใบหน้าตัวเองหนีวูฟที่เดินผ่านด้วยท่าทีกลัวๆและแม้พี่ชินน์จะยังไม่รู้เรื่องแต่เขาก็กอดฉันเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะยกมือตัวเองลูบผมฉันอย่างปลอบประโลม และถึงแม่ว่าในตอนแรกฉันจะวิ่งเข้ามาในอ้อมแขนพี่ชินน์เพื่อให้วูฟโมโหแต่ตอนนี้ฉันกลับร้องไห้ออกมาจริงๆเพราะภายในหัวใจตัวเองที่กำลังเจ็บปวดมันเจ็บที่ได้รู้ว่าเขาไม่เคยรักฉันเลย เขาไม่เคยเห็นฉันสำคัญเกินไปกว่าที่ปลอดปล่อยในขณะที่ฉันทั้งรักและอยากดูแลเขาฉันให้เขาได้ทุกอย่างให้จนเขาไม่เคยเห็นฉันสำคัญเลยแม้แต่นิด
16.45 น.
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาช่วยมิวเมื่อกี้"
"มันไม่ได้ทำอะไรมิวจริงๆใช่ไหม?"
"ไม่หรอกค่ะ...มิวแค่อยากทำให้มันโมโหและมิวขอโทษพี่ชินน์นะคะที่พี่ต้องมายุ่งเกียวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของมิว"
"ยิ่งพี่เห็นแบบนี้พี่ยิ่งอยากยุ่งเลยมิว"
ฉันที่มองแก้วน้ำในมือที่พี่ชินน์ซื้อมาให้เงยหน้ามองเขาทันทีที่เขาพูดขึ้นมาแบบนั้น พี่ชินน์มองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัดขณะที่มือเขาก็เอื้อมมันมากุมมือฉันเข้าไปหาตัวเองช้าๆ พี่ชินน์มองรอยแดงที่เกิดขึ้นที่ข้อมือของฉันนิ่งก่อนที่สายตาอันอ่อนโยนของเขาจะเลื่อนขึ้นมาสบสายตากับฉัน
"พี่เห็นแบบนี้พี่ยิ่งอยากปกป้องเธอ พี่แค่เห็นมันทำอะไรรุนแรงจนเธอบอบซ้ำพี่ก็เจ็บไปด้วยแล้วมิว"
"พะพี่ชินน์..."
"พี่รู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับพี่แบบนั้นแต่อย่างน้อย...อย่างน้อยก็ให้พี่ได้ปกป้องเธอจากคนที่จะมาทำร้ายเธอเถอะ"
"..."
พี่ชินน์สบสายตากับฉันที่กำลังมองไปที่เขานิ่งพร้อมกับถ่ายทอดความรักที่เขามีให้ฉันผ่านสายตาตัวเองมาโดยไม่ปิดบังแต่สิ่งที่เขาส่งมามันกลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกปลอดภัยเพราะอย่างน้อยคนตรงหน้าฉันเขาคงไม่ทำให้ฉันเจ็บแบบที่อีกคนทำแน่
"เปิดใจให้พี่...ได้มีโอกาสสักครั้งได้ไหม?"
"..."
ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอขณะที่สายตาตัวเองก็กำลังมองคนตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก พี่ชินน์บีบมือฉันเบาๆฉันเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนที่สายตาตัวเองจะเหลือบไปเห็นสิ่งที่อีกคนคนที่ฉันยกใจให้ทำกับฉัน เขาทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจฉันบอบซ้ำจนมันไม่สามารถซ้ำไปมากกว่านี้ได้แล้ว...แล้วมันจะมีอะไรผิดหากฉันต้องการคนที่เขารักและสามารถดูแลฉันได้บ้าง ฉันเลื่อนสายตาตัวเองขึ้นสบสายตากับพี่ชินน์อีกครั้ง
"ค่ะพี่จะได้โอกาสนั้น"
"พูดจริงนะ?"
"อืม...มิวพูดจริงๆ ^^"
พี่ชินน์ยิ้มกว้างทันทีที่ฉันตอบกลับไปแบบนั้น ฉันมองเขาที่ยิ้มออกมาจนอดที่จะยิ้มตามไม่ได้พร้อมกับมือของฉันที่ถูกพี่ชินน์กุมไว้อย่างอ่อนโยนมันเป็นความรู้สึกอ่อนโยนที่ฉันเฝ้าฝันที่จะได้รับจากใครอีกคนแต่มันก็ไม่เคยได้รับสิ่งที่ฉันได้รับจากเขามีเพียงความเจ็บปวดและน้ำตา ฉันว่าฉันควรหยุดอยู่กับสิ่งที่ฉันมีอยู่สักที หยุดเรียกร้องจากใครอีกคนและเปิดใจให้คนที่ดีและใส่ใจฉันจริงๆมันคงจะดีกว่า...คนแบบเขาไม่สมควรได้รับความรักจากฉันอีกต่อไป
6/02/20xx
22.45 น.
"วันนี้คนเยอะจังนะคะ ^^"
"อืม วันศุกร์ด้วยแหละเนี้ยก็กะจะเพิ่มโต๊ะอยู่"
"งี้ก็รีบเลยสิคะพี่ เงินทองไหลมาเทมานะ ^^"
"ไปเตรียมตัวเถอะเราน่ะ อารมณ์ดีจริงๆ ^^"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะก้าวเดินไปที่หลังร้านและทักทายพี่ๆวงที่จะได้เล่นด้วยวันนี้ไปด้วย คือวันนี้ปกติฉันไม่ได้เข้าร้านหรอกฉันเข้าจันกับพุธสองวันแต่เพราะนักร้องนำวงพี่ๆที่เล่นต่อฉันทุกครั้งเกิดป่วยฉันจึงต้องมาร้องแทนซึ่งมันก้ไม่มีปัญหาอะไรเพราะฉันก็ว่างแถมยังได้เงินโบนัสอีกใครล่ะจะไม่มา
"สรุปแล้วเล่นตามที่พี่ส่งไปบอกมิวในไลน์เลยนะรันเพลงตามนั้นเลย"
"โอเคค่ะคือไม่ต้องเล่นตามที่คนมาขอด้วยใช่ไหม?"
"อันนี้เดียวรอดูก่อนอาจจะแถมให้ตอนสุดท้ายถ้ามิวไหวน่ะนะ"
"โอเค งั้นขึ้นเลยเนาะ"
"โอเคครับ ป่ะๆได้เวลาแล้ว"
ฉันยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับเดินขึ้นรอพี่ๆเดินขึ้นเวทีก่อนแล้วค่อยเดินขึ้นตาม ลูกค้าที่อยู่ภายในร้านร้องแซวเสียงดังตามปกติซึ่งฉันที่ชินแล้วจึงส่งยิ้มให้พวกเขาแทนพร้อมกับเดินมาจัดไมค์ตัวเองไปด้วย
"อย่าดีใจเกินไปครับน้องมิวสิคแค่มาร้องเพราะนักร้องนำเราป่วย ^^"
"ซึ่งผมก็คิดในใจอยู่นะว่ามาร้องตลอดไปเลยคงดี ^^"
วู้ๆๆ!
"นี่น้องนะคะ แซวกันเองก็ได้หรอ?"
ฉันบ่นใส่ไมค์พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนที่ตัวเองจะยิ้มออกมาบางๆให้ลูกค้าที่เรียกชื่อฉันดังลั่นร้านคือบางทีแบบนี้ก็เยอะแหละพวกลูกค้าบางคนก็เล่นใหญ่ซึ่งเราต้องทำใจให้ชิน ฉันกับพี่ๆในวงเริ่มร้องกันทันทีเมื่อพร้อมและฉันก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังฉันร้องเพลงไปเรื่อยๆตามคิวเพลงที่พี่ๆจัดมาพร้อมกับสายตาตัวเองที่กวดมองรอบร้านไปด้วยก่อนที่สายตาฉันจะมองไปเห็นกลุ่มที่เข้ามาใหม่ซึ่งเป็นกลุ่มใหญ่พอสมควร
"สำหรับใครที่ยังไม่มีแฟนก็อย่าเพิ่งเสียใจหรือคิดว่าตัวเองเดียวดายไปนะคะ" ฉันว่าขึ้นยิ้มๆระหว่างรอท่อนร้องของตัวเอง "เพราะมิวคิดว่าคนส่วนมากในนี้ก็โสดมากรวมถึงมิวด้วยนะ มิวก็โสด ^^"
วู้ๆๆ
"เพราะงั้นเพลงนี้สำหรับคนโสดเลยนะ โปรดส่งใครมารักฉันที ^^"
ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับจับไมค์ตัวเองแน่นขึ้นขณะที่พี่ๆก็เริ่มบรรเลงเพลงนี้ขึ้นมาอีกครั้งทั่วทั้งร้านร้องตามฉันเสียงดังและยิ่งดังขึ้นเมื่อถึงท่อนฮุค
'โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง'
วู้ๆ!!
"ที่เสียงๆดังกันเนี้ยเพราะร้องเป็นกับมิวเพลงเดียวใช่ไหมคะ? ^^"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้เพราะเริ่มเหนื่อยขณะที่สายตาฉันก็มองไปที่ลูกค้าไปพร้อมกันด้วย ฉันยิ้มให้ทุกคนก่อนที่สายตาฉันจะปะทะกับสายตาดุดันที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่ อันที่จริงฉันก็รู้สึกตั้งแต่กลุ่มเมื่อกี้เข้ามาแล้วล่ะว่ามีคนมองแต่ไม่นึกว่า...ไม่นึกว่าจะเป็นคนคุ้นเคย ฉันสบสายตากับวูฟที่มองมาที่ฉันก่อนฉันจะเลื่อนสายตาหนีอย่างไม่คิดจะสนใจเขา
"ชนแก้วกับพี่สักแก้วได้ไหมครับ??"
"ชนขวดน้ำได้ไหมอ่ะ มิวไม่ดื่ม ^^"
"ไม่ด้ายๆๆ"
ฉันยิ้มออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับฉันที่มองไปที่พี่ๆในวงที่มองมาที่ฉันอยู่ คือคนที่มาขอฉันชนแก้วคงจะเมาน่ะนะฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปรับแก้วที่เขาถือมาด้วยโดยมีเสียงเชียร์จากคนภายในร้าน
"หมดแก้วๆๆๆ"
ฉันสายหน้าไปมาอย่างเอือมๆก่อนจะชนแก้วกับคนตรงหน้าอย่างจำใจพร้อมกับยกแก้วในมือขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะคว่ำแก้วให้พวกเขาดูและยิ้มออกมาบางๆ
"ได้แค่แก้วเดียวนะคะ มากกว่านี้ไม่ได้มิวทำงานอยู่เนาะ ^^"
"ครับบบ!"
ฉันพยักหน้าช้าๆพร้อมกับเสยผมขึ้นยิ้มๆ และทำเป็นไม่ใส่ใจแววตาแข็งกร้าวนั้นที่กำลังมองมาอยู่ฉันเริ่มร้องเพลงอีกครั้งจนจบงานตัวเองและถึงแม้ว่าฉันจะอึดอัดกับสายตานั้นที่เขามองมามากแต่ฉันก็บอกกับตัวเองไว้แล้วว่าอย่าไปใส่ใจ...เมินมากเท่าไหร่ได้ยิ่งดี
"ยังไงก็คืนนี้ฝันดีนะคะ ^^"
เสียงของฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับฉันที่โค้งลาลูกค้าเมื่อร้องเพลงตามคิวจบ ฉันเดินลงมาจากเวทีทันทีพร้อมกับหยิบน้ำเปล่ามาดื่มอย่างกระหายหลังจากที่ใช้เสียงมานานนับชั่วโมง
"ไงก็ขอบคุณมากนะมิวสำหรับวันนี้ไม่ได้น้องนี่พวกพี่แย่เลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรก็ช่วยๆกันแหละเดียวมิวกลับเลยล่ะกันนะ ^^"
"ครับ กลับดีๆล่ะ"
ฉันยกมือไหว้เขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาเพื่อบอกพี่ชินน์ว่าจะกลับแล้วพี่ชินน์มาส่งฉันน่ะแต่เขามีงานที่บริษัทเขาเลยจะมารับฉันตอนเสร็จแต่เขาน่าจะมาแล้วล่ะพี่ชินน์น่าจะรู้เวลา ฉันเก็บโทรศัพท์ตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเองตามเดิมพร้อมกับเดินออกมาจากร้านไปด้วยและขณะที่ฉันเดินผ่านออกมาสายตาเจ้ากรรมของฉันกลับเหลือบไปมองโต๊ะที่ติดทางออกซึ่งเป็นโต๊ะที่วูฟนั่งอยู่อย่างห้ามไม่อยู่แต่ฉันไม่เห็นเขาแล้วเห็นแต่เพื่อนเขาและนลินที่มองมาที่ฉันเพียงเท่านั้นฉันจึงยิ้มให้พวกเขาอย่างเคยชินและเดินออกมาอย่างไม่คิดอะไร
พรึ่บ!
"อ๊ะ??"
"โอ๊ะขอโทษน๊าที่ทามให้น้องตกจายย"
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับมองพี่คนที่ไปขอชนแก้วกับฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันมองไปที่ถนนตรงหน้าอย่างคิดหนักเมื่อพี่ชินน์ไม่มาสักทีก่อนจะหันมามองคนที่กำลังเมาตรงหน้าอีกครั้ง
"มีอะไรรึป่าวคะ?"
"พี่อยากจะขอเบอร์หนูน่ะ ^^"
ฉันยิ้มออกมาอย่างเจื่อนๆพร้อมกับมองคนกำลังยืนเซๆตรงหน้าอย่างหนักใจ ฉันถอยออกมาพร้อมกับพยายามยื้อมือตัวเองออกจากมือของเขาไปด้วยแต่เขากลับจับไว้แน่นเช่นเคย
"น่าพี่ชอบหนู หนูร้องเพลงเก่ง...ขอเบอร์หน่อยนะนะ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ พอดีหนูมีแฟนแล้ว"
"อ้าว ไหงบอกโสด"
ชิบหายแล้วไง ฉันด่าตัวเองภายในใจพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดังคือที่ฉันพูดตอนร้องเพลงมันก็เพราะต้องบิ้วอารมณ์ไหมล่ะไม่ได้อยากจะมีแฟนสักหน่อย โอ้ยยทำไงดีว่ะ!?
"น่า...นะนะ"
"มะไม่ได้หรอก"
"ทำไมพูดยากจังว่ะ!!"
พรึ่บ!!
"ก็ผู้หญิงเขาไม่ให้แล้วยังจะมาตื้อเพื่อ!!?"
ร่างของชายคนนั้นปลิวห่างไปไกลทันทีที่ร่างสูงของใครอีกคนกระชากเขาออกไป ฉันมองวูฟที่ยืนกลั้นระหว่างฉันกับพี่คนที่เมาอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก
"ทำไม แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมากระชากกูว่ะ!!"
"หรือมึงจะเอา ได้นะถ้าไม่กลัวหน้าแหก!"
ฟึ้บ...
"แม่งเอ้ย!"
ชายคนนั้นหันหลังและเดินหนีออกไปแทบจะทันทีที่เห็นวูฟถกแขนเสื้อตัวเองขึ้น ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับมองชายคนนั้นที่เดินออกไปจนลับสายตาแต่กลับลืมไปว่าคนที่น่ากลัวไม่ใช่ชายคนนั้น...แต่คือคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้มากกว่าที่น่ากลัว!
"ให้ตาย...ปกติมาทำงานแบบนี้ด้วยรึไง ที่บ้านมีปัญหารึไง?"
"..."
ฉันหันหน้าหนีเขาทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงยียวนนั้นเอ่ยถามขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งเพื่อที่จะล่ะความสนใจออกจากเขา วูฟหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดหลังฉันทันที
"ไหนบอกว่าสนองได้ทุกคนล่ะ แล้วทำไมคนเมื่อกี้ไม่สนองเขาล่ะเล่นตัวทำไมกัน??"
"หมาที่ปากน่ะไปคายมันทิ้งบ้างนะเผื่อชีวิตเน่าๆของนายจะดีขึ้นมาบ้าง!"
ฟึ้บ!
"อย่ามาทำปากดีทั้งที่เมื่อกี้กลัวจนหน้าถอดสีขนาดนั้น!"
"ไม่เสือกดิ!"
"มิว!"
"คิดว่าตัวเองเป็นใครอ่ะ พ่อฉันยังไม่เสือกขนาดนี้เลย"
"ปากดีนี่ ^^"
ฉันยักไหล่พร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างท้าทายซึ่งดูวูฟจะไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเห็นการตอบโต้ของฉัน ฉันค่อยๆยกมือตัวเองขึ้นดันหน้าอกเขาออกเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ
"ขยับออกไปหน่อยเถอะเดียวผู้หญิงที่มาด้วยก็เห็นหรอก"
"เห็นแล้วไง ยังไงลินก็รู้อยู่แล้วว่าเธอสำคัญมากกว่า...เธอ"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่อะไรกับคำพูดของเขาพร้อมกับสบสายตากับคนตรงหน้าและทำในสิ่งที่ทำให้วูฟขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อฉันค่อยๆปรบมือให้เขาเบาๆ
"อืม ดีใจด้วยล่ะที่อย่างน้อยก็คิดได้อยู่ว่าใครสำคัญในชีวิต ^^"
"อย่ามากวนประสาทนะมิว!"
"คนบ้าอะไรเดินมาหาเรื่องคนอื่นแต่กลับบอกว่าเขาประสาท นายมากกว่ามั่งที่ประสาทระรานคนอื่นไปทั่วอยู่แบบนี้!"
"มิว!"
ฟึ้บ...
ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อแสงไฟจากรถส่องมาที่เราที่ยืนคุยกันอยู่ ฉันมองไปที่รถที่เพิ่งขับเข้ามาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเมื่อรู้ว่ารถนี้เป็นของใคร พี่ชินน์ลงมาจากรถพร้อมกับมองมาที่พวกเรานิ่ง
"มึงอีกแล้ว?"
เสียงของวูฟดังขึ้นเบาๆเมื่อเขาเห็นพี่ชินน์ที่เดินลงมา
"เออ กูอีกแล้วนี่แหละและมึงก็ปล่อยมิวสิคด้วย!"
"หึ มีปัญญาทำอะไรได้มากกว่าพูดไหมครับ?"
วูฟเอ่ยขึ้นอย่างกวนๆพร้อมกับมองพี่ชินน์อย่างท้าทาย พี่ชินน์เหยียดยิ้มมุมปากพร้อมกับขาเขาที่ก้าวเข้ามาหาพวกเราทันทีที่ได้ยินแบบนั้นพี่ชินน์เอื้อมมือตัวเองมาสอดประสานกับมือฉันไว้พร้อมกับสบสายตากับวูฟนิ่ง
"ปล่อยแฟนผมเถอะครับ อย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างเลยเห็นแล้วสมเพช ^^"
"หวงก้างแล้วไง ก็ดีกว่ามึงที่ชอบโมเมว่าคนอื่นเป็นแฟนตัวเองแล้วกัน ^^"
"ปล่อยเถอะน้องวูฟ...แฟนพี่บอกขนาดนี้ยังหน้าด้านจับตัวแฟนคนอื่นอีกที่บ้านขายปูนรึไงด้านเกินไปไหม?"
"เธอกำลังพูดบ้าอะไรว่ะมิว!!?"
พรึ่บ!!
"มึงสิเป็นบ้าอะไร มึงก็มีคนสำคัญของตัวเองแล้วกูจะมีคนสำคัญของตัวเองไม่ได้?"
"อย่ามาโกหก!"
ฉันเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับมองวูฟยิ้มๆหลังจากที่สบัดเขาออกจากตัวเองได้ หึ...ทำไมวูฟถึงทำให้ฉันรู้สึกเกลียดขี้หน้าเขาเพิ่มมากขึ้นขนาดนี้นะบอกอะไรก็ไม่เชื่อนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันเงยหน้าขึ้นสบสายตากับพี่ชินน์ก่อนที่ฉันจะตวัดมือขึ้นคล้องคอเขาพร้อมกับโน้มคอให้เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้กันก่อนที่ริมฝีปากของเราสองคนจะสัมผัสกันช้าๆ พี่ชินน์เบิกตาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแถมยังเอียงใบหน้าตัวเองเพื่อให้ได้องศามากขึ้นกว่าเดิมฉันกดริมฝีปากตัวเองนานเกือบนาทีก่อนจะถอนออกมาช้าๆและเหลือบสายตามองอีกคนที่ยังคงยืนตัวแข็งมองเราอยู่ ฉันมองวูฟที่กำมือตัวเองแน่นอย่างเหนือกว่าและรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นเขาเป็นแบบนั้นจนอดหัวเราะออกมาไม่ได้
"นี่ต้องตามไปดูถึงห้องอีกไหมถึงจะเชื่ออ่ะ? ^^"
ฉันสบสายตากับสายตาแข็งกราวตรงหน้าด้วยแววตาท้าท้ายอย่างเห็นได้ชัดนานนับนาทีก่อนที่ริมฝีปากฉันจะเหยียดยิ้มออกมาช้าๆอย่างพอใจ ฉันล่ะมือตัวเองออกจากพี่ชินน์และก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าวูฟก่อนจะโน้มใบหน้าตัวเองไปใกล้ๆหูเขาช้าๆ
"ร่างกายฉันมันเป็นของๆฉันไม่ใช่ของของนายจำใส่หัวเอาไว้ด้วย!"
"..."
ฉันล่ะใบหน้าตัวเองออกมาพร้อมกับสบสายตาวูฟอีกแวบนึงก่อนจะหันหลังกลับมาหาพี่ชินน์พร้อมกับยิ้มให้เขาบางๆ ฉันยื่นมือไปกุมมือเขาไว้พร้อมกับเดินมาขึ้นรถทันทีปกติฉันไม่ใช่คนแบบนี้แต่วูฟต้องรู้สึกตัวได้แล้วว่าฉันไม่ใช่ของตายที่เขาจะกลับมาตอนไหนก็ได้ที่เขาต้องการ...ฉันก็มีทางของฉันเหมือนกันและทางนั้นมันจะไม่มีเขาอีกต่อไป!
- ผู้เขียน
