ตอนที่ 6 โดนทั้งหมด
1750 คำ
โรงพยาบาล
ตึก...ตึก...ตึก...
"อ๊ะ!!" หมับ!!
"เป็นอะไรไหมครับคุณ?" จันจ้าวมาหาแม่ที่โรงพยาบาลหลังจากที่เธอแยกย้ายกับเจ้าเมืองแล้วแต่ว่าขาของเธอกลับเจ็บและร่างกายก็มีแผลถลอกเพราะว่าโดนเจ้าเมืองปล่อยกลิ้งตกลงมาทำให้เธอที่กำลังเดินอยู่เกือบล้มแต่ดีที่บุรุษพยาบาลมารับไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นเธอได้อายแน่
"มะไม่ค่ะแค่เจ็บนิดหน่อย" เธอพยายามทรงตัวให้ยืนนิ่ง
"โห่! แผลเยอะนะครับเนี่ยไปโดนอะไรมาผมว่าไปทำแผลก่อนดีกว่าไหมครับ?" บุรุษพยาบาลเห็นแผลของจันจ้าวก็ร้องอย่างตกใจ
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"ทำเถอะครับแม้ว่ามันจะไม่ได้รุนแรงอะไรมากแต่ว่าก็ควรล้างแผลให้สะอาดไม่อย่างนั้นอาจจะติดเชื้อได้" เขาบอกกับเธอ
"ก็ได้ค่ะแล้วฉันต้องเดินไปตรงไหนเหรอคะ?" ที่เธอยอมทำเพราะว่าเธอไม่อยากติดเชื้อจนตัวเองเจ็บตัวมากกว่าเดิม ไม่อย่างนั้นเธอไม่ได้ไปแข่งแน่นอน
"เดี๋ยวผมพาไปแล้วกันนะครับ" บุรุษพยาบาลช่วยประคองจันจ้าวไปทำแผล
เวลาต่อมา
"ขอบคุณมากนะคะ" จันจ้าวทำแผลเรียบร้อยเธอก็ยกมือไหว้ขอบคุณพยาบาลที่ทำแผลให้เธอส่วนคนที่มาส่งก็ไปรับคนไข้คนอื่นแล้ว
"เดี๋ยวชำระค่าทำแผลและรับยาที่ด้านนอกได้เลยนะคะ มั่นทำแผลแล้วก็ทานยาให้ครบนะคะจะได้ไม่อักเสบ"
"ค่ะ" จันจ้าวค่อย ๆ ลุกขึ้น
"เอารถเข็นไหมคะเดี๋ยวฉันไปเอามาให้?" พยาบาลถามเมื่อเห็นว่าจันจ้าวเดินได้ลำบาก
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะขึ้นไปเยี่ยมไข้แม่ด้วยเดี๋ยวก็ได้นั่งพักแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะขอตัวก่อนค่ะ" จันจ้าวบอกและเดินไปรับยาจ้างค่าทำแผลและค่ายาเสร็จก็ไปที่ลิฟต์เพื่อกดชั้นที่แม่ของเธอกำลังทำการรักษาตัวอยู่
กึก! และมือของเธอก็ไปกดโดนมือของใครอีกคนที่กำลังกดเหมือนกันและเมื่อหันไปก็พบว่าเป็นเจ้าเมือง แม่ของเขาก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน
"มองหน้าทำไม?" เขาถามอย่างหาเรื่องเมื่อจันจ้าวเอาแต่มองหน้าของเขา
"ก็ไม่ได้อยากมองหรอก" จันจ้าวตอบแค่นั้นก่อนจะไปกดลิฟต์อีกตัวเพราะว่าเธอไม่อยากร่วมใช้ลิฟต์เดียวกับเขา
"เหอะ! ทำเป็นขึ้นคนละลิฟต์ก็ดีฉันเองก็ไม่ได้อยากใช้อากาศร่วมกับเธอ!"
"งั้นนายก็ตายไปซะสิเพราะถ้าตราบใดที่นายยังไม่ตาย...นายก็ต้องใช้อากาศร่วมกับฉันอยู่แล้ว"
"เธอกับแม่เธอนายนั่นที่ต้องตายไปก่อน"
ติ๊ง! ลิฟต์ตัวของเจ้าเมืองเปิดก่อนเขาก็เดินเข้าไปทันทีแต่ว่าจันจ้าวเองก็เข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกันกับเขาเหมือนกัน
"เฮ้ย! เข้ามาทำไมวะ?!" เจ้าเมืองโวยวาย
"ก็นายไม่อยากใช้อากาศร่วมกับฉันใช่ไหมละ?"
"ใช่ไง!"
"เพราะงั้นอะไรที่นายไม่อยากให้ทำหรือว่าไม่ชอบฉันจะทำ! ถ้ารับไม่ได้ก็ไปตายซะสิ!" จันจ้าวไล่เขาก่อนจะกดลิฟต์ชั้นที่เธอต้องการไป
"เธอไปชั้น 12 เหรอ?" เจ้าเมืองเห็นก็ถามทันทีเพราะว่าแม่ของเขาก็อยู่ชั้นนั้นเหมือนกัน
"เออไงเห็นกดเลขอะไรละมีตาไม่หน้าโง่"
"เพราะแม่ฉันก็อยู่ไงละ" กึก! คำพูดของเจ้าเมืองทำเอาจันจ้าวชะงักไปทันทีเพราะเธอไม่คิดว่านอกจากจะอยู่โรงพยาบาลเดียวกันแล้วยังอยู่ชั้นเดียวกันด้วย
"...."
"เหอะ! ตาลุงนั้นคงเป็นคนจัดละมั้ง" ตาลุงที่เจ้าเมืองว่านั่นก็คือเสกสรรค์นั่นเองเพราะเขาทำใจเรียกพ่อไม่ลงจริง ๆ ก่อนหน้านี้ที่มีปัญหาเพราะว่าเสกสรรค์ไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัวเลยและเอาแต่ดุ ด่า แถมบางครั้งก็ยังมีการตีร่วมด้วยเพราะงั้นเลยทำให้เจ้าเมืองมีนิสัยก้าวร้าวและไม่ยอมคนอยู่ นั่นก็เพราะว่าโดนพ่อทำร้ายมาตั้งแต่เด็กนั่นเองแต่เรื่องนั้นเขาเองก็พยายามทำใจรับมันเพราะเขาเองมันก็ดื้อจริง แต่พอเป็นเรื่องมีบ้านเล็กบ้านน้อยมันทำให้เขารับไม่ได้และไม่อยากรับยอมอะไรทั้งนั้นด้วย
"พ่อนายเนี่ยเป็นคนยังไงกันแน่นะ?" อยู่ ๆ จันจ้าวก็ถามขึ้น เพราะในสายตาของเธอเสกสรรค์ดูเป็นคนดีมากเขารักแม่ของเธอและดูแลเธออย่างดีตลอดมาแต่กลับกลายเป็นว่าเขามีเมียน้อยนั่นก็คือแม่ของเธอเอง
"คนเลวไงยังต้องถามอีกเหรอ?"ติ๊ง! เจ้าเมืองตอบจบก็เดินออกจากลิฟต์ส่วนจันจ้าวก็เดินตามไปและก็ปรากฏว่าห้องของแม่ทั้งสองก็อยู่ติดกันด้วย
"พ่อนายนี่เก่งเนอะจองห้องติดกันซะด้วย"
"คงอยากมาหาทั้งสองพร้อม ๆ กันมั้งมันสันดานเขาอยู่แล้วนิ...แต่ก็ดีนะห้องใกล้แบบนี้ฉันจะได้จัดการแม่ของเธอง่าย ๆ หน่อย" เจ้าเมืองกอดอกมองหน้าของจันจ้าว
"แล้วคิดว่าฉันจะยอมให้นายทำฝ่ายเดียวเหรอ?"
"เธอจะทำอะไร?" เขาถามเสียงเข้ม
"ก็ทีนายยังคิดจะทำอะไรแม่ของฉันเลยนิแล้วทำไมฉันจะทำแม่นายบ้างไม่ได้?! ในเมื่อนายก็ด่าว่าฉันมันเลวเหมือนแม่อยู่แล้วนิงั้นมาดูกันว่าฉันจะเลวกว่าแม่ตัวเองหรือเปล่า?"
"ลองแตะต้องแม่ฉันดูและเธอจะรู้ว่านรกมีจริง!"
"งั้นนายก็อย่ามาแตะต้องแม่ของฉันสิ...เพราะฉันเองก็จะแสดงนรกให้นายเห็นเหมือนกัน" หมับ!!
"เก่งมากวะยัยจันจ้าว! แค่แม่ตัวเองเป็นเมียน้อยยังโง่ไม่รู้เลย!! หรือว่าความจริงแล้วรู้จะตอแหลว่าไม่รู้กันแน่?!" เจ้าเมืองบีบคอของจันจ้าวและดันให้แผ่นหลังของเธอติดกำแพงโรงพยาบาล
"อึก!! ปะปล่อยนะ!! ฉันไม่รู้!! ฉันเองก็ผิดหวังกับแม่ของฉันเหมือนกันนั่นแหละ!!!" จันจ้าวพยายามแกะมือของเขาออก
"โบราณบอกว่าดูช้าให้ดูหางดูนางให้ดูแม่แต่แม่เธอมันตอแหล! เธอก็คงไม่ต่างกัน!!"
"อึก!!" จันจ้าวแทบจะหมดแรงหายใจไม่ออก
"ไอ้เมืองหยุด!!" หมับ!! เสกสรรค์เข้ามาเห็นก็เข้ามาช่วยพร้อมกับพยาบาลที่พากันเข้ามา
"ปล่อยสิวะ!ปล่อย!"
"ไอ้ลูกเลว! นี่แกคิดจะทำอะไรฮะที่นี่มันโรงพยาบาลนะแกจะสร้างความเดือดร้อนไม่ได้!!" เสกสรรค์ด่าลูกชาย
"เลวเหมือนใครละเหมือนเจ้าของอสุจิไง!!เหอะ! ทำเป็นปกป้องลูกเมียน้อยมันไม่สำนึกหรอกนะเพราะว่าตอนนี้ใคร ๆ ก็รู้แล้วว่าคุณมันเลว!!"
"ไอ้เมือง!!!"
"ทำไมวะจะตบจะตีอีกหรือไงเอาสิ!!เอาเลย!!ไม่กลัวหรอกเว้ย!!" เจ้าเมืองท้าทาย
"หยุดทะเลาะกันได้แล้วค่ะที่นี่มันโรงพยาบาลนะคะไม่ใช่สนามมวย!!รบกวนมีมารยาทด้วยค่ะ!! และถ้าไม่หยุดดิฉันจำเป็นต้องแบนพวกคุณทั้งหมดไม่ให้เข้าโรงพยาบาลเพราะถือว่าเป็นบุคคลอันตรายนะคะ!!!" พยาบาลห้าม
"เหอะ!!" ปัง!! เจ้าเมืองยังอยากมาเยี่ยมแม่ก็เลยเดินเข้าห้องพักฟื้นของนภาไปพร้อมกับปิดประตูอย่างแรง
"แค่ก ๆ"
"หนูจันจ้าวเป็นอะไรหรือเปล่า?" เสกสรรค์ถามจันจ้าวที่ยืนไออยู่
"ไม่เป็นไรคุณจะไปเยี่ยมภรรยาคุณก็เชิญห้องนู้นได้เลยค่ะ" จันจ้าวพูดเสียงห้วนและชี้ไปห้องของนภาส่วนเธอก็เดินเข้าห้องแม่ของเธอ
กึก!
"เฮ้ออออ!" จันจ้าวถอนหายใจก่อนจะเอามือลูบที่คอของตัวเองเธอคิดว่าตัวเองจะตายซะแล้วเพราะเจ้าเมืองบีบแรงมากไม่มีผ่อนแรงเลย จันจ้าวมองไปที่สายตาที่ตอนนี้ยังคงนอนนิ่งไม่ยอมตื่นเพราะหมอบอกว่าสมองเกือบขาดอากาศไปแล้ว
"แม่...จ้าวอยากให้ฟื้นนะแต่อีกใจ..." เธอคิดว่าตัวเองอาจจะเลวและชั่วอย่างที่เจ้าเมืองด่าก็ได้เธอไม่อยากแม่เธอฟื้นขึ้นมาเพราะเธอรู้ว่าเรื่องราวมันคงจะวุ่นวายมากกว่านี้แน่
"ฮึก!!แม่!!จ้าวควรทำยังไงดี ฮืออออออ ๆ" จันจ้าวเกาะขอบเตียงและร้องไห้ออกมาเธอรู้สึกเหนื่อยกับการต่อสู้กับเจ้าเมืองแต่ถ้าไม่สู้และปล่อยให้เขาทำฝ่ายเดียวมันก็ดูขี้แพ้และอ่อนแอเกินไป
ห้องพักนภา
"แกอยากติดคุกหรือไงฮะเจ้าเมืองถึงทำแบบนั้นกับหนูจันจ้าวน่ะฮะ?!" เสกสรรค์ตามเข้ามาและต่อว่าเจ้าเมือง
"ยัยนั่นปากดีเองนิ"
"แล้วถ้าแกไม่ไปพูดอะไรที่เขาที่ไม่ดีก่อนจะโดนด่าไหมละฮะแกจะไปวุ่นวายกับเขาทำไมต่างคนต่างอยู่สิ!!"
"พูดมันง่าย!!แต่ทำมันยาก!!แค่เห็นหน้ายัยนั่นผมก็อยากจะบีบให้แหลกคามือเลย!!ทั้งอวดดีอวดเก่ง!!พยายามปกป้องแม่เลว ๆ ของตัวเองน่ะ!!"
"คนเลวมันคือพ่อเองพอใจแกไหม?!" เสกสรรค์ถาม
"เรื่องนั่นมันแน่อยู่แล้วแหละว่าคุณน่ะมันเลว!!!"
"ชลพยายามเลิกแต่พ่อไม่เลิกเอง!!ทุกอย่างพ่อเป็นเริ่มเพราะงั้นถ้าแกจะโกรธแค้นก็มาลงที่พ่ออย่าทำหนูจันจ้าวหรือว่าชล..."
"ถุยยย! ฟังดูเหมือนคนดีเนอะ!!แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอกคุณก็ไม่หรอกแน่!!"
"...."
"ทั้งคุณทั้งเมียน้อยทั้งยัยเด็กนั่นฉิบหายกันหมดแน่"
"จะทำอะไรก็คิดดี ๆ แล้วกันว่าเงินที่แกเรียนที่แกใช้เนี่ยมันเงินใคร?!" เสกสรรค์ขู่
"เหอะ! ถามจริงนี่คุณไม่รู้เหรอว่าผมไม่ได้ใช้เงินของคุณมาใช้ชีวิตตั้งนานแล้ว!!เพราะงั้นอย่ามาขู่กันหน่อยเลยเพราะต่อให้ไม่มีเงินจากคุณผมก็อยู่ได้สบายมากกกกกกก~ เหอะ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ขำวะ!"
- ผู้เขียน
