เจ้าหญิงมาเฟีย’ ของตระกูลพิบูลวรพงศ์”
576 คำ
มารุต
นั่งกอดอกอยู่ในห้องทำงาน
ชั้นบนสุดของเกรซเฮาส์
ดวงตาคมวาวเต็มไปด้วยแรงกดดัน
เขาเบื่อกับข้อมูลที่ได้มาน้อยนิด ไร้ทิศทาง
จึงออกคำสั่งเสียงกร้าวให้ลูกน้องใช้ “ยาแรง”
ในการสืบหาเบาะแส
...
ไม่นานนัก
รายงานชุดใหม่ก็ถูกโยนลงบนโต๊ะไม้สักตรงหน้า — เป็นแฟ้มที่ปนด้วยภาพถ่ายกลางคืน
โทรศัพท์ถูกดักฟัง ข้อมูลการเคลื่อนไหว
ที่ละเอียดเกินกว่าคนธรรมดาจะครอบครองได้
...
ภาพเงาดำหลายคน
ปรากฏอยู่ตามมุมเงาของร้านดอกไม้
และบ้านพักของไอริส ไม่ใช่ลูกค้า
ไม่ใช่คนเดินถนน แต่เป็น “สายตา”
ที่คอยปกป้องเธออย่างแนบเนียน
...
เสียงลูกน้องรายงานเสียงสั่น
“บอส…เราเจอเงาแปลก ๆ คอยตามประกบเธอ
ทุกครั้งที่เธอออกนอกบ้าน ...
บางครั้งแค่ยืนไกล ๆ
เฝ้ามองเหมือนบอดี้การ์ดเงียบ ๆ …
และที่สำคัญ พวกมันไม่ใช่มือสมัครเล่น”
...
มารุตไล่สายตาไปตามเอกสาร
ก่อนหยุดที่ภาพหนึ่ง —
ชายแปลกหน้าในชุดดำ
ยืนพิงเสาไฟริมถนน
ดวงตาคมมองไปที่รถของไอริส
ราวกับเฝ้ารักษาเธอ
...
หัวใจมารุตเต้นแรง
ความจริงเริ่มชัดขึ้นทีละน้อย
“…มีใครบางคนคอยปกป้องเธออยู่ตลอด”
เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงต่ำพร่า
...
เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมทอแสงกร้าว
“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว…
เธอไม่ใช่แค่เจ้าของร้านดอกไม้ธรรมดา
แน่นอน”
..
มารุตนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
แสงไฟในห้องสลัวส่องใบหน้าคมเข้ม
ที่เต็มไปด้วยความเครียด
เขาพลิกแฟ้มข้อมูลอย่างใจร้อน
--- จนกระทั่งสายลับคนหนึ่งเดินเข้ามาเงียบ ๆ
วางซองซีลปิดผนึกลงตรงหน้า
...
“บอส…ผมคิดว่าคุณต้องดูสิ่งนี้”
น้ำเสียงของสายลับสั่นเล็กน้อย
...
มารุตเลิกคิ้ว ~
คว้าซองกระดาษมาเปิดฉีกด้วยมือเปล่า
ดวงตาคมอ่านเอกสารทีละบรรทัด
ก่อนที่หัวใจจะสะดุดแรง
เหมือนถูกกำหมัดทุบกลางอก
...
ในแฟ้มมีภาพถ่ายเก่า ซีดจาง
แต่ยังชัดเจนพอ--
ภาพชายคนหนึ่งสวมสูทดำ ใบหน้าแสนคุ้นตา
คือ “ชายสูงวัย” ที่เคยก้าวเข้าไปในร้านดอกไม้ของไอริสเมื่อไม่กี่วันก่อน
ใต้ภาพมีชื่อที่ทำให้เลือดในกายมารุตเย็นเฉียบ
“เจ้าพ่อพิบูลวรพงศ์”
สายลับกลืนน้ำลาย
ก่อนเอ่ยต่อเสียงเบาเหมือนกระซิบ
...
“เขาคืออดีตเจ้าพ่อผู้กุมอำนาจใหญ่ที่สุด
ในประเทศเมื่อยี่สิบปีก่อน…
แก๊งทั้งหมดเคยยอมศิโรราบต่อเขา
จนกระทั่งเขาหายไปจากวงการอย่างไร้ร่องรอย”
..
เอกสารอีกแผ่นถูกเลื่อนมา
เป็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งตอนยังเด็ก
กำลังยืนจับมือกับชายหนุ่มวัยกลางคนผู้นั้น
ใต้ภาพมีลายมือเขียนว่า ‘ไอริส’
...
ดวงตาคมของมารุตเบิกกว้าง
แรงอารมณ์ตีขึ้นในอกจนควบคุมแทบไม่อยู่
“นี่มัน…เป็นไปไม่ได้”
เขาพึมพำเสียงต่ำ
สะโพกเอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
...
หัวใจเขาเต้นกระหน่ำ—
>คนที่เขาพยายามกดดัน
>คนที่เขาหมายจะซื้อร้านและบีบให้ก้มหัว…
กลับกลายเป็น...
ลูกสาวของตำนานที่ทั้งวงการเคยหวาดกลัว
...
บรรยากาศรอบตัวมารุต
เปลี่ยนเป็นความกดดันมหาศาล
เขากัดฟันแน่น มือกำแฟ้มจนกระดาษยับยู่ยี่
...
“ไม่แปลกเลยที่ใคร ๆ จะไม่กล้าแตะต้องเธอ…” เสียงทุ้มต่ำลอดไรฟัน
“…เพราะเธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงธรรมดา แต่คือ
‘เจ้าหญิงมาเฟีย’ ของตระกูลพิบูลวรพงศ์”
- ผู้เขียน
