EP.6
1081 คำ
“เราเป็นแฟนกัน หึ!!”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกผู้หญิงตรงหน้าทำให้ฉันหันไปจ้องเขาตาเขม้น พูดอะไรนะ เรายังไม่ได้คบกันสักหน่อย พึ่งจะเริ่มต้นเอง…พอหันไปมองพี่ครีมก็ได้เห็นว่าเธอดูตกใจมากเช่นกัน
“หึ!!”
ฉันได้ยินเสียงเค้นหัวเราะที่เปล่งออกมาเบา ๆ จึงเงยขึ้นมองอีกครั้ง บ้าจริง รอยยิ้มอันร้ายกาจที่ปรากฏอยู่บนหน้าของพี่ริวนั้นหมายความว่าไง รอยยิ้มที่ใคร ๆ ก็บอกว่าเป็นยิ้มแห่งความฉิบหาย ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า มันฉิบหายอย่างไร
ไม่รอช้าเขารีบดึงฉันขึ้นรถทันที
ทำไมต้องบอกเรื่องที่ไม่เป็นความจริงด้วย โอเค ยอมรับว่าฉันชอบพี่ริวมาก ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเป็นแฟนกับเขาแต่ไอ้การที่เขาทำอยู่นั้นมันไม่ถูกต้อง พี่ริวไม่ได้ชอบฉันอย่างที่ฉันชอบเขาสักหน่อย แล้วแบบนี้จะคบกันได้ไง
“ทำไมพี่ไปบอกพี่ครีมแบบนั้น”
“ทำไม ไม่ชอบรึไง??”
เขาที่กำลังขับรถอยู่หันมาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ค่ะ พายไม่ชอบ”
“ทั้ง ๆ ที่เธอชอบฉัน?”
“แต่พี่ไม่ได้ชอบพายไง”
“รู้ได้ไง ว่าฉันไม่ได้ชอบเธอ”
อยู่ ๆ เขาก็จอดรถเข้าข้างทางก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อมาใกล้จนห่างกันไม่ถึงคืบ พี่ริวยกยิ้มมุมปากกวาดสายตามองฉันที่เอาแต่กระพริบตาปริบ ๆ
“เธออย่ามาทำเป็นรู้ใจฉันมากกว่าตัวฉันเองพะพาย”
นิ้วชี้เรียวเลื่อนขึ้นมาดันหน้าผากมนฉันออก สายตาที่เขามองมามันไม่ได้ดูลึกซึ้ง มันดูมีอะไรบางอย่างที่ดูไม่ออก อธิบายไม่ถูก ฉันรีบผลักเขาออกเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ทั่วท้อง
“เธอจะไปไหนต่อ?”
พี่ริวเอ่ยถามก่อนจะขับรถต่อไป หัวใจเจ้ากรรมนี่ก็เต้นแรงไม่เป็นส่ำแทบจะทะลุออกมาให้ได้ ฉันเคยอ่านบทความในหนังสือเล่มหนึ่งที่บอกว่า ‘จงรักคนที่ทำให้เรารู้สึกว่า แม้จะต้องเสียใจก็คุ้มค่าที่จะรัก’ เป็นบทความที่เป็นประโยคสั้น ๆ แต่กลับครอบคลุมความหมายได้อย่างดี ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะรักเขาได้คุ้มค่ากับความเสียใจที่อาจจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้ารึเปล่า ไม่ได้แช่งตัวเองนะ แต่กลิ่นมันตุ ๆ
“ร้าน 24Cafe”
“ไปทำไม อยากกินชา กาแฟ รึไง?”
“เปล่าค่ะ พายทำงานอยู่ที่นั่น”
“หืมม เธอทำงานด้วยหรอ??”
“ใช่แล้ว พายทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ หาเงินซื้อขนมให้พี่ไง”
“อืม”
เขาว่าแค่นั้นก็ขับรถมุ่งไปที่ร้านทันที ฉันหันไปมองร่างสูงที่ขับรถอย่างชำนาญ มีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขาแต่ก็ไม่กล้า
“มองฉันแบบนี้ ต้องการอะไร?”
“เอ่ออ...พี่รู้จักพี่ครีมด้วยหรอ??”
“....”
เขาไม่ตอบฉันเพียงแค่หันมาสบตาเท่านั้น ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ
“ก็ไม่เชิง”
“คะ??”
“จะว่ารู้จักก็ไม่ใช่ จะว่าไม่รู้จักก็ไม่เชิง” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจหรือพยายามเข้าใจ
“อะ ถึงแล้ว”
เผลอแปบเดียวเขาก็ขับรถมาถึงหน้าร้านสะแล้ว ฉันหันไปมองในร้านที่มีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษก่อนจะรีบหันตัวไปเปิดประตูรถ แต่ทว่าก็มีมือหน้ามาจับข้อมือฉันไว้ทำให้ฉันรีบหันมาหาเขาอีกครั้ง
“เลิกกี่โมง?”
“3 ทุ่มค่ะ”
“เดี๋ยวมารับ”
“ไม่เป็นไร พายกลับเองได้”
“ก็บอกว่าฉันจะมารับ”
เขาตอบเสียงเข้ม แบบนี้ใครกันจะกล้าเถียง พอเห็นว่าฉันนิ่งเขาจึงปล่อยมือจากฉันทันที
“พี่ไม่ต้องมารับพายนะ เพื่อนพายจะไปส่ง”
“ก็บอกเพื่อนเธอสิ ว่าวันนี้ฉันจะมารับ”
“ได้ไงละ เดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจกันหมด พนักงานที่นี่เป็นแฟนคลับแก๊งพี่ทั้งนั้น”
“งั้นหรอ สงสัยต้องลงไปทักทายหน่อยแล้วมั้ง”
เขาว่าพลางทำท่าจะหันไปเปิดประตูรถ ด้วยสัญชาตญาณจึงรีบคว้าเขาไว้
“เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดกันหมด คิดว่าพายกับพี่เป็นแฟนกันอีก”
“แล้วไง? อีกหน่อยก็ได้เป็น”
อีกหน่อยก็ได้เป็น เขาคงไม่ได้หมายถึงเป็นแฟนใช่ไหม ใช่ไหม!
ฉันมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกมามันทำให้ฉันคิดไปไกลนะ อย่าว่าฉันขี้มโนเลยแต่คำพูดของเขามันชวนให้คิดไปไกล
มัวแต่นิ่งอึ้งอยู่พักใหญ่จนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างนุ่ม ๆ เข้ามาทาบกับริมฝีปากฉัน ฉันเบิกตากว้างก็เห็นใบหน้าหล่อของเขาแนบชิดกับใบหน้าของฉัน เขาประกบริมฝีปากฉันก่อนจะดูดดึงมันเบา ๆ สติที่ไม่ครบอยู่แล้ว ตอนนี้ได้แตกกระเจิงหายไปไหนก็ไม่รู้และแค่นั้นยังไม่พอเมื่อมือหนาเลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าของฉันให้เอียงปรับองศาเพื่อให้เขาได้จูบได้ง่ายขึ้น ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากดูดดื่มจนพอใจก่อนจะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งใช้สายตามองฉันอีกครั้งแล้วทำท่าเข้ามาจูบครั้งที่สอง ทว่าฉันรีบผลักเขาออก มันชักจะไปกันใหญ่ พี่ริวจะเป็นคนแรกในชีวิตฉันทุกอย่างไม่ได้ แค่รักแรกก็เหนื่อยมากพอแล้วว ยังจะมาเป็นจูบแรกของฉันอีก!!
“คือ...”
“หึ ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ถ้าเธออ้าปากอีกเพราะฉันปิดปากเธอด้วยปากของฉันเอง”
“O_O!”
“ขอโทรศัพท์ด้วย”
ฉันที่มีสติไม่ค่อยครบยื่นโทรศัพท์ให้เขาอย่างว่าง่ายเขารับไปก่อนจะกดยุกยิก ๆ ในมือถือของฉันทันที
“อ่ะ นี่เบอร์ฉัน เลิกงานก็โทรมาด้วย”
“...”
“ลงไปได้แล้ว”
“ค่ะ ๆ”
ทันทีที่ลงจากรถก็วิ่งเข้าร้านทันที ไปให้เร็วที่สุด ไม่มีหรอกนะยืนรอโบกมือลากันเหมือนคู่อื่นเขานะ แม้กระทั่งคำขอบคุณยังไม่หลุดออกจากปากฉันเลย ขอเวลาทำใจแล้วไปปรับจูนสมองสักพัก
- ผู้เขียน
