ศักดิ์ศรีฉันไม่ขาย!!

633 คำ

กลางคืนที่มืดสลัว รถของไอริสลับสายตาไปนานแล้ว เหลือเพียงเงาของชายหนุ่มมาดเข้ม ยืนค้ำอยู่หน้าร้านดอกไม้ที่ปิดไฟสนิท บรรยากาศเงียบสงัดเหมือนกลืนกินทุกสิ่ง .. แววตาคมกริบของเขา ไม่ใช่เพียงความโกรธอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยความคิดคำนวณ ราวกับสมองกำลังวางแผนเดินเกมใหม่ . > “ผืนดินแถวนี้…ยอมขายหมดแล้ว เหลือก็แค่เธอคนเดียว” มุมปากของเขายกยิ้มบาง ๆ เย็นชาในเงามืด “ที่ตรงนี้…คือทำเลทองสำหรับธุรกิจของฉัน ต้องช่วงชิงขยายเขตอำนาจ ... ก่อนที่พวกนั้นจะได้ทำเลทองผืนนี้ไป” .. เขาเงยหน้ามองป้ายชื่อร้าน ที่สะท้อนแสงไฟถนน ราวกับจะจดจำชื่อเธอให้แน่นในใจ > “ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหน…ฉันต้องได้มันมา” .. แต่ในห้วงความคิดอันมืดหม่นนั้น ก็ผุดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งที่หนักแน่น และโหดเหี้ยมยิ่งกว่า > “ถ้าเธอยังดื้อดึงไม่ยอม… ก็คงเหลือแค่ฆ่าเธอทิ้ง” .. สายตาของมารุตแข็งกร้าว เงียบงัน ทิ้งไว้เพียงความอำมหิตที่ก่อร่างขึ้นในใจ เหมือนพายุที่กำลังจะถาโถมเข้าใส่หญิงสาว ผู้ไม่เคยเกรงกลัวใคร… .. --เช้าวันรุ่งขึ้น -- แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านกระจกใส ของร้านดอกไม้ กลีบกุหลาบที่เพิ่งบานสะพรั่ง ยังคงส่งกลิ่นหอมละมุนเหมือนทุกวัน แต่บรรยากาศอันสงบกลับถูกทำลายลง อย่างกะทันหัน .. เสียง ปัง! !! ของกระถางแตกกระจายดังสนั่น ก่อนตามด้วยเสียงแจกันแก้วหล่นแตก เพล้ง!!! ชายฉกรรจ์ในชุดดำหลายคน บุกเข้ามาในร้านอย่างอหังการ แววตาแข็งกร้าว บางคนใช้มือปัดช่อดอกไม้ หล่นเกลื่อนพื้น บางคนยกโต๊ะพลิกคว่ำ ความหอมละมุนของร้านถูกแทนที่ด้วยกลิ่นฝุ่น กลิ่นแก้วแตก และบรรยากาศอันน่ากดดัน .. ชายหนุ่มคนเดิม เดินก้าวตามเข้ามาช้า ๆ สูทสีเข้มสะท้อนอำนาจ แววตาเย็นเยียบ กวาดมองความเสียหายเหมือนกำลังชื่นชมผลงาน เขายกคิ้วเล็กน้อยเหมือนท้าทาย “ยังคิดจะดื้ออีกไหม ยัยบ้า? แค่เซ็นเอกสาร ขายให้ผม ทุกอย่างก็จบ” .. ทว่าไอริสกลับยืนนิ่ง มือยังคงจับช่อไอริสสีม่วงที่เธอกำลังจัดค้างไว้ ดวงตาของเธอเรียบเฉย ไม่มีน้ำตา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยความสะทกสะท้าน ต่อสิ่งที่ถูกทำลายรอบตัว .. “ของพังซ่อมได้… แต่ศักดิ์ศรีฉันไม่ขาย” เธอเอ่ยเสียงเรียบ ไม่สูง ไม่ต่ำ ราวกับไม่มีความโกรธ ไม่มีความหวาดหวั่น .. เขากัดฟันแน่น แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าหา — เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน ~ “ไอ้พวกสารเลว! !! มาทำอะไรกับร้านผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้!” .. ลูกค้าขาประจำที่ยืนอยู่แถวนั้น รีบกรูกันเข้ามา บ้างคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายคลิป บ้างตะโกนด่า สาปแช่ง เสียงโวยวายดังระงม จนคนที่เดินผ่านถนนเริ่มหยุดมอง และเข้ามาสมทบ .. >>“อายบ้างไหม! มาทำร้ายดอกไม้ มาทำร้ายร้านแบบนี้!” >>“ประจานลงโซเชียลแน่ วันนี้มึงดังแน่พวกเวร!” .. ชายฉกรรจ์ที่เข้ามาพังข้าวของเริ่มลังเล ใบหน้าตึงเครียดเมื่อเห็นกล้องมือถือ หลายสิบเครื่องกำลังจับภาพ พวกเขาเหลือบมองคนที่สั่งการอย่างไม่มั่นใจ .. ไอริสยังคงยืนเรียบเฉย ไม่ร้องไห้ ไม่แม้แต่จะหันไปมองเศษซากรอบตัว ดวงตาเธอสบกับเขานิ่ง ๆ เหมือนกำลังประกาศเงียบ ๆ ว่า ต่อให้พายุรุนแรงเพียงใด เธอก็จะไม่ก้มศีรษะให้เขา .. เสียงด่าทอและการถ่ายคลิปยังคงกดดันไม่หยุด ราวกับทั้งละแวกพร้อมใจกัน ปกป้องร้านดอกไม้แห่งนี้ ให้พ้นจากเงามืดของพวกมาเฟีย…

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more