Lost and Found

Chapter 5

"Pretty please?" patuloy na kumbinsi ni Ex sa akin gamit ang malulungkot na mga mata.

It was so unfair! I badly want to refuse but... but his eyes are begging not to be disappointed. Parang napakasama ko na kung tatanggi pa ako sa tuwing ganyan na ang mga mata niya.

"Fine, fine!" Itinaas ko ang dalawang kamay bilang pagsuko.

Tumaas ang gilid ng pang-itaas kong labi sa irita nang tagumpay siyang ngumiti sa akin. Kainis! Bakit kaunting pa-cute niya lang nadadala na ako? Kahit kailan talaga hindi na ako natuto!

Kung may subject lang sa paaralan kung paanong matatanggihan si Ex ay paniguradong doon ako lagi bagsak. Hindi ako makakagraduate.

Padabog na tumayo ako mula sa couch at ibinato sa kanya ang throw pillow na kanina'y nasa aking kandungan.

"Saan ka pupunta? Akala ko ba ay sasamahan mo ako?" sabi niyang ngumuso pa talaga! Damn this s**t!

"Oo na nga! Bakit hindi ba ako pwedeng magbihis?"

"Hindi ka naman mukhang nakahubad." pamimilosopo niya matapos akong pasadahan ng tingin mula paa hanggang ulo.

I glared at him then went up my room. Ilang saglit ay nakasakay na kami sa bagong-bago niyang sasakyan.

"Akala ko ba tumuloy ka na noong isang araw sa mall para bumili ng bibilhin mo?" Pagpapaalala ko sa kanya nung nangyari noong linggo.

"Hindi nga ako nakabili. I need your better judgement." Kumindat pa sa akin ang loko.

Nagulat ako ng dumukwang siya sa akin. Iyon pala ay para lang abutin ang aking seatbelt at ikabit. Naamoy ko ang kanyang pabango na gustong-gusto ko nang mahanap ko muli ang kakayahang huminga.

Pasimple akong huminga ng maluwag pag-ayos niya ng kanyang upo.

"Para mga damit lang, Ex. Hindi mo pa kayang bilhin para sa sarili mo." ibinaling ko ang tingin sa bintana upang iiwas ito sa tukso.

"Sino naman ang may sabi? I can perfectly do things on my own. I'd just rather do it with you."

Napabaling ako sa nakangisi niyang mukha habang ini-start ang kotse. Tinaasan ko siya ng kilay nang tumingin siya sa akin.

"Shut up." halos bulong iyon. Dahil ang hangin sa aking baga ay tila na-stuck.

He's just really like that. Parang bangin. Iyong tipong parati kang nanganganib mahulog. Dapat ay matibay ka kumapit sa iyong mga paniniwala.

"Should we eat first?" tanong niya habang nagpapark.

"Kakakain ko lang sa bahay. Mamaya na pagtapos natin mag-ikot? Ikaw ba, kumain na?" lingon ko sa kanya.

"Yes. Inaalala lang kita. Baka mamaya ay magutom ka diyan."

Pagbaba namin ng sasakyan ay inabot niya mula sa backseat ang aking drawstrings bag. Isinuot niya iyon sa akin tapos ay tila inayos ang aking buhok. Napasimangot ako nang bisitahin niya ang aking itsura na parang tinitingnan kung papasa na ba akong kasama niya sa loob ng mall.

"I really think those shorts are too short." kumunot ang kanyang noo.

"That's why it's called shorts. Because it is short."

"But it's not called too short, is it?"

"Really, Christian. Really."

Inirapan ko siya at aba inirapan din ako!

"Let's go."

Iritado siya akin pagpasok pero hinawakan niya parin ako sa braso na para bang ako'y mawawala.

Una kaming pumunta sa stall ng paborito niyang brand.

"Don't you think these are good?" tanong niya patungkol sa mga buttondown shirts.

Inilapat niya iyon sa kanyang katawan at tumingin sa floor-to-ceiling na salamin.

"It... is." pagngiwi ko.

Too good. Too damn good. Ayaw ko siyang pinapabili ng mga damit na masyadong bagay sa kanya. Dapat ay iyong mga sakto lang!

"Nah?" Iling niya sa akin at napanguso ako.

I don't want to lie. Bakit niya pa naitanong? Kanina ko pa nga siya iniiiwas doon sa mga ganyang mga klaseng damit. Iyong masyado siyang lalong magmumukhang perpekto?

"It's actually good."

Bumili siya ng dalawang ganoong klase, ilang t-shirts at long sleeves na suhestiyon ko. Tapos mga kalokohang t-shirt na ibibigay daw kay Yu.

"Look at that." nakangising turo niya.

Tinutukoy niya ay iyong itim na statements shirt na may nakalagay na "Tell your boobs to quit staring at my eyes."

Lalo kaming nagtawanan nang bilhin niya iyon at ibibigay daw kay Ei! As if si Ei ay magsusuot ng ganoon.

Nilibre niya rin ako ng dalawang t-shirt. Yung isa ay may print lang ng silhouette ng electric guitar at isang may tatak na pangalan ng isa sa paborito kong banda.

Pagkatapos ay akala ko kakain na kami pero may tumawag sa kanya sa phone. Seryoso at parang kinakabahan niya iyong sinagot. Medyo lumayo siya sa akin nang sinagot niya iyon. Sarkastiko akong napangiti at naglayo ng tingin habang sumusulyap siya sa akin habang kinakausap ang nasa kabilang linya.

Pinagtatawanan ko ang sarili ko kahit pa ang bigat bigat ng pakiramdam ko. How can I put up with this? How can he make me so damn happy then make me feel shitty the next?

"I'm sorry. We need to go. I'm... taking you home." paglapit niya sa akin.

Nginitian ko siya at kusa nang lumakad papunta sa sasakyan niya. Gusto kong mag-offer na umuwi mag-isa pero hindi ko gagawin! f*****g take me home! Nananahimik ako sa bahay tapos pipilitin niya ako tapos ay... Ganito. Damn.

Huminga ako ng malalalim at tinimpi ang galit. I really don't like it when my anger turns to tears.

"Elle, I'm—"

"You're sorry. I get it. Don't worry sanay naman ako sa phone calls mo in the middle of... whatever." putol ko sa sasabihin niyang kabisadong-kabisado ko na.

"Lynneth Carla—"

Nasa likod ko siya at itinaas ko ang aking kamay upang ipatigil siya sa pagsasalita.

"Shut up and take me home. Tigilan mo nga iyang Lynneth Carla Lynneth Carla na iyan! Its disgusting! Only my parents call me that." my lame try of a joke before smiling up at him.

I fucking... love him still. Kahit sobrang ang sakit na. Kahit paulit-ulit... kahit paulit-ulit.

He sighed and went inside the car. Tahimik kami sa loob. Kumunot na lang aking noo nang mapansin kong hindi ito ang daan pauwi sa amin.

"I thought you're taking me home?"

Nilingon ko siya. Halos magduda ako sa alanganing ngisi niya sa akin.

"Ex saan tayo pupunta?" I said in almost a panic.

Hindi siya sumagot at nagpatuloy lang sa pagdadrive. I noticed his nervousness at ang pagbubuga niya ng malalalim na hininga.

"I'm asking you, Christian!"

"Stop that Christian thing. Only my parents call me that." he replied then give that creepy nervous smile again.

Nagulat ako nang dumating kami sa school. Mabilis siyang bumaba at binuksan ang pinto ng passenger seat. Halos hilahin niya ako dahil ayaw kong bumaba hangga't hindi niya sinasabi ang dahilan ng pagpunta namin doon! I thought he's taking me home!

Malayo pa kami sa school oval ay naririnig ko na ang ingay mula doon. Nakakapagtaka dahil papadilim na at marami paring tao sa school. In the oval, specifically. Halos wala akong matanaw na tao sa school grounds.

"Anong meron?" tanong ko pagdating namin doon at makita ang sobrang daming tao.

I know a lot of them lalo na ang mga nasa unahan. This crowd makes up our fan base from our university. I heard their whispers when they saw the two of us.

"We're performing?" Nagulat ako nang makita ang set-up ng stage. Its our instruments! Nandoon na din ang tatlong itlog.

Nakangiti si Yu ng malawak. Si Zee ay nagbabanta ang tingin habang tila labag sa loob ni Ei ang kanyang ginagawa.

Tatakbo na sana ako sa stage nang hilahin niya ako.

"No. You're not." Seryoso niyang sabi at kinabahan ako sa kanyang pagkakatitig sa akin.

The way he looks at me right now is so damn familiar yet so foreign. I missed that kind of look. So much.

"W-what do you mean?" Kandautal pa ako habang nakatingin sa kanyang mukha.

Hindi siya sumagot at nagulat ako sa pagkapit ng ilang nagli-lead sa mga sumusuporta sa aming banda. I know them personally dahil naging close ko na rin sila sa dalas nila sa aming gigs.

"Jasmine, Kassandra...what—what the hell!"

Mas lalo akong nagulat nang pagtulungan ako ng apat na babaeng maiupo sa gitang upuan sa unahan. Kalapit ko ang dalawa sa kanila na pumipigil sa akin sa pagtayo.

"Elle naman. Wag ka nang makulit!" sabi ni Jasmine.

"Wow, ako pa ang makulit! E kung sinasabi niyo kaya sa akin kung anong ginagawa ko rito, anong ginagawa niyo rita at kung anong mayroon!"

Nginitian nila akong lahat ng creepy na ngiti. Halos kilabutan ako. I have something on my mind of what's going on pero... pagod na pagod na akong paasahin ang sarili ko.

All the lights turned off. Madilim na kaya halos wala akong makita. Until everyone turn on a light beam. And spotlights illuminated the stage.

Nagsimula ang tilian ng mga kanina ay tahimik na mga babae. May mga lalaki naman na nandoon ngunit alam kong lamang ang mga babae.

Natulala ako sa stage. Kating-kati akong tumayo at kunin ang aking gitara na nakasabit sa leeg ni Ex. I want to get up there, too. Gusto kong magperform. The roar of the crowd invigorates my blood. Our instruments call on my soul. And watching him there, in the middle of the stage, with a microphone standing in front of him gives my heart a rush.

Humula ang tilian nang magsimula magsimulang kalabitin ni Ei ang bass kasabay ng malamig na boses ni Ex.

"I've never been the best at honesty,

I've made more mistakes than I can even count,"

Napapikit ako sa kanyang boses at tumindig ang aking balahibo habang pinakikinggan ang mabining paghahalo ng kanyang boses, ng bass at ng tunog ng aking gitara na siya rin ang tumutugtog. Sa likod ay mahina at mabini ang pagsabay ng drums na na kay Zee.

"But things are gonna be so different now,

You make me wanna turn it all around."

I've never heard them play this song before. We usually play a little loud pop rocks. I only listen to this song on my playlist and it makes me wanna join them more up there!

"I think of all the games that I have played,

The unsuspecting people that I've hurt,

Deep inside I know I don't deserve,

Another chance to finally make it work."

Nakapikit parin ako habang pinakikinggan ang bawat salita. Nag-iinit ang gilid ng aking mga mata. No, Elle. You've fallen for this trick before. Alam mo na ito, diba?

"But I'll try, to never disappoint you,

I'll try, until I get it right,

I've always been so reckless, all of my life,

But I'll try, For you."

Dumilat ako nang marinig ko ang panginginig sa kanyang boses. He's also having his eyes close. He sang every word as if those are actually coming from his heart.

Napakagaling niya dito. Ang sabihin ang damdamin ng bawat kanta na kayang inaaawit gamit ang boses niyang ang daling makapagpalimot.

He opened his eyes and focused them on me. I badly need to cry right now. I can feel... him. Everything. His pain... his love. Hindi ko alam kung paano. Kung paanong gamit ang mga mata niya, naipaparating niya laging mahal niya ako. O sadyang ang dami ko lang nababasa sa lahat ng mga ginagawa niya dahil iyon ang gusto kong makita.

"I've been the best at letting people down,

I've never been the kind of person you could trust,

But if you can give me half a chance I'll show,

How much I can fix myself for you."

Maingay na rin ang mga tao at nakarinig ako ng ilang humihikbi. Humigpit ang kapit sa akin ni Kassandra habang nagpupunas ng kanyang luha.

I bet almost everyone here know our story. It was like an open book inside this university. How he made me fall in love with his voice, instruments, his looks, his smiles... his everything. And how he broke my heart along with my everything.

"And I'll try, to never disappoint you,

I'll try, until I get it right,

I've always been so reckless, all of my life,

But I'll try... This time I won't make up excuses,

Don't give up on me and I'll prove that I can do this!"

His every words break me more inside. Yet it makes me wanna... try. Again. Damn.

"I'll try, to never disappoint you,

I'll try, until I get it right,

I've always been so reckless, all of my life,

But I'll try, for you. I'll try for you..."

"I'll try Elle. Let me try. Please... let's try again."

Those words made my tears involuntarily fell. Because I know I love him enough to try again. I still love him enough to give him another try in hurting me again.