Akala ng lahat, okay lang ako... Pero ang totoo, matagal na akong wasak sa loob.Meet Seilah tahimik, laging may mahinhing ngiti, pero sa likod ng bawat "okay lang ako," may sugat na matagal nang hindi naghihilom. She used to feel everything love, pain, joy, even heartbreak. Pero dumating sa point na sobrang sakit na… natuto na lang siyang patahimikin ang sarili. Manhid na. Wala nang saya, wala na ring lungkot. Parang wala na rin siyang sarili.But what if one day, someone comes along someone quiet, persistent, and just as broken who's willing to slowly break down her walls?May pag-asa pa bang muling maramdaman ni Seilah ang mga bagay na matagal na niyang kinalimutan? Or is she too far gone?