Flower Boy

Chapter 3

"Siguro naman hindi ka na lasing ngayon at ma-eenjoy na nating pareho ang nangyari kagabi!" Tugon sa kanya ni Lando na may kasama pang kindat at kagat-labi.

Napailing siya tanda ng pagkadisgusto sa nais na mangyari ng tiyuhin. Naisip niyang hindi pala bunga lamang iyon ng kalasingan kundi matagal na niya iyong pinagplanuhan.

Inaamin niya, alanganin siya. Minsan din niyang pinag-nasaan ang kanyang tiyuhin ngunit ni kahit kailan hindi sumagi sa kanyang isipan na ito'y taluhin dahil sa mataas ang respeto niya sa lalaki. Ama na rin ang turing niya rito. At ang isiping may nangyari na sa kanila ay kanya iyong pinandidirihan at pagsisikapang hindi na ulit iyon mangyayari.

Naramdaman niya ang sementadong dingding ng banyo, deadend na. Wala na siyang maaatrasan pa. Natagpuan na lamang ni John ang sarili na niyayapos na siya nang mahigpit ng kanyang uhaw na uhaw na tiyuhin. Pinaghahalikan siya nito sa tainga, sa leeg at nang dumapo ang mapusok na halik nito sa kanyang labi ay bigla niya itong naitulak.

"Huwag po, Tsong!" reklamo niya.

"At bakit? Ayaw mo ba? Kagabi nga lang ay enjoy na enjoy ka tapos ngayon nag-iinarte ka!"

"Iyon ay dahil lasing ako. At ngayong may matino na akong pag-iisip at hindi lango sa alak ayoko na po sana mangyari ulit 'yon!"

"Ah, putcha! At kanino mo gustong makipaglapapan, sa iba? Ako ang nagsaing, tapos iba ang kumain?" Sigaw ng kanyang tiyuhin.

"Hindi man po tayo magkadugo pero isang ama na ang turing ko sa'yo. Asawa pa rin po kayo ng tiyahin ko at dahil doon mataas ang respeto ko sa inyo"

Sinubukan pa rin niyang makiusap kahit alam niyang malabo ng makikinig pa sa kanya ito. Bakas na sa mukha ng lalaki ang sobrang kalibugan.

"Ah lintek!"

Kasabay ng sigaw na iyon ang pagdapo ng isang napakalakas na suntok sa kanyang sikmura. Napaupo siya at namimilipit sa sobrang sakit. Hindi niya inakalang magagawa iyon sa kanya ni Lando na itinuturing pa man din niya na isang tunay na ama. Wala pala silang pinagkaiba sa tiyahin niyang si Lorna.

Hindi niya inakalang sa mala-anghel na anyo nito, nakahimlay ang isang demonyong ngayon lang nagising. Napaniwala siya sa kabaitan nitong taglay. Binigay sa kanya ang lahat ng kanyang pangangailang materyal pati ang pagmamahal ng isang kadugo na hindi naibigay ng Tiyahin niyang si Lorna. Ngunit ang lahat ng iyon ay hindi pala kusa nitong ibinigay nang libre. May kapalit pala ang lahat ng iyon, at iyon ang kanyang katawan.

Hinablot ni Lando ang buhok niya. Hinila siya nito palabas ng banyo at kinaladkad papasok sa loob ng kuwarto nito. Ginusto niyang manlaban ngunit sadyang napakalakas ng kanyang tiyuhin. Namimilipit pa rin siya sa sobrang sakit ng kanyang sikmura.

Nang nasa loob na sila ng silid ay buong lakas siyang itinulak ni Lando sa malambot nitong kama. Dinaganan siya nito. Hindi siya makagalaw. Nagpupumiglas siya para makawala ngunit ang lakas lang talaga ng kanyang tiyuhin. Ano nga bang laban ng isang kinse anyos sa maton at tigasin nitong pangangatawan.

"Alam mo bang noon pa man pinagnanasaan na kita? Pero hilaw ka pa noon, hindi pa pwedeng pitasin. At sa bawat paglipas ng panahon, habang nakikita ko ang pag-usbong mo, ilang laway din ang nalulunok ko dahil sa gandang lalaki mong iyan. At hindi ako makakapayag na hindi ko man lang matikman ang aking pinagpaguran!"

Halos mapaso na si John sa init ng katawan ni Lando na noo'y nakadagan pa rin sa kanya. Siya nama'y nanginginig sa takot, iyon bang parang isang dalagita na pinagtatangkaang gahasain.

Hindi niya inakalang mangyayari iyon sa kanya. Hindi naman kasi siya isang babae para gahasain na kadalasang nangyayari. Pero sa nangyaring iyon sa kanya, may posibilidad din palang mapagsamantalahan ang isang kagaya niya.

"Kung papayag ka lang sa gusto ko, papag-aralin kita hanggang sa kolehiyo. Kahit anong kurso ang kukunin mo. Mananatiling sekreto ang lahat ng namamagitan sa atin" Paanas iyon ngunit dinig na dinig ni John ang mungkahi sa kanya ni Lando.

Sa tulad niyang ulila nang lubos at walang-wala sa buhay, isang napakalaking oportunidad na sana ang inialok sa kanya ng kanyang tiyuhin. Nakikinita na niya ang isang magandang kinabukasan ang naghihintay sa kanya. Ngunit paano ang kanyang tiyahin?

Aaminin niyang lubhang masakit para sa kanya ang kagaspangan ng pag-uugali nito ngunit hindi iyon dahilan upang ito'y kanyang pagtaksilan. Hindi rin magandang ideya ang pagtanggap sa isang indecent proposal para lamang may marating sa buhay. Alam niyang may ibang paraan pa at hindi siya pababayaan ng Diyos. Hindi niya kayang gamitin ang katawan para lamang makamit ang mga pangarap niya. Maarte na kung maarte pero hindi iyon ang naratapat niyang kakapitan. Maraming pang paraan.

"Pa-pasensya na po, Tsong. Hindi ko po matatanggap ang inaalok ninyo. Pagsusumikapan ko pong makamit ang aking mga pangarap sa paraang alam kong tama at nararapat!"

Buo ang pagkakasabi niyang iyon. Tinitigan niya nang deretso ang lalaki na halos makahalikan na niya.

"Aba, pakipot lang. Mas pinapainit mo ako sa pagtanggi mong gago ka eh!"

Sinakal siya ng kanyang tiyuhin. Mahigpit iyon na halos malalagutan na siya ng hininhga. Hawak na ng lalaki ang kanyang buhay. Pumipiglas siya ngunit hindi rin siya nakakawala dahil nakadagan pa rin ito sa kanya.

"T-tsong hi-hindi a-ko ma-ka-hinga!"

Pakiusap ng binata habang pinipilit na alisin ang kamay ng lalaki sa kanyang leeg. Ngunit hindi man lang natinag si Lando, bagkus mas lalo pa siya nitong pinapahirapan.

"Bakit ba ang arte mong ulol ka? Babae ka ba? Mabubuntis? Pareho lang naman tayo e, wala tayong ibang aalahanin kundi paalpasin ang init na ating nararamdaman. Alam kong gusto mo rin, pero bakit umaayaw ka? May iba ka ba? May iba bang nagpakasasa sa'yo na hindi ko alam?"

Nanlilisik na ang mga mata ni Lando.

Tanging pag-iling na lamang ang naging tugon ni John. Hirap na siyang makapagsalita dahil mas mahalaga para sa kanya ang makahigop ng kahit kunting hangin para hindi siya tuluyang malagutan. Nakikiusap ang kanyang mapupungay na mga mata. Sana makuha niya sa tingin ang kanyan tiyuhin.

At mukha namang nakuha nga niya ito sa ganoon. Naramdaman niya ang pagluwag ng pagkakasakal nito sa kanyang leeg. Sinamantala naman niya iyon para makahigop ng hangin. Pinuno niya ang kanyang baga. Humihingal siya. At laking tuwa niya nang tuluyan na siyang pinakawalan ng kanyang tiyuhin.

Ngunit laking gulat naman niyang may hinugot ito mula sa kanyang likuran. Isang baril. Unang beses niyang makakita ng totoong baril at nakakatutok pa sa kanya na dati sa mga pelikula niya lamang iyon nakikita kaya iyon na lamang ang kanyang takot.

Nanginig ang buo niyang katawan. Pinagpawisan siya nang malamig. Hindi niya inakala na ganoon kasama ang dating mabait niyang tiyuhin at kaya nitong manakit o pumatay para lamang makuha ang gusto.

Hindi niya napigilan ang isang butil ng luha sa kanyang mga mata, hindi iyon dahil sa takot kundi dahil sa tingin niya ay naluko siya. Masyado siyang nagtiwala sa kabaitan nito. Inakala niyang si Lando na lamang ang tanging kamag-anak ang tunay na nagmamahal sa kanya ngunit ang lahat ng kabaitang iyon at pagpamamahal ay isang huwad. Isa lamang pala iyong pain para mahulog siya sa bitag nito.

Tumawa si Lando nang makita ang mga luha niya. Naisip siguro ng lalaki na nasukol din nito ang kanyang pagmanatigas. Baril lang pala ang kinakailangan nito upang lumambot siya.

"Ano ka ngayon ha? Gagawin mo ba ang gusto ko, o pasasabugin ko iyang may katigasan mong bungo!"

Hindi nakasagot si John. Naisip niyang wala na siyang kalaban-laban. Isang kalabit lang, tiyak magwakas na ang kanyang buhay. Ayaw pa niya ang mamatay. Hindi sa oras na iyon at hindi sa paraang ganoon.

"A-ano po bo ang gagawin ko, Tsong?"

Kinakailangan niyang lamunin ang pride kapalit ng kanyang buhay. Marami pa siyang mga pangarap na gustong abutin. Nakita niya ang pagsilay na isang ngiti sa labi ng tiyuhin.

"Kung kanina ka pa sana pumayag, hindi na sana umabot sa puntong ganito!" Wika ni Lando na sinimulan ng hubarin ang damit niya.

"Wag kang magkakamaling takasan ako. Kung hindi man kita mapapatay ngayon, marami akong mga tauhan na makikiusapan para todasin ka!" Dagdag pananakot nito sa kanya.

Kaya pikit mata na lamang siyang nagpapaubaya. At iyun na nga, sinimulan na ni Lando ang pagpakasasa sa kanyang katawan tulad nang nagdaang gabi. Ngunit kahit katiting na init ay wala siyang naramdaman. Nang dumako ang halik ni Lando sa kanyang labi, hindi niya magawang ito ay gantihan kahit pa mabango naman ang hininga nito. Hindi rin magawang tumigas ng sa kanya kahit anong paglalaro ng lalaki dito. Hindi libog ang namayani sa binatilyo kundi pandidiri. Samantalang ang tiyuhin niya ay daig pa ang nakikipagniig sa isang bangkay.

Biglang tumigil sa ginagawa si Lando, kinabahan si John batid niyang gusto naman ng lalaki na siya ang paliligayahin niya lalo pa't nakatihaya na ito sa kama na wala ng kahit anong saplot sa katawan. Alanganin siya oo, pero parang hindi pa yata niya kaya ang sumubo ng t**i ng lalaki. Tumitindig balahibo niya, lalo pa't unang karanasan niya iyon at sa mismong tiyuhin pa man din niya

Nagdadalawang isip mang gawin iyon ngunit wala rin siyang karapatang suwayin ang gusto ng tiyuhin. Natatakot siyang totohanin nito ang pagpatay sa kanya. At ayaw pa niyang mabura sa mundo ng ganoon kaaga. Mahalaga pa rin sa kanya ang kanyang buhay kaya pikit-mata na lamang siya sa pagpapaligaya ng kanyang tiyuhin. IIsipin na lamang niya na ang kanyang kaniig ay ang pinagpapantasyahan niyang mga lalaking artista gaya nina Sam Milby, Ervic Vijandre at Ejay Falcon.

Mukha namang naging epektibo iyon dahil nawala nang kaunti ang pandidiri niya. Nagagawa na niya ang lahat ng pinapagawa sa kanya ni Lando pati ang pagsubo sa may kalakihan nitong tarugo na walang alinlangan.

Nasa kalagitanaan siya sa pagpapaligaya sa kanyang tiyuhin nang mapakislot siya gawa nang pagsalat ng lalaki sa maumbok niyang likuran. Nakaramdam ulit siya ng takot. Nahinuha niya ang gustong mangyari ng huli. Titirahin siya nito sa kanyang likuran. Napatayo siya bigla, tinangka niyang umalis ngunit maagap ang tiyuhin ng hawakan siya sa buhok sabay tutok sa kanya ng baril. Mukha hindi yata niya kakayanin ang ganoon. Sa pagsubo nga lang ay hirap na siya ano pa kaya kung papasukin siya.

Sinubukan niya ulit ang magmakaawa ngunit sadya yatang naghari na sa lalaki ang kamunduhan. Sarado na ang isip nito na makinig sa mga pakiusap niya. Tanging ang pagpaparaos nito ang tanging nasaisip.

Pinadapa siya ni Lando. Naramdaman niya ang parang lotion na ipinahid nito sa kanyang tumbong. Napapapikit siya nang itinutok na nito ang ulo ng sandata sa kanyang butas.

"Tsong, ansakit po!" Sigaw niya nang tuluyan ng maibaon ni Lando ang tarugo sa kanyang likuran.

Pakiramdam niya napunit ang kanyang laman doon. Mahapdi na sobrang sakit ang kanyang nararamdaman habang nagtaas-baba ito sa kanya. Umiyak na siya sa sobrang sakit ng binilisan na nito ang pagkakambyo. Halos mapatid ang kanyang hininga na para bang mawawalan na siya ng ulirat. Nagpupumiglas siya ngunit mas lalo lamang tumitindi ang sakit na dulot nito sa kanya. Kaya tuluyan na lamang siyang hindi pumalag at hihintayin na lamang niya kung kailan sumambulat ang dagta nito sa kanyang tumbong.

Hindi siya kaagad nakakilos nang matapos siyang halayin ng lalaki. Sobrang sakit lang ng kanyang katawan lalo na sa bahaging iyon na pinagsawaan ng kanyang tiyuhin.

Ilang sandali pa'y dahan-dahan siyang tumayo at paika-ikang nagtungo sa banyo. Umere siya, magkahalong dugo at dagta ang nakita niya sa bowl. Muling siyang lumuha sa kanyang sinapit. Wala na talaga siyang iba pang kakampi. Pati sarili niyang kapamilya ay nagawa siyang babuyin.

Nakahalukipkip siya sa gilid ng banyo at napahagulhol. Gusto niyang lumayas na lamang ngunit hindi rin naman niya alam kung saan siya pupunta. May kaunti nga siyang naipon mula sa binibigay sa kanya ng tiyuhin pero hindi sapat iyon para sa ikabubuhay niya.

Nasundan pa ng makailang ulit ang pambababoy sa kanya ng tiyuhin. Hanggang sa nakasanayan na ni Lando na gawin siyang parausan sa tuwing makaramdam ito ng libog. Wala na siyang pinagkaiba sa isang p****k. Nagiging boytoy na siya ng kanyang tiyuhin. Kung ano-ano na lang ang pinapagawa nito sa kanya at mukhang nasanay na rin siya. Mabait pa rin naman si Lando sa kanya. Binibigyan pa rin siya nito ng lahat ng kanyang pangangailan. Pinagtatanggol pa rin naman siya nito sa pagmamalupit ng kanyang tiyahin, iyon nga lang kapalit naman nito ang kanyang katawan.

May isang gabi nang magising siya sa mga halik ng kanyang tiyuhin. Hindi na niya iyon sinaway. Nasanay na kasi siya sa ginagawang iyon sa kanya lalo na sa tuwing nakainom ito. Ngunit laking gulat niya nang biglang bumukas ang ilaw at nakita niya na bukod kay Lando, may dalawa pang lalaki na noo'y wala ng saplot sa katawan at takam na takam na nakatitig sa kanya. Tulad ng sa tiyuhin niya, maskulado din ang mga ito na parang kargador sa palengke. Hindi man ganoon kagwapo ang mga ito pero mukhang maalaga naman sa mga sarili.

"Wow, tisoy na tisoy nga ang pamangkin mo, pareng Lando!" Wika ng isang lalaking may hikaw.

" Lalaking- lalaki, nakakalibog!" Dagdag naman ng isa pa at akmang susunggaban na siya nang inawat naman ito ni Lando.

"Ops, chillax lang, sabi ko naman sa inyo e! Bago niyo magalaw iyang pamangkin ko, money down muna!"

Nagulat si John sa pangyayari. Tama ba inarinig niya? Binubugaw ba siya ng kanyang tiyuhin?

Sukdulan na nga talaga ang kademonyohan ng lalaki. Hindi na lang pala si Lando ang magpakasasa kundi nagawa na siya nitong ikalakal sa iba.

"Kahit kailan, sigurista ka talaga Lando!" Sagot ng isang lalaking may hikaw.

"Dapat lang, kita niyo naman ang pamangkin ko. Makinis, maputi, gwapo at lalaking-lalaki. Sulit ang perang ibabayad ninyo!" Buong pagmamalaki ni Lando habang hinimas-himas pa nito ang dibdib ni John.

"Tsong, wag naman po!" Bulalas ni John.

Nagsimula na siyang matakot. Tinangka niyang sumigaw upang makahingi ng saklolo ngunit kaagad na binusalan ni Lando ang bibig niya. Pinatihaya siya nito sa kama. Si Lando at ang isang lalaking may hikaw ay hinawakan ang magkabilang braso niya habang ang isa ay nagsimulang umayuda. Tinira siya nito sa likuran. Matapos makaraos, sumunod naman ang isa, at ang panghuli ay si Lando.

Hindi pa sila nakuntento at nakatigdalawang rounds pa ang mga ito sa kanya. Pakiramdam niya, halos magkagutay-gutay ang kanyang laman sa panahong iyon. Wasak na wasak na siya. Animoy isa siyang laruan na pinagpasa-pasahan. Tanging pagbuhos na lamang ng kanyang mga luha ang kanyang nagawa. Kung nakakamatay lang sana ang pagmumura, paniguradong nakabulagta na ang tatlong hayop na iyon.

Nang sumunod na araw ay naging matamlay si John. Wala siyang ganang pumasok. Lagi na lamang siyang nakatunganga. Minsan pa nga nagkakamali na siya sa pagbibigay ng sukli sa mga kustomer. Minsan sobra, minsan nama'y kulang.

Sa tuwing kakausapin siya ng kanyang tiyuhin ay hindi siya sumasagot. Kaybigat ng kanyang dinadala na para bang pasan niya ang buong daigdig. Gusto niyang magsumbong sa mga kinauukulan pero natatakot siya sa banta ni Lando.

At kung magsusumbong nga siya, magawa kaya siyang paniwalaan ng mga pulis? May lalaki bang ginagahasa? Hindi kaya pagtatawanan lang siya? Kung lalayas man siya, saan naman siya pupunta?

Natatakot na rin siyang pumunta sa ibang kamag-anak nila sa probinsya. May trauma na siya, nawalan na siya ng tiwala dahil sa ginagawang pambababoy ni Lando sa kanya. Wala na siyang ibang pinagkakatiwalaan kundi ang kanyang sarili.

Nakahinga naman siya nang maluwag nang isang araw nang tumungo na naman si Lando sa Bukidnon para bisitahin ang ama nitong may sakit. Bale dalawang araw siya doon. Kasama ni John noon ang tiyahin niyang si Lorna na nag-aasikaso sa tindahan.

Bagama't binubungangaan siya nito ay ayos lang sa kanya. Mas kinakaya niya ang mga masasakit na salitang ipinupukol nito sa kanya kaysa sa ginagawang pambababoy sa kanya ni Lando. Kaunting tiis na lang, aalis na siys sa impyernong pamamahay na iyon. Hindi na niya kaya pang sikmurain ang kabalbalang pinagagawa sa kanya lalo pa't nagagawa na siyang bugawin ng kanyang tiyuhin.

Isang gabi, habang naghuhugas siya ng pinggan ay biglang may yumakap sa kanya mula sa kanyang likuran. Ang Tsong Lando niya na mukhang sabik na sabik sa kanya dahil nanginginig pa itong humahalik sa kanyang batok. Ramdam rin ni John ang sobrang init ng katawan nito at ang bumubukol sa bahaging iyon ng lalaki. Hindi na siya pinatapos nito sa ginagawang paghuhugas ng mga pinggan. Hinila siya nito at pinaupo sa sofa.

"Huwag p—"

Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil agad ng siniil ng halik ng lalaki ang kanyang labi na parang gutom na gutom. Gusto lang naman sana niyang sabihin na huwag itong padalosdalos dahil kaaalis lang ng tiyahin niya at baka maisipan nitong bumalik at mahuli sila.

Ngunit sadyang wala siyang lakas na pigilan ang lalaki. Nagpaubaya na lamang siya. Ganoon naman talaga ang dapat niyang gawin, ang hayaan si Lando sa gusto nito kahit labag iyon sa kanyang kalooban.

Sarap na sarap ang tiyuhin sa pagbayo sa kanya nang biglang bumukas ang pinto. Ganoon na lamang ang kanilang pagkagulat nang bumungad doon ang dambuhala niyang tiyahin na nabigla rin sa nasaksihan. Tinakpan pa nito ang nakaawang na bibig sa dalawa nitong palad. Namilog ang mga mata. Napapailing. Mukhang hindi ito makapaniwala sa nakita. Ang asawa nito at pamangking lalaki, nagyayarian?

Kaagad na hinugot ni Lando ang sandatang nakabaon kay John. Ang binatilyo nama'y nagmamadaling itinaas ang nakababa hanggang tuhod niyang jersey.

Napayuko siya. Pinamulahan. Abot-abot ang kaba sa kanyang dibdib na para bang mabibingi siya sa sobrang lakas nito. Ito na nga ang kinatatakutan niyang mangyari, ang malaman ng kanyang tiyahin ang lihim nila ng asawa nito.

Ngunit nakahanda siyang magpaliwanag. Sasabihin niyang pinipilit lamang siya ni Lando na gawin iyon, na pinagbabantaan nito ang buhay niya kung hindi niya pagbibigyan ito sa kanyang hilig. Ngunit bago pa man bumuka ang kanyang bibig ay naunahan na siya ng lalaki.

"Hon, iyan kasing baklang pamangkin mo e, matagal na pala akong pinagnanasaan. Alam mo namang likas na malibog ako kaya nakalimot at napatos ko lalo pa't nakainom ako!" Ang paliwanag ni Lando.

Niyakap pa nito kunwari ang asawa at hinahalik-halikan ito sa batok. Alam niyang mababaw lang ang naging dahilan nito kaya tinangka ni John na magsalita upang maipahayag ang kanyang panig. Nagkahulihan na rin lang, puwes ito na ang sa tingin niyang pagkakataon upang isiwalat ang lahat ng kababuyan ni Lando. Ngunit bago pa man siya nakapagsalita, kaliwa't kanang sampal at pagmumura ang natanggap niya mula sa galit na galit niyang tiyahin.

"Walang hiya kang bakla ka. Matapos kitang kupkupin, binihisan, at pinag-aral, tapos iyan lang ang igaganti mo? Sa dami ba namang lalaki dito sa lugar natin, asawa ko pa ang nagawang landiin!"

"Tiyang, inaamin kong ganyan ang pagkatao ko pero hindi po ako ang nagsimula ng lahat. Hindi ko po magagawang taluhin ang asawa ninyo. Si Tsong po ang laging namimilit sa akin na gawin ang mga bagay na alam kong mali at nakakadiri. Ayaw ko pong pumayag ngunit pinagbantaan niya ako na papatayin pag di ko sinunod ang gusto niya. Kung bakla man po ako, ay mas lalo ng bakla iyang bruskong asawa ninyo!"

Walang takot niyang pahayag sa tiyahin. Buo ang pagkakasabi niyang iyon. Dinadasal niya sa mga sandaling iyon na sana makuha niya ang tiwala ng tiyahin kahit na noon pa man masama na ang pakikitungo nito sa kanya.

Binalingan ng tingin ni Lorna si Lando. Nagtatanong. Naghihintay ito sa kung ano ang sasabihin ng asawa.

"Sinungaling siya, Hon. Ako bakla?"

Napahagalpak ito ng tawa.

"May bakla bang may matikas na pangangatawan at magaling sa kama. Makinig ka honey, ilang taon na tayong nagsama, siguro naman kilalang-kilala mo na ako. Alam mo na kung gaano ako kahusay sa kama hindi ba? Sa brusko kong ito, siguro naman hindi mo na ako pag-iisipan ng ganyan?"

Kahit kailan, talagang napakagaling ni Lando na umarte at paniwalain ang isang tao. At sa tulad ng tiyahin niyang patay na patay sa kanyang angking alindog, tuluyan na niya itong napaikot.

Limitado lang din kasi ang alam ng babae sa mga bakla. Iyong tipikal na malambot kumilos, nagdadamit pambabae at sumisirko ang pananalita ang alam lang nito. Ngunit hindi naman ganoon si John. Sa kilos at pananalita ay wala siyang bahid ng pagkabakla. Dahil na rin sa mainit ang dugo ng tiyahin niya sa kanya noon pa, malamang iniisip nitong ganoon nga siya.

Mas kakampihan nito ang asawa. Hindi rin naman nito magawang palayasin ang lalaki dahil tanging si Lando lang naman ang nakayanang magtiis sa itsura niya sa mahabang panahon. At kapag mawala ang huli sa buhay niya, paniguradong tigang siya sa lalaki habang nabubuhay pa siya. Wala na kasing lalaki ang papatol pa sa kanya. Sa itsura ba naman nitong parang ewan. Sa panahong magsaboy ang Diyos ng kagandahan, siguro tulog na tulog ang bruha kaya hindi naambunan ng kahit kaunting ganda.

"Lumayas ka. Wala akong pamangkin na bakla. Ang kapal din naman ng mukha mo para sulutin ang asawa ko!" Bulyaw sa kanya ni Lorna habang kinaladkad siya palabas.

Nang makalabas sila, agad siya nitong itinulak. Humandusay siya. Doon lamang niya napansin ang mga tao sa paligid na naki-usyoso. Siyempre dahil nasa tapat sila ng palengke, biglaang naging makapal ang kumpol ng mga tao na para lang nanonood ng shooting ng isang pelikula.

Nanatiling nakayuko si John habang dahan-dahang tumayo. Hindi na niya nagawang sumagot pa sa mga masasakit na salitang ipinupukol sa kanya para hindi na lumala pa ang gulo.

Parang talon ang mga luhang nagbagsakan sa kanyang mga mata nang sinabi ng tiyahin niya na kaya pala nalulugi na ang kanilang tindahan dahil nagungupit umano siya ang pera para may pandatung sa mga lalaki niya.

Malakas ang pagkakasabing iyon ni Lorna. Kaya kahit nakayuko, batid ng binatilyo na nakatutok sa kanya ang mga mata ng madla. May narinig pa nga siyang mga bulong-bulungan na mas lalong ikinasakit ng kanyang loob. Bakit napakadali sa mga taong iyon na siya'y husgahan gayung walang namang alam ang mga ito sa totoong nangyari.

"Bakla pala iyang si John, sayang , gwapo pa naman!"

Narinig niyang sabi ng isang babaeng nagtitinda ng balot sa tapat nila.

"Porke't gwapo at naging bakla, sayang na agad? Diba mas sayang ang oras ninyo sa pakikiusyoso na dapat sana ay inilaan na lamang ninyo sa paghahanapbuhay ng sa ganoon may pera kayong maiuwi sa pamilya ninyo?

Mga katagang gusto sana niyang sabihin ngunit hindi na niya naisatinig pa iyon dahil naisip niyang lalo lamang siyang magmukhang bakla kapag pumatol pa siya.

Lumabas si Lando bitbit ang malaking bagpack. Kay John iyon na nauna na nitong inihanda ang mga importanteng gamit na dadalhin sa kanyang paglalayas na hindi niya inakalang sa oras na palang iyon mangyayrai.

Nasa loob noon ang perang naitabi niya at ang mga papeles niya sa eskwela. Inihagis iyon nang malakas ni Lando sa kanyang harapan. Dahan- dahan niya iyong pinulot at inilagay sa kanyang likuran. Titig na titig siya sa dalawang taong nasa tingin niya sukdulan na ang kasamaan. Hinding-hindi niya malilimutan ang araw na iyon. Gagamitin niya ang p*******t ng mga ito para umangat siya sa buhay.

"Huwag na huwag kang magkakamaling bumalik pa dito, bakla!"

Narinig niyang sigaw ng tiyahin niya. Ngunit hindi na niya nagawang lumingon. Mabilis ang kanyang mga hakbang hanggang sa makarating siya sa waiting shed ng mga pampasaherong sasakyan.

Umupo na muna siya habang naghihintay ng bus. At doon na niya inilabas ang lahat ng naipong galit at sama ng loob sa kanyang dibdib.

Humahagolhol siya. Wala na siyang pakialam sa mga mangilan-ngilang taong dumadaan na napatitig sa kanya. Kaysakit lang na isiping siya pa iyong naabuso ay siya pa iyong naging masama sa paningin ng lahat. Kung pinaninindigan lang sana ng ama niya ang mama niya noon, marahil buhay pa sana ngayon ang mama niya at masayang-masaya silang magkasama.

Ilang sandali ang lumpias, may humintong bus at may bumaba na ilang pasahero. Sumakay siya roon na walang matinong destinasyon. Alam niyang sa siyudad ang tungo ng bus pero hindi niya tiyak kung saang parte ng siyudad siya magtungo dahil wala naman siyang kakilalang kaibigan o kamag-anak doon.

Mag-uumaga na ng makarating siya sa siyudad. Kumain na muna siya sa tapat na karenderya ng terminal na kung saan siya bumaba. Matapos niyang kumain, naghanap siya ng lugar na mapahingahan hanggang sa makarating siya sa isang park malapit sa dagat. May nakita siyang bakanteng upuan, umupo siya doon at umidlip sandali.

Nagising siya sa ingay ng mga batang palaboy na naglalaro sa paligid. Sandali niyang pinagmasdan ang mga iyon. Mga batang yagit. Punit-punit ang mga damit at walang mga sapin sa paa.

Nang lumigon siya sa gawing kanan. Mga taong gala ang nakahiga sa pinagtagpi-tagping mga karton. Marurumi ang mga damit at butas-butas pa. Naisip niyang kapag naubos na ang dala niyang pera di malayong mangyaring matulad siya sa mga iyon. Isang taong palaboy na kinalimutan na ng lipunan. Tumayo siya. Hindi ganoon ang pinapangarap niyang maging. Alam niyang may magagawa pa siya sa gitna ng kawalang pag-asa.

Naglakad siya kasabay ng agos ng mga tao. May nakita siyang bilihan ng ticket ng barko. Sinipat niya ang laman ng pitaka niya. Sapat pa ang pera niya. Bumili siya ng ticket patungong Maynila. Nag-iisa na rin lang siya sa buhay kaya doon na niya naisipang makipagsapalaran. Mas maraming opurtunidad doon kaysa sa siyudad dito sa Mindanao.

Walang katiyakan ang magiging buhay niya roon ngunit kailangan niyang subukan. Sa tulad niyang walang-wala, kinakailangan na niyang ipusta ang huling baraha niya. Sa kabila ng mga dagok na dumating sa buhay niya kahit kailan hindi siya nawalan ng pananalig sa Diyos at alam niyang may awa pa rin ito sa kanya.

Nagdasal na muna siya bago umakyat ng barkong magdadala sa kanya sa Maynila. Doon, ibang John ang bagong ipapanganak. Hindi na siya paapi kahit kanino. Hindi na niya hahayaang aalipustahin ng iba dahil lamang sa kanyang pagkatao. Sisikapin niyang mabago ang pagkasinong meron siya kung hindi man, kailangan niya iyong itago.

"Gabayan Nyo po ako Diyos ko. Huwag po Ninyo akong pababayaan!" Sambit niya bago niya ipinikit ang mga mata nang mahiga na siya sa kanyang deck.

Anong buhay meroong naghihintay kay John sa Maynila? Magawa kaya niyang maituwid ang kanyang pagkatao? Paano kung sa oras na naituwid na niya ang pagkataong meron siya, ay siya ring pag-usbong ng isang pag-ibig na hindi niya kailanman inaasahan? May magagawa pa kaya siya para pigilin ito? Ano ang mas pipiliin niya, ang maiyon sa tama ang kanyang pagkatao o ang sundin ang isinisigaw ng kanyang puso?