เล่ห์รัก สลับตะวัน

01 บทที่ 1 - 3

งานเลี้ยงวันเกิดของอาทิตย์ถูกจัดขึ้นตรงศาลานั่งเล่นแถวบ้านพักคนงาน อุ่นไอฟ้าอาจจะคิดว่าอาหารมื้อนี้จะเหมือนกับทุกปีก่อนหน้า แต่คนที่ช่วยจัดงานอย่างลดากลับไม่คิดแบบนั้น ลดาพาอาทิตย์เข้าเมืองเพื่อซื้อเค้กและของตกแต่งในงานเลี้ยงหลายอย่าง เพราะลดาไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะได้พบกับเด็กชายคนนี้อีก เธอจึงอยากจัดงานในวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อหลานชายสุดที่รักของเธอ

ลดาทำอาหารจานใหญ่ที่ล้วนแต่เป็นของชอบของอาทิตย์ เด็กๆ หลายคนรวมถึงคนงานที่สนิทซึ่งเกือบทั้งหมดคือกลุ่มแม่ครัว พ่อครัวก็ถูกชวนมางานนี้ด้วย

ตอนที่อุ่นไอฟ้ามาถึงที่งานพร้อมกับรามยังเผลอมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อเห็นผู้คนนับสิบกำลังพูดคุยกัน ไม่รวมเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

รามหลุดขำ หันไปเย้าหญิงสาวที่ยืนใกล้ๆ “คงไม่ใช่มื้อเล็กๆ แล้วล่ะอุ่น”

อุ่นไอฟ้าได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนให้ผู้เป็นนาย เพราะไม่คิดว่าจะกลายเป็นเช่นนี้เหมือนกัน

“แม่ครับ สวัสดีครับลุงราม” อาทิตย์วิ่งเข้ามาหาผู้เป็นแม่ ยกมือไหว้รามอย่างคุ้นเคยและเรียกเขาด้วยสรรพนามที่รามบอกให้เรียก ไม่ได้ใช้คุณอย่างที่อุ่นไอฟ้าเคยสอน

รามย่อตัวนั่งลงบนส้นเท้า ยื่นกล่องของขวัญในมือให้เด็กน้อย “สุขสันต์วันเกิดครับ”

“ขอบคุณครับ” อาทิตย์ยกมือไหว้อีกครั้ง รับกล่องของขวัญขนาดใหญ่ด้วยท่าทางตื่นเต้น จากนั้นก็วิ่งกลับไปหาลดาที่ช่วยรับกล่องของขวัญไปไว้รวมกันบนโต๊ะ

คนในงานต่างพากันทักทายผู้เป็นนายที่เดินเข้ามาในงานพร้อมกับอุ่นไอฟ้า ทุกคนไม่ได้มีท่าทางตื่นเกร็งเมื่อรามไม่ใช่เจ้านายที่ไว้ตัว และเคยมานั่งร่วมวงสังสรรค์กับพวกเขาอยู่บ่อยๆ เช่นกัน

“ทำไมคนเยอะขนาดนี้คะพี่ลดา” อุ่นไอฟ้าอดไม่ได้จึงแอบกระซิบถามลดา

“พี่อยากทำให้หลาน อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ ของเรา” ลดาบอกเหตุผลที่ทำให้คนฟังยิ่งใจหาย ดวงตาของอุ่นไอฟ้าสั่นระริกก่อนที่เธอจะโผเข้ากอดลดา

“ขอบคุณนะคะพี่ลดา ขอบคุณมากจริงๆ” อุ่นไอฟ้าเสียงเครือ ทั้งซาบซึ้งในความรักที่อีกฝ่ายมอบให้เธอกับลูกและทั้งเสียใจที่คนที่เธอยึดถือไว้เป็นเสาหลักในชีวิตกำลังจะทิ้งหาย ลดากอดตอบแน่น รู้สึกผูกพันไม่น้อยไปกว่าอีกฝ่าย แต่เธอก็มีหน้าที่สำคัญในชีวิตที่จะต้องไปทำเช่นกัน

หลังจากที่รับประทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วก็ถึงช่วงสำคัญของงาน ทุกคนต่างช่วยกันร้องเพลงวันเกิดก่อนที่อาทิตย์จะตั้งใจหายใจเข้าปอดจนตัวยืดแก้มป่อง เป่าลมไปทางเทียนที่ปักอยู่บนเค้ก เด็กๆ ที่ดูปรบมือดีใจ ส่วนผู้ใหญ่หลายคนพากันขำกับท่าทางจริงจังของเจ้าของงาน เค้กวันเกิดถูกแจกจ่ายซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเหล่าเจ้าตัวเล็กที่รับไป ขณะที่ผู้ใหญ่หันไปพูดคุยกันต่อ

เมื่อใกล้เวลาเข้านอนของเด็กๆ บรรดาผู้ใหญ่จึงช่วยกันเก็บของที่นำมาจัดเลี้ยง ส่วนของขวัญของอาทิตย์ อุ่นไอฟ้าก็ทยอยนำไปเก็บไว้ที่บ้านพัก เธอกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานและมีน้ำใจช่วยเหลือกันจนถึงงานจบ พวกเขาต่างพูดว่าไม่เป็นไร ในเมื่อทุกคนมาร่วมสนุกก็ควรจะช่วยเหลือกัน อุ่นไอฟ้าได้ยินก็ยิ่งรู้สึกเต็มตื้นเมื่อคนที่นี่ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกคนอยู่กันแบบครอบครัวจริงๆ

“อุ่นพาอาทิตย์ไปนอนเถอะ งานตรงนี้ไม่เยอะแล้ว เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” เป็นลดาอีกเช่นเคยที่อาสาดูแลทุกอย่างต่อให้ อุ่นไอฟ้ากล่าวขอบคุณแล้วเดินกลับไปที่ศาลาจึงได้เห็นว่าอาทิตย์นอนคอพับคออ่อนอยู่ในอ้อมแขนของรามเสียแล้ว บนตักของเด็กชายมีตุ๊กตาของลดาและมีรถบังคับคันใหม่ที่รามเป็นคนซื้อให้วางอยู่

อุ่นไอฟ้ารีบเดินไปหาเจ้านาย “ตายจริง ส่งอาทิตย์มาให้อุ่นเถอะค่ะ เดี๋ยวอุ่นพาลูกไปนอนเอง”

“ฉันอุ้มไปให้ดีกว่า อาทิตย์ตัวโตแล้ว อุ่นอุ้มไม่ไหวหรอก” รามเสนอตัวช่วย แม้อุ่นไอฟ้าจะมีลูกชายหนึ่งคนแล้ว แต่รูปร่างก็ยังผอมบาง มีความอวบอิ่มในส่วนที่ควรมีเท่านั้น

อุ่นไอฟ้าคิดหนัก ถึงช่วงหลังเธอจะอุ้มลูกชายไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่เธอก็ไม่กล้ารบกวนรามอยู่ดี

“ไปเปิดประตูบ้านเถอะ อาทิตย์จะได้นอนพักดีๆ” รามย้ำอีกครั้ง อุ่นไอฟ้าเลยต้องเลยตามเลย หญิงสาวรีบหยิบของออกมาจากตักของอาทิตย์เพื่อให้รามยกตัวเด็กน้อย แล้วเธอก็รีบเดินไปเปิดประตูห้องพักของตนเอง

ห้องพักของคนงานที่นี่คล้ายกับหอพักที่ไม่ได้แบ่งแยกห้องนอน แต่มีห้องน้ำส่วนตัวให้ รามวางร่างของอาทิตย์ลงบนเตียง เดินออกจากห้องทันที ไม่คิดโอ้เอ้ให้หญิงสาวเสียหาย

“ขอบคุณคุณรามมากนะคะ รวมถึงเรื่องของขวัญวันเกิดด้วย” อุ่นไอฟ้ายกมือไหว้อีกฝ่าย นอกจากเขาจะเป็นเจ้านายของเธอ ด้วยวัยวุฒิของเขาที่อายุสามสิบปลายๆ ทำให้เธอยิ่งเคารพนับถือ

“ไม่เป็นไร ฉันยินดี ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“ค่ะคุณราม”

รามกวาดสายตามองใบหน้าละมุนอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปทางบ้านพักของตัวเอง

อุ่นไอฟ้าเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อเช็ดเนื้อเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกชายที่นอนหลับสนิทอย่างคล่องแล่ว คนเป็นแม่อมยิ้ม เด็กหนอเด็ก บทจะหลับก็หลับเอาง่ายๆ เมื่อเสร็จเรียบร้อยอุ่นไอฟ้าก็รีบกลับไปหาลดาอีกครั้ง เธอจึงเห็นว่าลดาช่วยดูแลทุกอย่างจนเสร็จตามที่บอก

หลังจากที่กล่าวขอบคุณลดาอีกครั้งอุ่นไอฟ้าก็กลับมาที่ห้องพักเพื่อเตรียมตัวพักผ่อนเช่นกัน หญิงสาวสำรวจกลอนประตูก่อนนอน ปิดไฟทุกดวงในห้อง ล้มตัวลงนอนข้างๆ บุตรชายที่เธอจัดที่ทางให้นอนด้านในของเตียงฝั่งที่ติดกับกำแพง

อุ่นไอฟ้าหลับตา เพียงไม่นานก็ผล็อยหลับไปเช่นกัน หญิงสาวหลับสนิทจนกระทั่งลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง วาดมือไปทางฝั่งบุตรชาย หวังจะคว้าร่างอวบๆ มากอดหอมให้ชื่นใจ

อุ่นไอฟ้าตื่นเต็มตาเมื่อคว้าได้เพียงความว่างเปล่า

“อาทิตย์ อาทิตย์ครับ” อุ่นไอฟ้าร้องเรียกบุตรชายพร้อมกับมองหาไปรอบๆ ห้อง ลุกขึ้นเดินไปดูในห้องน้ำ

“อาทิตย์อยู่ที่ไหนครับ” อุ่นไอฟ้าเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อไม่มีร่างของบุตรชายอยู่ข้างในนั้น

“แม่ครับ” เสียงอาทิตย์ที่ดังขึ้นหน้าห้องทำให้อุ่นไอฟ้ารีบถลาไปเปิดประตูทันที คนเป็นแม่ใจหายวูบเมื่อไม่เจอแม้แต่เงาของบุตรชายอย่างที่เธอหวัง

“แม่ครับ ช่วยอาทิตย์ด้วย” เสียงอาทิตย์ร้องขึ้นมาท่ามกลางความมืดตรงหลังต้นไม้ใหญ่เพราะยังไม่ทันรุ่งสาง อุ่นไอฟ้ารีบวิ่งไปทางต้นเสียง แต่ก็ไม่พบร่างของบุตรชาย หญิงสาวใจเต้นรัว มองไปรอบข้างด้วยความหวาดกลัว

“อาทิตย์ อาทิตย์อยู่ที่ไหนลูก” อุ่นไอฟ้ากรีดร้องเสียงดังราวกับจะขาดใจ

“แม่ครับ ช่วยอาทิตย์ด้วย แม่!”

“อาทิตย์!” อุ่นไอฟ้าหวีดร้องเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้พร้อมกับเสียงขอความช่วยเหลือของอาทิตย์แล้วก็สะดุ้งตื่น หญิงสาวหอบหายใจหนัก รีบมองไปที่นอนด้านข้างก่อนจะคว้าร่างของเด็กชายตัวน้อยที่ยังนอนหลับใหลมากอดไว้ด้วยความหวงแหน

“แม่ฝันร้ายเหรอครับ” อาทิตย์งัวเงียทำท่าจะตื่นตาม อุ่นไอฟ้าจึงใช้มือข้างหนึ่งลูบศีรษะเล็กเพื่อขับกล่อม

“ไม่มีอะไรครับ แม่ไม่เป็นอะไร นอนต่อเถอะนะครับ” อุ่นไอฟ้าใช้มืออีกข้างตบก้นบุตรชายเบาๆ อย่างที่เขาชอบให้เธอทำ ลมหายใจของอาทิตย์กลับมาสม่ำเสมออีกครั้ง หากแต่คนเป็นแม่ยังคงใจหน่วงหวิวเมื่อความฝันนั้นน่ากลัวจับใจ

เธอคงขาดใจแน่ หากอาทิตย์หายไปอย่างเช่นในความฝัน

อุ่นไอฟ้าก้มลงหอมขมับบุตรชายที่เป็นยิ่งกว่าลมหายใจของเธอ