Fire under water

•| UMPISA |• Sa isang Dako nang probinsya ng Davao, nakatira ang isang makulit, makisig at matipunong binata, lahat ng babae sa probinsyang ito ay napapahanga, hindi dahil sa taglay na maamong mukha kun'di dahil sa kabaitan nito at may galang sa kapwa tao. Maihahalintulad ito sa kumikinang na ginto, mahalaga ito sa lahat ng tao. Isa itong tunay na kayamanan na sumisimbolo sa lahat nang nakatira roon, kaya ganon nalang ang lungkot ng mga tao nang mabalitaan nilang luluwas ito at pupunta ng Maynila upang doon ipagpatuloy ang pag-aaral ng kolehiyo, hindi ayon ang pamilya nito sa desisyon pero disedido itong makapagtapos para iangat sa hirap ang pamilya at ang bayan. Martes ng Umaga nang magkasundo ang lahat na gumawa ng munting salo salo para sa pag alis nito, nais nilang maging masaya ito sa paglisan sa kinagisnang lugar. Malungkot at masakit para sa kanila pero wala silang magagawa kun'di ang sumupurta dahil hindi nito ito ginawa para sa pansarili kun'di para sa lahat ng tao rito. “ Kailangan mo ba talaga na umalis? ” may bahid na lungkot sa mata ng dalaga na nag ngangalang Anya. Si Anya ay kababata nito sa Davao matagal narin itong mag kaibigan at ka klase mula elementarya hanggang sa nag highschool, kaya labis ang lungkot na sa taas nang pag sasama nila ay magkakahiwalay na ang mga ito. Naglabas ito nang buntong hininga bago nag salita “Ane(Ane ang tawag nito sa dalaga) bibisita naman ako dito kada buwan 'wag kang mag alala hindi kita kakalimutan tsaka mag kokolehiyo lang ako sa Maynila 'di naman sa ibang bansa” natatawa nitong saad sa dalaga pero ang totoo ay nalulungkot din siya, matagal din silang nagsama, sa kasiyahan, kalungkutan, kalukuhan at iba pa. Anong malay nila na mawawala muna iyon saglit. “Kumain na tayo lalamig na ang pag kain” dagdag nitong ani. Ayaw n'yang maging malungkot ang kaibigan niya, masakit para sa kanya lalo na sa pamilya niya pero kinakailangan niya itong gawin. “ Anak? Mag ingat ka doon sa Maynila huh,wala kami ng Lola mo don para mag alaga kung mag kakasakit ka” Naiiyak na saad nang Ina nito, ayaw nitong umalis ang anak pero desidido na itong mag aral. “ 'Wag na kayong mag alala Ma,kaya kong alagaan ang sarili ko tsaka iingatan ko din ang sarili ko para sa inyo ” may dalang ngiti nitong saad sa nalulungkot na Ina, ayaw niyang makita ng Ina na malungkot din siya at baka mahihirapan pa siyang umalis. “ Ma? Maiiwan na ako ng bus paalam ” bago ito sumakay ay binilinan niya muna ng yakap ang Ina at ang Lola, wala si Anya malamang ayaw nitong makita na aalis ang kaibigan, sensitive siyang tao ayaw niyang nalulungkot kaya hindi ito dumating sa stasyonan ng bus. Nang maupo na ito sa loob naiisip niya parin ang 'din pag dating ni Anya kanina, nalulungkot ito dahil 'di manlang ito nakapag paalam ng maayos bago umalis. Marahil nalungkot iyon ng husto sa pag alis ng kaibigan. Ilang saglit napansin nitong kanina pa tumutunog ang tiyan ng katabi, hindi niya Ito kilala pero para sa kanya walang taong dapat piliin sa pag tulong kilala man ito o hindi. “ Heto para maibsan ang gutom mo ” inabot niya ang isang supot na kakanin na pinabaon sa kanya nang kanyang Ina. Noong una nag alinlangan pa itong abutin pero sa huli kinuha na rin ito nang katabi. Ngumiti ito sa kanya sabay sabi ng “ Thanks for this ” Umigtad sa kanyang tainga nang narinig nitong Inglis pala ang katabi nito, kaya siguro nag alinlangan itong tanggapin ang supot na kakanin na inabot kanina. “ Hmmm higit pa sa inaakala ko ang sarap nito ” kunot noo nitong nilingon ang katabi sa isip nito ay nagtatagalong naman pala ito. “ By the way bro! thanks for this kakanin masarap, sobrang sarap ” ngumuya ito habang nakangiti,masarap talagang mag luto ang kanyang Lola nang kakanin, katunayan doon sa Davao hinahanap hanap nang mga tao ang timpla nang kakanin ng kanyang Lola. Ngumiti lang ito sa katabi at sumandal nang maayos, ilang saglit nag pakilala ang katabi nito sa kanya. “ I'm Alfie Reyes,one day masusuklian ko din ang kabaitan mo ” tumitig ito sa kamay na inabot sa kanya. Mabait ang katabi niya ayon sa kanyang isip. “ Andrey Nikki Stephen naman ang pangalan ko,hindi ako humihingi nang kapalit sa pagtulong tsaka karangalan ko ang tumulong ” nakangiti itong tumingin sa katabi, napuno nang katahimikan ang loob ng bus kaya naisip nitong umidlip muna dahil malayo pa ang Maynila. Ilang oras ay naalimpungatan ito dahil naramdaman nitong tumigil ang bus hudyat na nasa Maynila na ito. Bumaba ito dala ang maleta na sisidlan nag mga gamit nito. Humakbang ito nang dalawang hakbang sabay langhap ng simoy nang hangin sa Maynila. Inaamin nitong masarap pa langhapin ang simoy nang hangin sa Davao kaysa sa Maynila. Hindi nito alam kung saan ito unang magtungo,hindi niya alam ang pasikot sikot sa Maynila. Kaya naglakad lakad muna ito sa gilid ng kalsada, hindi rin ito alam kung saan ang daan ng Ateneo de Manila University. Ilang minuto itong nag lalakad naisip niyang bumalik para mag tanong tanong pero nang akma na itong ihakbang pabalik ang paa 'di niya namalayan ang sasakyan na papunta sa gawi niya.