ตอนที่ 5
2241 คำ
ตอนที่ 5
(ไอรีน)
"อะไรวะ จะทักกันสักคำก็ไม่มี" ไหนพี่เกียร์บอกว่าพี่เก้าจะจีบเราไง เนี่ยนะคนที่จะจีบกันเขาแสดงออกแบบนี้น่ะเหรอ คือฉันงงมาก จะทักทายกันสักคำก็ไม่มี แต่เอ๊!! ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยนะ ไปมหาลัยดีกว่า
"ไอรีนเป็นอะไรเพื่อน" มะนาวกับไอ้เนตรก็เดินมาหาฉันที่โต๊ะที่เราชอบนั่งอ่านหนังสือกันเป็นประจำ
"นี่เพื่อน...ขอถามอะไรหน่อยสิ คนที่เขาจะจีบกันเขาต้องแสดงออกต่อกันยังไงบ้างเหรอ" ประสบการณ์ทางนี้ของฉันไม่ค่อยมีเท่าไหร่ แต่เพื่อนของฉันมี ฉันก็เลยอาศัยถามพวกมันนี่แหละ
"ก็จับมือ" ไม่มี...แต่ข้อนี้พอเข้าใจได้ เพราะยังไม่ได้เป็นแฟนกันจะจับก็คงไม่สมควร
"ชวนคุย" ไม่มีอีก...เงียบมาก มีแค่รอยยิ้มจางๆ ที่บ้านเรียกว่าไม่เต็มใจที่จะยิ้ม
"ส่งสายตา แล้วก็ขอเบอร์แลกไลน์ ประมาณนี้มึง" ไม่มี!! เบอร์เหรอ ไลน์เหรอ
"ไม่มีเลยโว้ย!" ไม่มีอะไรสักอย่าง แล้วฉันจะหงุดหงิดทำไมนี่
"เป็นอะไรของมึง" ไอ้มะนาวมันถาม เออก็จริงของมัน นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ ชอบพี่เก้าเหรอ ก็เปล่านี่!
"ก็พี่ชายกูเขาบอกว่า มีคนจะจีบกู แต่ทำไมกูถึงไม่รู้สึกว่าเขาจีบกูเลยวะ กูงงมากเลย" เมื่อวานไปทานข้าวเขาก็เฉยๆ เมื่อเช้าเจอกันทักสักคำก็ยังไม่มีเลย ถ้าเขาจะจีบเราจริงๆ มันก็ต้องมีทักทายถามไถ่กันบ้างสิจริงไหม
"แล้วทำไมมึงชอบเขาเหรอ ถึงได้ดูหงุดหงิดขนาดนี้" ฮึ! นี่ฉันแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ
“เปล๊า...พวกมึงลองคิดดูนะ กูออกจะสวยและรวยมากขนาดนี้ ถ้าจะมีใครสักคนมาจีบกู คนที่จะจีบกูก็ต้องเดินหน้าหน่อยหรือเปล่าวะ เช้ามานะแค่ยิ้มให้แล้วก็เดินออกไปเลยเซ็งชิบผาย" เอ๊!! แล้วทำไมฉันต้องเซ็งด้วยก็ไม่ได้ชอบเขานี่
"เดี๋ยวๆ ยิ้มให้แล้วก็เดินออกไปเลย คือห้องเขากับห้องของมึง" เนตรดาวมันกำลังเดา
"เออ...ห้องกูอยู่ติดกับห้องของเขาเลยว่ะ" ข้อนี้ก็เป็นอีกข้อหนึ่งที่ฉันไม่ชอบ
"กรี๊ดดดดดด อย่างกับในซีรีย์ที่กูชอบดูเลยอ่ะ พระเอกกับนางเอกอยู่ห้องติดกัน ว่าแต่เขาหล่อหรือเปล่าวะ" มะนาวเพื่อนของฉันคนนี้มันบ้าซีรีย์เป็นที่สุด แต่มันถามฉันว่าอะไรนะ พี่เก้าหล่อหรือเปล่าน่ะเหรอ
"งั้นๆ แหละ" หมั้นไส้!! แต่ถ้าจะให้ตอบจริงๆ บอกเลยว่าพี่เก้าหล่อมาก ก.ล้านตัว
“จริงเหรอ” พวกมันกำลังทำหน้าทำตาล้อเลียนฉันอยู่น่ะสิ
"เออๆ ไปเรียนเถอะเข้าสายเดี๋ยวโดนอาจารย์ป้าบ่นอีก" ก็ฉันขี้เกียจตอบคำถามพวกมัน ถ้าขืนนั่งอยู่มีหวังมันคงถามฉันอีกยาวแน่
ตกเย็นหลังเลิกเรียนฉันก็กลับห้อง อยู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ก็อกๆๆ" เอ๊! ใครมา ฉันก็เลยเดินไปเปิดประตู
"อ้าวพี่เก้า มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันเผลอยิ้มให้พี่เก้า เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆ ของเขา
"ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ" แหม! จะจีบก็บอกมาดิรอฟังอยู่ มาชวนไปทานข้าว ไปสิคะจะรออะไร กำลังหิวอยู่พอดีเลย ได้เวลาหาอาหารเย็นใส่ท้องแล้วด้วย
"รอแป็บนึงนะคะ" ฉันปิดประตูเข้าไปหยิบกระเป๋าตังกับมือถือแล้วก็ออกไปทานข้าวกับพี่เก้า ระหว่างเดินกันไปพี่เก้าก็ถามขึ้นมาว่า…
(นพเก้า)
"น้องไออยากเปลี่ยนร้านไหม" ผมถามขึ้นอย่างเอาใจ เธอเป็นลูกคุณหนูอาจจะชอบร้านอาหารที่หรูหรากว่านี้ก็ได้ เพราะร้านเมื่อวานที่ผมพาเธอไป ก็เป็นร้านธรรมดา แต่ที่ผมชอบเข้าก็เพราะ ภายในร้านสะอาด รสชาติของอาหารก็อร่อย แถมยังอยู่ใกล้และสะดวกดีครับ
"แล้วแต่พี่เก้าเลยค่ะ ไอยังไงก็ได้" ผมไม่คิดว่าเธอจะตอบแบบนี้ แต่ก็ดี
"งั้นร้านเดิมเนอะพี่ว่ามันสะดวกดีแล้วก็อร่อยด้วย" ผมพยายามชวนเธอคุย อยากทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น ดูจากการแต่งตัวของเธอก็ง่ายๆ กางเกงยีนขาสั้นอวดเรียวขาสวย เสื้อยืดคอกลมดูแล้วสบายๆ หรือว่าเธอจะเป็นคนง่ายๆ อย่างที่ไอ้เกียร์น้องเขยของผมมันบอกจริงๆ
"ค่ะ" ผมพาเธอมานั่งที่ร้านอาหารร้านเดิม ร้านนี้เป็นร้านที่ผมชอบมานั่งรับประทานอาหารบ่อยที่สุด จะเรียกว่าเป็นร้านประจำก็ได้ เพราะผมมาบ่อยมาก แต่ถ้าวันไหนผมอยากทานอะไรที่พิเศษๆ ผมก็จะทำทานเองที่ห้อง แต่ก็ไม่ได้บ่อยนักหรอก ส่วนมากก็จะมาอาศัยร้านนี้นี่แหละ
“วันนี้น้องไออยากทานอะไรสั่งเลย วันนี้ของผมขอเป็นต้มยำกุ้งน้ำข้นกับข้าวสวยแล้วกันครับ” ผมบอกให้น้องไอสั่งอาหารที่อยากทาน แล้วผมก็หันไปสั่งกับเด็กเสิร์ฟในร้าน
“ไอเอาข้าวผัดใส่ไข่สองฟอง ไม่ใส่หมูไม่ใส่ไก่ค่ะ” ฮึ! ทานแค่นี้ มิน่าตัวถึงไม่โตสักที
“ไม่คิดจะทานเนื้อสัตว์บ้างเหรอครับ” ที่ผมถามเธอก็อยากให้เธอทานเนื้อสัตว์เข้าไปบ้างจะได้ครบห้าหมู่
“ก็ไข่ไงคะ” อือก็จริงของเธอ จากนั้นผมก็หันไปพยักหน้าให้กับเด็กเสิร์ฟว่าเอาตามนี้ แล้วเราก็นั่งรออาหารกัน
ผมไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเธอ ก็ได้แต่นั่งจิบน้ำรออาหารแล้วก็มองหน้าเธออยู่อย่างนั้น ส่วนน้องไอก็มองผมเธอยิ้มให้แต่ไม่ได้เขินเหมือนวันแรก ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟ ผมตักน้ำต้มยำร้อนๆ เข้าปาก ส่วนเธอก็ทำท่าเหมือนอยากจะถามอะไรผมสักอย่างนานแล้ว แล้วเธอก็ถาม...
“พี่เก้าเป็นเกย์หรือเปล่าคะ" What!!!
"แคร่ก แคร่ก" น้ำต้มยำทำพิษครับ ผมกำลังรู้สึกว่าน้ำต้มยำที่ผมกำลังซดเมื่อสักครู่ มันขึ้นเพดานจนแสบไปหมด เธอตั้งคำถามอะไรครับนี่! ในเมื่อเธอถามแบบนี้ผมผู้ชายแท้นะครับ จะยอมไม่ได้เด็ดขาด ผมยกน้ำเปล่าดื่มให้รู้สึกดีขึ้น แล้วผมก็ถามเธอกลับทันทีว่า...
"น้องไออยากจะพิสูจน์หรือเปล่าล่ะครับ" แหมหยามกันขนาดนี้ เดี๋ยวก็ให้กินพี่แทนข้าวซะดีมั้ง
"แฮ่ๆ ไม่ดีกว่าค่ะ" ผมส่ายหัว ให้กับความคิดของเธอ เห็นมองผมอยู่นานแล้ว สงสัยจะอยากรู้มาก ผมเป็นผู้ชายหน้าหวานเรื่องนี้ผมรู้ตัวเองดี แล้วยังไงล่ะก็เกิดมามันก็เป็นแบบนี้แล้ว แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่เธอถาม ผมเป็นผู้ชายแท้แน่นอนครับ แล้วที่ผมยังไม่มีแฟนก็เพราะผมไม่มีเวลาไปหา แล้ววันๆ ก็ไม่เจอใครด้วย ชีวิตของผมก็ทำแต่งาน
"ทำไมถึงคิดว่าพี่เป็นเกย์ล่ะครับ...น้องไอ" ผมจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ อยากรู้ว่าเธอจะตอบคำถามผมยังไง
"ไอ...ไอขอโทษค่ะ ถ้าคำถามของไอทำให้พี่เก้าไม่พอใจ" ที่จริงผมก็ไม่ได้ไม่พอใจหรอกนะ แต่ผมแค่แปลกใจมากกว่า ว่าเธอคิดอะไรของเธออยู่ในใจกันแน่ แต่ผมก็ต้องทำเป็นหน้าเข้มขึ้นมาทันที
"คำถามเมื่อกี้ น้องไอต้องโดนลงโทษ" ผมคาดโทษกับเธอไว้ก่อน ถามอะไรไม่คิด มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด เด็กหนอเด็ก ผมแอบยิ้มเมื่อเธอก้มหน้าลงตักข้าวผัดไข่ที่เธอสั่งแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างน่ารัก จากนั้นผมก็ลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อ แต่ตอนนี้ผมยังรู้สึกแสบคอไม่หายเลย ก็สำสักเมื่อสักครู่นี่นั่นแหละครับ
"อยากทานของหวานไหม" เธอวางช้อนลงผมคิดว่าเธออิ่มแล้ว ผมก็เลยชวนเธอทานของหวานต่อ
"ไม่ค่ะไอไม่ทานของหวานตอนเย็นเดี๋ยวอ้วน" โอ้โห! กลัวอ้วนด้วยเอวจะขาดแล้วแม่คุ๊นนน ตัวเล็กนิดเดียวเอง แต่ผมก็ชอบคนที่ชอบดูแลตัวเองนะ โดนเฉพาะการออกกำลังกาย เพราะผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ชอบการออกกำลังกายเป็นที่สุด
"ครับ งั้นกลับกันเลยเนอะ"
"ค่ะ" จากนั้นผมก็จ่ายเงินแล้วพาเธอเดินออกจากร้านแล้วกลับห้อง ระหว่างเดินผมก็ชวนเธอคุยบ้าง ผมถามคำเธอก็ตอบคำ อาจจะเป็นเพราะเราพึ่งจะรู้จักกัน แล้วอายุของผมก็ดูโตกว่าเธอหลายปี ผมคิดว่าถ้าเราได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น ก็น่าจะทำให้เราสนิทกันได้
"น้องไอครับ" ผมเริ่มที่จะพูดกับเธอให้มากขึ้น เพราะตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าเธอไม่ได้แสดงอาการรังเกียจผมเหมือนกับวันแรกแล้ว
"คะ" เธอหันมามองหน้าผม ขณะที่เธอกำลังก้าวขาเข้าห้องของเธอ
"รอทานอาหารเย็นกับพี่ทุกวันเลยได้ไหมครับ" ถ้าผมไม่ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ผมกับเธอถึงจะสนิทกัน อายุของผมก็เยอะขึ้นทุกปี แล้วตอนนี้เธอก็ยังไม่มีใคร ตามคำบอกเล่าของพี่ชายเธอ ตอนนี้ก็จึงเป็นโอกาสทองของผม ผมก็ต้องรีบหน่อยแล้ว
"ทำไมคะ" ถ้าผมจะบอกเธอว่าผมอยากจะจีบเธอตอนนี้มันจะเร็วไปไหม
"ก็พี่ไม่มีเพื่อนทาน รอทานพร้อมพี่นะ" ทำไมปากของผมมันถึงไม่ตรงกับใจเอาซะเลย
"ก็ได้ค่ะ" ทีแรกผมคิดว่าเธอจะปฏิเสธ
"ตกลงแล้วนะ ถ้างั้นหกโมงตรงพี่รอหน้าห้องนะครับ ขอเบอร์หน่อย" ที่จริงผมมีเบอร์ของเธอแล้ว แต่แกล้งขอเธอใหม่ดีกว่าผมอยากรู้ว่าเธอจะให้ไหม
"ค่ะ" และแล้วเธอก็หยิบมือถือ พร้อมกับปลดล๊อคหน้าจอแล้วส่งมาให้ผม เธอทำแบบนี้ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองนะนี่ จากนั้นผมก็กดเบอร์ของผมที่เครื่องของเธอ แล้วกดโทรออกเข้าเครื่องของผม พอมือถือที่อยู่ในกระเป๋าของผมดังขึ้น ผมก็ส่งมือถือของเธอคืน
"เมมเบอร์พี่ไว้ด้วย" ผมยื่นมือถือคืนให้เธอ จากนั้นเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน
หลายวันผ่านไป (ไอรีน)
"ไอรีนวันนี้กูว่างแล้ว ไปกัน" มะนาวเพื่อนของฉันมันเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
"ไปไหน…" ฉันกับไอ้เนตรทำหน้างงๆ
"ก็เรื่องฉลองห้องใหม่มึงไง" อ๋อเกือบลืมไปเลย ก็ที่เรายังไม่ได้ไปกันสักทีก็เพราะรอมันอยู่นั่นแหละ
"เออไปดิ กูก็อยากจะไปเปิดหูเปิดตาอยู่เหมือนกัน" ส่วนไอ้เนตรมันยังไงก็ได้ ไปไหนไปกันอยู่แล้ว
"เฮ้ยๆ แล้วพี่ชายข้างห้องมึงล่ะจะเอายังไง" ก็พี่เก้านั่นแหละ หลายวันที่ผ่านมาฉันกับพี่เก้าก็พูดคุยกันมากขึ้น แต่ความสัมพันธ์ก็ยังเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเดิม ตกเย็นของทุกวันเราก็จะไปทานข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน ทำให้ฉันมีเพื่อนทานข้าวก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหงา
"เออว่ะ ถ้าเขารู้มามี้กูต้องรู้แน่ๆ" ยังไงฉันก็ยังไม่ไว้ใจพี่เก้าอยู่ดี
"เอางี้ มึงก็ไปทานข้าวกับเขาปกตินั่นแหละ แล้วสักสองทุ่มมึงค่อยออกมา รับรองพี่ชายข้างห้องของมึงไม่รู้หรอก" นี่ฉันอายุยี่สิบแล้วนะแต่ก็ยังต้องหนีเที่ยวเหมือนเด็กๆ ก็เพราะฉันไม่อยากให้มามี้รู้ไงว่าฉันแอบเที่ยว และสถานที่ที่จะไปกันนั้นก็คือผับ
"พวกมึงนี่...อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วทำอย่างกับเด็กหนีเที่ยวอย่างนั้นแหละ" เป็นเสียงของไอ้เนตร ก็ใครจะเหมือนบ้านมันล่ะ ให้ความเป็นอิสระจนฉันอิจฉา
"กูไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากให้มามี้รู้เฉยๆ เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วง" เห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็รักมามี้ของฉันนะ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง ฉันก็แค่อยากจะเที่ยวบ้างอะไรบ้างตามวัยของฉันนั่นแหละ
"เอองั้นตามนี้เนอะ" จากนั้นฉันกับเพื่อนๆ ของฉันก็แยกย้ายกัน
- ผู้เขียน
