Flower Boy

Chapter 2

Nagsiuwian na lahat ng mga taong nakihatid sa huling hantungan ng mama niya. Ngunit mas pinili ni John ang manatili pa roon. Panay pa rin ang pag-iyak niya. Parang hindi na siya nauubusan ng luha. Sa tuwing punasan niya ang isang butil nito, siya ring pagpatak ng panibagong butil.

Naisip niyang paano na ang buhay niya ngayon, na ang kaisa-isa niyang kinakapitan at tanging inspirasyon ay tuluyan ng binawi ng Diyos sa kanya.

Pakiramdam niya, isa siyang ibon na tinanggalan ng mga pakpak. Para siyang nasa loob ng isang tumatakbong jeep na walang drayber, gustuhin man niyang siya ang magmamaneho para magpatuloy ito sa pag-usad ngunit hindi pa niya kayang patakbuhin ito. Katulad din ng kanyang buhay ngayon, bata pa siya para maulila. Hindi pa niya kayang buhayin ang sarili. Paano ang pag-aaral niya? Paano ang mga pangarap niya? Tanging sa ina niya lamang siya kumakapit. Tanging sa kanya lamang siya humuhugot ng lakas.

Pero ngayong wala na ito sa tabi niya. Ngayong hindi na niya ito mayayakap o mahahawakan, saan pa siya kukuha ng lakas para magpatuloy at lumaban? Ni hindi man lang niya nagawang magpasalamat bago ito malagutan ng hininga at nasabi kung gaano niya ito kamahal. Saan na siya susukob ngayon? Isang buwan na lamang, papaalisin na sila ng gobyerno sa kanilang tirahan. Hindi niya lubos maisip na nasa murang edad niya pasan na niya ang daigdig. Kayhirap. Napakahirap.

Nasa kasagsagan siya ng kanyang paghikbi nang maramadaman niya ang isang malaking braso na umakbay sa kanyang balikat. Hindi na niya kailangan lingunin pa ito dahil alam niyang ang Tsong Lando niya ito.

Mula ng iburol ang mama niya ng tatlong araw, naroon palagi ito sa tabi niya, nakaalalay sa kanya. Kahit hindi niya ito kadugo, ito lang ang sa tingin niya ang taos-pusong dumamay sa kanya na dapat sana ang Tiya Linda niya ang gumawa.

Bagama't nandoon naman lagi ang tiya niya sa burol pero parang ordinaryong kapitbahay lang itong nakikiramay sa kaniya. Ni hindi nga nito nagawang sumulyap sa kabaong bilang respeto na lang sana sa yumao.

Hindi rin nakapunta ang iba nilang kamag-anak dahil pareho rin nila itong nagdarahop at walang perang pamasahe. Malayo kasi ang probinsiya ng mga ito sa kanilang lugar.

"Kng saan man ngayon ang mama mo alam kong masaya na siya dahil hindi na niya mararamdaman ang hirap at sakit na iniinda niya"

Boses iyon ng Tiyuhin niya.

"Pero paano ako, Tsong? Hindi ko alam kung paano magsimula. Hindi ko alam kung makakayanan ko pang magpatuloy gayung nawala na ang kaisa-isang taong kinakapitan ko. Si mama lang ang naging inspirasyon ko, Tsong ngunit dahil maaga siyang kinuha sa akin, parang nawalan narin ako ng ganang mabuhay!"

Umiiyak siya na may kasamang paghikbi habang nakatuon ang mga mata niya sa hawak nitong pendant na kurting puso. Sa loob niyon naroon ang larawan ng mama niya at ang sinasabi nitong ama niya ngunit hindi niya iyon namumukhaan dahil sa nag-fade na ang mukha nito sa larawan dahil sa kalumaan.

"Huwag kang magsalita ng ganyan, anak, kung nakakarinig lang ang mama mo, siguradong hindi niya nagugustuhan ang mga sinabi mo. Hindi nangangahulugang wala na siya ay katapusan na rin ng pag-inog ng mundo . Bata ka pa. Marami pang pwedeng mangyari sa'yo. Dapat pa nga maging mas pursigido ka sa pag-abot ng mga pangarap mo dahil wala ka ng ibang aasahan kundi ang sarili mo. Isipin mong lahat ng ginagawa mo ay para rin sa mama mo. Alam kong matalino kang bata John, siguro naman nakuha mo ang mga sinabi ko"

Hindi pa man niya ganoon katanggap ang nangyari at lubusang nauunawaan, ngunit naisip niyang tama naman ang sinabi ng tiyuhin niya. Kung nakakapagsalita lang sana ang bangkay, natitiyak niyang ganoon na ganoon din ang sasabihin sa kanya ng kanyang ina. Magtatagumpay siya. Iyon ang pangako niya sa ibabaw ng puntod ng kanyang ina.

Niyakap siya ng Tsong Lando niya. Naramdaman niya ang maiinit na palad nito na banayad na hinaplos ang kanyang likod. May kung ano sa yakap na iyon na hindi niya mawari. Parang kakaiba. Ngunit hindi na niya iyon binigyan ng ibang kahulugan. Paraan lang siguro nito upang maibsan ang bigat na kanyang nararamdaman.

Sa bahay na siya ng kanyang tiyahin tumira alinsunod sa kagustuhan ng kanyang Tsong Lando. Ilang linggo na lang kasi ay tuluyan ng babawiin ng gobyerno ang lupang kinatitirikan ng dati nilang bahay.

Batid niyang hindi bukal sa kalooban ng Tiya niyang si Lorna ang pagtira niya roon ngunit dahil sa under ito kay Lando hindi na ito nakapalag sa kagustuhan ng huli na siya'y kupkupin.

Ang Tsong Lando niya ang aako sa gastos ng kanyang pag-aaral kapalit ng pagtatarabaho niya sa bago nitong tindahan sa palengke. Masayang-masaya naman si John dahil hindi siya mahihinto sa kanyang pag-aaral at hindi naman mahirap ang magiging trabaho niya.

Sampung taon na mula nang ikasal ang Tiyang Lorna niya sa asawa nitong si Lando ngunit hindi pa rin sila nabiyayaan ng anak. Kaya ganoon na lang siguro kabait ang Tsong Lando niya sa kanya dahil anak na ang turing nito sa kanya na matagal na nitong pinapangarap na magkaroon. Ngunit kabaliktaran naman iyon sa Tiya niya dahil sa tuwing wala si Lando, mas masahol pa sa aso ang turing nito sa kanya.

May isang linggong nawala ang Tsong Lando niya dahil umuwi ito ng Bukidnon dahil namatayan ito ng isang kamag-anak.

Doon na lumabas ang pagkademonyo ng bruhildang tiyahin niya. Utos dito, utos doon ng kahit ano-ano na lang. Wala raw siyang karapatang magreklamo dahil pinapalamon lang siya sa kanilang pamamahay. Naisip niyang tama din naman ang sinabi ng tiyahin. Nakikitira lamang siya sa bahay nito kaya nararapat lang na sila'y pagsilbihan niya. Kinokonsidera na lamang niya ang mga masasakit na salita nito na kalakip na iyon sa utang na loob ng pagtira niya rito.

Tinanghali siya ng gising isang umaga. gawa nang maghahating gabi na siyang nakatulog ng nagdaang gabi. Ipinapuno kasi sa kanya ng tiyahin niya ang tatlong malalaking drum ng tubig dahil magkakaroon ng water interruption sa kanilang lugar.

Bukod pa rito, pinagsibak din siya ng kahoy para panggatong. Mahal na daw ang tangke ng gas, kaya anong silbi ng katawan niya kung hindi siya pagsisibakin.

Patang-pata na ang katawan niya sa pagod. Ngunit wala siyang karapatang magreklamo. Sanay naman siya sa ganoong gawain dahil dati na niya iyong ginagawa noong magkasama pa sila ng kanyang ina, pero sa dami ba naman ng kanyang sinibak na kahoy na animoy may kasalan at dagdagan pa ng bigat ng palakol na kanyang ginamit sino bang katawan ang hindi titiklop sa pagod?

"John, ano ba? Matutulog ka na lang ba diyan maghapon. Kahit kailan hindi ka talaga maasahan. Ang kupad-kupad mo. Sayang ang bigas na pinapalamon namin sa'yo!"

Napabalikwas siya sa maagang pagbubunganga ng tiyahin niya. Nakapameywang pa itong nakatayo sa harapan ng kanyang higaan at ang isang kamay ay may hawak na timba at ibinagsak nito sa mismong harapan niya. Siguradong mapapayuko ang wicked step-mother ni Cinderella sa pagkabruha ng Tiyahin niyang si Lorna.

"O ayan yung timba, magsalok ka roon sa poso at maliligo ako!" Sigaw nito.

"Diba Tiyang nagsalok na po ako kagabi, puno na po ng tubig ang mga dram!"

Hindi na siya nakatiis na sumagot. Hindi iyon pagrereklamo kundi pinapaalala lang niyang nagsalok na siya ng tubig kagabi at wala ng paglagyan kung magsasalok pa siya ngayon.

Ngunit sa sinabi niya ay mas lalo lamang nagngingitngit sa galit ang bruhilda niyang tiyahin. Bigla nitong piningot ang tainga niya at hinila iyon paitaas. Napaaray siya sa sobrang sakit. Unang beses na nasaktan siya ng ganoong pisikal. Hindi naman kasi nagawang pagbuhatan siya ng kanyang ina kahit pa minsan may katigasan din ang kanyang ulo. Hindi din naman kasi siya perpekto .

"Aba at nagrereklamo ka na ha? E kung sasabihin ko sa'yong hindi ka kakain sa araw na ito dahil kumain ka na kahapon ha, gago!" Sigaw ng galit na galit niyang Tiyahin habang hila-hila siya nito sa isang tainga patungong likod bahay.

"Tiyang, masakit ho. Nasasaktan ako Sorry na po!"

Pakikiusap niya habang sinusubukang tanggalin ang mga kamay ng babae sa kanyang tainga ngunit sa bawat pagtangka niyang alisin iyon mas lalo lamang nitong titindihan ang pagkakapingot sa bahaging iyon sa kanya.

Sana pala hindi na lamang siya sumagot. Ayan tuloy.

Pagdating nila sa likod bahay ay malakas siyang itinulak ng babae at sumadsad ang katawan niya sa maputik na lupa. Hindi pa nakuntento ang tiyahin niya at hinablot nito ang kanyang buhok at iningudngud nito sa putik ang kanyang mukha.

"Wala kang utang na loob. Ako ang nagpapaaral sa'yo. Binihisan at pinalamon. May utang pa nga kayong hindi pa nababayaran ng namatay mong ina. Tapos iyan, iyan pang igaganti mo. Ang kapal din naman ng pagmumukha mo!"

Napaiyak na siya na may kasamang paghagulhol. Oo, masakit ang pangngud-ngud ng mukha niya sa lupa, at hapdi ng kurot nito sa tenga niya. Ngunit mas masakit para sa kanya ang mga salitang ipinupukol sa kanya ng nag-iisang kadugo niya sa lugar na iyon na kahit kailan hindi naging makatao ang turing nito sa kanya.

Bakit ba siya ginaganito? Kasalanan ba niyang maging mahirap? Kasalanan bang maging-ulila?

Kung kasalanan man, sana ikulong na lamang siya sa piitan, mas nanaisin pa niyang mawalan ng kalayaan kaysa malaya nga ngunit puno naman ng panghahamak, pangmamaliit at pang-aalipusta ang kanyang pagkatao. Doon, nakakakain siya nang walang kahit anong masasakit na salita ang maririnig.

Dahan-dahan siyang tumayo. Hinubad niya ang naputikan niyang damit. Lumantad ang patpatin ngunit makinis at maputi niyang katawan.

Sobrang sakit at hirap na ang dinadanas niya. Ngunit hindi siya pwedeng sumuko. Hindi ngayon, at hindi sa paraang ganito. Kung susuko siya, parang binalewala na niya ang pagkamatay ng kanyang ina. Paano na ang kanyang pangarap sa buhay? Paano na ang magandang kinabukasan na pinangako niya sa ibabaw ng puntod ng mama niya? Titiisin niya ang hirap at sakit alang-alang sa kanyang mga pangarap sa buhay.

Sinilip niya ang tatlong malalaking dram ng tubig, wala na nga itong laman. Kumunot ang kanyang noo. Kagabi lang pinuno niya ng tubig ang mga ito pero paanong nauubos na ang mga iyon agad-agad. Ano kaya ang ginawa ng tiyahin niya sa sinalok niyang tubig, sa dami ba noon? Baka ginawang patubig sa fishpond.

Dinampot niya ang balde at nagsimula na siyang magsalok ng tubig sa poso. Dahil sa maraming tao ang nakapila para makaigib ng tubig, tanghali na nang mapuno niya ang tatlong malalaking dram.

At mukhang tinutuo nga ng tiyahin niya ang banta nitong hindi siya pakakainin. Mag-aala-una na kasi nang hindi pa rin siya nito niyakag na kumain. Sa tingin niya hindi rin ito naghanda ng pananghalian. Abala ito sa panonood ng TV. Gutom na gutom na siya. Nahihiya naman siyang magsabi sa tiyahin niya dahil baka magagalit na naman ito sa kanya.

Naupo na lamang siya sa labas ng tindahan. Uminom na lamang siya ng maraming tubig para kahit papaano hindi niya gaanong mararamdaman ang pagkalam ng kanyang sikmura.

Maya-maya lang biglang bumukas ang pinto. Lumabas doon ang Tiyang Lorna niya. Hawak nito ang tray na naglalaman ng hindi pa naubos na fried chicken at isang may kagat na burger. Hindi pa siya nakakatikim ng ganoon, tanging sa patalastas sa TV lang niya iyon nakikita. Iyon bang may tagline na, Langhap Sarap.

Buong akala niya, sa kanya iyon ibibigay ngunit nagkakamali siya. Sa aso pala nila iyon ibinigay ng Tiyahin niya. Mabuti pa ang aso, tingin ay tao. Ngunit siya na tao, itinuring na parang aso.

Napabuntong-hininga na lamang siya habang pinagmamasdan ang asong sarap na sarap sa pagkain ng "Langhap sarap" na iyon. Sa sobrang inis niya, pinukol niya ng maliit na bato ang aso. Tinamaan iyon sa ulo, umatungal nang malakas.

Sana bumalik na ang Tsong Lando niya para mabubuksan na ang tindahan nito sa palengke. Doon na kasi siya mamalagi, kasama ng tiyuhin niya samantalang ang bruhang tiyahin niya ay mananatili sa tindahang na nasa kanilang bahay. Kukuha rin daw ito ng ibang utusan. Tiyak makakaiwas na siya sa pagka-tigre nito.

Naging maayos na ang takbo ng buhay ni John nang makalipat na siya ng matutuluyan. Doon na siya nakatira sa tindahan ng Tsong Lando niya sa palengke. Minsan lang kasing nagagawi roon ang tiyahin niya dahil abala rin ito sa pag-aasikaso sa isa pa nilang tindahan.

Kung magpunta man ito ay hindi naman gaanong nakakapagbunganga dahil sinasawata agad ito ng Tsong Lando niya. Ngunit panay pa rin naman ang pasaring nito ng mga maaanghang na salita ngunit ipinagsawalang-kibo na lamang niya ito.

Laking pasalamat niya sa kanyang tiyuhin dahil sa mga tulong nito sa kanya lalo na sa kanyang pag-aaral. Kumpleto na ang gamit niya sa eskwela. May maayos na siyang uniporme at sapatos. May sapat na rin siyang baon pang-recess. Nakakabili na rin siya ng softdrinks at di na niya kailangan pang uminom sa water fountain ng eskwelahan.

Nagtapos siya ng elementarya at naging First honorable mention sa kanilang batch. Kung tutuusin, siya ang pinakamatalino sa academic, ngunit dahil sa hindi siya gaanong aktibo sa mga curicular activities, gawa nang wala na siyang panahon pa roon dahil eskwela at tindahan lang ang inaatupag niya. Naungusan siya sa dalawa niyang kaklase. Pero ayos na iyon sa kanya. Malaking karangalan na rin ang masungkit ang ikatlong pwesto. At iyon ay iniaalay niya sa yumao niyang ina.

Third year highschool na si John noon nang unti-unti na niyang nakikilala ang sarili na sa tingin niya iyon na ang pinakamahirap na pagsubok na dumating sa kanyang buhay. Nagawa niyang malagpasan ang sakit ng pagkamatay ng kanyang ina at pangungulila rito. Nakaya niyang tiisin ang pagmamaltrato sa kanya ng tiyahin. Ngunit ang idinadaing ng kanyang damdamin ay lubhang nagpapahirap sa kanya. Nagsimula na siyang magkakagusto sa kapwa niya lalaki kahit na anong pilit niyang ibaling sa magagandang babae ang kanyang pagtingin.

Bagamat nagkakaroon rin naman siya ng crush sa mga chikay sa kanilang paaralan ngunit iba pa rin talaga ang dating ng isang gwapong lalaki sa kanyang paningin. Ngunit sinikap pa rin niyang maiayon ang pagkatao niya sa kung ano ang pagkakalikha sa kanya. Nag-try-out siya ng basketball sa kanilang paaralan dahil sa tangkad niya at liksi, nakuha siya.

Doon siya nagsimulang makilala sa buong campus. Dahil bukod sa magaling siya sa larong basketball, taglay din niya ang katangiang pinapangarap ng mga kababaihan at mga bakla. Gwapo, maputi at makinis ang balat. Matangos ang ilong at cute na dimples sa magkabilang pisngi. Nagsisimula na ring mahubog ang mga muscles niya sa katawan. Dahil doon, binansagan siyang campus hearthrob ng kanilang paaralan.

Napagtagumpayan naman niyang itago ang kanyang pagkatao. Wala siyang plano na magiging bakla nang tuluyan. Alam kasi niya kung ano ang papel ng mga bakla sa lipunan. Kinukutya, ginagawang katatawanan, sa mga pagkulog at pagkidlat, lindol o bagyo o anumang delubyo, bakla agad ang pinagbibintangan. At higit sa lahat, pinipirahan ng mga may dating kalalakihan.

Ngunit talaga ngang parang isang sumpa ang pagiging ganoon niya dahil kung minsan bigla na lamang siyang kinikilig pag may gwapo at cute na bibili sa kanilang tindahan. At sinong mag-aakala na sa astig niyang porma at itsura ay napapalunok siya pag may nakitang lalaking gwapo at may magandang pangangatawan.

Sa pagdaan ng mga araw, napapansin niya ang malalagkit na titig sa kanya ng kanyang tiyuhin. Lalo na kung minsan tanging jersey short lamang ang kanyang suot at wala siyang pang-itaas.

May isang umaga rin, habang nagbibihis siya ng kanyang uniporme sa loob ng kanyang silid ay biglang pumasok ang kanyang Tiyuhin habang kasalukuyang isinusuot niya ang kanyang brief.

Kitang-kita niya ang paglunok ng laway nito habang nakatitig sa maumbok na bahaging iyon sa pagitan ng kanyang dalawang hita. Kaagad namang isinuot niya ang kanyang pantalon dahil naasiwa siya sa pagkakatitig nito sa kanya. Saka naman parang nahimasmasan si Lando at humingi ito ng paumanhin sa biglaang pagpasok niya, hihiramin lang daw niya ang charger ng binatilyo.

Batid ni John na may kakaibang ikinikilos ang kanyang tiyuhin na hindi niya lubos maiintindihan. Pero inalis niya sa kanyang isip ang ideyang may pagkaberde ang kulay ng dugo nito, base na rin sa lagkit ng titig nito na may kalakip na pagnanasa sa kanya.

Napakabait ng kanyang tiyuhin, halos anak na ang turing nito sa kanya. Malaki ang utang na loob niya rito. Kaya hindi siya dapat mag-isip nang masama. Napakabrusko ng tiyuhin niya kaya hindi naman siguro ito bakla. Pero kung sakali mang ganoon nga, mataas pa rin ang respeto niya rito.

Isang gabi, niyaya siya ni Lando na samahan uminom. Pinaunlakan naman niya ito. Naisip niyang binata na siya kaya napapanahon na para subukan naman niyang tumikim ng alak. Unang beses niyang makatikim ng beer. Medyo hindi niya gaanong nagustuhan ang mapait at mapakla nitong lasa kaya umasim ang kanyang mukha. Natawa naman ang kanyang tiyuhin. Anito, masasanay rin siya sa lasa nito sa kalaunan.

Isang bote pa lamang ng beer ang naubos nila ngunit pakiramdam ni John ay nagsimula na siyang makaramdam ng pagkahilo ngunit hindi niya iyon pinapahalata sa kaharap. Gusto niyang patunayan na kahit baguhan siya, hindi siya ganoon kahina para sumuko na lang agad.

Hanggang sa ang isa ay nadagdagan pa ng isa, na naging dalawa at doo'y hindi na niya nakayanan pa ang tama nito. Nahihilo na siya at naduduwal.

Dahan-dahan siyang tumayo at pagewang-gewang na nagtungo ng CR para sumuka. Pagkapasok pa lang niya sa loob ng CR ay natumba siya. Hindi na niya nagawang dumuwal sa toelet bowl sa halip sa mismong katawan na niya tumilapon ang duming nanggaling sa kanyang bibig.

Lupaypay ang katawan niya. Nahihirapan siyang tumayong muli. Ngunit nandoon ang Tsong Lando niya at tinulungan siyang makabangon at ginagap sa loob ng kanyang silid.

Hirap siyang kumilos. Pakiramdam niya hinigop ng alak na iyon ang buong lakas niya. Ilang sandali pa'y naramdaman niyang dahan-dahang hinubad ng kanyang tiyuhin ang kanyang damit. Pati ang suot niyang short at brief. Hindi siya gumagalaw, nakapikit ang kanyang mga mata ngunit nanatiling dilat ang kanyang diwa.

Napakislot siya nang maramdaman ang pagdampi ng mainit na bimpo sa kanyang katawan. Pinupunasan siya ni Lando. Gusto niyang magsalita at sabihing hindi na nito kailangan pang gawin iyon dahil sobrang nakakahiya para sa kanya ngunit walang mga kataga ang namutawi sa kanyang bibig. Gustuhin man niyang dumilat ngunit kusang tumitiklop ang kanyang mga talukap.

Ang kaninay mainit-init na bimpo na dumdampi sa makinis niyang balat ay napalitan iyon ng mainit na palad ng kanyang tiyuhin. Hinimas nito at pinisil-pisil ang magkabila niyang u***g.

Natatakot siya sa binabalak ng lalaki. Gusto niyang suwayin ito lalo nang nararamdaman niya ang isang kamay nitong nagsimulang laruin ang nahihimbing niyang tarugo. Inaamin niya, minsan din naman niyang pinagnasaan ang tiyuhin niya ngunit wala sa hinagap niya na mangyari ang ganito. Oo, alanganin siya, pero hindi niya lubos maisip na taluhin ang tiyuhin niyang itinuturing na niyang ama. Nakakapandiri iyon sa kanya.

Umungol siya, hindi dahil sa nasarapan siya sa ginawang panglalamutak nito sa kanyang katawan kundi paraan niya iyon ng pagtutol.

Mukha namang na misinterpret iyon ng kanyang tiyuhin. Inakala siguro nitong nagustuhan niya ang ginagawa nitong pang-aabuso sa kanya kaya naging mapusok na ang pagdila nito sa lahat ng bahagi ng kanyang katawan.

Napasinghap siya nang maramdamamang isinubo na ni Lando ang himbing na himbing pa rin niyang alaga. Ngunit sa kalaunan nadadarang na siya. Unti-unti ng nagigising ang bahaging iyon sa kanya. Lalong bumilis ang paglabas masok ng bibig nito sa kanyang sandata. Kahit nandidiri, ngunit hindi siya manhhid upang hindi maramdaman ang sarap na dulot nito sa kanya. Hanggang sa naramdaman niyang sasabog na siya. Lahat iyon sumambulat sa loob ng bibig ng kanyang tiyuhin. Sinaid niya iyon. Nakaramdam siya ng pagkahapo. Bago siya tuluyang igapo ng antok, hindi siya makapaniwalang bakla ang brusko niyang tiyuhing si Lando.

Masakit ang ulo niya nang magising siya kinabukasan. Disoriented siya sa mga nangyari. Ngunit nang tumambad sa kanyan ang hubad niyang katawan, saka niya naalala ang lahat. Nalasing nga pala siya.

Bigla niyang nasapo ang kanyang noo namg maalala ang mga nangyari. Nakaramdam siya ng pandidiri at pagkaasiwa sa ginawang kahalayan ni Lando sa kanya. Kung ibang tao lang sana ang gumawa noon, marahil hahanap-hanapin pa niya. Ngunit mali e, paano nagawang samantalahin ng tiyuhin niya ang kanyang kahinaan. Mataas ang respeto niya rito pero dahil sa ginawa nito mukhang nabawasan na ang pagtitiwala niya.

Nagsuot siya ng pambahay. Lumabas siya ng silid. Nagtungo siya sa kusina upang magmumog at maghilamos. Naratnan niyang kasalukuyang nag-aagahan si Lando.

"Kain ka na" Yakag nito sa kanya. Nakangiti pa ito na para lang wala sa kanya ang mga nangyari nang nagdaang gabi.

Ngunit para sa kanya isa iyong kababuyan. Hindi siya sumagot. Gusto niyang ipadama sa lalaki na hindi niya nagustuhan ang pananamantala nito sa kanya. Nagtuloy-tuloy siya sa banyo para maligo na lamang, paraan niya iyon para makaiwas na muna sa tiyuhin.

Bago pa man niya naisara ang pinto ng banyo ay maagap itong pinigilan ni Lando. At nakapasok din ito sa loob kasama niya.

"May kailangan po ba kayo, Tsong?" Magalang pa rin niyang tanong sa lalaki.

Sa halip na sumagot, tinitigan lamang siya nito. Ang dating maamo nitong mukha ay biglang napalitan ng libog at pagnanasa. Napaatras siya habang si Lando ay papalapit sa kanya.

Ano ang magiging buhay ni John sa piling ng kanyang itinuturing na amang si Lando? Hahayaan na lamang ba niya ito sa kahalayang gagawin nito sa kanya o pipiliting isantabi ang isang utang na loob para ipaglaban ang sarili sa isang hindi niya masisikmurang pananamantala.