ตอนที่ 7 นรกขุมเดียวกัน
1552 คำ
หลายวันต่อมา
มหาวิทยาลัย PR
โรงยิมเทควันโด
"ทุกคน! หยุดซ้อมก่อนและมาฟังทางนี้หน่อย" ขณะที่ทุกคนรวมทั้งจันจ้าวกำลังทำการฝึกซ้อมอยู่นั่นโค้ชเตที่เป็นโค้ชของพวกเขาก็เดินเข้ามาและหยุดการฝึกซ้อมเอาไว้ก่อน จันจ้าวมองงง ๆ นิดหน่อยแต่ก็ยอมหยุดและเดินไปหยิบน้ำพร้อมกับเดินไปหาโค้ช
"มีอะไรเหรอคะโค้ช?" หนึ่งในทีมเทควันโดมหาวิทยาลัยถามขึ้นเมื่อทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว
"ก็ไม่มีอะไรหรอกเรื่องของการคัดตัวไปแข่งนั่นแหละตอนนี้ได้มีกำหนดการแข่งออกมาแล้ว" โค้ชเตบอกซึ่งการแข่งขันนี้มันสำคัญมากเพราะนั่นหมายความจะได้ไประดับประเทศด้วย จันจ้าวก็เป็นหนึ่งในนั้นตอนนี้เธอเป็นเพียงนักแข่งระดับมหาวิทยาลัยเท่านั้นยังไม่เคยไปแข่งระดับประเทศหรือว่าระดับโลกเลย ซึ่งการแข่งครั้งนี้ก็เป็นการหาตัวแทนประเทศนั่นเอง ซึ่งจะเริ่มคัดจากระดับมหาวิทยาลัยก่อนในเขตต่าง ๆ จากเขตก็เป็นจังหวัด ถ้าแข่งระดับจังหวัดผ่านไปแล้วก็ต้องมีการแข่งอีกเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้เป็นตัวแทนประเทศ
"จริงเหรอคะเมื่อไหร่เหรอคะ?" ทุกคนต่างตื่นเต้นกันใหญ่เมื่อรู้ว่าจะมีการแข่งขันและทุกคนก็คิดว่าตัวเองน่าจะได้ลงแข่งเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัย
"อีกเดือนนึงเพราะงั้นการคัดตัวก็คือการฝึกเราจะทำการคัดตัวอาทิตย์หน้าใครอยากลงแข่งก็ส่งใบสมัครมาใครชนะประเภทไหนก็เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยเหมือนกับที่ผ่าน ๆ ตามนั้นนะ?" โค้ชเตถาม
ของมหาวิทยาลัยนี้นั่นใครอยากเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยต้องมีการแข่งคัดเลือกเสมอไม่ว่าจะการแข่งอะไรก็ตามซึ่งเป็นการมอบความเท่าเทียมให้กับทุกคน ไม่มีการชี้ตัวใดใดทั้งนั้นจะเก่งหรือไม่เก่งต้องมีการแข่งคัดเลือกทุกคน
"แบบนี้จะเป็นคนเดิม ๆ หรือเปล่านะ?" ทุกคนมองหน้ากันเพราะว่าจันจ้าวได้เป็นตัวแทนเสมอแต่นั่นก็เพราะว่าเธอสามารถเอาชนะทุกคนได้ไม่ใช่หรือไง?
"ส่งใบสมัครค่ะ" และแน่นอนว่าจันจ้าวก็ส่งคนแรกเสมอ
"อืม ก็ทำให้เต็มที่เหมือนที่ผ่านมาละและก็...คนอื่นถ้าอยากเป็นตัวแทนก็เอาชนะจันจ้าวให้ได้แค่นั้นเองแยกย้ายไปซ้อมต่อ!!"
"ค่าาาาาา" ทุกคนก็แยกย้ายกันไป
"ครั้งนี้ฉันคิดว่าน่าจะได้แหละ" เพื่อนร่วมทีมเดินเข้ามาหาจันจ้าวและพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
"ก็เห็นพูดแบบนี้ตลอดแล้วเป็นยังไงละได้ไหมละ?" จันจ้าวตอบกลับเธอไม่ถูกกับผู้หญิงตรงหน้าเท่าไหร่นักเพราะชอบเข้ามาหาเรื่องและพูดแขวะเธอเสมอทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรให้เลยด้วยซ้ำ เธอก็แค่ซ้อมและชนะการคัดเลือกเท่านั้นเองกว่าเธอจะได้ก็ซ้อมเยอะเหมือนกัน
"ครั้งฉันค่อนข้างมั่นใจเป็นพิเศษน่ะ^^"
"ถ้าฝีมือของเธอพัฒนาขึ้นและสามารถเอาชนะฉันได้ก็ยินดีด้วย แต่ถ้ามีวิธีการโกงแล้วชนะก็อย่าพูดเลยไม่อายปากบ้างเหรอ?"
"นี่จะพูดอะไรก็ระวังปากหน่อยนะคนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นหรอกย่ะ!! ฉันระดับคุณหนูดอกหญ้า!ไม่ทำวิธิต่ำ ๆ แบบนั้นหรอก" ดอกหญ้าสะบัดผมใส่จันจ้าว
"ฉันยังจำยาถ่ายที่เธอใส่ให้ได้นะดีที่ไม่ได้กิน แต่ถ้าสันดานเปลี่ยนแล้วก็ยินดีด้วย" จันจ้าวพูดเรื่องในอดีตที่เคยเกือบโดนดอกหญ้าวางยาแต่ว่าเธอไม่ได้ดื่มเข้าไป แต่เป็นเพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่มาดื่มแทน
"ยัยบ้า!!!"
เวลาต่อมา...
ปึก!!
"เดินก็มองทางบ้างสิเล่นแต่โทรศัพท์จะทำให้คนอื่นซวยไปด้วย" จันจ้าวกำลังดูตารางงานในโทรศัพท์แต่ดูไปเดินไปด้วยเลยทำให้ชนกับเจ้าเมืองที่ซ้อมบอลพึ่งเสร็จเหมือนกันและแน่นอนว่าคำพูดของเขามันก็แย่เหมือนเดิม
"แค่เดินชนมันจะแย่แค่ไหนฮะ?" จันจ้าวมองหน้าของเขา
"แย่สิเสนียดชนอะ"
"นิ!"
"ทำไมรับความจริงไม่ได้เหรอที่ตัวเองเป็นเสนียดอะและรู้ไหมว่ามันติดมาจากไหน? จากแม่เธอไง!!" เจ้าเมืองด่า
"เฮ้ย ๆ ไอ้เมืองมึงด่าน้องเขาแรงไปไหมน่ะแค่เดินชน?" พารัสเดินเข้ามาได้ยินและห้ามไว้
"ยัยนี่เป็นลูกเมียน้อยพ่อกู แต่ไม่ได้เป็นลูกพ่อกูหรอกน่ะก็แค่แม่หม้ายลูกติด!" เจ้าเมืองบอกเพื่อน
"แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ใช่ลูกพ่อนายบางทีแม่ฉันอาจจะลักลอบกินกับพ่อนายมานานนนนน! แล้วก็ได้นะ เหอะ!" ไม่ใช่หรอกพ่อของเธอเป็นใครเธอรู้ดีและแม่ของเธอก็พึ่งคบพ่อเจ้าเมืองมาไม่นานด้วย เธอไม่ใช่ลูกของพ่อเขาหรอกแต่เพราะว่าหมั่นไส้และอยากเอาคืนบ้างก็เลยสวนกลับไปแบบนั้น
"ว่าไงนะนี่เธอน้องไอ้เจ้าเมืองเหรอ?" กวินเดินเข้ามาถาม
"ไม่ใช่เว้ย! พ่อฉันแค่ไปเอาแม่หม้ายมาทำเมียน้อยแค่นั้นแหละส่วนยัยนี่...สมองก็ไม่มีหน้าตาก็แย่ไม่มีทางมีสายเลือดเดียวกับกูหรอกหรือต่อให้มี...กูก็ไม่สนหรอก"
"แล้วคิดว่าฉันอยากมีสายเลือดร่วมกับนายหรือไง...เลือดสกปรกแบบนั้นไม่ได้อยากได้มาไหลเวียนในร่างกายสักนิด!"
"ยัยจันจ้าว!!"
"ทำไมไอ้เจ้าเมือง!!? คิดว่าเรียกจิกหัวคนอื่นได้คนเดียวเหรอ?!"
"อยากตายใช่ไหม?!" เจ้าเมืองพุ่งเข้าหาจันจ้าวแต่ว่าเพื่อนของเขาห้ามเอาไว้ก่อนเพราะว่าไม่อยากให้มีเรื่องกันในมหาวิทยาลัย
"มาดิ!!!แล้วมาดูกันว่าใครจะตายไอ้เมืองไอ้เลวไอ้เด็กเหี้ยยยยยย!!"
"เธอสิเหี้ยยัยกะลา!!ยัยเด็กนรก!!!!!"
"เออ!!!ก็นรกขุมเดียวกันนั่นแหละวะ!!!!" จันจ้าวเองก็จะพุ่งใส่เจ้าเมืองเหมือนกันแต่ว่ากวินก็พยายามห้าม
"เฮ้ย!!ใครก็ได้แถวนี้มาช่วยดิวะ!!!" และเรียกให้คนเข้ามาช่วยหน่อยเพราะสองคนห้ามไม่ไหวจริงและไม่นานเจ้าหน้าที่รปภ.ก็เข้ามาและช่วยลากตัวของจันจ้าวออกมาก่อน
พรึ่บ!!
"หนูอยากโดนไล่ออกหรือไงถึงได้ก่อเรื่อง?!" รปภ.เอาจันจ้าวมาก็ปล่อยตัวและพูดด้วยกับเธอ
"ก็มันกวนก่อนอะถ้าหนูออกมันก็ต้องออกเหมือนกัน!!!"
"นั่นเพื่อนคุณพารัสลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยคงไม่ได้ออกไปด้วยหรอก จะทำอะไรก็ใจเย็นนึกถึงอนาคตเอาไว้หนูต่อให้โกรธมากแค่ไหนก็นึกว่ามันคุ้มไหมกับสิ่งที่ต้องเสียไป"
"ค่ะ ลุง" จันจ้าวเริ่มใจเย็นลงพยายามปล่อยลมออกจากปากเพื่อระบายอารมณ์
"งั้นลุงไปก่อนนะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เตือนสติหนู" จันจ้าวยกมือไหว้
"อืม ๆ"
ห้างสรรพสินค้า
บูธน้ำยาปรับผ้านุ่ม
"สวัสดีค่ะลูกค้าสนใจสินค้าตัวไหนก็สามารถสอบถามมาได้ก่อนเลยนะคะเดี๋ยวจ้าวจะแนะนำให้เองค่ะ^^" จันจ้าวมาทำงานที่ห้างสรรพสินนั่นก็คือเซลล์ขายของตามห้างนั่นเอง หรือบ้างครั้งก็เป็นเซลล์ของแอลกอฮอล์แล้วแต่ว่าบริษัทที่เธอทำอยู่จะส่งไปทำงานที่ไหนเมื่อไหร่ อย่างวันนี้ก็มีขายน้ำยาปรับผ้านุ่มส่วนพรุ่งนี้มีขายเครื่องดื่มชูกำลังที่อยู่ในเครือเดียวกันย้ายไปเรื่อย ๆ เป็นงาน ๆ ไป
"กลิ่นไหนหอมเหรอหนู?" ลูกค้าถาม
"หนูแนะนำเป็นกลิ่นลาเวนเดอร์ค่ะ เพราะว่าน่าจะเหมาะกับลูกค้าดีค่ะตอนนี้มโปรด้วยนะคะซื้อแพ็คสามห่อสามแพ็คแถมอีกหนึ่งแพ็คค่ะ"
"เหรอจ๊ะ งั้นเอากลิ่นนี้ก็ได้จ๊ะ"
"ได้ค่ะ^^"
"จ้าวคืนนี้ว่างไหมอะ?" เซลล์ที่ทำงานด้วยกันถามจันจ้าว
"ก็ว่างนะพี่แป้งมีอะไรเหรอ?"
"คืนนี้พี่รับงานเชียร์เบียร์เอาไว้อะแต่ว่ามีเหตุนิดหน่อยทำให้ไปไม่ได้แล้วอะ พี่เลยต้องหาคนแทนจ้าวสนใจป่ะ?" แป้งถาม
"เท่าไหร่อะพี่?"
"1500 เริ่มงาน 6 โมงเย็นเลิกเที่ยงคืนถ้าสามารถเชียร์ยอดถึงก็รับเพิ่มตามยอดที่ขายได้อะสนใจไหม?"
"ก็ได้นะร้านไหนอะ?" จันจ้าวตอบตกลงเพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย
"ร้าน YoYo"
"โอเครพี่เดี๋ยวจ้าวไปแทนเอง^^"
"ขอบคุณน้าาาาา" แป้งขอบคุณก่อนทั้งสองจะเริ่มทำงานต่อจนเลิกงาน เธอคิดว่าถ้าแม่ของเธอฟื้นแล้วจะให้เลิกกับเสกสรรค์และเธอจะดูแลแม่ของเธอเองโดยไม่พึ่งเงินของเสกสรรค์อีกต่อไปแล้ว แม้ว่ามันเหนื่อยและยากแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เคยเหนื่อยไม่เคยลำบากนิ ก่อนเจอเสกเสรรค์เธอกับแม่ก็ลำบากมาก่อนแค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง...
- ผู้เขียน
