บทที่ 3 ไม่มีสิทธิ์
1171 คำ
บทที่ 3 ไม่มีสิทธิ์
"พี่มิลิน พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"ปล่อยน้องฉัน จะให้ฉันทำอะไรฉันยอม ข้อร้องล่ะ" มลดาพูดออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเห็นหน้ามัลลิกา คุกเข่าอยู่ต่อหน้าของเธอ
"แค่เธอบอกมาว่าไอ้เค มันอยู่ไหน ฉันจะปล่อยเธอกับน้องทันที" พาธีร์เอ่ยออกมาอีกครั้ง
"ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันติดต่อเขาไม่ได้เป็นเดือนแล้ว เชื่อฉันเถอะ"
"ได้!! ฉันจะให้เธอชดใช้หนี้แทนมัน"
"ได้ แต่ต้องปล่อยน้องของฉัน"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง ถ้าเธอตุกติก คงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
"จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอแค่น้องฉันปลอดภัย"
"ไม่ อย่าทำอะไรพี่มิลิน ทำไมพี่มิลินต้องรับผิดแทนไอ้บ้านั้นด้วย" มัลลิกาโผลงคำพูดออกมาทันที เมื่อพาธีร์กล่าวคำพูดนั้น
"เพราะพี่สาวเธอเป็นเมียมันไง เหตุผลแค่นี้พอไหม"
"ไม่ อย่าทำอะไรพี่ฉัน" มัลลิกา วิ่งเข้ามาขวางพี่สาวเธอเอาไว้
"ใจกล้าดีนิ เอาแบบนี้แล้วกัน ให้พวกเธอสองคนใช้หนี้ร่วมกันเลยเป็นไง จะได้หมดหนี้ไวๆ "พาธีร์ หันมาสั่งลูกน้องให้เอาสองคนนี้ไปขังไว้ก่อน รอเขาตัดสินใจว่าจะให้เธอทำงานอะไรใช้หนี้แทนโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของสองสาวแม้แต่น้อย
"มึงคิดว่าไง" พาธีร์ถามความคิดเห็น ของอินทรา
"เพื่อ"
"อะไรของมึง พูดให้มันได้ใจความหน่อยไม่ได้หรือไงว่ะ"
"มึงถามกูเพื่ออะไร"
"เอ้าไอ้นี่ ถ้างั้นกูตัดสินใจเลยแล้วกัน กูจะเก็บคนพี่ไว้ ส่วนคนน้องกูให้มึงแล้วกัน"
"แค่นี้ใช่ไหม" อินทราลุกขึ้นเดินออกจากห้องทันที
แกร๊กกก เสียงเปิดประตู ทั้งสองสาวมองที่ประตูพร้อมกัน ชายร่างยักษ์สองคนเดินเข้ามาคว้าแขนของมัลลิกา ออกไปจากห้อง มนลดาร้องห้าม จะตามน้องสาวไป แต่เธอก็ถูกกันออกห่างให้อยู่ในห้องเพียงคนเดียว
พาธีร์ ยืนเอาหลังพิงประตูมองร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น สายตาของเธอเหม่อลอย ใบหน้าอิดโรยซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง
"ไง" เสียงทักของพาธีร์ดังขึ้น แต่ร่างเล็กไม่ได้สนใจเธอยังนั่งกอดเข่าอยู่เหมือนเดิมไม่ขยับ "เอาตัวไป" เขาสั่งลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง ร่างเล็กไม่ขัดขืนเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย อยู่ๆ ทุกอย่างก็มืดสนิท
มนลดารู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง เปลือกตาเริ่มขยับไล่แสงที่แยงเข้าตาเพื่อปรับตัว มนลดา พยุงร่างกายอันปวดร้าวลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียงนอน
"ตื่นแล้วหรอ" พาธีร์ ที่นั่งก้มหน้าก้มตากับแล็ปท๊อป เอ่ยขึ้น เขามองเธอแค่หางตาอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก "ไปอาบน้ำ เสื้อผ้าอยู่ในตู้"
มนลดาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยเธอนั่งลงที่เตียงใหญ่ เพราะนอกจากเตียงแล้วก็ไม่มีที่นั่งอื่นให้เธอนั่งได้เลยนอกจากพื้นห้อง
"ทำหน้าให้ดีหน่อย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักที่หญิงสาวทำหน้าแบบนั้น ใบหน้าที่อวดดีของเธอหายไปไหนซะละ
"น้องของฉันอยู่ไหน"
"เธอปลอดภัย"
"ให้ฉันคุยกับน้องหน่อยได้ไหม"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองหรือร้องขออะไรทั้งนั้น"
"แล้วฉันเรียกร้องอะไรได้บ้าง"
"ไม่ได้สักอย่าง"
"จะเอายังไง ว่ามา" มนลดา ยืนขึ้นเต็มความสูง เอามือกอดอกมองไปที่พาธีร์ที่ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน
"มาเป็นผู้หญิงของฉัน"
"ไม่!! " เธอตอบทันทีโดยไม่ต้องไตร่ตรองอะไร
"ถ้างั้นก็ไปรับแขก เลือกเอา"
"นาย!! มัน.!!." มนลดา เม้มปากแน่น มันเวรกรรมอะไรของเธอต้องมาเจอกับปีศาจร้ายแบบเขานะ
"อย่าลืมว่าน้องเธออยู่ในกำมือของฉัน ความปลอดภัยของน้องเธอมันก็ขึ้นอยู่กับเธอเช่นเดียวกัน"
มนลดา กำมือแน่น เธอกลืนน้ำลายลงคอ น้ำตาที่กลั้นไว้มันจุกอยู่ที่อก เธอหายใจเข้าลึกหลายครั้งเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเอง
"ฉันให้เวลาเธอคืนนี้ถึง 4 ทุ่ม โทรมาให้คำตอบฉัน ถ้าคิดหนีคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
ร่างบางเดินลงมาจากรถคันหรูซึ่งมาจอดหน้าร้านสักลายของเธอ มนลดามองดูร้านที่เธอสร้างมันมากับมืออย่างเจ็บปวด ทำไมเขาถึงต้องทิ้งหนี้สินมากมายและเธอต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่เธอไม่ได้ทำด้วย น้ำตาที่อัดแน่นไว้หลั่งไหลมาเป็นทาง เธอคงหนี้ไม่พ้น ต้องเผชิญหน้ากับมันสินะ
กริ๊งงงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มนลดามองดูเป็นเบอร์แปลกเธอชั่งใจอยู่พักหนึ่งจะรับดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเธอก็กดรับสายนั้น
"ฮัลโล"
"พี่"
"พรีม น้องเป็นไงบ้าง"
"พรีมสบายดีค่ะ"
"ตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง หนูสบายดี แล้วพี่ละค่ะ"
"พี่โอเคจ๊ะ พรีมไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
"เขาให้หนูโทรหาพี่ได้ พี่ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ไม่ต้องห่วงหนู"
"มีอะไรรีบโทรหาพี่นะ"
"ค่ะ น้องต้องวางแล้ว หนูรักพี่มิลินนะคะ"
"พี่ก็รักพรีม ดูแลตัวเองด้วย....." ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ สายก็ตัดไปทันที มือเล็กปาดน้ำตาตัวเอง ก้าวเท้าเดินเข้าร้านเก็บของที่เมื่อวานยังเก็บไม่เรียบร้อยให้เข้าที่ มนลดาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ด้วยชุดแซกกางเกงดำเปิดโชว์แผ่นหลังสีขาวเนียล มีลายสักบ่วงดักฝันตรงท้ายทอย อย่างมีเสน่ห์ และโดดเด่นจากผิวขาวเนียน
ร่างเล็กย่างเท้าเข้ามาภายในผับประจำ พนักงานรีบเข้ามาต้อนรับทันทีแล้วพาไปยังโต๊ะประจำของเธอ มนลดา สั่งเหล้าที่คุ้นเคย ในหัวคิดเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ตก เธอควรตัดสินใจแบบไหนดี ต้องเป็นผู้หญิงของเขา หรือต้องไปรับแขก จะเลือกสิ่งไหน เธอก็เสียเปรียบอยู่ดี แต่อย่างน้อยเป็นผู้หญิงของเขา มันก็ยังดีกว่าต้องเป็นผู้หญิงของผู้ชายหลายคน มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมา มองดูเวลา เหลืออีก 10 นาทีจะสี่ทุ่ม ใบหน้าสวยยิ้มยกมุมปากอย่างเวทนาในโชคชะตาของตัวเอง
"สวัสดีครับ" ปลายสายทักทายมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ฉันรับขอเสนอของคุณ"
"จะเอาข้อไหนดีล่ะ"
"ฉัน........"
"ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้อีก 5 นาทีค่อยโทรมาใหม่ยังพอมีเวลา"
"ฉันจะเป็นผู้หญิงของคุณ" เธอพูดแล้วกดตัดสายทันที พร้อมกระดกเหล้าในมือลงคอติดต่อกันหลายแก้ว
- ผู้เขียน
