กักขังครั้งที่ 10
4331 คำ
8/02/20xx
16.35 น.
"เป็นไงบ้าง มันโอเคไหมคะ?"
"อืม...พี่ว่าโอเคเลยนะฟังแล้วจมดี"
ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับมองพี่ชินน์ที่นั่งอยู่ข้างๆไปด้วย ก่อนที่นิ้วฉันไปก็เริ่มดีดคอร์ดมั่นๆขึ้นคลอขณะที่เราสองคนกำลังนั่งกันอยู่ที่สวนสาธารณะพี่ชินน์หันมามองฉันที่มองเขาอยู่ก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมานิดๆ
"ลองเล่นมันบ่อยๆไม่ก็เอาไปให้อาจารย์ฟังด้วยนะว่ามันโอไหม แต่สำหรับพี่พี่ว่ามันโอล่ะ"
"เพราะใช่ไหมล่ะ แน่ล่ะเพราะมิวแต่งนิ ^^"
"หลงตัวเองนี่ที่หนึ่ง ^^"
ฟึ้บ...
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับมองพี่ชินน์ที่ว่าให้ฉันอย่างกวนๆ คือฉันเพิ่งเล่นเพลงที่ฉันแต่งให้พี่ชินน์ฟังน่ะซึ่งเจ้าตัวก็ดูพอใจนะสำหรับเพลงนี้แต่ฉันกลับพอใจมากเลยล่ะที่พี่ชินน์ชอบ เขาเป็นคนที่น่านับถือในเรื่องดนตรีไงอย่างน้อยเขาก็คงจะรู้ว่าเพลงนี้ฉันตั้งใจขนาดไหน
"เด็กคนนั้นน่ารักจัง"
"ไหน?"
"นั้นอ่ะๆกำลังพี่ตามผู้ชายอยู่น่ะ"
"ดูน้องเขาน่าจะโหดนะทำให้ผู้ชายวิ่งไปร้องไห้ไปได้ ^^"
"น้องเขาตามปลอบเด็กผู้ชายหรอกค่ะ ^^"
ฉันตอบกลับพี่ชินน์ไปยิ้มๆก่อนจะหันกลับมามองเด็กคนนั้นอีกครั้ง น้องทั้งสองคนน่ารักจนฉันอดที่จะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ได้เลยอ่ะ ฉันถ่ายสองสามรูปก่อนจะกดดูรูปและยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเหลือบสายตาตัวเองขึ้นมองพี่ชินน์ที่มองมาที่ฉันอยู่
"อยากดูด้วยไหมคะ?"
"ป่าว...พี่แค่กำลังคิดว่าเรายังไม่เคยมีรูปคู่กันเลยเนาะ ^^"
ฉันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆก่อนจะยิ้มออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันก้มลงมองโทรศัพท์ตัวเองอีกเสี้ยววิก่อนจะกดมันไปที่กล้องอีกครั้งพร้อมกับตัวของฉันที่ขยับเข้าหาพี่ชินน์ช้าๆ พี่ชินน์มองมาที่ฉันอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อฉันยกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับกดกล้องให้มันเป็นกล้องหน้า
"ยิ้มสิคะ ถ่ายรูปกันๆ"
"ประชดพี่ไหมเนี้ย?"
"ประชดอะไรเล่า ก็ถ่ายรูปไงพี่อ่ะคิดมากหันหน้ามาๆ"
"ครับๆ ^^"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะยิ้มให้กล้องพร้อมกับพี่ชินน์ที่กำลังยิ้มให้กล้องเช่นกันเราถ่ายกันอยู่แบบนั้นนานเกือบนาทีเพราะกว่าฉันจะได้มุมที่ตัวเองต้องการ คือ...ก็เป็นธรรมดาของผู้หญิงไม่ใช่ไงที่ต้องดูดีก่อนถึงจะหยุดถ่ายอ่ะฉันพูดเลยว่าพี่ชินน์คิดผิดนะที่ชวนฉันถ่ายรูปอ่ะ
"รูปนี้น่ารักดีส่งมาให้พี่ด้วย"
"ดีหรอ มิวยิ้มแปลกๆไหมเนี้ย?"
"ก็ยิ้มแปลกอยู่แล้วไม่ใช่ไง?"
"พี่ชินน์!"
"ส่งรูปมาๆ"
พี่ชินน์เร่งด้วยใบหน้าที่ยังคงยิ้มกวนฉันอยู่ไม่หายจนฉันต้องถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับมองพี่ชินน์ดุๆขณะที่นิ้วฉันก็กดส่งรูปนั้นให้เขาไปด้วย พี่ชินน์หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับเปิดเข้าไปดูรูปนั้นยิ้มๆ
"ลงรูปได้ไหม?"
"คะ?"
ฉันเอ่ยถามกลับเบาๆเพราะไม่แน่ใจว่าเมื่อกี้ได้ยินถูกไหม พี่ชินน์เขาพูดเบาอ่ะพี่ชินน์เงยหน้าขึ้นมองฉันพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
"พี่ขอลงรูปนี้ได้ไหมครับ?"
"...ทะทำไมต้องขอด้วยละคะพี่อยากลงก็ลงเลยมิวไม่ว่าอะไรหรอก"
"งั้นลงนะ จะแท็กด้วย ^^"
"เอาที่พี่สบายใจ ^^"
ฉันยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับเหลือบมองเขาไปด้วย พี่ชินน์กดอะไรอยู่นานเกือบนาทีก่อนที่เขาจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าอีกครั้ง...มันก็รู้สึกใจเต้นแปลกๆอยู่นะที่พี่ชินน์มาขออะไรแบบนี้เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาให้เกียรติฉันในระดับนึงเลย คือจะลงเลยฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่นี่กลับมาขอกันก่อนมันก็รู้สึกเขินหน่อยๆอยู่นะ ตอนนี้ฉันกับพี่ชินน์ยังไม่ได้คบกันหรอกและที่ฉันจูบพี่ชินน์ในวันก่อนนั้นก็เพราะต้องการให้วูฟรู้ว่าฉันไม่ได้อะไรกับเขาแล้วและพี่ชินน์ก็เข้าใจที่จะช่วยฉันแถมยังเป็นคนคิดอีกด้วยว่าเวลาอยู่ต่อหน้าวูฟเราสองคนควรจะเป็นแฟนกันเขาจะได้ไม่มายุ่งอีกซึ่งมันก็ได้ผลดีอยู่นะ แต่ก็นั้นแหละก็คงรู้ๆกันอยู่ว่าวูฟน่ะ...ขนาดไหนเรื่องเมื่อวานมันยังทำให้ฉันรู้สึกโมโหไม่หาย
20.12 น.
"งั้นเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่ชมรมนะคะ มิวขึ้นห้องล่ะ ^^"
"โอเคครับมีอะไรโทรหาพี่นะ"
"โอเค ขับรถดีๆล่ะ ^^"
ฉันโบกมือไปมาเป็นเชิงลาพี่ชินน์ขณะที่เจ้าตัวก็ส่งยิ้มกลับมาให้ฉันพร้อมกับค่อยๆขับรถออกไปจากหน้าคอนโดที่ฉันพักอยู่ฉันยืนมองรถพี่ชินน์ที่ขับออกไปจนลับสายตาก่อนจะจับสายสะพายพาดไหล่ตัวเองและเดินหันกลับไปขึ้นห้อง วันนี้วันอาทิตย์อ่ะพรุ่งนี้ก็วนไปวันจันทร์อีกแล้ว...คือแค่คิดก็รู้สึกเพลียแล้วตอนนี้
แกร็ง...
"เฮ้อ..."
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากเข้ามาภายในห้องของตัวเองแล้ว มือของฉันวางกระเป๋ากีตาร์ลงและเดินไปที่โซฟาพร้อมกับทิ้งตัวนอนอย่างเพลียๆแทบจะทันที ช่วงนี้ฉันค่อนข้างงานเยอะอ่ะนี่ก็กะอยู่ว่าจะเลิกไปร้องเพลงที่ร้านพี่กรล่ะแต่ฉันต้องบอกพี่กรล่วงหน้าก่อนเพราะกว่าเขาจะหาคนมาร้องแทนได้อีก
"..."
ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับกดดูนั้นดูนี้ไปเรื่อยก่อนจะกดเข้าไอจีเพราะรู้สึกว่าวันนี้มันมีแจ้งเตือนมากกว่าเพื่อนก่อนที่คิ้วฉันจะขมวดเข้ากันนิดๆเมื่อเห็นว่าพี่ชินน์แท็กรูปมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
"อ่อ...รูปนี้นี่เอง"
เสียงของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนที่ฉันจะอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นคอมเม้นมากมายที่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปพวกเรามีบ้างที่เป็นเพื่อนฉันที่แซ็วมาซึ่งฉันก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรมีเพียงแค่กดไลค์เพียงเท่านั้นคือมันก็ขำๆดีอ่ะแถมแคปชั่นพี่ชินน์ก็ออกจะกวนๆเหมือนพี่หยอกน้องซึ่งมันก็คงไม่ทำให้ใครคิดอะไรไปมากกว่านั้นหรอก...น่ะนะ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรที่ผิดอยู่นะมันเหมือนกับว่าฉันกำลังให้ความหวังเขาทั้งที่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชินน์
"เฮ้อ...ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่?"
ไม่ไงถึงพี่ชินน์จะบอกว่าเขาไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ลึกๆแล้ว...มันไม่มีใครจะรู้สึกดีหรอกนะที่ต้องมาอยู่ในสถานะแบบนี้ ฉันรู้สึกถึงมันดีฉันรู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนแต่ตอนนี้ฉันกลับกำลังทำเหมือนที่คนใจร้ายคนนั้นทำกับฉัน ฉันกำลังทำกับพี่ชินน์เหมือนที่วูฟทำซึ่งมันไม่ดีเอาซะเลยพี่ชินน์เป็นคนดีเกินกว่าที่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้เขาไม่ควรจะมาช่วยฉันเลย
ติ๊งต่อง...ติ๊งต่องๆๆ
ฟึ้บ!
"ใครกัน?"
ฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนที่ฉันจะมองนาฬิกาและพบว่าตอนนี้มันเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ขาของฉันก้าวเดินไปที่ประตูห้องก่อนที่ฉันจะส่องดูว่าใครมาซึ่งมันทำให้ฉันเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่าเขาเป็นใคร
"...วูฟ??"
เขามาทำไมกัน? ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าห้องอย่างทำอะไรไม่ถูกแม้ว่าสายตาฉันในตอนนี้มันจะยังไม่ล่ะออกจากร่างสูงที่กำลังเท้าแขนกับประตูของฉันด้วยท่าทีเมาๆ...นี่เขาเมาหรอ? แล้วเขาเมาแล้วจะมาหาฉันที่ห้องทำไมกัน!?
ก๊อคๆๆ!!
"เขาทำบ้าอะไรเนี้ย!!?"
"เปิดประตูสิว่ะ ผมรู้นะว่าพี่อยู่ในห้อง!!!"
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างวิตกเพราะวูฟที่ตะโกนเสียงดังแถมยังเคาะห้องฉันเสียงดังลั่นอีก นี้มันจะเที่ยงคืนแล้วคือมันรบกวนห้องอื่นๆไงแต่ฉันก็ไม่อยากจะเปิดให้วูฟเข้ามาภายในห้องฉันเช่นกัน
ติ๊งต่องๆๆ ปั่งๆๆ!!
"มิวสิค!!!"
แกร๊ง!! พรึ่บตุบ!!
"ทำบ้าอะไรของนาย ไม่คิดบ้างรึไงว่ามันรบกวนห้องอื่น!!"
ฉันตวาดเสียงดังพร้อมกับขาตัวเองที่ถอยหนีวูฟทันทีที่ยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามา ฉันมองร่างสูงของวูฟที่ล้มไปกับพื้นอย่างทรงตัวไม่ได้ด้วยสายตาสมเพชอย่างปิดไม่มิดไปเจอกับอะไรมาอีกล่ะถึงได้เมาแบบนี้!?
ปึ่ก!
"ทำไมไม่รับผมอย่างเคยล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้ผมล้ม!!"
"เป็นบ้าอะไรวูฟนายเมาแล้วนายมาหาฉันเพื่อบ้าอะไรอีก ที่นี้ห้องของฉันมันไม่ใช่โรมแรมที่นายจะมาพักตอนไหนก็ได้นะ!!"
"พี่ทำให้ผมหงุดหงิด!!"
ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นเสยผมตัวเองขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก วูฟเมาและเมามากจนฉันว่าฉันกำลังคุยกับคนบ้าฉันมองเขาที่ยังคงนอนแผ่ราบที่พื้นอย่างไม่คิดจะเข้าไปช่วยอะไรด้วยสายตานิ่งเรียบแม้ในใจตัวเองมันจะร้อนรนขนาดไหนก็ตาม
"คบกับมันจริงๆรึไง..."
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่เสียงทุ่มต่ำของวูฟมันเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่ได้ตอบคำถามมันแต่กลับมองหน้าที่กำลังเหม่อลอยไม่ได้สตินั้นอย่างหงุดหงิด
"ผมถาม!!"
"เออ ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่ไง!!"
"พี่แม่ง!!"
พรึ่บ!
ฉันมองวูฟที่พลิกตัวคว่ำหน้าไปกับพื้นอย่างสงสัยแต่ขาฉันมันกลับก้าวออกห่างจากมันมากขึ้น คืออย่างน้อยก็ต้องระวังตังอ่ะมันยิ่งบ้าๆอยู่และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าวันนี้มันจะมาไม้ไหนอีก
"นายมาที่ห้องฉันทำไมวูฟทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันมีพี่ชินน์แล้ว ฉันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว?"
"..."
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับสายตาฉันที่กำลังมองไปที่วูฟที่คว่ำหน้าไปกับพื้นอย่างไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรอีกในเมื่อเราจบกันแล้วแถมตอนนี้มันก็มีนลินแล้ว...วูฟคบกับนลินแล้วไม่ใช่ไง?
"วูฟ!"
"...ไม่รู้แม่ง!"
"ไอ้บ้านี่!"
"กูมาที่นี้ได้ไงว่ะ!!?"
ปึ่ก!
ฉันยกมือขึ้นเกาหัวอย่างคิดหนักและไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมันดี เมื่อกี้มันโขกหัวตัวเองไปกับพื้นแถมบ่นอะไรก็ไม่รู้ซึ่งฉันฟังมันไม่ออกด้วยล่ะ หรือฉันควรลงไปเรียกรปภ.ขึ้นมาลากมันลงไป แต่มันก็ใช่เรื่องไหมทั้งที่ไอ้นี่มันเป็นปัญหาของฉัน...ฉันเดินวนไปวนมาอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนที่จะไปหยุดยืนที่ใกล้ๆร่างหนาที่กำลังนอนอยู่อีกครั้ง
ฟึ้บ...ฟึ้บๆ
"หลับแล้วสินะ?"
ฉันเอ่ยขึ้นมาเบาๆหลังจากที่ฉันใช้เท้าเขี้ยไปที่ตัววูฟสองสามครั้งซึ่งมันไม่มีอะไรโต้ตอบกลับมา ฉันค่อยๆย่อตัวลงพร้อมกับมือตัวเองที่ยื่นเข้าไปหาวูฟเพื่อพลิกให้มันหันหน้ากลับมา
ฟึ้บ! พรึ่บ!
"เฮ้ย!!"
"พี่ไม่ได้คบกับมันหรอกผมรู้!"
"หยุดพูดเรื่องบ้าๆได้แล้ววูฟ ออกจากห้องฉันเดียวนี้!!"
"หึ..."
วูฟหัวเราะออกมาเบาๆขณะที่ตอนนี้วูฟมันกำลังคล่อมฉันไว้อยู่ฉันหันหน้าหนีอย่างไม่คิดจะสบสายตากับสายตาแข็งกร้าวตรงหน้าพร้อมกับมือของฉันที่ดันหน้าอกเขาไว้ไปด้วย กลิ่นเหล้าที่ติดตัวเขามามันทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวไปด้วยแล้วนะ!
"นายจะมาหาฉันให้มันได้อะไร?"
"ไม่รู้...รู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่หน้าห้องพี่แล้ว"
ฉันหันกลับมาสบสายตาแข็งกร้าวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้มันทำให้ฉันกลับมารู้สึกแปลกๆอีกครั้ง วูฟที่มองฉันอยู่แล้วเลื่อนมือตัวเองขึ้นมาสัมผัสใบหน้าฉันไว้พร้อมกับมองมาที่ฉันนานนานมากในความรู้สึก
"ผมสลัดมิวออกจากหัวไม่ได้..."
"..."
"..."
วูฟค่อยๆโน้มใบหน้าตัวเองลงมาหาฉันมากขึ้น มากจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของเขาที่พ่นออกมาใส่ฉันวูฟเหม่อมองมาที่ฉันด้วยท่าทีที่ยังเมาไม่หายแต่สายตานั้นมันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ผม..ผมคิดถึงมะ"
ฟึ้บ!
"อย่าพูดมันออกมานะไอ้บ้าเอ้ย!"
ฉันที่ผลักวูฟออกเต็มแรงลุกขึ้นนั่งมองมันอย่างอารมณ์เสีย วูฟที่โดนฉันผลักออกหลับไปทันทีเหมือนโดนฉันปิดเครื่องแต่นั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกเบาใจอย่างบอกไม่ถูก...อย่างน้อยฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันกำลังจะพูดอะไร มือของฉันยกขึ้นกุมหัวใจที่กำลังเต้นแรงของตัวเองไว้แน่นและพยายามควบคุมมันไว้เพื่อไม่ให้มันเต้นแรงไปมากกว่านี้ ไม่ได้หรอกฉันจะปล่อยให้ตัวเองกลับไปทนโง่เหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว...ฉันเจ็บมามากพอแล้ว
9/02/20xx
14.23 น.
"วันนี้แกก็ไปร้องเพลงเหมือนเดิมช่ะ?"
"อ่อ อืมแต่สักหน่อยกะจะออกแล้วล่ะ"
"อ้าว...ทำไมอ่ะ?"
"ช่วงนี้ฉันเหนื่อยๆนะ มันเป็นยุ่งๆไงก็ไม่รู้"
"อ่อ เออถ้ามันเหนื่อยก็หยุดเถอะทำมาจะเดือนนึงล่ะนิ"
"อืม"
ฉันตอบกลับนินิวไปเบาๆก่อนจะหันกลับมาสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ต่อ ตอนนี้ฉันกำลังเรียนน่ะแต่ฉันค่อนข้างจะง่วงมากแถมยังเบลอเพราะไม่ได้นอนทั้งคืนอีกด้วย...และมันไม่ใช่เพราะใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ไอ้หมาบ้าตัวเมื่อคืนที่มันเมาแล้วขับรถไปหาฉันถึงห้อง แต่ฉันไม่ได้ให้มันนอนกับฉันที่ห้องหรอกนะเพราะหลังจากนั้นฉันก็พยุงวูฟกลับลงมาและไปส่งมันที่อู่ของเขาน่ะรวมๆแล้วก็ใช่เวลาไปเกือบสองชั่วโมงกลับมาก็นอนไม่หลับอีกพูดแล้วมันน่ารำคาญชมัดทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ!?
"งั้นพวกฉันกลับก่อน พอดีมีเรียนต่อ"
"อืม ไว้เจอกัน"
"เออ พักบ้างนะมึงหน้าตาเริ่มเบลอไปหมด!"
"จ้า..."
ฉันยิ้มออกมาบางๆและมองเพื่อนทั้งสองที่เดินออกไปอีกทางยิ้มๆ ก่อนจะเดินกลับมาทางรถตัวเองและล้วงกระเป๋าเพื่อหากุญแจรถตัวเองไปด้วยแต่เพียงไม่กี่ก้าวก่อนถึงรถฉันจำต้องชงักอยู่กับที่อีกครั้งพร้อมกับสายตาของฉันที่กำลังมองร่างสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่ดูไม่เรียบร้อยตรงหน้าที่กำลังยืนพิงรถของฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
"ไง ^^"
"นาย..."
ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันพร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นเสยผมอย่างไม่เข้าใจกับสถานการณ์บ้าๆนี้ วูฟยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับแบมือมาตรงหน้าฉันยิ้มๆ
"อะไร?"
"เอากุญแจรถพี่มา ^^"
"ทำไมฉันจะต้องให้?"
"ก็ผมจะติดรถพี่ไปเอารถที่คอนโดพี่อ่ะ เอากุญแจมาสิครับเดียวผมขับ"
"ใช่เรื่อง? มันไม่ใช่เรื่องยากกับอีแค่ไปเอารถและฉันคงไม่ต้องให้นายติดรถไปด้วย"
"เมื่อคืนยังใจดีไปส่งผมที่เตียงอยู่เลย"
"...ถอยไปฉันจะขึ้นรถ!"
วูฟเอียงคอพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบเมื่อเห็นว่ายังไงฉันก็ไม่ยอมให้เขาไปด้วย คือแล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องไปกับเขาอ่ะ...ฉันสบสายตากับเขาด้วยสายตาดุดันก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับก้าวขาไปที่รถตัวเองแม้วูฟจะยืนบังประตูอยู่
พลั่ก!
"บอกให้หลบไง!"
"ถึงกับต้องผลักกันเลยรึไง?"
"เออ!"
"เกินไปแล้วนะมิว!"
"ต้องการอะไรวูฟ!"
พรึ่บ!!
"อ๊ะ นี่นายแม่งเอ้ย!"
ฉันพยายามยื้อตัวออกจากวูฟทันทีที่เขากระชากฉันเข้าไปหาก่อนที่เจ้าตัวจะบังคับให้ฉันเดินอ้อมไปที่ทางขึ้นอีกทางก่อนจะแย่งเอากุญแจที่ฉันถืออยู่ติดมือไปด้วยพร้อมกับปลดล็อคและเปิดประตูดันฉันเข้าไปนั่งภายในรถ
"นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้นะวูฟ!!"
ปั่ง!
"บ้า...บ้าไปหมดแล้ว!"
ฉันพูดออกมาพร้อมกับมองวูฟที่เดินอ้อมมาทางคนขับพร้อมกับเขาที่ก้าวขึ้นมาบนรถทันที ฉันมองวูฟอย่างไม่เข้าใจเมื่อเขาหันหน้ามาหาฉันก่อนที่ตาของฉันจะหลบตาแน่นพร้อมกับตัวที่เกร็งทันทีที่วูฟโน้มตัวเข้ามาหาฉันก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งไปพร้อมกับความรู้สึกของสายอะไรสักอย่างที่คาดฉันไว้ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนจะเห็นว่าวูฟมองมาที่ฉันอยู่ เขายิ้มออกมานิดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"แค่คาดเข็มขัดให้เอง คิดอะไรอยู่??"
"นาย...!!"
"หึ"
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเสียหน้าพร้อมกับมือตัวเองที่กำเข้าหากันแน่น วูฟเบี่ยงตัวกลับไปที่นั่งตัวเองพร้อมกับคาดเข็มขัดและขับรถออกมาจากที่จอดรถทันที ฉันหันไปมองเขาอย่างไม่พอใจแต่ก็เก็บมันไว้แบบนั้นและหันหน้าหนีเพราะไม่อยากจะมองหน้ามันให้เสียสายตา
"...นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดฉันนิ"
"..."
"จะพาฉันไปไหนวูฟ!?"
แววตาฉันเริ่มวิตกทันทีที่วูฟเลี้ยวรถพาฉันไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโด เขาไม่ตอบกลับอะไรฉันเพียงแต่เหยียบคันเร่งแซงคันอื่นๆมาและตรงไปอีกทาง...ทางที่ฉันคุ้นว่าเขาเคยพาขับรถไปเล่นแถวนั้นซึ่งมันเป็นทางไปแม่น้ำ เขาจะไปที่นั้นหรอ?
"ให้ตายเถอะ...นายต้องการอะไรกันแน่ว่ะวูฟ!"
ปึ่ก!
"ผมก็ไม่รู้มิว!"
ฉันหันมองวูฟอย่างไม่เข้าใจไม่ต่างจากเขาที่กำลังหันมามองฉันด้วยสายตาที่โคตรจะไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน วูฟตบไฟเลี้ยวเข้าไปจอดที่แถวนั้นซึ่งตอนนี้มันไม่มีคนพร้อมกับดับรถทันที
"ลงไป"
"จะเล่นอะไรอีก แค่นี้ยังเล่นกับฉันไม่พอรึไง??"
"แค่จะคุยด้วยนี้ไม่ได้เลยใช่ไหมว่ะ!"
ฉันมองวูฟด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรำคาญพร้อมกับลงจากรถด้วยท่าทีที่เหวี่ยงอย่างเห็นได้ชัด ฉันเดินเข้าไปตรงที่แถวนั้นพร้อมกับยืนรอมองเขาที่ก้าวลงมาจากรถอย่างไม่เข้าใจ วูฟกัดริมฝีปากตัวเองแน่นพร้อมกับสายตาตัวเองที่กำลังมองมาที่ฉัน
"..."
"มีอะไร??"
"ทำไมถึงไปร้องเพลงกลางคืน?"
"ที่พามาถึงนี้เพื่อจะถามแค่นี้?"
"ถามก็ตอบผมสิมิว!"
"มันเรื่องของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้เพราะมันคือชีวิตฉัน!"
พรึ่บ!
"นายทำแบบนี้อีกแล้วนะวูฟ!"
"ผมทำอะไร!?"
"นายกำลังจะทำร้ายฉันอีกแล้ว!"
ฉันว่าพร้อมกับพยายามสบัดแขนออกจากการจับของเขาแต่มันกลับไม่เป็นผลเมื่อวูฟมันจับข้อมือฉันแน่นมากกว่าเดิมพร้อมกับดันให้ฉันไปติดกับเสาแถวนั้นพร้อมกับสายตาแข็งกร้าวนั้นที่มองมาที่ฉันด้วยความไม่พอใจ
"แล้วมันเรื่องอะไรที่เธอจะต้องไปร้องเพลงกลางคืน ไม่กลัวพวกขี้เมามันทำบ้าอะไรเหมือนวันนั้นรึไง!"
"ฉันไปทำมาเกือบจะเดือนจนรู้แล้ววูฟว่าอะไรเป็นอะไร และฉันก็ไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าจะป้องกันตัวเองยังไง!"
"แต่ผมไม่อยากให้ทำ!"
"เป็นบ้ารึไง!"
"ผมหวงผมไม่อยากให้พี่ไปร้องเพลงต่อหน้าพวกคนแบบนั้นผมไม่ชอบ!"
"ตั้งสติหน่อยนะ...นายไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมาทำทีเป็นห่วงฉันแล้ววูฟ!"
วูฟถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับสบสายตากับฉันอย่างไม่พอใจ เขาไม่พอใจที่ฉันไม่ทำตามที่เขาพูดเหมือนเคยแต่นี่มันเรื่องอะไรที่ฉันจะไม่ทำตามเขาเป็นบ้าอะไรที่จะมาสั่งฉัน!?
"ใครมันจะชอบให้ผู้หญิงตัวเองไปอ่อยผู้ชายคนอื่นว่ะ!"
"กูไม่ได้ไปอ่อยกูไปทำงาน มึงมางี่เง่าใส่กูเพื่ออะไรวูฟแฟนกูก็ไม่ใช่!!"
"กูหวงมิว กูไม่อยากให้มึงไปทำอะไรแบบนั้นกูไม่อยากให้ใครมองไปที่มึงด้วยสายตาอยากได้กูเกลียด!"
เพี๊ยะ!!
"เป็นบ้ารึไง...ลืมไปแล้วรึไงว่ามึงเดินออกไปจากชีวิตกูแล้ว?"
ฉันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเรียบนิ่งพร้อมกับสายตาตัวเองที่มองไปยังวูฟอย่างไม่เข้าใจ เขาที่เพิ่งโดนฉันตบค่อยๆหันหน้ากลับมาพร้อมกับสบสายตากับฉันนิ่งวูฟมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนอย่างเห็นได้ชัดแต่ฉันกลับเลือกที่จะไม่สนมันและเดินหนีออกมา
พรึ่บ!
"ผมจำได้ว่าผมเดินออกไปจากพี่ ผมจำได้ว่าพี่ไล่ผมออกมาเพราะผมมันโง่...โง่ที่ตอนนั้นไม่รู้ใจตัวเองและเดินออกมาจากคนที่ผมรักมากที่สุด"
มือของฉันกำเข้าหากันแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับหัวใจของฉันที่มันกำลังสั่นระรัวอย่างบ้าคลั่ง...เมื่อกี้เมื่อกี้วูฟมันพูดบ้าอะไรนะฉันที่โดนเขาดึงกลับมาอีกครั้งเงยหน้ามองวูฟอย่างไม่เข้าใจ
"ผมขอโทษขอโทษที่ทำร้ายพี่มาตลอดเพราะผม ผมมันโง่เองที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่มันอยู่ใกล้ตัวตัวเองมีค่ามากแค่ไหน...ผมเพิ่งรู้ตัวตอนที่ได้มองมันจากไกลๆผมเพิ่งรู้ว่าพี่มีค่ากับผมมากขนาดไหนแต่ผมมันกลับเห็นแก่ตัวที่เลือกจะเดินออกมาเพื่อไปหาคนที่ผมคิดว่าผมรักเขามาก"
"พอเถอะ..."
เสียงอันเบาของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆแต่นั้นมันกลับทำให้วูฟเงียบไปทันที วูฟขยับเข้ามาหาฉันที่ตอนนี้ปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ฉันไม่รู้ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะรู้สึกอะไรฉันเพียงแค่...ไม่อยากจะฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา ฉันยกมือตัวขึ้นกุมขมับไว้อย่างปวดหัวพร้อมกับพยายามถอยออกมาจากเขาช้าๆ
"ฉันไม่อยากฟัง ฉันจะไม่ฟังและไม่เชื่อในคำพูดบ้าๆที่นายพูดออกมาหรอกวูฟ!"
"มิวสิค!"
"พอได้แล้ว เลิกมายุ่งกับฉันสักทีฉันไม่โง่กลับไปเป็นของตายให้นายอีกแน่ นายอาจคิดว่าสิ่งที่นายพูดออกมามันจะทำให้ฉันใจเต้นแรงซึ่ง...ฉันบอกเลยว่าฉันใจเต้นแรงก็จริงแต่มันกลับเจ็บในทุกๆจังหวะการเต้นของมันมันยังไม่พออีกหรอวูฟฉันเจ็บมายังไม่พออีกหรอ?"
"มิวแต่ผมขาดพี่ไม่ได้!"
"อย่ามาโกหก หุบปากของนายไป!"
"มิว..."
"อย่ามาพูดว่าขาดฉันไม่ได้เพราะนายไม่เคยมีฉันอยู่แล้วนายไม่เคยเห็นหัวฉันนอกจากตอนที่นายรู้สึกอยาก...อยากจะระบายอารมณ์ของตัวเอง!"
พรึ่บ!
ฉันสบัดตัวออกจากวูฟอีกครั้งพร้อมกับวิ่งไปที่รถตัวเองทันที ฉันเช็ดน้ำตาตัวเองที่มันไหลลงมาขณะที่ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับมองวูฟที่ยืนอยู่ตรงหน้ารถตัวเองวูฟมองมาที่ฉันด้วยแววตาเจ็บปวดแต่นั้นมันกลับไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น สู้ให้เขาทำสายตากวนและหงุดหงิดใส่ฉันมันคงจะดีกว่ามันคงจะดีกว่าที่ฉันต้องมาทนมองสายตาที่กำลังเจ็บปวดเพราะฉันแบบนี้เพราะมันกำลังทำให้ฉันอ่อนแอ...สายตานั้นมันกำลังทำให้ฉันกลับมาอ่อนแออีกครั้ง!
- ผู้เขียน
