ดื้อนักจับรักซะเลย

" รุ่นน้องครับ พี่บอกแล้วไง ถ้าเสียงไม่ดัง วันนี้ไม่ต้องกลับ เข้าใจมั้ย!!!!! " ว้ากเก่ง ! "เข้าใจค่ะ / ครับ " รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่อีแจ๋นคนนี้แหกปากร้องเพลงเต้นแล้งเต้นกาให้พี่มันพวกนี้ดู แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นกลุ่มของฉันแค่กลุ่มเดียวที่ต้องทำแบบนี้ เพราะหน้าฉันตลกมากนักหรอ กราบขอโทษเพื่อนๆในใจ ต้องซวยเพราะมีฉันอยู่ด้วย อีพวกสวยๆ หล่อๆ ก็นั่งหัวเราะชอบใจ เกลียดจังพวกแบ่งชนชั้นทางหน้าตา เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเกิดมาสวยแล้วจะสบาย รุ่นพี่ที่นี่เขาเป็นโรคบกพร่องทางความคิดกันหรือไง พี่ว๊ากผู้ชายอ่อนไหวให้กับรุ่นน้องสวยๆ รุ่นพี่ชะนีแพ้ความละอ่อนของน้องหล่อๆ ไม่สวยก็กลายเป็นตัวตลกให้เขาแกล้งต่อไป "น้องคนนั้นอะ ชื่ออะไร? ทำไมไม่แหกปากช่วยคนอื่นเขา " คือกูโดนอีกแล้วป่าววะ ตอนแหกปากทำไมไม่มอง หยาบคายก็เพราะเหนื่อย มันหลายรอบมาก แรกๆสนุกตอนนี้กลายเป็นน่าเบื่อไปซะแล้ว ไม่ใช่แค่ฉันที่เหนื่อยเพื่อนร่วมชะตากรรมก็เหนื่อย น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้กินเพราะไอ้รุ่นพี่หัวฟูมันไม่ยอมให้พัก น่าจะเป็นหัวหน้าทีมว๊าก ฉันวาดฝันเอาไว้อย่างสวยหรูว่ามันต้องสนุก ผิดคาด มันเป็นการรับน้องที่ไม่มีความยุติธรรมเลยสักนิด " พี่ถาม!! ทำไมไม่ตอบ " คิดว่าฉันกลัวมั้ย?? ไม่เลยสักนิด อีแจ๋นพร้อมยืนหนึ่งต่อสู้ทวงคืนความยุติธรรม มาสิ พร้อมฟาด ! "ป้ายชื่อก็มีนี่คะ ตัวเท่าบ้าน อ่านไม่ออกหรือคะ " "ไม่เคารพรุ่นพี่ อยากเหนื่อยมากกว่าเดิมหรอ" ฉันยืนท้าทายอำนาจไอ้หัวฟูแบบไม่เกรงใจใครหน้าไหนทั้งนั้น เพื่อนคนข้างๆ ดึงเสื้อใหญ่ยิกๆ เอาก็เอา จะท้าต่อยก็ได้กูพร้อมเสมอ เหนื่อยนะเว้ย โคตรลำเอียง คนหน้าตาดีได้นั่งในร่มมีน้ำเย็นกินเต้นนิดๆ หน่อยๆ ร้องเพลงอย่างกับปากอมอะไรอยู่ก็ได้พักแล้ว ส่วนฉันคอจะแตกอยู่แล้ว เต้นจนเอวจะหักก็ยังไม่ได้พัก "ถามหน่อยเหอะ พี่มีปมอะไรกับเรื่องหน้าตาปะ หน้าตาพี่ก็ไม่ดีควรจะเข้าข้างพวกหนูปะ " "น้อง!!! เป็นรุ่นน้อง อย่าเถียง อย่าย้อน บอกแล้วไง ให้ทำอะไรก็ต้องทำ " เหตุผลอะไรของมันวะ ท่องจนจำขึ้นใจแล้ว ห้ามเถียง ต้องเชื่อฟัง รุ่นพี่พูดอะไรก็ต้องเชื่อฟัง แต่มันย้อนแย้งกับพฤติกรรมและการปฏิบัติของพวกมึงมากค่ะ ไม่น่าเคารพเลยสักนิด กลั่นแกล้งกันชัดๆ " เข้าใจค่ะ แต่พี่ ไม่ใช่สิ พวกพี่ไม่น่าเคารพเลยสักนิด ทำไมถึงแบ่งแยกละคะ พวกหนูเหนื่อย เพื่อนหนูกำลังจะเป็นลม เมื่อไหร่จะให้หยุดสักที เลือกปฏิบัติแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องให้ความเคารพหรอกค่ะ " "แจ๋น แกพอเหอะ เดี๋ยวจะมีปัญหา " "พอได้ไง ไม่พอหรอก มาถึงขนาดนี้แล้ว มดแดงไหวมั้ย " ฉันช่วยประคองมดแดงที่กำลังจะเป็นลมเดินเข้ามาในร่มโดยไม่สนใจสายตาของรุ่นพี่พวกนั้น รวมถึงไอ้หัวฟูที่มันกำลังตาเหลือกยืนโมโหฉันอยู่ด้วย "ขอบใจนะแจ๋น " "ใครอนุญาต? " "จะเป็นลมตายอยู่แล้ว ทำไมไม่แหกตาดูบ้างล่ะคะ " ทุกคนที่นั่งอยู่เงียบกันหมด สายตาทุกคู่มองมาที่ฉัน รุ่นพี่คนอื่นไม่พูดอะไร มีแต่ไอ้หัวฟูคนเดียว ก็เอาสิฉันไม่เคยกลัวอยู่แล้ว "หยาบคายหรอวะ น้องคิดว่าน้องเป็นใคร ถึงมายืนเถียงพี่แบบนี้ อยากโดนซ่อมมากนักใช่มั้ย " "ก็เอาดิ ถ้าความยุติธรรมมันไม่มีอยู่จริงก็เอาดิ ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว คนมีอำนาจส่วนมากเขาจะฉลาดกันนะคะ พี่ไม่น่าโง่เลย เสียดายอำนาจในมือพี่จัง " "เฮ้ยๆ ไอ้นัทใจเย็นๆ เว้ย " ไอ้หัวฟูง้างหมัดขึ้นมา ฉันก็เชิดหน้าไม่กะพริบตา คิดว่าอีแจ๋นจะกลัวหรอ ก็แค่หน้าแหก รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ กรูกันเข้ามาห้ามไอ้หัวฟูยกใหญ่ คนแบบนี้เป็นหัวหน้าทีมว๊ากรับน้องได้ยังไง ตลกสิ้นดี "ปล่อยกู " "เหี้ยนัท มึงสงบสติอารมณ์หน่อยดิวะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก " "กูไม่กลัว พ่อกูใหญ่ใครจะทำไม " อ้างสิทธิ์พ่อแม่ สงสารพ่อแม่พี่จังที่มีลูกเก่งแบบนี้ "น้องๆ ครับวันนี้พ่อแค่นี้นะครับ แยกย้ายกลับได้พรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิมครับ " วงแตกไปสิ ! กิจกรรมวันนี้เป็นอันยุติเพราะมีรุ่นพี่หัวร้อนเป็นบ้าอาละวาดเพราะอำนาจของตัวเองไม่ศักดิ์สิทธิ์ "มดแดงกลับห้องกัน " "ยังกลับไม่ได้! น้องต้องขอขมารุ่นพี่คนนี้ก่อน ถึงจะกลับได้ " อยู่ๆ พี่ผู้หญิงก็พูดขึ้น ให้ฉันขอขมาไอ้หัวฟูนี่อะนะ เป็นรุ่นพี่นะเว้ยไม่ได้เป็นผู้ปกครอง อ้างสิทธิ์กันเข้าไป "ไม่ค่ะ พวกหนูเป็นคนถูกกระทำ ทำไมคะ หน้าตาไม่ดีสมควรถูกแกล้ง ตลกดีนะคะ ตรรกะต่ำตม หน้าตาพวกพี่ก็ไม่ใช่จะดีสักเท่าไหร่ ควรส่องกระจกกันมั่งนะคะส่องให้ลึกถึงจิตใจข้างในว่าใสสะอาดกันหรือเปล่า " "นี่น้อง!! มันจะมากไปแล้วนะ " "เทียบกับที่พวกพี่ทำ มันไม่มากไปหรอกค่ะ เห็นๆ อยู่ว่ามีกลุ่มหนูอยู่กลุ่มเดียวที่ยืนร้องเพลงอยู่กลางแดด แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งแรกด้วย " "รู้ตัวนี่ว่าขี้เหร่ ไม่สวยก็สมควรแล้วนี่คะที่ต้องเป็นตัวตลกให้คนอื่นดู " คิดยังไงละคะกับคำตอบที่ได้รับ "ตัวตลก คือพวกพี่มากกว่าค่ะ ความคิดล้าสมัยมากแบบนี้จะให้รุ่นน้องเคารพได้ยังไง ต่อไปนี้ขอไม่ยกมือไหว้นะคะ เปลืองมือ" "งั้นก็เตรียมตัวซ่อมได้เลย เพราะน้องไม่ผ่านกิจกรรมรับน้อง แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าจะผ่านนะคะ เพราะพวกพี่ไม่ให้ผ่าน จนกว่าจะมีพานธูปเทียนมากราบขอขมา " จิตใจสกปรกมาก ไม่คิดเลยคณะสถาปัตย์จะมีรุ่นพี่ใจหยาบแบบนี้มาเป็นทีมรับน้อง ฉันได้แต่เก็บอารมณ์ข่มความโมโหเอาไว้ในใจ ช่างมันเถอะ ไม่ผ่านก็ไม่ผ่าน มาเรียนไม่ได้มาทำกิจกรรม "กราบพวกพี่ กราบหมายังดีกว่าค่ะ ไม่ผ่านแล้วก็ดี ต่อไปนี้ก็จะได้ไม่เข้า ไปมดแดงกลับห้อง " "อืม " มดแดงเหมือนจะร้องไห้ รู้สึกผิดต่อเพื่อนในใจ ไม่น่าลากเพื่อนออกมาด้วยเลยจริงๆ "ขอโทษนะมดแดง เราไม่ไหวจริงๆ " "ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็เป็นเพื่อนกันแล้ว แจ๋นเก่งจัง " "ไม่เก่งหรอก แค่ไม่อยากโดนเอาเปรียบ มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย เอาหน้าตามาตัดสินคนได้ยังไง ไม่สวยผิดเสมอสินะ " "ตาถั่วที่สุด " มดแดงพูดถูก เราสวยในโลกของเรา ไอ้พวกบ้า ! "ฮ่าๆ "ยังมีอารมณ์หัวเราะ เราสองคนเดินกอดคอไปที่หน้ามหาลัย หอมดแดงอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ส่วนหอพักของฉันยังหาไม่ได้ ที่หาไม่ได้เพราะยังไม่เจอราคาที่ต้องตาโดนใจ อยากได้ราคาเบาๆ ถ้าสูงไปฉันไม่มีปัญญาจ่าย ฉันต้องหางานพิเศษทำเพิ่มลำพังใช้เงินที่พ่อกับแม่ส่งมาให้คงไม่พอ ไม่อยากรบกวนท่านทั้งสองมากเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นคนร้องอยากเข้ามาเรียนที่นี่เอง แล้วก็ได้เรียนสมใจ "พรุ่งนี้เจอกันนะ " "อืม " มดแดงเดินข้ามถนนกลับหอ ส่วนฉันก็นั่งรอรถเมล์กลับคอนโดพี่โซล ที่กบดานชั่วคราวแต่อีกไม่นานฉันก็จะย้ายออกแล้วล่ะเพราะเกรงใจ เขาอยู่กันเป็นคู่เราจะเข้าไปเป็นขี้ขวางเขาทำไม ปี๊น ปี๊น "เฮ้อ เวรกรรมอะไรของอีแจ๋นอีกวะ " "ไอ้โซลให้มารับ " รถสปอร์ตสุดหรูเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบริมฟุตบาทตรงหน้าพอดี ผู้ชายในรถสวมแว่นกันแดดราคาแพงมองไปข้างหน้าโดยไม่หันมองฉันเลยสักนิด โถ ไอ้หล่อ "ไม่กลับ " "อย่าเล่นตัว ขึ้นมาเร็วๆ " ใช้คำว่าเล่นตัว ขอโทษฉันไม่เล่นตัวกับผู้ชายแบบนี้หรอกค่ะ "เดี๋ยวแจ๋นโทรบอกพี่โซลเอง " ควรมั้ยคะนั่งรถไปกับอีตาโรคจิตคนนี้ อารมณ์เสียจากมหาลัยมาแล้วเรื่องอะไรต้องมาอารมณ์เสียกับผู้ชายบ้าบอคนนี้อีก "บอกให้ขึ้นมา แล้วรู้หรือไงว่าขึ้นสายไหน " "เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อ่านหนังสือออก " สารภาพตรงนี้เลยว่าเป็นครั้งแรกที่ต้องขึ้นรถเมล์กลับคอนโดเพราะทุกครั้งมีคนมารับ ตอนเช้าพี่โซลก็มาส่ง มีเรียนไม่มีเรียนพี่โซลก็จะตื่นแต่เช้ามาส่งฉันที่มหาลัย แต่วันนี้พี่โซลคงไม่ว่างจริงๆ ก็เลยส่งราชรถปากหมามารับแทน "อย่าอวดเก่งว่ะ ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอจอดรถเถียงกับเธอนะ" ฉันทำปากมุบมิบ เอาเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ไว้วันหน้าก็แล้วกันฉันจะให้มดแดงพาขึ้นรถเมล์ให้หมดทุกสายเลยคอยดู "เฮ้อ " ปัง "ปิดเบาๆ ไม่เป็นหรือไง " ฉันพยายามสงบจิตสงบใจไม่เถียงตอบ ไม่อยากมีเรื่อง เหนื่อย รถอีตานี่แอร์เย็นฉ่ำดับความร้อนในร่างกายลงได้เยอะเลย "ได้ข่าววันนี้ก่อเรื่อง " "ไม่ได้ก่อเรื่อง " ข่าวคงแพร่กระจายไปทั่วมหาลัยแล้วล่ะ ช่างเหอะฉันไม่แคร์เพราะฉันไม่ผิด "เป็นเด็กเป็นเล็ก กล้าดียังไงเถียงรุ่นพี่ " เหอะ ฉันกลอกตามองบนให้กับคำว่ารุ่นพี่ นี่ก็อีกคนมันจะอะไรกันนักหนากับเรื่องรุ่นพี่เนี่ย "ก็ถ้ารุ่นพี่มันไม่ทำตัวเฮงซวยก่อนก็จะไม่เถียงหรอกนะ มีอย่างที่ไหน แบ่งแยกรุ่นน้องจากหน้าตา ทำอย่างกับตัวเองหน้าตาดีตาย " "ฮึ่ม แล้วรู้มั้ยว่าจะไม่ผ่านกิจกรรมรับน้อง " "รู้ แล้วจะให้ทำไง ไม่ผ่านก็ไม่ผ่าน ให้ยกพานมากราบขอขมา กราบหมาแถวบ้านยังดีกว่าอีก " ฉันพูดเรื่องจริง ทำตัวไม่น่าเคารพ ต่อให้ใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีใครฟังหรอก "ไม่ผ่านกิจกรรมแล้วจะจบยังไง นี่ยังไม่เริ่มเรียนเลยนะ " "ช่างเถอะ อย่าพูดถึงอีกเลย " ถามว่าแย่มั้ย แย่ค่ะ เสียความรู้สึกมากๆ ไม่คิดเลยว่าจะมาเรื่องแบบนี้ คนแบบนี้ยังมีอยู่บนโลกอีกหรอ เอาเปรียบคนอื่นโดยตั้งกฎขึ้นมาตามใจชอบ ฉันไม่ชอบการกลั่นแกล้ง ไม่ชอบเอาซะเลย เกลียดมากก็ว่าได้ "หาหอใหม่อยู่ไม่ใช่หรอ " "ใช่ " "มีอยู่ที่หนึ่ง ค่าเช่าไม่แพง สนใจมั้ย " "สนใจสิ ตรงไหนอะ พาไปวันนี้เลยได้มั้ย " "ได้สิ แต่ .... " "แต่อะไรอะ " "มีคนเข้ามาติดต่อค่อนข้างเยอะเพราะราคาถูก เธอต้องเซ็นสัญญาเลย ไม่อย่างนั้น เจ้าของห้องเขาจะปล่อยให้คนอื่นเช่า " "อ้อ หรอ " รู้แค่ว่าราคาถูกอีแจ๋นก็ตาลุกวาวแล้ว เอาเถอะถ้าทุกอย่างโอเค ฉันเซ็นแน่นอน ส่วนเงินค่ามัดจำฉันพอมีอยู่บ้าง เร็วๆ นี้คงต้องรีบหางานทำจ่ายค่าเช่า เอาล่ะโลกจริงมาถึงแล้ว -------------------