คลั่งรักยัยเย็นชา

Boss Bar “รินไปพักก่อนก็ได้นะตอนนี้คนเริ่มน้อยแล้ว” เสียงเพื่อนร่วมงานอย่าง ‘พี่พีค’ หันมาบอกกับฉัน “อีกไม่กี่นาทีร้านก็ปิดแล้วฉันขอไปเข้าห้องน้ำอย่างเดียวพอ..” ฉันบอกออกไปความจริงก็อยากไปนั่งพักแต่ว่าถ้านั่งแล้วไม่อยากลุกไงสู้ทำงานต่อไปและพักทีเดียวดีกว่า “เอางั้นก็ได้” “งั้นเดี๋ยวฉันมานะ” ฉันพูดกับพี่พีคจบก็หันและเดินออกมาเพื่อไปห้องน้ำ สวัสดี ฉันชื่อว่า ‘วาริน’ อายุ 21 ปี ชื่ออาจจะดูเชย ๆ แต่ฉันชอบมันนะมีความเป็นไทยและน่ารัก ฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่หรอก โตมากับตายายซึ่งเสียไปตอนที่ฉันอายุ 17 ปี ได้มั้งและหลังจากนั้นฉันก็ไม่มีใครอีกเลยพยายามฟื้นเรียนมาจนจบมัธยมปลายเพื่อเอาวุฒิไปทำงานแต่ว่าวุฒิแค่นี้ก็เป็นได้แค่นี้แหละ เด็กเสริฟ์ร้านเหล้า... หลังจากเรียนจบมาฉันก็เข้ากรุงเทพมาหางานทำงานและก็อยู่ที่ร้านนี้มาได้ 3 ปี แล้วและยังไม่ได้เรียนต่อเพราะว่ายังไม่มีเงินไปเรียนน่ะสิ จะเข้ามหาวิทยาลัยเปิดก็ไม่ได้เก่งพอที่จะไปสอบอย่างเดียวและผ่านเพราะงั้นชีวิตของฉันในตอนนี้คือทำงานและใช้ชีวิตไปวัน ๆ ไม่มีหนี้สินอะไร ค่าใช้จ่ายต่อเดือนมีเพียงค่าห้องและค่าน้ำ ค่าไฟเดือนละสามพันห้าเท่านั้นเอง ห้องน้ำ ปึก “ฉันเห็นนะว่าแกแอบใส่อะไรลงไปน่ะ” และระหว่างที่ฉันกำลังนั่งทำธุระอยู่นั่นเองก็มีเสียงคุยกันหน้าห้องน้ำ “ใส่อะไรอย่ามาพูดมั่ว ๆ นะ” “แกจะจับคุณบอสตันเจ้าของร้านใช่ไหมบอกมา?” บอสตัน?? หมายถึงคุณบอสตัสเจ้าของร้านนี้เหรอ? “เฮ้ออออ แกจะเสียงดังทำไมเนี่ยเรื่องแค่นี้เอง” การวางยาคนอื่นเป็นเรื่องแค่นี้เหรอ?? “ก็รู้ว่าชอบเขานะแต่ว่าแกควรจะบริสุทธิ์กว่านี้ป่ะ เพราะยังไงก็เหมือนว่าเขาจะสนใจแกอยู่แล้ว” “สนใจแค่ชั่วคราวน่ะสิ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาไม่จริงจังกับใคร” ใช่แล้ว... คุณบอสตันขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ที่สุดเลยเขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าและเปลี่ยนผู้หญิงตลอดเวลา แม้ว่าบางครั้งจะมีคนมาโวยวายว่าเสียตัวให้เขาหรือมีลูกกับเขาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เป็นอะไรที่ดูไม่ความรับผิดชอบแต่นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน... “แกอยากจริงจัง?” “ก็ใช่น่ะสิ...ฉันน่ะแค่อยากจับเขาให้อยู่หมัดเท่านั้นเอง ถ้าได้เขาเป็นผัวสบายไปทั้งชาติแน่” “แล้วแกแน่ใจเหรอว่าเขาจะรับผิดชอบแกน่ะ?” “ถ้าฉันท้องลูกของเขามีเหรอที่เขาจะไม่รับผิดชอบ อีกอย่างแกลืมไปเหรอว่าพ่อแม่ของเขาเป็นระดับนักการเมืองใหญ่เขาไม่ยอมทำให้พ่อแม่เสียชื่อเสียงแน่นอน ไหนจะโรงพยาบาลอีกอะ” ก็ได้ยินมาอยู่บ้างว่าพ่อของเขาเป็นนักการเมือง ส่วนแม่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลน่ะ “ฉันว่าอย่าดีกว่านะ” “ถ้าไม่ช่วยก็หุบปาก! ฉันใส่ยาลงไปแล้วเพราะงั้นคืนนี้เขาต้องเป็นของฉัน คิคิ” ทำไมฉันต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยยยยยยย ฉันควรจะช่วยหรือว่าปล่อยผ่านไปดีนะ?? มันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อยนิ... ช่างมันเถอะ