ที่สุดของรัก

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้คือจิตใจของคน สิ่งที่ยากจะหยั่งถึง การกระทำที่อาจจะตรงข้ามกับความคิด ความริษยาที่มาในรูปแบบของความใกล้ชิด... (ฉันถูกเพื่อนแกล้ง พี่มารับฉันหน่อยได้ไหมเดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้) คำบอกเล่าของน้องสาวลูกติดของพ่อเลี้ยงดังขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เพราะแบบนั้นทำให้เธอที่แม้ปกติไม่ค่อยสนิทกันกับน้องต่างสายเลือดแค่ไหนแต่ก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะแบบนั้นจึงทำให้เธอเลือกจะเดินทางไปยังสถานที่ที่ได้รับจากน้องสาวด้วยตัวคนเดียว ไปถึงสถานที่ไม่คุ้นเคยและได้รู้ว่ามันเปลี่ยวแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ทำใจฝืนความกลัวก้าวเข้าไปในบริเวณรกร้างของตึกร้างขนาดใหญ่จำนวนห้าชั้นที่ยังสร้างไม่เสร็จ ถึงแม้ว่าเธอกับน้องสาวต่างสายเลือดจะไม่ได้สนิทกันแต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีท่าทีรุนแรงหรือเป็นศัตรูต่อกัน เพราะแบบนั้นมันถึงทำให้เธอไม่มีความคิดในเรื่องไม่ดีที่เหมือนจะเกินจริง กระทั่งเธอขึ้นไปถึงชั้นห้าที่เป็นดาดฟ้าของตัวอาคารที่น้องสาวได้บอกในข้อความหลังส่งโลเคชั่นมาให้เธอ ขึ้นไปด้วยแสงไฟของโทรศัพท์ที่อยู่ในมือด้วยหัวใจหวาดหวั่น “ใบหม่อน” หลังจากขึ้นมาถึงชั้นห้าเธอก็เอ่ยปากเรียกน้องสาวขึ้นเพื่อระบุตำแหน่ง แต่ทุกอย่างกลับเงียบไร้การตอบรับทำให้เธอต้องเข้าไปกลางอาคารมากขึ้นกว่าเดิม และไม่นานก็มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นทำให้เธอหันไปตามเสียงและได้เห็นชายฉกรรจ์หน้าตาน่ากลัวคนหนึ่งที่ออกจากมาจากมุมหนึ่งของเสาเปลือยและจ้องมองมายังร่างของเธอด้วยรอยยิ้มน่าขยะแขยง “!” หญิงสาววัยเพียงสิบก้าวปีอย่างเธอย่อมตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นธรรมดา ความหวาดกลัวกัดกินใจของเธออย่างรุนแรงหลังจากเธอรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับอันตรายจากแผนการของน้องสาวต่างสายเลือดอย่างไม่คาดคิด เธอค่อยๆ ก้าวถอยหลังก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปทางบันไดในทันที วิ่งเพื่อหนีจากอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอโดยที่ชายฉกรรจ์คนนั้นย่อมก้าวยาวๆ ตามเธอมาติดๆ อย่างไม่คิดจะปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นธรรมดา และในขณะเดียวกันชั้นหนึ่งของตึกเดียวกันแต่เป็นอีกคนละทิศก็มีเหตุการณ์รุนแรงหนึ่งได้เกิดขึ้นไม่ต่างกัน ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปีที่ถูกมัดมือยึดไว้กับเสาที่หมดสติไปก่อนหน้านี้จากความรุนแรงค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากเสียงกรีดร้องของหญิงสาวรายหนึ่ง สายตาของเขาค่อนข้างพร่ามัวแต่ก็ยังพอเห็นเงาเลือนลางจากเบื้องหน้าที่กำลังเคลื่อนไหวบางอย่างอยู่ “ช่วยด้วย ฮืออ อย่าทำฉัน” เสียงโหยหวนของหญิงสาวร้องดังขึ้นอย่างทรมาน เสียงที่คุ้นหูเขาไม่น้อยจนเรียกสติของชายหนุ่มได้อย่างดี ตึกร้างที่ไร้ไฟมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ยามค่ำคืนเท่านั้นที่ให้เห็นภาพขาวดำของบุคคล เงาของชายหนุ่มรายหนึ่งกำลังโยกเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวที่กำลังร้องอย่างเจ็บปวดโหยหวนจากความทรมาน ซึ่งนั่นคือเสียงของแฟนสาวของเขา “ธิชา!” เสียงคำรามของเขาดังขึ้นอย่างยอมไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแฟนสาวของเขา เขากำลังดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่แน่นหนาอย่างไม่สนใจร่างกายที่บาดเจ็บแม้แต่น้อย แต่ก็น่าเสียดายที่เขาถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาเกินกว่าจะหลุดไปได้ง่ายๆ “ตื่นแล้วเหรอวะ ดูคนรักของมึงสิ มึงช่วยอะไรเธอได้บ้าง ฮ่า!ๆๆ” เสียงเย้ยหยันจากชายฉรกรรจ์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะแสนสะใจ “ฮืออ!” เสียงของแฟนสาวเขายังคงร้องไห้ปานจะขาดใจ เป็นเสียงที่เสียดแทงเข้าไปถึงหน้าอกข้างซ้ายของเขาอย่างแสนสาหัส “ช่วยไม่ได้นะที่เธอดันเป็นคนรักของมึง” ชายฉกรรจ์ที่อยู่บนร่างกายของแฟนสาวเขาเอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยันไม่น้อย “มึงไม่ต้องกลัวไปหรอก เดี๋ยวกูจะช่วยให้มึงหายเจ็บปวดจากการเห็นแฟนมึงถูกย่ำยีเอง” ชายคนแรกพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ มือหนาขยับไปล้วงหยิบบางอย่างออกมาและเปิดมันออก ฉึก! และมันก็ถูกจ้วงแทงลงไปที่ท้องแกร่งของเขา “อึก!” ความเจ็บปวดวิ่งพล่านเข้าร่างกายของเขาในพริบตา แต่สายตาของเขาก็ยังคงมองไปยังภาพเบื้องหน้าที่แฟนสาวกำลังถูกทำร้ายอยู่ และ... “อ้ากกก!!!” เสียงร้องโหยหวนของชายฉกรรจ์คนหนึ่งดังขึ้นจากนอกตัวอาคารเรียกความสนใจของชายฉกรรจ์ทั้งสองได้อย่างดี ตุบ! เสียงของหนักกระแทกกับพื้นเรียกความสนใจของชายฉกรรจ์ที่จ้วงแทงชายหนุ่มให้วิ่งไปตามเสียงก่อนจะเห็นภาพของชายคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นและตายคาที่ไปแล้ว “มีคนอยู่ที่นี่!” มันหันไปบอกเพื่อนของมันขึ้นอย่างตื่นตระหนก “รีบไปเร็ว!” ชายอีกคนพูดพร้อมกับลุกขึ้นก่อนจะกระชากหญิงสาวบนพื้นขึ้นแล้วยกอุ้มพาดบ่าพาออกไปในทันที “ธิชา!” เสียงร้องของความเจ็บปวดและการดิ้นรนเพื่อคนรักทำให้เขาราวกับสัตว์ป่าคลุ้มคลั่ง แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาๆ ที่ถูกมัดและถูกทำร้ายอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ทำได้เพียงมองภาพของหญิงสาวถูกอุ้มพาห่างออกไปจากสายตาของเขา ความเจ็บปวดและรับไม่ได้กัดกินใจของเขาจนส่งเสียงร้องคำรามออกมาอย่างดัง ดังพอเรียกหญิงสาวที่กำลังวิ่งลงมาด้วยอาการขวัญหนีชะงักงันก่อนจะย้อนกลับมาตามเสียงร้องไห้ของชายหนุ่ม แม้จะกลัวแค่ไหนแต่ภาพที่เธอเห็นก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปและช่วยเหลือเขาไว้ ช่วยทั้งที่ตัวเองแทบจะไม่มีสติจากความกลัวแล้วด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยทั้งเขาและเธอก็รอดจากอันตรายมาได้อย่างปาฏิหาริย์