กักขังครั้งที่ 11
3926 คำ
23.45 น.
"คือ...น้องคนนั้นเขาไม่ยอมไปไหนเลยน่ะมิวแถมยังเอาแต่หาเรื่องคนนั้นคนนี้อีกพอพี่ไปบอกให้เขากลับเขาก็บอกแค่ว่าถ้ามิวไม่ไปคุยกับเขา เขาก็จะไม่ยอมกลับพี่เลย..."
"มิวเข้าใจค่ะ และมิวก็ขอโทษด้วยที่ทำให้คนแบบนี้มาระรานร้านพี่"
"เฮ้ย อย่าคิดมากๆพี่แค่กลัวว่าเขาจะโดนลูกค้าคนอื่นตีเอาน่ะมิวดูสิ"
ฉันมองตามพี่กรเจ้าของร้านที่เดินมาคุยกับฉันที่ข้างๆเวทีด้วยสายตาหนักใจ ฉันมองคนที่เมาจนแทบไม่มีสติแถมยังเอาแต่ตะโกนใส่คนนั้นคนนี้อย่างไม่พอใจวูฟมันมาที่นี้ก่อนฉันจะมาขึ้นเล่นอีกจนฉันเล่นเสร็จมันก็ไม่ยอมไปไหนแถมยังเมาหนักเข้าไปอีกจนฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเขาแล้ว
"มิว.."
"พี่ชินน์..?"
"ไอ้กรมันโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังน่ะพี่เลยรีบมาหา เกิดอะไรขึ้นทำไมมันสร้างเรื่องอีกแล้ว?"
"มิวก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าวูฟต้องการอะไรอีก"
ฟึ้บ...
ฉันหลุบตาลงต่ำมองมือตัวเองที่มีมือพี่ชินน์เอื้อมมือตัวเองมากุมมือฉันไว้ก่อนฉันจะเลื่อนสายตาขึ้นสบสายตากับเขานิ่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าพาฉันเดินไปหาวูฟที่นั่งอยู่อีกฝั่งของร้าน ฉันเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่นพร้อมกับมองไปที่วูฟที่ตอนนี้แทบจะฟุ่บหน้าไปกับโต๊ะอยู่แล้ว
"..."
"มึงเมาแล้วก็กลับไปนอนเถอะอย่ามานั่งหาเรื่องคนอื่นไปทั่วเลย"
"...หึ"
วูฟเหลือบสายตาตัวเองมองมือของพวกฉันที่กุมฉันอยู่ก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาเบาๆและยกแก้วในมือตัวเองขึ้นกระดกอีกครั้งอย่างไม่คิดจะสนใจเสียงของพี่ชินน์ที่ว่าขึ้นแบบนั้น ฉันหันมองพี่ชินน์ที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
พรึ่บ!
"พอเถอะ เมาแล้วก็กลับเถอะฉันขอล่ะ"
ฉันจับแก้วในมือที่คว้ามาจากวูฟไว้แน่นพร้อมกับมองเขาที่มองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบด้วยสายตาที่ยังคงนิ่งไม่ต่างกัน วูฟเงยหน้าขึ้นมองฉันก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเซๆขณะที่สายตานั้นมันกลับไม่ล่ะออกจากฉันเลยสักวิ
"ไปส่งผมสิ ถ้ามิวไปส่งผมผมจะยอมกลับ ^^"
"มันจะมากไปแล้วนะ!"
"ทำไม!!?"
หมับ!
ฉันคว้าแขนพี่ชินน์ไว้ทันทีที่เขาจะพุ่งเข้าไปหาวูฟที่ยังคงยืนยิ้มอยู่ พี่ชินน์ยกมือตัวเองขึ้นเสยผมด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่อย่างเห็นได้ชัดแต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะออกมาเสียงดังและมองไปที่พี่ชินน์อย่างท้าทาย
"แค่ไปส่งก็พอใช่ไหม?"
"มิวสิค!"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ชินน์"
"พี่ไม่ยอมหรอกนะ!"
"มิวก็ไม่ได้จะไปคนเดียวนิคะ" พี่ชินน์เงียบไปทันทีที่ฉันว่าขึ้นแบบนั้น ฉันมองไปที่วูฟก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับเอื้อมมือไปช่วยพยุงวูฟพร้อมกับสบสายตากับเขานิ่ง "เดียวฉันกับพี่ชินน์จะไปส่ง"
"ไม่ ผมจะให้พี่ไปส่ง..."
"นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่รึไงว่าแค่ให้ไปส่ง!?"
"..."
วูฟมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความมึนเมาก่อนที่มันจะทิ้งน้ำหนักมาที่ฉันเพื่อให้ฉันได้พยุงมากขึ้น ฉันจับแขนวูฟให้คล้องคอฉันไว้ทันทีก่อนจะมองไปที่พี่ชินน์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด พี่ชินน์ที่ยังคงมองมาอยู่ถอนหายใจออกมาเสียงดังและเดินเข้ามาที่วูฟพร้อมกับออกแรงดึงเขาไปพยุงแทน
"ไปเปิดประตูรอเลยมิวเดียวพี่พยุงมันเอง"
"ค่ะ..."
ฉันรับคำทันทีพร้อมกับเดินออกไปที่รถพี่ชินน์ก่อนพร้อมกับเปิดประตูรอเขา พี่ชินน์พยุงวูฟที่แทบจะเดินไม่ไหวด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยัดวูฟเข้าไปในรถฉันจึงตามเข้าไปช่วยจัดให้วูฟนอนที่เบาะหลังดีๆ
หมับ!
"วูฟ!"
"นั่งกับผม.."
"นาย...ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะวูฟ!?"
"นั่งกับมันเถอะ ไม่งั้นเราคงไม่ได้ไปไหนกันแน่ๆ"
"ขอโทษจริงๆนะพี่ชินน์"
พี่ชินน์มองมาที่ฉันแค่แวบเดียวก่อนที่เขาจะปิดประตูให้และเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกทาง ฉันถอนหายใจออกมาขณะที่ตัวของฉันเองก็ขยับไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับมองวูฟที่กำลังหนุนหัวตัวเองอยู่ที่ตักฉันและกอดเอวของฉันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเขาซุกหน้ามาที่ท้องฉันและทำท่าทีเอาแต่ใจแต่ไม่โวยวายเหมือนเคย
"ง่วง.."
"..."
"มิวลูบหัวหน่อย"
ฉันเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่นขณะที่สายตาฉันก็เหลือบขึ้นมองพี่ชินน์ที่มองมาที่ฉันผ่านกระจกอย่างทำอะไรไม่ถูก พี่ชินน์ที่เห็นว่าฉันมองไปที่เขาอยู่หันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าอยู่ทันทีหลังจากที่วูฟพูดแบบนั้น ฉันหลุบตาลงมองเขาอีกครั้งก่อนจะหันหน้าหนีมองออกไปนอกกระจกทันที...วูฟไม่รู้ตัวว่าเขาพูดอะไรออกมาแต่คนที่เขามีสติครบน่ะมันรู้นะ
"มิวครับ...ลูบหัวผมหน่อย"
"เงียบ!"
"..."
วูฟเงียบไปทันทีที่ฉันพูดออกไปแบบนั้นแต่กลับกอดฉันแน่นขึ้นแทน ฉันก้มลงมองวูฟที่ตอนนี้ซุกใบหน้าไปกับท้องฉันอย่างหนักใจฉันหนักใจและรู้สึกเกร็งใจพี่ชินน์เอามากๆเลยที่เขาต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ พี่ชินน์ไม่ควรต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้อ่ะ...ไม่ควรจริงๆ
"สนามวูฟน่ะทางนี้ถูกใช่ไหม?"
"ค่ะ ตรงไปอีกไฟแดงนึงแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าเลย"
"โอเค"
ฟึ้บ...
ฉันก้มลงมองร่างสูงของเขาที่พยายามยันตัวขึ้นมานั่งอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อวูฟลุกขึ้นมานั่งแต่กลับซบใบหน้าตัวเองมาที่ลานไหล่ฉันแทนที่จะนอนอยู่ท่าเดิม ฉันตีวูฟไปทีนึงพร้อมกับมองเขาอย่างไม่เข้าใจแต่ดูวูฟในตอนนี้เริ่มจะไม่มีสติมากแล้ว
"รู้ไหม...ตั้งแต่มิวไล่ผมออกมาวันนั้นผมนอนไม่หลับเลย"
"...วะวูฟเงียบนะ"
"พอผมคิดถึงเสียตามิววันนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิด ผมหงุดหงิดชิบหายเลยมิว!"
"ยะหยุดพูดได้แล้ว"
ฉันที่เริ่มลนเพราะวูฟเริ่มร่ายบ้าอะไรออกมาไม่รู้ทันทีพร้อมกับมองเขาที่ยังคงกกกอดฉันไว้อยู่อย่างหนักใจ คือตอนนี้ฉันเกร็งจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าไปมองพี่ชินน์แล้วว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าหรือรู้สึกยังไงอยู่
"ผมไม่กินข้าวเพราะไม่รู้ว่าจะกินอะไร ปกติพี่จะเป็นคนหาให้ผมกิน"
"..."
"ผมคิดถึงกลิ่นหอมๆของพี่"
"วูฟ!"
"กลับมาเถอะมิวผมยอมทุกอย่างอย่าผลักไสผมอีกเลย"
เอี๊ยด!!
"กรี๊ด!"
พรึ่บ!พลั่ว!!
"พะพี่ชินน์!!"
"คนเหี้ยๆอย่างมึงยังไงมันก็เหี้ยวันยันค่ำ!!"
"ทำไม มิวเขาเป็นผู้หญิงของกูมึงนั้นแหละหยุดมโนได้แล้วไอ้เหี้ย!"
พลั่ก!!
ฉันเบิกตากว้างมองภาพที่วูฟต่อยพี่ชินน์อย่างตกใจหลังจากที่เขาโดนพี่ชินน์ลากลงจากรถพร้อมกับปล่อยหมัดตัวเองใส่วูฟจนเขาที่เมาเกือบจะล้ม ฉันรีบลงจากรถทันทีพร้อมกับมองทั้งสองคนอย่างลนลานทำอะไรไม่ถูก
"วูฟ!!"
"ถุย!"
ผัวะ!!พลั่ก!!
ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงกรี๊ดของตัวเองไว้ทันทีที่ทั้งสองคนพุ่งใส่กันเหมือนคนบ้าเล่นเอาฉันแทบจะสติแตกไปด้วยเพราะทำอะไรไม่ถูกฉันมองภาพที่ทั้งสองคนล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยแววตาที่กำลังลนอย่างเห็นได้ชัด
"ยะหยุดนะ!!"
"คนอย่างมึงไม่เหมาะกับมิวสิค!"
ผัวะ! ผัวะ!
"พี่ชินน์!"
ฉันร้องขึ้นเสียงดังอย่างตกใจเมื่อพี่ชินน์ซัดหมัดใส่วูฟถึงสองครั้งจนวูฟเลือดกลบปากขณะที่ตอนนี้พี่ชินน์กำลังขึ้นคล่อมวูฟอยู่ น้ำตาฉันไหลลงมาทันทีพร้อมกับตัวฉันที่กำลังสั่นด้วยความกลัว ปกติวูฟเก่งเรื่องการต่อสู้แต่พอเขาเมาเขาจึงเป็นรองพี่ชินน์อย่างเห็นได้ชัดส่วนพี่ชินน์ฉันก็เพิ่งรู้วันนี้ว่าเวลาเขาโมโหเขาจะน่ากลัวถึงขนาดนี้
พรึ่บ!
"กูรู้ว่ากูไม่เหมาะกับมิว แต่มึงก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่ได้รักมึง!"
"แม่งเอ้ย!"
พลั่ก!
"พี่ชินน์หยุดเถอะมิวขอร้อง!"
"มึงรู้ไว้เลยนะวูฟถึงมิวจะไม่ได้รักกูแต่กูก็ไม่เคยทำให้มิวเสียใจเหมือนมึง!"
พรึ่บ!
"พี่ชินน์.."
"ปล่อยมันนอนตายตรงนี้แหละอย่าไปใจดีกับคนอย่างมัน!"
"แต่..."
"มิวจำไม่ได้แล้วหรอว่ามันก็เคยปล่อยให้มิวเกือบตาย!?"
ฉันสอึกเบาๆกับคำถามของพี่ชินน์และตอบกลับเขาไม่ได้อย่างเคย น้ำตาที่กำลังคลออยู่ที่ดวงตาฉันมันทำให้ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองวูฟที่กำลังนอนอยู่ที่พื้นได้เต็มตาแต่ฉันก็พอรู้ว่าเขาเจ็บและสะบักสะบอมมากขนาดไหน พี่ชินน์ดึงให้ฉันเดินกลับมาที่รถก่อนที่เขาจะเอื้อมมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นจับไหล่ฉันไว้พร้อมกับบีบมันอย่างตือนสติ
"ยิ่งเธอใจดีกับมันมันยิ่งได้ใจ ถ้าจะตัดก็ตัดให้ขาด"
"..."
"อีกอย่างที่นี้ก็สนามมันเดียวก็มีคนมาเจอ ขึ้นรถมิว!"
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บพร้อมกับสายตาตัวเองที่ยังคงมองวูฟที่กำลังหันหน้ามามองที่ฉันอยู่ น้ำตาฉันไหลลงมาอีกครั้งเมื่อวูฟค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งคุกเข่าก่อนจะค่อยๆยกมือตัวเองขึ้นพร้อมกับสายตาเขาที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างอ้อนวอน...อ้อนวอนให้ฉันอยู่กับเขา พี่ชินน์กระตุกมือฉันอีกครั้งพร้อมกับใช้สายตานิ่งเรียบของตัวเองจ้องลึกลงมาที่นัยตาฉันเพื่อเตือนสติจนฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆพร้อมกับมือตัวเองที่กำเข้าหากันแน่น
"อึ่ก...มิวอยู่กับผม"
"..."
เสียงทุ่มต่ำของวูฟดังขึ้นอย่างไร้เรียวแรงเล่นเอาหัวใจฉันเต้นแรงด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งแต่ตรงหน้าฉันกับมีสายตาจริงจังที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างกดดัน ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนจะกลั้นใจเดินขึ้นรถไปพร้อมกับปิดประตูทันทีมือที่กำลังสั่นของฉันยกขึ้นปิดใบหน้าตัวเองไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมาเสียงดังขณะที่พี่ชินน์ก็ขึ้นมานั่งอีกทางพร้อมกับสตาร์ทรถและถอยออกมาจากตรงที่วูฟนั่งอยู่ทันที ฉันไม่รู้ว่าวูฟจะยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไหมแต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันกลับรู้สึกเจ็บเข้าไปใหญ่ฉันเป็นห่วงวูฟแต่ฉันก็กลับไปอีกไม่ได้เช่นกัน
"ขอ...มิวขอโทรบอกพี่เขาหน่อยได้ไหมคะมิวกลัวว่า"
"โทรเถอะ แค่โทรมันก็ดีกว่ามิวจะกลับไปหามัน"
ฉันพยักหน้าช้าๆพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาด้วยมือที่ยังคงสั่นอยู่ พี่ชินน์ยื่นทิชชู่มาให้ฉันก่อนจะหันไปสนใจถนนตรงหน้าต่อเมื่อฉันรับมาเช็ดน้ำตาแล้ว ฉันกดหาเบอร์ที่นานๆทีจะโทรก่อนจะกดโทรออกทันทีและไม่นานปลายสายก็รับ
(ฮัลโหล...นั้นใครครับ?)
"ระเรามิวเอง"
ฉันพยายามบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นขณะที่ตอบปลายสายไปปลายสายตาเงียบไปนิดก่อนจะอ่อออกมาเบาๆ
(อ่อ...เธอที่ไปกับไอ้วูฟบ่อยๆมีอะไรงั้นหรอ?)
"เอ่อ...คือช่วยไปดูวูฟที่สนามหน่อยได้ไหม"
(ไปดู...ไปดูทำไม?)
"คือเขามีเรื่องนิดหน่อยน่ะแล้วเขาเมาอยู่"
(เกิดอะไรขึ้น)
"ปะไปก่อนเถอะ แค่นี้นะฉันต้องวางแล้ว"
(เฮ้ยเดียวดิ..)
ติ๊ด!
ฉันตัดสายจากทร็อตทันทีพร้อมกับยัดโทรศัพท์ตัวเองใส่กระเป๋ากางเกงทันที ก่อนจะเหลือบมองพี่ชินน์ที่กำลังขับรถอยู่ด้วยสายตาที่กำลังกลัวอย่างเห็นได้ชัด ฉันกลัวเพราะไม่เคยเห็นพี่ชินน์ที่เป็นแบบนี้
"พี่ยอมรับว่าพี่อาจจะทำอะไรที่มันเกินไป...แต่พอพี่คิดถึงสิ่งที่มันทำกับมิวพี่กลับอดทนไม่อยู่"
"..."
"..."
"มิวขอโทษนะคะพี่ทำให้พี่ต้องมาเจอเรื่องยุ่งยากแบบนี้"
เสียงของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับสายตาฉันที่มองไปยังพี่ชินน์อยู่ เขาเหลือบตามองมาที่ฉันนิ่งก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยมากุมมือฉันไว้อย่างปลอบประโลมแต่นั้นมันกลับไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแม้แต่นิด...เรื่องทุกเรื่องมันแย่ลงเรื่อยๆและมันเพราะฉันเพราะฉันที่เป็นแบบนี้คนเดียว ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดีฉันควรจะจบเรื่องนี้ยังไงกัน!?
10/02/20xx
12.25 น.
"แล้วก็นะคือกูก็ไปเต้นอ่อยมันโว้ยแต่แม่งเมียมันมา คือในจุดๆนั้นกูคิดคำนึงขึ้นมาในหัวได้เลยว่าชะตากูขาดแน่นอนอีเหี้ยเมียมันมองกูแรงมาก!"
"เชี้ยย แล้วมึงทำไงต่อ?"
"กูก็เลื้อยไปซบผู้อีกคนสิว่ะ ดีแม่งเขาช่วยกูอยู่เกือบตาย!"
"555+ แต่ก็ว่าสักวันมึงจะชะตาขาดจริงๆนะเหมียวถ้ามึงจะอ่อยไม่เลือกแบบนี้!"
"ใครจะคิดว่ามีเมีย เมียมีเมียต้องมาดิแต่กูไม่เห็นอ่ะ! 555+"
"อีเลววว"
"..."
"..."
"เฮ้อ/เฮ้อออมึงเป็นอะไรว่ะมิวสิค มึงนั่งทางในอยู่รึไง!?"
"เออข้าวก็ไม่ยอมแตะแล้วยังไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับพวกกูอีก!"
ฉันค่อยๆวางช้อนที่กำลังเขี้ยข้าวไปมาลงกับจานด้วยท่าทีเพลียๆพร้อมกับมองเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังจ้องมาที่ฉันอยู่ด้วยสายตาเหนื่อยๆ ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันและส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"โทษทีว่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"
"เรื่องพี่ชินน์!?"
"...ก็ไม่เชิง"
"กูว่าผสมโรงกับไอ้วูฟด้วยแน่เลย"
ฉันมองไปที่เหมียวที่เอ่ยขึ้นนิ่งๆก่อนที่พวกมันทั้งสองคนจะหันหน้าไปมองกันก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
"ไอ้วูฟมันมีอะไรดี?"
"..."
ฉันเบี่ยงสายตาหลบสายตานินิวที่มองมาที่ฉันพร้อมกับถามคำถามที่ฉันไม่สามารถตอบได้ขึ้นมา มือของฉันกำเข้าหากันแน่นเพราะตอบคำถามง่ายของมันไม่ได้
"แล้วพี่ชินน์มีอะไรดี?"
"ไม่นิวมึงต้องถามมันว่าพี่ชินน์มีอะไรไม่ดีมากกว่า"
"เออ ไหนมึงตอบพวกกูมาสิมิวว่าพี่ชินน์ไม่ดีตรงไหน?"
"กู...พี่ชินน์ไม่ได้มีอะไรไม่ดี"
"ใช่พี่ชินน์ดีทุกอย่างแต่สิ่งนึงที่เขาไม่มีคือ...เขาทำให้มึงหันไปรักเขาไม่ได้แม้พี่เขาจะเป็นคนดีมาก"
"..."
"ถึงพี่ชินน์จะดีแทบตายก็สู้คนในใจมันไม่ได้หรอกกูว่า"
เหมียวเสริมขึ้นมาอย่างปลงๆขณะที่นินิวก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วฉันที่ฟังอยู่ก็ปฎิเสธไม่ได้ด้วยเหมือนกันว่าคำที่พวกมันทั้งสองพูดมันไม่จริง
"เมื่อวานมันบอกกูว่ามันขาดกูไม่ได้...มันบอกว่ามันรักกู"
"มึงว่าไงนะ!!?"
"เชรดเชื่อได้??"
ฉันพยักหน้าช้าๆหลังจากที่เพื่อนทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ใช่ฉันคิดมาทั้งคืนว่ามันเชื่อได้หรอที่เขาพูดที่วูฟบอกว่าเขารักฉันและขาดฉันไม่ได้ เหมียวและนินิวมองมาที่ฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
"มันเมาไหมตอนพูด"
"...ไม่"
"แปลก แปลกมากเพราะปกติถึงมันจะง้อมึงแต่มันก็ไม่เคยบอกรักมึง!"
"มึงพูดตรงจนอีมิวอาจกระอักเลือดตายได้นะอีเหมียว!"
"เอ่า...โทษทีพอดีก็ตกใจไปหน่อย แต่ใครจะคิดล่ะว่ะ!"
"มันไม่ได้พูดออกมาจากใจหรอก...มันคงจะสับสน"
"มันพูดจริงมิว มันไม่ได้โกหกเธอ"
พรึ่บ...
"นลิน...?"
ตาของฉันเบิกกว้างหลังจากที่หันไปตามเสียงที่พูดแทรกขึ้นนลินที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันยิ้มทักทายฉันและเพื่อนๆฉันนิดๆก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยแววตาจริงจัง
"ว่างไหมฉันขอคุยด้วยได้รึป่าว?"
"...อืมได้สิ"
ฉันว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่และเดิมตามนลินไปที่อีกทางนึงก่อนจะหันไปหาเพื่อนทั้งสองที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วงอยู่และยิ้มให้มันทั้งสองเพื่อไม่ให้มันเป็นห่วง มันก็แค่การคุยกันธรรมดาๆแหละ...คงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก
"มีอะไรงั้นหรอ?"
ฉันถามขึ้นเมื่อเราเดินออกมาไกลมากแล้วพร้อมกับสายตาฉันที่จ้องลึกเข้าที่นัยตาของนลิน...ผู้หญิงที่วูฟรัก นลินมองมาที่ฉันไม่หลบสายตาก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาหาฉันพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างจริงจัง
"ฉันเพิ่งไปหาไอ้วูฟมาหลังจากที่รู้ว่ามันมีเรื่อง"
"...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมิวหรอ?"
"ทร็อตบอกเราว่ามิวเป็นคนโทรไปบอกว่าวูฟมีเรื่อง"
"อ่อ...อืมวูฟมีเรื่องกับพี่ชินน์เมื่อคืนนี้น่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะถ้าวูฟเป็นอะไรมิวจะรับผิดชอบเอง"
"เปล่า ลินไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้และไอ้วูฟมันไม่เป็นไรมากมันแค่เอาแต่นอนซมจนพี่มันเป็นห่วง"
"แล้วลินมาเพราะเรื่องอะไรล่ะ?"
"ลินไม่รู้นะว่าไอ้วูฟมันบอกอะไรมิวรึยังแต่มิวควรจะรู้ไว้ว่าที่มันเป็นแบบนั้นมันไม่ได้เป็นเพราะลิน"
"หึ...บ้ารึไงไม่ใช่เพราะวูฟมันมีเรื่องกับลินมารึไงมันถึงเมาและหาเรื่องคนอื่นไปทั่วแบบนั้น?"
นลินขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่ฉันพูดขึ้นแบบนั้น นี่เธอยังไม่รู้รึไงว่าวูฟรักเธอ...ฉันส่ายหัวไปมาช้าๆพร้อมกับค่อยๆยิ้มออกมา
"วูฟมันรักเธอ รักเธอมาตลอดลินตลอดเวลาที่มันอยู่กับมิวเขาไม่เคยคิดอะไรหรอกเพราะในใจวูฟมันมีแต่ลิน"
"..."
"อย่าห่วงเรื่องมิวกับวูฟเลยนะ พวกเธอควรคบกันสักทีวูฟมันรักเธอมาก"
ฉันเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับสบสายตากับนลินไม่หลบไปไหน นลินมองมาที่ฉันและเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรจนฉันต้องพยายามยิ้มออกมาอีกครั้งและเดินเข้าไปหาเธอ
"เปิดใจให้มันเถอะถึงวูฟจะเป็นแบบนั้นแต่มันก็รักลินมากนะ ^^"
"...ไม่หรอก"
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงวยพร้อมกับมองนลินอย่างไม่เข้าใจเมื่อเธอพูดขึ้นมาแบบนั้น ลินเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้พร้อมกับออกแรงบีบมันเบาๆ
"วูฟไม่ได้รักลินอย่างที่มิวคิดหรอกนะ...คนที่มันรักคือเธอต่างหาก"
"...บ้าน่า"
"ไม่บ้า และลินรู้ว่ามันคิดอะไรกับลินนานแล้วและที่เรายังไม่ได้คบกันมันเป็นเพราะวูฟไม่ได้รักลินจริงๆต่างหาก วูฟมันสับสนและคงคิดไปเองว่ามันรักลินทั้งๆที่ภายในใจมันน่ะรักมิวมาก"
"..."
"วูฟมันรักเธอแต่แค่ไม่รู้ตัวว่ามันรักเพราะมิวอยู่ใกล้มันเกินไปไงล่ะ...แต่พอมิวออกห่างจากมันมันคงเพิ่งจะรู้ตัว"
"พอเถอะลินไม่จำเป็นต้องมาพูดอะไรแบบนี้หรอก"
"ไม่มิว! มิวต้องฟังเราไอ้วูฟมันก็เป็นน้องที่เราสนิทและเราหวังดีกับมัน...เราเห็นสภาพมันวันนี้แล้วเราทนไม่ได้"
"แล้วลินเคยเห็นสภาพเราไหม เคยรู้สึกถึงการเป็นตัวแทนของใครรึป่าว?"
นลินเงียบไปทันทีที่ฉันตอบกลับไปแบบนั้น ใช่ถึงวูฟจะแย่แต่ฉันก็ใช่ว่าจะดีฉันรึที่เป็นคนที่แย่กว่าเขาทั้งเป็นเหมือนของเล่นของเขาโดยที่เขาไม่คิดจะมองมาที่ฉันเลยว่าฉันนั้น...เจ็บปวดเจียนตายขนาดไหน
"ขอโทษนะลิน แต่เราไม่จำเป็นต้องมาคุยกันเรื่องนี้หรอกถึงวูฟมันจะคิดยังไงกับเราแต่ตอนนี้ความรู้สึกเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว"
"แต่อย่างน้อย...อย่างน้อยมิวไปหามันหน่อยได้ไหมไปดูมันได้รึป่าว"
"..."
ฟึ้บ...
ฉันก้มลงมองมือตัวเองที่นลินเอื้อมมือตัวเองมากุมไว้พร้อมกับสายตานั้นที่มองมาที่ฉันอย่างอ้อนวอนมันขอร้องจนฉันไม่อาจสบสายตากับเธอได้ต่อฉันจึงเบี่ยงสายตาตัวเองออกมา
"แปลกนะ...ทีตอนฉันแย่ฉันกลับไม่เคยเห็นหัวเขาเลย"
"..."
"ขอโทษนะลินตอนนี้ฉันต้องไปแล้วล่ะ"
ฉันตัดสินใจพูดออกมาอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมืออีกข้างขึ้นไปแกะมือเธอออกเบาๆพร้อมกับยิ้มให้เธอบางๆ นลินมองมาที่ฉันนิ่งแต่ฉันก็ตอบกลับเพียงรอยยิ้มแม้ภายในใจตัวเองมันจะเจ็บปวดขนาดไหนก็ตามฉันมองเธออีกเพียงแวบเดียวก่อนจะเดินออกมาทันที ฉันมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ตอนนี้มันกำลังว่างเปล่า...มันว่างเปล่าจนฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ภายในใจฉันมันร่ำร้องว่าคนที่ฉันต้องการคือวูฟแต่สิ่งที่หัวใจฉันต้องการมันกลับทำให้ฉันเจ็บปวดมาตลอด ฉันควรไปหาเขาหรอทั้งๆที่ ในวันที่ฉันต้องการเขาเขากลับไม่เคยเหลียวแลฉันเลย?
- ผู้เขียน
