ความตายของเจมส์จากการเปลี่ยนแปลงร่างกาย ทำให้ความตื่นตระหนกแผ่ซ่านไปทั่วกลุ่มคนที่เหลือรอด แสงไฟจากตู้ปลาที่ส่องสะท้อนใบหน้าพวกเขาเปิดเผยความกังวลให้เห็นได้ชัดเจน มันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ลมหายใจหอบเหนื่อยไม่เป็นจังหวะ แม้อากาศภายในอาคารจะเย็นฉ่ำ แต่เม็ดเหงื่อก็ยังคงผุดขึ้นเต็มผิวกายไปหมด มันน่ากลัวไปเสียทุกอย่าง ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับอันตรายใดอีก
“เขา...เขาตายแล้วจริงๆ เหรอ” พลอยเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงของเธอสั่นเครือ
“ความตายของเขา...คือสัญญาณ” อิฐกล่าวขึ้นมาในระวห่างนั้น เสียงของเขาหนักแน่นและสงบ
“ได้ยินอะไรกันไหม” หมอกเอ่ยทักขึ้นก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าตู้ปลาขนาดใหญ่ตู้หนึ่งที่ดูมืดมิดและมีตะไคร่น้ำเกาะหนาแน่น
“เสียงอะไร” อิฐถามต่อก่อนจะมองตามไปยังทางที่หมอกยืนนิ่งอยู่
“ฉันได้ยินมัน...ร้องเพลง” หมอกบอกเสียงนิ่ง
เธอเริ่มได้ยินเสียงเรียกที่ดังมาจากตู้ปลาท
